Ik ben Bart Bonne
Ik ben een man en woon in Las Palmas (Gran Canaria-Spanje) en mijn beroep is mountainbikegids.
Ik ben geboren op 08/11/1974 en ben nu dus 50 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: wielrennen,metal,voetbal (Anderlecht).
3. XI MTB-Rally Costa Teguise, Lanzarote. 28/03/10 (Deel 1)
Een slechte generale repetitie levert meestal een daverende voorstelling op... Met die gedachte troost ik me enkele minuten voor de start van de elfde editie van deze mountainbikewedstrijd, in de badplaats Costa Teguise aan de oostkust van Lanzarote. De hoeveelheid ellende en miserie die ik de afgelopen vierentwintig uur over me heen heb gekregen grensde werkelijk aan het ongelofelijke. In de tien jaar dat ik met een tweewieler op pad ben, heb ik nog nooit zoiets meegemaakt! Alhoewel, zó erg was het nu ook weer niet, maar ik probeer hier enigszins een spanningsveld te crieëren zodat jullie nieuwsgierigheid piekt naar ongekende hoogten... Het ging al verkeerd bij de parcoursverkenning op zaterdag. De omloop was netjes uitgepijld, op éen cruciaal punt na, zodat uw dienaar maar eventjes een kleine driekwartier in het vulkanisch niemandsland zat rond te crossen, en al zijn geografische kennis moest aanwenden om de weg terug te vinden. Toen ik eindelijk terug op het goeie spoor zat, reed ik achteraan lek. Een normaal mens stop dan, en spreekt z´n hulpkitje aan met reserveband en consoorten... Ik niet dus! Ik reed gewoon verder, met in gedachten dat zo´n brede mountainbikeband daar tegen bestand is. Viel dat efkes tegen zeg! Na enkele minuten rolde zowel de binnen- als buitenband van de velg, en tuimelde ik net niet tussen het stoffige steengruis. Ik graai al vloekend en grommend het reservebandje uit mijn achterzak en merk tijdens het opblazen dat het vol f*cking gaten zit! Ik verwens de kerel van de fietswinkel (waar ik mijn mountainbike gehuurd heb), en zet noodgedwongen mijn weg te voet verder. Terug thuis plak ik één bandje en rij terug naar het parcours. Nauwelijks tien minuten later rij ik opnieuw lek, vooraan deze keer. Opnieuw probeer ik verder te fietsen, maar wanneer mijn achterband voor de tweede maal leegloopt, vervloek ik alle mountainbikebanden naar de diepste krochten van de hel, en heb al verdomd veel spijt dat ik me voor die wedstrijd heb ingeschreven! Met drie opgelapte binnenbanden vertrek ik dus de volgende dag naar de wedstrijd. De start is om halfelf, en aangezien ik op de meeste afspraken een halfuur te laat opduik (behalve als het een "fietskoerswielrenevenement" betreft) ben ik om negen uur al ter plaatste. De start is aan het hotel Beatriz, en wanneer ik aan die parking ietwat nerveus uit m´n wagen stap, zie ik nog net enkele dronken Britse toeristen het hotel binnenrollen. Tja, wie moet hier nu medelijden hebben met wie? Terwijl zij lekker hun roes liggen uit te stinken na ongetwijfeld een gezellig nachtje uit, mag ik hier lavastof gaan vreten tussen enkele uitgedoofde vulkanen. Aan de inschrijvingstafel loopt het vervolgens ook al niet lekker. Ik ben blijkbaar de enige met een buitenlandse vergunning, en de afgevaardigden raken er maar niet uit of ik nog een extra dagverzekering van tien Euro moet afdokken. De oplossing is weer typisch Spaans: "Kom het straks nog eens vragen..." Ik spring in m´n koerskleren en heb nog tijd genoeg om de omloop nog eens af te haspelen. Halfweg het parcours, op het steile technische stuk bergop loopt het mis. Ik probeer dit al fietsend af te werken, maar verlies mijn controle over mijn vehikel en beland een meter lager tussen de met scherpe rotsen bezaaide ondergrond...
