Ik ben Leus Frankie, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Joggerke.
Ik ben een man en woon in Herenthout (Belgie) en mijn beroep is arbeider.
Ik ben geboren op 17/07/1962 en ben nu dus 63 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: hardlopen/marathon.
getrouwd met Carine Cautaerts (hardloopster)
twee zonen Jorgi en Kenney
(hardlopers)
Vandaag een hersteluurloop van 9.150 meter gelopen in 1:00:00, hsm 90. Dan toch maar voor de actieve recuperatie gekozen, en ik moet zeggen het is veel beter. Veel beter dan gewoon niets doen en wachten tot de pijn volledig weg is, om te beginnen lopen. Ganse dag last gehad tijdens het gewoon stappen, om nog niet te spreken van de trap op en af te gaan. Na dit uurtje herstel lopen, ging alles me toch al iets beter af, zelf de trappen is al te doen. Een herstel loop volledig onder de pijngrens, het joggen zal er wel nog niet uit hebben gezien. Maar daar trek ik me niet veel van aan, als de benen maar rap beter aan voelen, zodat ik mijn schema kan hervatten. Voor morgen staat er vijftien kilometer op, onder welke hoedanigheid dat deze gelopen gaat worden beslissen de benen.
Vandaag de eerste rustdag van het jaar, de benen doen teveel pijn en lopen zal er geen goed aan doen. De actieve recuperatie is ditmaal geen oplossing, de rechterknie, beide heupen, scheenbenen en voetpezen voelen pijnlijk aan. Zelf wandelen is een marteling, dus heb ik er voor gekozen een compleet compex massage beurt te geven en zoveel mogelijk rusten. Morgen is het immers werkdag en dan zien we wel weer verder of trainen na het werk lukt of er verder gerust dient te worden. Tijdens de rustige uren wat informatie en foto's opgezocht op het internet, zo bekeek ik het sfeer filmpje van de marathon van Antwerpen. Waar ik een redelijk prominente rol in speel, in het begin komt mijn startnummer in close-up en na de wedstrijd een interview. Het filmpje is te bekijken op http://sport.be.msn.com/nl/video/lightbox/?site=runningtour&Article_ID=640163&destination=4646. Morgen hoop ik toch lichtjes los te kunnen lopen, maar dat zal het lichaam beslissen, teveel last of pijn betekent verder rusten.
Deze morgend om 05:45 opgestaan en twee boterhammen met choco, speculoos en banaan, een caloriebom. Ik was niet gerust in de rechterknie, ik was s'nachts en paar keer wakker geworden met stekende pijn in de knie. Het intapen van de rechterknie met kenesio tape, alleen al de druk van de dwarse tape, was gevoelig voor de knie. Maar ingeschreven en dus gingen we starten en zien waar het schip strande, en dit in mijn eerste trail ooit. We kwamen ruim op tijd aan in Oudenaarde en er was ruime parking voorzien, dat was dus ook een probleem minder. De inschrijving en afhaling van de nummers en t-shirts in een veel te klein lokaal van het historisch stadshuis. Aan de start toch een paar bekende gezichten, Thomas Beirnaerts, Nid rumphakwaen, de gebroedes Luc en Patrick Hapers. Natuurlijk nog vele anderen, Yves van Hoecke, Ronny Eeckhout, Rudy van Daele, en zo zou ik nog een tijdje kunnen doorgaan. Ook een paar vrt-sportcoryfeeen om er een te noemen Michel Wuyts, de start word op tijd gegeven om 10:00 stipt. De eerst kilometer is nog vlak en ik moet wat inhouden om niet aan de leiding te lopen, wachten op de eerste klim. Het is een helling met een naam die heel toepasselijk is, Vlaamse Ardennedreef, daar voel ik dat de marathon nog niet uit de benen is. Daarna volgt de Ladeuze tweemaal op en af lopen op onverhard en het naar beneden doet het geen deugt aan de knie. Bergaf word ik telkens voorbij gelopen, de paslengte is niet groot genoeg omdat mijn rechterknie de klap niet kan opvangen. Gelukkig volgen er daarna zeven minder zware kilometers, goed om wat te herstellen van de eerste hellingen die deze wedstrijd rijk is. In mijn hoofd is de beslissing al gevallen, het voornaamste vandaag is aankomen, en niet teveel fysieke schade op te lopen. De volgende heuvelzone van km dertien tot km twintig, tweemaal het koppenbergbos en eenmaal de Koppenberg langs het verhard. Een echte trailzone zeker in het Koppenbergbos is het een vrij technisch parkoer en is trail evaring een groot pluspunt zal blijken. Zo loop ik met een ei in de broek de afdalingen af en word door een paar ervaren trailrunners voorbij gekletst trailschoenen hebben meer grip. Elke stap naar beneden moet ik opletten om niet op mijn donder te gaan en dit krijgen we tweemaal na elkaar voor de schoenen geschoven. De tweede maal is niet zo lang maar de trappen omhoog en naar beneden zijn echt mijn ding niet, Nid rumphakwaen en tim de Vilder kletsen me voorbij. Er volgen nu twee kilometer op asphalt meestal bergaf en die gebruik ik om bij mijn positieven te komen, de wedstrijd is nog lang. We komen aan de voet van de puist van Melden, hier is wielergeschiedenis geschreven, met een stuk aan 22% en een gemiddelde van 11.6%. Het is letterlijk naar boven kruipen en we lopen m-t-bikers voorbij, op het stuk van 22% loop ik 8:15/km aan een hartslag van 155. Moeilijk te bevatten tegen nog geen 8 km/uur in het rood gaan, zowat alles in de onderste ledematen dreigt in kramp te schieten. Gelukkig krijgen we daarna een herstelzone van zes kilometer waar we gescheiden worden van 25 km-lopers en er nu alleen voor staan. In de verte zie ik nog een loper, hier krijgen we regelmatig onze positie in de wedstrijd toevertrouwd, ik loop als zesde op de 50 K. Maar het is niet omdat het vlak is dat er geen hindernissen zijn, door grachten, omgeploegde akkers en braakliggende bossen lopen. Het is ook opletten geen enkele afslag te missen want we worden dikwijs door onmogelijke verbindingswegjes gestuuurd. De volgende heuvelzone is de langste en zwaarste van de wedstrijd, ook al omdat de km door beginnen te wegen van km 25 tot km 46. Enentwintig kilometer op en af, we beginnen met de Oude kwaremont 2200 meter bergop langs de kasseien gelukkig niet supersteil. Het gemiddelde stijgingspercentage is 4.4 % met een maximum van 11 %, is de klim bovenal zwaar door de lengte en de kasseien. De afdaling gebeurt met tussenstukken steil omhoog twee hellingen in de afdaling, deels onverhard, het laatste stuk laat ruimte voor recuperatie. Het volgende monument is de Paterberg 12.5 % gemiddeld en een stuk van 20 % erin, een echte killer na tweeendertig kilometer. Ook hier krijgen we een steile afdaling met daarna een viertal hellingen zonder naam maar best pittig, en goed beloopbaar. En nog is het niet gedaan, tweemaal de kortekeer een kuitebijter maar te doen, het probleem is het afdalen langs een slecht beloopbaar weipad. De laatste keer het koppenbergbos in hier veranderen alle positie's ineens loop ik maar in negende positie zonder dat iemand me voorbij gelopen is. Nochtans heb ik de looproute volledig gevolgt, deze laatste helling is er teveel aan en de rechter hamstring geraakt in een pijnlijke kramp. Gelukkig zijn de laatste kilometers bergaf of vlak, voor de top loop ik wel Yves Vanhoecke voorbij, die het op die laatste klim nog zwaarder te verduren heeft. Doordat de hamstring nu ook nog pijnlijk is kan ik bergaf amper snelheid maken, en loopt yves me weer voorbij, ik kan zelf niet aanklampen. Op kilometer achtenveertig gebeurt het dan toch ik mis een afslag, en loop het blokje rond, ik vraag de weg aan een voorbijganger. Ik loop voor de tweede maal het blokje rond, en begin te stappen om de wegwijzer te vinden, die hangde wat laag het was kort na elkaar links-rechts. Hier ben ik tenminste vijf minuten kwijt gespeeld en daar gaat mijn tijd onder de vier uur, ik finish zonder nog vol uit te gaan. Op de grote markt word ik als twaalfde aangekondigd in een tijd van 4:02:50, ondanks de goede prestatie toch licht ontgoocheld. Mijn eerste trail zit er op het was best pittig en er zat maar een lang stuk in die trail onwaardig was, verhard en vlak, goed voor de recuperatie. Ik denk dat ik hier zelf het podium kon halen met wat meer heuveltraining en wat meer frisheid, de Antwerp marathon zat nog in de benen.
Vandaag is het de eerste Loop van Vlaanderen, een Vlaamse trailwedstrijd, en mijn eerste trail. Ik heb er geen idee van wat me te wachten staat, maar ben er zeker van dat het een zware onderneming word. Met enkele van de mooiste en zwaarste beklimmingen die Vlaanderen rijk is, zoals de Koppenberg b.v. . Het parkoers is voor zeventig procent onverhard en er kiomen ook single tracks in, plaatsen waar men niet kan inhalen. Voor een eerste editie verwacht de organisatie 3000 deelnemers, lopers en wandelaars voor alle afstanden tesamen. Er zijn loopwedstrijden over 10 K, 25 K, en 50 K, en wandeltochten over dezefde afstand, het word een drukke bedoening. De start en aankomst zijn op de grote markt in Oudenaarde, meer informatie op http://sport.be.msn.com/loopvanvlaanderen/2013/nl/. Ik hoop de eerste uitslagen en bevindingen deze namiddag al te posten op deze webblog, tot straks.
Vandaag een recuperatieloop van 8.100 meter gelopen in 0:39:25, hsm 104. Het lage hartslagritme vertaalde zich niet in de benen, die voelden wat zwaar aan. De frisheid zal dus niet op tijd terug zijn, voor de trail run van morgen, De loop van Vlaanderen. Een experiment voor mezelf want nog nooit aan een trail deelgennomen, morgen dus een eerste maal. Het zal wel niet zo zwwaar als een trail in de Ardennen zijn, ik zal de verelijking niet kunnen maken. In elk geval plan ik rustig te starten en dan zien we wel hoe de benen de zware Vlaamse Ardennen verteren. De wedstrijd maakt deel uit van de marathon en ultra cup, en word berekend aan het tabel van een zestig kilometer wedstrijd. Zelf als ik er 04:30:00 over doe word het gelijkgesteld met een tijd van 2:51:00 op de marathon. Ik hoop dus dat de benen beter aanvoelen als tijdens de rest van de week, zoals verleden week zondag b.v.
Vandaag een trage duurloop van 11.050 meter gelopen in 0:51:54, hsm 111. De trage duurloop met in de tweede helft wat versnellingen ingebouwd. Ik voelde direkt dat de benen niet echt super waren, maar ook niet super slecht. Een traiining gelopen zonder enige bescherming geen bovenbeen kous of kenesio-tape. Het verschil in temperaturen was enorm, goed tien graden kouder met regen er boven op. Tijdens de versnellingen waren de twee grootste overbelastingen, de rechterknie en linker bovenbeen. Weinig verschil met de andere dagen, maar het was zeker niet slechter, en dat is een pluspunt. Voor morgen staat er een recuperatieloop van zeven kilometer op programma en veel rust.
Vandaag een herstelduurloop van 10.400 meter gelopen in 0:51:29, hsm 101. Aan het hartslaggemiddelde te zien was het herstel, aan de benen te voelen niet. Deze voelden pijnlijk, zwaar en vermoeid aan, niet normaal, kwam het door de warmte? Ik had het linkerbovenbeen tweemaal met reflex-spray ingespoten en het bovenbeenkous aangetrokken. Het mocht niet baten ik voelde voortdurend de pijn, ook de rechterknie en rechterheup voelden pijnlijk aan. Natuurlijk bleef alles onder de pijngrens dankzij het aangepast tempo, lees een kleinere paslengte. Maar ik moet niet paniekeren heb ik verleden week geleerd, pijn tot en met zaterdag en zondag knallen. Echt knallen zal er zondag wel niet bij zijn, een trail van vijftig kilometer, waarvan zeventig procent onverhard. Op het feestmenu staan drie maal de Koppenbergbos, de Koppenberg, Oude Kwaremont, tweemaal Kortekeer en Ladeuze. Het word een wedstrijd van doseren en nog eens doseren om de finish te halen zonder al teveel brokken. Morgen staat er een trage duurloop van tien kilometer op het programma, met een paar versnellingen.
Vandaag een duurloop van 13.400 meter gelopen in 0:56:50, hsm 128. Het ging dus al redelijk vlot de duurloop, toch voel ik de vermoeidheid nog in de benen. De hartslag krijg ik de hoogte niet ingejaagd, dit komt mede doordat het lichaam nog te vermoeid is. Aan de rechterknie voel ik nog geen verbetering aan dit tempo, het linker bovenbeen is iets beter. Normaal gezien moet ik 90-95% recupereren om een degelijke loop van Vlaanderen wedstrijd te lopen. Het ziet er naar uit dat de temperaturen zondag rond de tien graden gaan zijn en een windkracht 3 bft. Voor morgen staat er een recuperatieloop van tien kilometer, om de benen verder te laten herstellen.
Vandaag een recuperatieloop van 11.200 meter gelopen in 0:55:25, hsm 106. De benen waren al iets beter dan gisteren, maar het word krap om zondag al frisse benen te hebben. Frisse benen die ik zeker nodig ga hebben om mijn eerste trailwedstrijd tot een goed einde te brengen. Het betreft natuurlijk de loop van Vlaanderen over 50 km waarvan 70% onverhard en vele hellingen. Alleen morgen worden de spieren wat onder spanning gezet, de rest van de week staat in het teken van actieve recuperatie. We hopen dat het vrijdag en zaterdag niet teveel gaat regenen, want dan wword het parcours nog zwaarder. Met de overbelastingskwetsuren gaat het wat beter dan verleden week, dat is omdat ik voor het werken kan trainen. Voor morgen staat er een duurloop van dertien kilometer op het programma, tegen 4:36/km.
Vandaag een herstelduurloop van 11.000 meter gelopen in 0:58:45, hsm 99. Het hoeft niet gezegt te zijn, maar de benen waren zwaar en pijnlijk na de knappe marathon van gisteren. Na een goed resultaat is het echter gemakkelijker om er mee te leven, dat bij elk jaartje ouder de recuperatie minder word. De overbelastingskwetsuren zijn niet verdwenen omdat ik gisteren een goede marathon gelopen heb. Een pijnlijk linker bovenbeen en rechterknie herinnerde me er aan, de toestand voor de marathon was zeker niet optimaal. Toch kon ik de laatste twee kilometer al tegen 12 km/uur lopen, nu hoop ik dat de benen snel herstellen. Volgende zondag staat misschien wel de grootste uitdaging in dit loopseizoen op het programma, de loop van Vlaanderen. Een trial wedstrijd over de beruchte hellingen in de ronde van Vlaanderen met 70 % offroad, best pittig dus. Morgen staat er een recuperatieloop van tien kilometer op het programma, verder actief recupereren.
Deze morgend met een bang hartje vertrokken naar Antwerpen om mijn 86ste marathon te lopen. Ik had de rechterknie stevig ingetaped met kenesiotape en had een stevig verband voor het linkerbovenbeen mee. Toch moet ik toegeven dat de pijn minder was dan de voorbije dagen, en dus had ik de hoop om onder de drie uur te finishen. We waren ruim op tijd om op het gemak de rugnummer en de t-shirt af te halen en dan nog eens het gemak op te zoeken. Dan nog wat bekende gezichten tegen komen en nog wat verhalen bovenhalen, zo kreeg ik zelf de titel (Het mirakel van Herenthout). Iets wat over al mijn overbelastingkwetsuren gaat natuurlijk en er waren er een paar die me niet aan de start verwacht hadden. Maar het Joggerke is een karaktermannetje, en weet niet snel van opgeven, laat staan het niet eens proberen, na al die trainingsarbeid. Na een minuut stilte voor de slachtoffers van de laffe daad tijdens de marathon in Boston, een minuut stilte die indrukwekkend was. Om klokslag 09:30 werden we op gang geschoten, ik opende redelijk voorzichtig de eerste kilometer (03:54), rustige opener. Het linkerbovenbeen en de rechterknie reageren vrij goed, dus ga ik wat sneller, om tot bij de gebroeders Hapers te geraken. Rustig niet teveel forceren straks krijgen we de konijnenpijp met bijna een kilometer bergaf en daarna een klim in dezelfde orde. Op het diepste punt van de konijnenpijp kom ik bij Patrick en Luc Hapers en ook Gerry Ceusters zit er bij, mooie groep. Ik neem direkt over en loop het hellend stuk op een gecontroleerde hartslag, alleen Gerry volgt en ik hoop dat de rest straks aansluit. Kilometer vijf (0:19:16) ruim snel genoeg en tijd om wat mannen te laten terug komen, een groepje van vier of vijf man is ideaal. De Polar heeft een serieus probleem met de konijnenpijp en aan de officiele km-punten heb ik ruim 800 meter meer. Patrick is terug aangesloten met een spaans loper met de voornaam Carlos, die zal de volgende vijftien kilometer tempo maken. Na tien kilometer (0:38:45) blijven we met drie man over, Carlos, Gerry en ikzelf, Carlos blijft maar op kop lopen tegen 3:48/km. Soms lijkt het me wat te hard te gaan, maar als ik een gat laat vallen, beslis ik elke keer om toch maar weer aan te sluiten. De benen zijn goed genoeg maar de knie is wel gevoelig als ik onder de 3:50/km loop, ook de rechterheup is wat gevoelig. Kilometer vijftien (0:57:42) een ideaal tempo om uiteindelijk nog eens onder die 2:50:00 te lopen, na kilometer dertig zal het tempo zakken. Hier is ook een zeer slechte strook met kasseien en afgebrokkelt asphalt, hier moet ik al de zeilen bijzetten om weer aan te kunnen sluiten. Een ongelofelijke luxe tijdens de marathon van Antwerpen is dat er elke 2500 meter bevoorrading is, zo drinkt men zeker genoeg. Ook de toeschouwers langs de weg zijn anthousiast en onze namen worden gescandeert, een goed idee die voornamen op de borstnummers. Nog voor kilometer twintig (1:16:36) neem ik het kopwerk voor mijn rekening, Carlos moet vrij snel afhaken, een verassing. Elke loper die ik inhaal kan amper een paar honderd meter volgen en ook Gerry zegt dat het iets te rap gaat en ik vertraag iets. Kilometer vijfentwintig (1:36:10) gaan we Paul Mertens voorbij, ook hij kan niet lang volgen, en nu loop ik als eerste 50-plusser. De benen zijn nog goed en ik loop gemiddeld tegen 3:50/km, de wind is wel iets meer komen opzetten, maar het is nog te doen. Ik hoop op die superdag want de benen voelen nog niet moe aan, en ik blijf dus vol uit lopen,Gerry blijft nog altijd aanklampen. Aan kilometer dertig (1:56:58) hier lost Gerry de rol en haal ik Leo Smets in en zo kom ik in de toptwintig van deze wedstrijd terecht. Na tweeendertig kilometer loop ik het rivierenhof binnen en dat is meestal het begin van de lijdensweg voor mij in deze wedstrijd. Mijn tempo zakt ook wat en de benen beginnen het toch wat te voelen, tijd voor het mentale aspekt en de mentale training boven te halen. Denken aan iets aangenaam en leuk, om niet te denken aan de pijn, het lukt wonderwel en ik hoop nu op een tijd onder de 2:48:00 te lopen. Kilometer vijfendertig (2:15:54) eindelijk krijg ik weer iemand in het vizier en kan ik gaan voor die 18de plaats, lekker knokken. Op karakter lopen de pijn verbijten en denken aan aangename en leuke dingen, het word veel om allemaal te bevatten, dus laat maar komen. Na negenendertig kilometer heb ik de 18de plaats te pakken, en zie de volgende lopen op amper honderd meter, weer jagen geblazen. Het is gaan tot aan het gaatje en niet meer toegeven aan de pijn, kilometer veertig (2:36:52) en de 17de plaats gepakt, nog twee km te gaan. In de laatste kilometer nader ik nog sterk op Marc Papanikitas, ik probeer nog alles te geven en in de laatste tweehonderd meter ga ik er voorbij. Zo finish ik op een knappe zestiende plaats en als eerste 50-plusser in een tijd van 2:44:19, dit had ik nooit verwacht, dus ben ik supercontent.
Vandaag een recuperatieloop van 8.200 meter gelopen in 0:39:31, hsm 105. De benen voelden uiteindelijk weer een beetje beter aan, maar er is nog werk aan. Mijn twee grootste pijnpunten het linkerbovenbeen en de rechterknie zijn nog steeds te pijnlijk. Ik liep de eerste helft aan hersteltempo een zeer laag hartslagtempo, de tweede helft ging richting duurlooptempo. Alles bleef nipt onder de pijngrens, ik heb dus hoop dat ik de marathon ga kunnen aanvatten, en finishen? Een tijd onder de drie uur zal bestempeld worden als een klein mirakel, maar ik ben een believer. Morgennamiddag kan ik de resultaten, en mijn bevindingen op deze blog plaatsen, tot morgen.
Automatische
ronden
Vandaag een recuperatieloop van 10.800 meter gelopen in 0:51:23, hsm 110. Nog niet veel verbetering tijdens deze training, gelukkig is deze werkweek voorbij. De versnellingen kwamen er niet uit, veel te pijnlijke en zware benen om door te zetten. Het ziet er momenteel dus alles behalve goed uit om zondag de marathon van Antwerpen te betwisten. Ik weet uit ervaring dat er op anderhalve dag nog heel wat kan veranderen, maar nu heb ik mijn twijfels. Mijn sterke linker bovenbeen voelt zo pijnlijk aan, het begint bij de eerste pas die ik zet en blijft aanhouden tot ik stop met lopen. Ook de rechterknie is er slechter aan toe dan verleden week, en alles tesamen is dat iets te pijnlijk om fors door te lopen. Morgen staat er een los loopje van zeven kilometer op het programma, ik hoop met frissere benen.
