Ik ben Leus Frankie, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Joggerke.
Ik ben een man en woon in Herenthout (Belgie) en mijn beroep is arbeider.
Ik ben geboren op 17/07/1962 en ben nu dus 63 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: hardlopen/marathon.
getrouwd met Carine Cautaerts (hardloopster)
twee zonen Jorgi en Kenney
(hardlopers)
Na twee dagen van verkrampte benen, besloten Visé niet te lopen. Het valt me zwaar mijn tweede marathon op rij te moeten schrappen. Gelukkig komt er licht aan het eind van de tunnel, meer en meer word gedacht aan de ontsteking onder de tanden, als oorzaak van de diverse ontstekingen aan het been, de knie, de achillespees, de hamstring de dij, de hamstring en de kuit, en natuurlijk het scheenbeen en de onderrug. Sinds de twee tanden getrokken zijn gaat het al stukken beter met het scheenbeen. Die algemene vermoeidheid in de onderbenen na een halve marathon, en dit voor een zeer goed getraind atleet zou ook een nasleep kunnen zijn van dat ontstekingsproces. Hoop doet leven.
Trage duurloop 14.2 kilometer, met het gevoel dat ik gisteren een marathon ben gaan lopen. Zere benen, geen kracht, hoge hartslag, ik moet dringend wat meer heuveltraining doen. Het is wel zo dat ik in Tongeren maar een 5 km heb kunnen doorlopen, de rest was overleven. Ook de hartslag is langs de hoge kant, ik weet niet of ik in Visé ga starten. Misschien loop ik wat korter wedstrijden om de snelheid en de conditie te verbeteren?
Zeer zware wedstrijd, als je niet top bent, door de wind. en het heuvelachtig parcours. Na 1 km wist ik al hoe laat het was, de benen voelden zwaar aan en ik werd voorbij gelopen langs alle kanten. Ik kost ook niet aanpikken bij iemand, tussen de 5 en de 10 km liepen we tegen de wind. Tussen de 10 en de 15 km was het op en neer zonder ophouden, uitgelopen die 21 km meer valt er niet over te zeggen.
Maandagavond, terug van de tandarts, die juist een wijsheidstand en een boktand getrokken had, met daaronder een joekel van een kiste. Ik was aan het bloeden als een rund, en toch werd de kiste opgemerkt. Daarna gereinigd en ingespoten, die avond zelf kreeg ik krampen in het scheenbeen. Ik vroeg aan mijn vrouw om woensdag een afspraak te maken met de sportdokter. De pijn was niet te harden. De morgend daarop was alle pijn als met wonder verdwenen, dat wou ik testen. Daarmee de late beslissing om toch mee te lopen in Tongeren, mijn vrouw zou er toch starten. Alleen zonder vast voedsel, alleen een rijstpapje, zou te weinig koolhydraten zijn.
Ik ga vandaag toch gaan lopen, een wedstrijd nog wel. Om absoluut zekers te zijn of ik wel of niet kan starten in Visé. In de loop van de voormiddag is de pijn in het scheenbeen volledig verdwenen. Ik heb er dus goede hoop op dat het een verband heeft met de kiste op mijn tandvlees. Een halve marathon is misschien van het goede teveel, maar de uithouding heb ik nog. Verder hoop ik rond de 15 km/uur te lopen, dus 1:24:00 ongeveer op de halve marathon. Misschien ben ik wel gek geworden, maar het is sterker dan mezelf.
Gisterenavond naar de stomatoloog geweest, een wijsheidstand en een boktand laten trekken. Na een pijnlijk gevecht met de tanden uiteindelijk gewonnen door de stomatoloog. Onder de tanden, tussen de wortels zat de eerste kiste, die mijn tandpijn veroorzaakte. Eenmaal thuis gekomen begon ik hevige pijnen te krijgen in het scheenbeen. Er aankomen bleek al overgevoelig, misschien is daarmee de relatie met het onstoken tandvlees te bewijzen? Deze morgend, doen het scheen, en de wonde in de mond minder pijn, maar zijn nog voelbaar. Vandaag word hoog waarschijnlijk een dag zonder training, maar een rustdag.
Wisseltempoloop 10 km, Het licht verkrampt gevoel, blijft na 5 dagen rust in het scheenbeen, dit leid er toe om toch maar de actieviteiten te hervatten. Ook al twee nachten na een kramp gehad in de kuiten, links en rechts. Dit terwijl ik magnesiumsupplement neem, al een dag of tien. Het gevoel in de benen was al iets beter dan na de vorige rust-pauzes. Voor een wisseltempoloop gekozen om te weten waar ik sta. Elke ronde sneller, van minder dan 12 km/uur naar 15 km/uur, aan het scheenbeen lijkt er niets te veranderen. Deze avond laat ik de eerste twee tanden trekken van de in totaal vier. Dus weet ik niet of ik morgen ga kunnen trainen.
Vandaag een langere fietstraining 61 km, eerste uur meestal tegen de wind in 24 km. Het tweede uur 28 km meestal wind mee, 9 laatste km tegen 27 km/uur. De benen zouden nog een uurtje meewillen, maar de zadelpijn is nog niet over. Het is toch voldoende om de basistraining te onderhouden, ik hoop vrijdag te kunnen hervatten. Hoewel ik het scheenbeen nog altijd voel, is het niet op dezelfde plaats, maar naast de scheenbeenspier. De overgevoeligheid is volledig weg, zelf hard drukkend tegen de scheenbeenspier, Het grootste probleem blijft het gewicht op peil houden, ik laat me ook rapper gaan.
vandaag 36 km lange fietstraining, op een klein verzetje. Ik had nog altijd last van zadelpijn, ook het scheenbeen was voelbaar. De pijnlijke plek lijkt wat opgeschoven, en is voelbaar als ik op een brug, kracht zet. Ik ga een van de dagen nadenken hoe het nu verder moet, alles schrappen of op het gevoel afgaan. Morgen nog eens een volle dag rust, ook geen fiets, hopelijk beterd het nu van dag tot dag.
Mijn onderbeen verkrampt van tijd tot tijd, zonder enige aanwijzing. Vandaag heb ik niets gedaan van training, wel naar de kinesist geweest. Die dagen dat ik niet loop moet ik de hamstrings actief strekken. Het zou wel een kunnen dat het daaruit vertrokken is, na een hamstringblessure. Een klein gewricht achterin de knie komt altijd vast te zitten. Ik moet er zodoende meer mobiliteit in zien te krijgen en iet meer rek in de hamstrings. Zo het er nu naar uit ziet is er nog veel onduidelijk hoe het komt dat de scheenbeenspier zo overbelast.
Het lichaam van de Belgische ultraloopster Inez Jacquemart, sedert zondag vermist na een duik naar een wrak, is vandaag gevonden en is al gerepatrieerd naar Zeebrugge. Verder nieuws is er momenteel nog niet.
Dinsdag, naar aanleiding van onze wedstrijd in Gistel, leggen we van 09:00 tot 19:00 een rouwregister ter ondertekening. Dit zal dan later op de avond meegenomen worden door Marc Papanikitas en overhandigd worden aan Charel, haar echtgenoot, als steunbetuiging van de (Belgische) ultraloopwereld.
groetjes,
Jan Vandendriessche
Portret van Inez Jacquemart door Marc Papanikitas
Dinsdag 24 april 2007
Gisteren avond werd ons het droevige nieuws gemeld van de verdwijning van Inez Jacquemart.
Inez was één van de betere ultra-atletes van de laatste jaren in België. Tot 2005 maakte ze deel uit van onze nationale ultraploeg. Het beste resultaat uit haar carrière was de 8h22 die ze in Winschoten liep in 2003. Dit nadat ze de dag er voor van de trap was gevallen en een aantal ribben had gekneusd. En dat typeerde Inez. Een atlete met een enorme discipline. Ze kon erg hard afzien en spaarde zichzelf niet. Samen met haar man baatte ze een (studenten)café uit en moest heel vroeg uit de veren om te gaan trainen. Onmiddellijk na de training moest ze alles klaar zetten voor een drukke en lange werkdag. Soms kon ze tussendoor nog even gaan trainen en dikwijls durfde ze heel laat nog een training afwerken. Ook haar opmerkelijke stijl, voeten amper van de grond tillend, beetje schuin hangend en overdreven uitzwaaiend met haar linkerarm is iets dat ons altijd zal bijblijven. Na het EK in Winschoten 2005 waar ze net zoals vele andere door de warmte bevangen moest opgeven en naar het hospitaal worden gebracht, werd het stil rond Inez. Door een herinrichting van de buurt aan haar café moesten ze de openingsuren veranderen waardoor het onmogelijk werd om nog voluit te trainen. Ondertussen had ze een duikcursus gevolgd in Thailand, waar ze vooral de kerstperiode overbrugde. Ze liep daar dan ook regelmatig wel een marathon in de buurt en trainde hard om Torhout voor te bereiden. Inez was één van de Belgen die de Tsunami bewust meemaakte en mee de eerste hulp verleende ginder. Er was sprake van dat ze op termijn ginder een duikschool zouden oprichten, daar waren ze volop mee bezig. Door winst in de marathon van Kortrijk- Brugge kon ze vorig jaar gratis deelnemen aan de marathon van New-york. Ze liep daar zonder enige voorbereiding nog een tijd rond de 3h40. Daardoor kreeg ze weer de smaak te pakken en zagen we ze de laatste weken terug in ons park in Antwerpen. Ze was al weer bezig Torhout voor te bereiden. Jammer genoeg zullen we haar moeten missen. Inez won tal van grote wedstrijden (Texel, Voorne, Guldensporenmarathon, Zolder, ..), Was enkele malen Belgisch Kampioen 100km. Ze was een ervaren duikster, met meer dan 300 duiken. Inez was zondag laatstleden met een groep duikers aan de Engelse kust naar een wrak aan het duiken. Toen het tijd was om weer naar de oppervlakte te gaan gaf ze nog een teken dat alles in orde was. Toen iedereen boven was mistte men Inez. Vanwege gevaar op decompressie kon men niet onmiddellijk weer gaan duiken. Britse, Nederlandse kustwacht, leger, Belgische Seaking, met zn allen hebben ze zondag en maandag gezocht, maar tevergeefs. Woensdag gaat men nog een laatste duik proberen in de hoop haar lichaam aan het wrak terug te vinden.
We zijn er allemaal kapot van. Er zijn geen woorden voor. We willen hiermee onze steun betuigen aan Charel, haar echtgenoot.
Marc Papanikitas
Bron: www.ultraned.be We leven mee met de familie en vrienden van deze grote sportvrouw.
Gisteren de fiets van stal gehaald, om 30 km lange fietstocht te maken. Zo probeer ik zo weinig mogelijk conditie te verliezen, maar fietsen is geen lopen. Het ergste is dat ik geen twee dagen na elkaar kan fietsen, door zadel-pijn. Nu kan ik vandaag een half uurtje orbitrac, of sky-walken doen. In de veranda is het om en bij de 25 graden, dus een sauna effect en lekker zweten. Het moeilijkste bij dat blijvend blessure-leed is dat ik me laat gaan, en de snoepkas plunder, zodoende het gewicht de hoogte in gaat.
De pijn in de scheenbeenspier blijft voelbaar, hard trainen lukt niet. Na de diverse pogingen, om eerst antwerpen te halen, en nu Visé. Moet ik inzien dat het niet goed komt, du ga ik proberen niet te lopen tot vrijdag vier mei, als dan alles goed aanvoelt, opbouwen vanaf 80 km/week. Zodoende valt Tongeren en Visé ook weg uit de wedstrijdplanning.
Trage duurloop 15 km, het ging weer slechter met het scheenbeen. Een ganse dag recht staan zal er ook geen goed aan doen. De laatste zeven dagen zit ik ook aan 120 kilometer, van het goede teveel. Als zou blijken dat ik Visé niet haal, loop ik waarschijnlijk geen marathon meer, tot na mijn groot verlof, en las ik een volle week rust in, plus opbouwen. Dan piek ik op kortere wedstrijden, en blijf ik een tijdje onder de 100 km per week.
Terug van bij de stomatoloog, die laat er geen gras over groeien. Vier tanden moeten er uit, in twee keer, zonder garantie dat de pijn over zal zijn. De eerste twee volgende maandag al, ik vrees voor de wedstrijd de dag er na. De tanden worden getrokken onder plaatselijke narcose, ik hoop dat het gemakkelijk gaat. Maar mijn ervaring leert dat het niet zo simpel is als de stomatoloog denkt. Ik heb menig tandarts doen zweten met die reuzewortels, hij had een panorama foto van de tanden, ik begin in elk geval al te zweten.
Recuperatieloop 20 km, ik weet het de afstand is te lang voor een recup. Ik heb mijn vrouw gezelschap gehouden, anders had ze haar km niet afgemaald. Het scheenbeen speelde lichtjes op, ik had dan ook twee steunkousen aan. Die druk die ze uit oefenen op het scheenbeen zijn voldoende om gans de rit gevoelig te zijn. Daarna bij de kinesiste geweest, om alles los te laten wringen, zekers in de kuit zit een knoop. Deze avond bij de stomatoloog gaan, om te zien wat er aan die pijnlijke neuralgie te doen valt. Eens die onstekingen aan het tandvlees verdwenen zijn, een ware broeihaard voor infectie's, en de pijnstillers wegvallen, hoop ik op het goede spoor te zitten.
Lange duurloop 31.3 kilometer, een training die ik zekers nodig heb. Binnen drie weken is het, het Belgisch kampioenschap marathon in Visé. Niet dat ik me nog bij de favorieten reken, in mijn categorie. Daarvoor lig ik er te lang uit, in een cruciale fase van de opbouw. Maar dat wil niet zeggen dat ik er niet alles aan zou doen om zo dicht mogelijk te eindigen. Eigenlijk mag ik best tevreden zijn over mijn training, het scheenbeen heeft stand gehouden. Ik heb het tempo gehaald dat voor op gesteld was, alleen die hartslag was tien slagen te hoog. Nu de reactie nog afwachten, als dat mee valt, kan het zijn dat ik mee doe in Tongeren de 1ste mei.
