Ik ben Bart Bonne
Ik ben een man en woon in Las Palmas (Gran Canaria-Spanje) en mijn beroep is mountainbikegids.
Ik ben geboren op 08/11/1974 en ben nu dus 50 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: wielrennen,metal,voetbal (Anderlecht).
Op het ontiegelijk vroege startuur van 9 AM (!) schuiven nog 128 dapperen (of onnozelaars, er zijn namelijk nog duizend-en één mogelijkheden om een zonnige zondag door te brengen) aan voor deze langste en technische etappe, die ons onder meer door de uitgestrekte lavavelden van het "Parque Nacional de Timanfaya" gaat voeren. Wie "lava" zegt, denkt misschien nog even met weemoed terug aan het satirisch TV-programma eind de jaren tachtig, met Kamagurka en Herr Seele. De vaste rubriek:"Wally in Space," met jawel, niemand minder dan de voice of Europe, Eduard Van de Walle in de hoofdrol, bevatte als afsluiter steeds dezelfde scene waarin heerlijke kubusjes verorberd werden, en nu ik dit hier zo keileuk en melancholisch zit neer te pennen, besef ik dat ik nog maar eens mijlenver van het onderwerp ben afgeweken... Na de explosieve start besluit ik om niet teveel in het "donkerrood" verder te rijden, want met zestig kilometer op een heuvelachtig parcours voor de boeg, zou dit wel eens een héle lange voormiddag kunnen worden. Na een halfuur koers lijk ik m´n plaatsje gevonden te hebben in een groepje van zeven man, maar naarmate de technische stukken elkaar blijven opvolgen, moet ik er toch enkele laten gaan. Naast talrijke korte steile heuvels, bezaaid met scherpe keien en verraderlijke kloven, moeten we ook een flink uit de kluiten gewassen rioolbuis door. Ondanks mijn lichte aanleg voor claustrofobie kom ik dit obstakel nog vrij vlot door. Even later verrijst het standbeeld van niemand minder dan de duivel hemzelf aan de horizon! Geen twijfel mogelijk...we naderen het gevreesde Nationale Park van Timanfaya! Zes meter onder de oppervlakte, bedraagt de temperatuur daar om en bij de 400 graden! Dichter kan je volgens mij niet bij de hel komen (vandaar de duivel als symbool) dus moet deze strook mij als black metalaanhanger van het eerste uur wel liggen. Aanvankelijk is dit ook zo. We rijden nu met de wind in de rug over een "single track," bestaande uit gestolde lavastenen. De weg is zo hobbelig en ruw, dat zelfs een gedrogeerde, uit zijn bek fluimende kameel het zou vertikken om erover te gaan! Net als ik de techniek van over de keien te rijden onder de knie lijk te hebben, maakt m´n voorwiel een zwieper en beland ik met mijn snuit op de keien... WORDT VERVOLGD
