 |
|
|
| If the future isn't bright, at least it will be colourful |
|
|
| 23-04-2008 |
 Het oor van bompa |
Den bompa was op dreef.
Hij had zopas zijn zesde koffiekoek achter de kiezen en glom een beetje. Maar vandaag mocht dat want het was zijn verjaardag, zijn zevenenzestigste al.
De hele familie was er, zijn twee dochters, hun kinderen en dan ook nog de twee andersbloedigen, de mannen van: een Hollander en een West-Vlaming.
Bompa schonk zich een koffie in. Zijn koontjes gloeiden van plezier. Hij likte aan zijn snor en nam toen nog een stukje cake : 'anders droogt dat uit'.
De tafel werd afgeruimd en de blikken werden, ongewild maar dwingend, getrokken naar de televisie die de kinderen opgezet hadden.
Het programma heette Xtreme Sports en we zagen een halfnaakte Fransman met paardenstaart ergens tegen een onmogelijk gladde rotswand opklimmen. Het zag er allemaal zeer indrukwekkend uit. En vooral gevaarlijk. We hielden onze adem in.
Alleen bompa vond het maar niks. Wat die kerel uitvrat léék alleen maar gevaarlijk. Bompa was ook nog alpinist geweest. In de Pyreneeën. Vroeger was dat, toen hij nog elastisch van heup was. Dus hij kon het weten. Niks aan.
De man op TV tastte heel voorzichtig met gehavende vingertippen naar een houvast.
Fluitje van een cent, volgens bompa. Kijk maar, hij zal zich vasthaken achter die gekartelde hoek daar. Makkelijk zat.
De gebronsde trok zich aan één hand op. Pfoe, blies bompa. Dat heeft niets met klimtechniek te maken. Daarvoor heb je alleen sterke armspieren nodig.
Maar die man is niet gezekerd!, riep een zapje. Ik was ook nooit gezekerd, viel bompa in. Ik was altijd de voorklimmer. Die zijn nooit gezekerd. De voorklimmer, da's degene die eerst naar boven gaat en die maakt de musketons vast. En ik was altijd die voorklimmer.
Wow, dan was jij echt goed, bewonderen we ongelovig. Tsjaja, ik was toch niet slecht. Zijn pretoogjes lichten op.
Stilletjes, achter haar hand fluistert bomma een zijdelings commentaartje. Hij was toen twintig jaar jonger dan zijn medeklimmers. Hij klom met een groepje gepensioneerden en hij was toen pas veertig.
Bompa doet alsof hij niet gehoord heeft en gaat verder.
Kijk daar, hoe hij zijn voeten klemt in die spleet. Nikske moeilijk aan, hij loopt precies een trap op.
't Is zelfs een roltrap, schampert een schoonzoon droogweg. Iedereen lacht. Maar bompa doet doofstom.
Waaaw, kijk nu, hij gaat overnachten op de wand!
Och, heb ik ook nog gedaan, in Frankrijk, op een richel, je moest je gewoon vastbinden dat je er niet afviel 's nachts.
Hilariteit alom, bompa bakt het wel erg bruin vandaag.
Hij negeert ons gelach en gaat door: Kijk nu daar, het regent, de wand is nu spekglad, hij zal nu met zijn pikhouweeltje extra gaten moeten hakken als steunpunt, ik had daar ook een goed houweel voor. In Frankrijk regende het ook die keer en toen...
Was het toen dat je in je oor hakte? vraagt een dochter poeslief.
Euh... neen. Dát was in Italië...
23-04-2008, 22:09 geschreven door Hill
|
|
|
|
|
| 27-03-2008 |
| Proficiat Paul! |
En de prijs voor de meest spitse mail van de maand gaat in maart naar Paul W. uit Schoten!
Komt-ie:
Beste,
Gelieve in attachment te vinden een document met inhoud.
Mvgr Paul W.
Technical analyst, ICT Development Network.
Een kwartier daarna gevolgd door een tweede mail:
Beste,
Sorry, deze keer mét attachment...
Mvgr Paul
Paul mag zijn caoutchouc'en wisselmuis afhalen aan mijn bureau.
Proficiat Paul!
27-03-2008, 20:49 geschreven door Hill
|
|
|
|
|
| 22-03-2008 |
| Vaderdag in een nieuw samengesteld gezin (2) |
Woensdagmorgen. Zo één van die dagen dat de aantrekkingskracht van het bed groter blijkt dan die van de ontbijttafel. Zo één van die dagen waarin één tandenpoetsbeurt onvoldoende is om de slaapsmaak uit de mond te boenen.
Ik grommel de trap af. Mijn lief fladdert mij voorbij, op een duizelingwekkend energieniveau. Kussie kussie? O, grompie grompie vandaag!
En weg is ze. De trut.
Beneden zit de ontbijttafel al gezellig vol. Het verzamelde gezapte is voltallig. Kwetterend getetter als een klaterende bergbeek, het klinkt mij als muziek in de oren: Ishtar op achtenzeventig toeren inna jumpbeat stylee. The horror. The horror.
Ik borstel nog even een kat van mijn stoel en ga zitten. Het gekwetter houdt op. Vijf paar ogen kijken mij aan. Wat krijgen die nu? Heb ik iets van hen aan misschien? Ik laat mij niet kennen en werp een indringend duistere blik terug op mijn meeëters.
En dan zie ik het pas!
Waar mijn bord hoort, liggen nu: een roos en drie cadeautjes. Wat is hier aan de hand?
Gelukkige vadertjesdag! klinkt het in kinderkoor. Minizap lacht haarzelf de hik en Krulzap kijkt scheel van triomfantelijkheid. Dat had je niet verwacht hé! Zelfs Zoonzap zit voos mee te grinniken. Stelletje amateurtoneelspelers. Je dacht dat je niets ging krijgen hé. Hahahaha!!!
In het eerste pakje zat iets rechthoekig en plat met een zeer onduidelijke functie. Wat het was, wist niemand te zeggen, maar Krulzapje had het gemaakt in gips en daarna beschilderd. Een soort van amulet was het. Er stond op "Leve Vader" en een stapel hartjes. Als je goed kijkt kun je tussen de "Leve" en de "Vader" in het klein 'stief' gekrast zien, want dat was ze eerst vergeten. O ja, en het is een afdruk van haar hand, maar die staat er niet op, want de tijd was op. Ze moest er namelijk twee maken. Eentje voor echte papa en eentje voor mij. Kijk kijk, ze slaat het haast uit mijn handen van enthousiasme, langs achter staat nog een gedichtje! Ik geef haar een dikke knuffel en pink verborgen in haar krullen een traan weg van ontroering.
Ow-keej, niemand iets gezien.
Zoonzap had zich ook niet onbetuigd gelaten. Ik kreeg van hem een tolletje (tolletje, van tollen, niet toiletje) met mijn naam erop. Hill. Of liever: er stond Hyl. Eventjes was hij uit het oog verloren dat Hill met een i is, en voor de tweede l had hij geen plaats meer.
Maar een geschenkje van Metalzap krijgen is al zonder meer een klein wonder. Ik weet hoe moeilijk het is om als man van bijna twaalf genegenheid te tonen naar om het even wie. Hij moet zeer diep gegaan zijn. Ik sloeg hem wijselijk over in het kussen, een schouderklop volstond hier.
Van minizap, die al helemaal niet meer mini is ondertussen, kreeg ik -o de schat- een zelfgemaakt rapportje.
Ik was geslaagd met grootste onderscheiding.
Voor spelen: tien op tien!
Voor helpen: tien op tien!
Voor lief zijn: tien op tien!
Voor koken (de juf was wel zeer genereus) tien op tien!
De juf kreeg dan ook van mij een kus en een kneepje in d'er wang.
Manmanman wat zie ik die gasten graag.
Het ontbijt kraaide verder en ik kwetterde mee: O Julissi Na Jalini!
Maar dan zag ik in het voorbijgaan op de keukentafel nog een rapportje liggen.
Het is een wedstrijd die ik niet winnen kan, dat weet ik ook wel, maar het lag hier zo maar open en bloot, hoe kon ik niet...
Ik opende het rapportje dat Minizap gemaakt had voor haar verwekker alias echte vader en evenveel deeltijdse papa.
Er stond:
- scheten laten: tien op tien
- drinken: tien op tien
- snurken: tien op tien
- lief zijn: tien op tien
Ik fietsfladderfluit naar mijn werk, op een duizelingwekkend energieniveau: O julissi na jalini. Op achtenzeventig toeren.
22-03-2008, 20:22 geschreven door Hill
|
|
|
|
|
| 20-03-2008 |
| Vaderdag in een nieuw samengesteld gezin |
- Weet je Hill, dat het morgen vaderdag is? Je wist het niet hé? Tot mij spreekt onze jongste telg.
- Neen, jij wist het niet hé? plaagt nu ook haar zus. En weet je, jij zal nooit cadeautjes krijgen voor vaderdag want je hebt zelf geen kinderen! Ze kijkt mij triomfantelijk aan.
- Neen, maar jullie zijn toch ook wel een beetje mijn kinderen, probeer ik nog.
- Neen hoor, jij bent niet onze echte papa. Jij woont alleen maar bij mama.
Ik zwijg.
Verder discussiëren zal alleen maar meer pijn doen.
20-03-2008, 21:47 geschreven door Hill
|
|
|
|
|
| 11-03-2008 |
| Nonchalant tegen het aanrecht leunen |
De keuken is verduisterd, het moet half één zijn in de morgen. Alleen de vaatwas snort zoetjes en nog iets verderop in de living de rosse kater. Ik kijk naar de microgolf, waar een kersenpittenkussentje draaimolentje speelt met zichzelf. Ik doe iets onbestemds, vaagweg.
En dan komt zij binnen, ik hoor ze de achterdeur sluiten, haar laatste sigaret is op. Ze loopt naar de keuken.
Nu moet het snel gaan!
Ik spring naar de voorraadkast, ruk die open, keil er de chocopot in, sla de deur weer dicht en gooi en passant de dessertlepel op het lege aanrecht. Net op tijd.
De klink van de keukendeur gaat al naar beneden. Ik leun tegen het aanrecht en fluit kwasi nonchalant iets van de Beach Boys.
Is het kussentje al warm, schat? Bijna, poes, bijna. Nog twintig seconden.
Kom hier dat ik je kus mmm... JIJ HEBT AAN DE CHOCO GEZETEN!!!
En zo betrapt ze me nu bijna elke avond, ons kleine ritueeltje, al vijf maanden lang.
Al vijf maanden zijn we op dieet.
Het is niet simpel.
En wacht tot ze merkt dat ik vòòr dat lepeltje choco ook nog eerst een stukje kaas binnenspeel...
11-03-2008, 19:08 geschreven door Hill
|
|
|
|
|
| 27-02-2008 |
| Weegschaal naast de kwestie |
De weegschaal staat bij ons strategisch opgesteld, in de badkamer tussen de wastafel en het toilet. Je kunt er niet naast kijken. Het is een witte, een electronische en ze is al jaren stuk.
---
Gisterenavond stonden er spruitjes op het menu. Ten huize Zapnmoose veroorzaakt dat gelukkig geen veldslag, alleen Krulzapje doet hysterisch bij de 'gruwelijke' aanblik van een bord miniatuur kooltjes. Maar voor haar hadden we nog een restje wortelpuree van gisteren. Wortelpuree heet hier in het plaatselijke dialect 'peekesstoemp'. In mijn dialect zou 'peekesstoemp' eerder zoiets zijn als hoogbejaarde bompa's in elkaar slaan, maar dat laatste tussen "()".
Maar we waren bij onze spruiten, onze spruitjeslucht verspreidende spruiten. Onze spruitjeslucht verspreidend nageslacht.
Want spruitjes zijn een feessie voor onze darmflora. Gaan ze lekker van gisten, die Zapmooziaanse darmen van ons. Rieken wij nog maar spruiten, we voelen ze al ritmisch borrelen: Ce-le-ry good times, Come on, let's Celery. Van Kool in de Gang. Zelden had een band zo'n toepasselijke groepsnaam. Vier maten en ik mag meteen naar het toilet op de gang stormen. Diaretisch grooven.
Van een overdosis spruiten krijg je dus krampen, althans ons gezinnetje krijgt dan krampen. En het zijn geen gewone krampen. Als je ze voelt opkomen, dan moet je heel snel naar buiten lopen en eventjes achter het hoekje gaan staan. Lucht happen, lucht laten ontsnappen, terug naar binnen sprinten en pas dan opnieuw ademen. En na negentig seconden nog eens opnieuw naar buiten. Spruitjes zijn zeer gezond. Je houdt er je conditie mee op peil.
Alleen verlang je na een avondje spruitjeslucht ontlopen wel eens naar een frisse neus. Een snuifje yperiet kan wonderen doen. Schat, reik me de bonbonne mosterdgas nog eens aan ? Waar staat dat Zyklon B als je het nodig hebt ?
Zo had ik gisterenavond dus plots last van voetballende egeltjes in mijn darmen. Ik schoot naar het kleinste kamertje, dat net zoals bij iedereen weggemoffeld staat in de verste uithoek van het huis, daar waar de centrale verwarming net niet aan kan. Godver. 't Was dan nog bezet door een borrelende minizap ook. Ik blijf me verbazen hoeveel lawaai uit zo'n klein lijfje kan komen.
Naar boven dan maar, anderhalve kilometer verder (wij hebben een nogal lange living) en een trap hoger, naar de badkamer, daar staat nog zo'n marmeren reetpot. Met een vliegende vaart binnen schieten, aaaaaah, sorry sorry sorry, naar buiten terug. Wachten tot puberzap trommeldetrommel met de vingers op de deurstijl- het pand denkt te verlaten en dan nog meerder vliegende vaart dan daarstraks en Zwiep!
---
De weegschaal staat bij ons strategisch opgesteld, in de badkamer tussen de wastafel en het toilet. Je kunt er niet naast kijken. Het is een witte, een electronische en ze is al jaren stuk.
Een volgende keer meer over die duivelse weegschaal.
27-02-2008, 21:36 geschreven door Hill
|
|
|
|
|
|
|
| E-mail mij |
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
|
| Gastenboek |
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
|
|
|
|
