Nog steeds, ondanks gesprekken en chats, nog steeds kàn jij mij niét zeggen dat ik niét jouw nr 2 ben. Zwijgen is toestemmen, nietwaar? 

Oh ja, we chatten. Ik speel een rolletje... jij bent niets met de onzekere, bange 'ik'. Jij wil de sterke, zelfzekere 'ik'. Maar wat jij maar niet lijkt te kunnen inzien, is dat het jouw liefde was die me zo sterk en zelfzeker maakte. Het gevoel dat ik jouw nr 1 was gaf mij vleugels.

Binnenkort is het mijn verjaardag. Jij beweert dat je zowel mijn cadeau van vorig jaar als mijn cadeau van dit jaar afhaalde. Maar het enige dat ik zou willen op die dag, is jou zien. En dàt is nu precies hetgene waarvan ik wéét dat niet zal gebeuren. Omdat Zij jouw verjaardag die dag met uitstel zal vieren. Omdat Zij het enige cadeau dat jij écht wil op deze wereld, voor je regelde. Zoals zo vaak krijg ik de primeur... ik kén Haar plannen. Na dié verrassing ga je Haar nooit meer kunnen en willen verlaten. Want Zij verkreeg precies dàtgene wat je wilde: je dochter terugzien na zoveel jaren. 

Ik ben blij voor je, vergis je niet. Maar ik zou gewild hebben dat ik dat voor je kon regelen. Zoals ik al vaker zei: ik heb geen positie om daarin tussen te komen. Zij wel... en éindelijk kreeg Ze het idee. Ik zwijg, bederf de verrassing niet voor jou. Maar dat dat wil zeggen dat ik jou op mijn verjaardag niét zal horen of lezen, doet me pijn. Jij gaat helemaal opgaan in Haar verrassing, en dan ben ik vergeten. Dan heb ik geen plaats meer in jouw leven.

Ik vecht om los te komen. Ik probeer mijn pijlen elders te richten. Ik dacht een kandidaat gevonden te hebben... iemand die het spel kon meespelen. Iemand waar ik niét verliefd op zou worden. Maar als puntje bij paaltje komt, is hij bang. Het fijne is dat we er openlijk over spreken, als we samen zijn. En ik geef de moed niet op. Hij zou kunnen doen wat die Ander niet lukte: me van jou losscheuren. Omdat hij wél meer is dan een vreemde, maar niet zo veel is als jij. 

Ik wil los van jou!!!

Afgelopen week zat je hier... je kreeg je horloge. Wat ik er niet bij zei, was dat ik het kocht als afscheidscadeau. Ik raapte mijn moed bij elkaar, en gaf je mijn brief. Zou je het doorhebben, en lezen tussen de regels door? Zou je lezen dat het een afscheidsbrief was?

Je las mijn brief, en zei "heel mooi en lief". Het enige wat een reactie waard was, was de passage over vrijen met jou. 

We praatten... die eerste avond. We lagen op mijn bed, zoals in een lang vervlogen verleden. En we praatten. Meer niet. Zelfs geen innige zoen. Enkel praten. Het herinnerde me aan hoe goed het was, die momenten. Misschien nog meer dan vrijen, mis ik die uren. Uren waarop we, dicht bij elkaar liggend, praatten. Over alles en niets. Over ons en de buitenwereld. Over verleden en toekomst.

De volgende dag zou je terugkomen. Maar het uur waarop ik je mocht verwachten, passeerde. Toen ik je een uur later dan toch vroeg of je enig idee had hoe laat je zou komen, kreeg ik te horen "alles is uitgelopen, kan ik morgenvroeg komen?". Je maakte me razend daarmee! Wéér hetzelfde verhaaltje... ik werd boos. Maar je verraste me, 45 min later stond je voor de deur (wetend dat de rit een half uur duurt). "kieken".

Ik ging door de knieën. Ben niet klaar voor het afscheid, besef ik. Weet niet of ik het ooit zal zijn. 

Wat ik wél besefte afgelopen week, is hoe moeilijk ik het heb met mijn positie. Ik kan er niet meer tegen om nr 2 te zijn. Ik heb het je gezegd, meerdere keren. Geen enkele keren krijg jij het over je lippen om die woorden tegen te spreken. Steeds draai je eromheen "je weet wel beter", "je mag het zo niet zien". Maar op geen enkel moment kan jij zeggen "jij bent niet nr 2, jij bent nr 1". 

Ik test je... Ik geef je de rol die je zo graag opneemt: de "sterke verzorger". Ik doe beroep op jou, om me naar een afspraak te brengen, met een excuus. En ja hoor, je springt in de bres. Ik zeg dat ik bang ben, ongerust. Zou je kunnen reageren zoals het hoort? Zeggen dat je mijn angst begrijpt, dat die normaal is? Maar alles wat jij kan zeggen en steeds herhalen is "no panic" "het komt wel in orde"? Is dat die grote empathie waar je mee schermt?

Morgen zouden we het grootste deel van de dag samen doorbrengen. Eigenlijk gisteren, maar oh ja, Ze is weer ziek. Kan gebeuren, en ik maak er geen drama van. Nieuwe afspraak morgen, ik her-organiseer mijn werk, annuleer mijn verlof van gisteren. Meerdere keren vraag ik je "zeker dat Zij donderdag terug gaat werken?" Ja, je garandeert het me. Vanochtend krijg ik al te horen: Ze nam vrijdag verlof. Zou Zij écht voor één dag terug gaan werken? Ik krijg gelijk: om 10 uur krijg je telefoon dat Ze afspraak maakte bij de dokter, voelt zich toch nog niet goed genoeg om morgen te gaan werken... Meteen heb je ook geen tijd meer om nog iets met me te gaan drinken, want je moet snel naar huis, om Haar naar de dokter te brengen.

Ik kan het gewoon niet geloven dat jij het niet doorhebt... dat jij mij niet doorhebt. Okee, het lukte me deze keer niet. Maar er komt een moment dat het me lukt.. me definitief los te maken van jou.