Ik ben Bart Bonne
Ik ben een man en woon in Las Palmas (Gran Canaria-Spanje) en mijn beroep is mountainbikegids.
Ik ben geboren op 08/11/1974 en ben nu dus 50 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: wielrennen,metal,voetbal (Anderlecht).
1. 2-stage MTB race La Santa, Lanzarote. Eerste etappe, 30/01/10
Ondanks deze tweedaagse MTB-wedstrijd in mijn agenda stond genoteerd als "ontspanning," "fun," en "sfeeropsnuivend" verschijn ik toch met de nodige stress aan de start. Niet in het minst om de tien items die ik in vorig item postte, maar ook omdat ik vijftien minuten voor de start nog een technieker moet raadplegen omdat mijn schijfremmen tegen de remblokjes slepen. (Zie foto.) Gelukkig is de brave man stressbestendiger dan ik, en kan ik toch nog tien minuutjes opwarmen en mijn concurrenten observeren. Naast enkele Spaanse toppers is het team van de Deense winnaar van vorig jaar ook opnieuw van de partij, en dus is m´n eerste bekommernis om niet volledig weggereden te worden op "mijn" eiland. "Och, ze kennen je daar toch niet!" Hoor ik de meesten al denken... Wel, denk je nu echt dat er hier meer dan één halve gare met een groen koerspakje en wapperende blonde haren het eiland doorkruist??? Maar goed. De eerste hectometers worden gezapig afgewerkt, maar eens we het veld induiken en de groene vlag naar beneden gaat, breekt de hel los! Stof, stenen, zand en kuilen zorgen ervoor dat al na één kilometer een veertigtal renners met een lichte voorsprong op de eerste heuvel afstormen. Ik hang nog net in de wielen, als plots de renner voor me zijn zadel breekt! Ik kan hem nog net ontwijken, maar kom naast het berijdbare spoor terecht en hobbel hopeloos van de ene kei in de andere put. Als ik opnieuw terug het goeie spoor te pakken heb, ben ik zo´n twintig plaatsen verloren en kan ik de achtervolging inzetten. De eerste helft van de etappe, krijgen we constant de ene zandheuvel na de andere voorgeschoteld, en ik ben in maanden niet meer zo diep moeten gaan. Op de best berijdbare sporen (lees: minst slechte zanderige kiezelweg) kan ik verschillende renners opnieuw inhalen en achter me laten, maar even over halfweg wedstrijd begin ik te knoeien tegen de sterren op! Het parcours wordt nu technischer met steile, bochtige afdalingen en ik klooi er op los! Niet alleen heb ik blijkbaar teveel druk in mijn banden gepompt, ik mis gewoon de techniek van de "Canariens" die hier elke week met ware doodsverachting doorscheuren. Per bocht verlies ik gemiddeld drie meter, en het kost enorm veel kracht om telkens de ontstane kloof dicht te rijden. Eén voor één komen ze terug, en zo verlies ik op het einde nog een tiental plaatsen. Ik schuw nu elk risico, en bereik zonder kleerscheuren de finish van m´n eerste mountainbikewedstrijd.
34 Km. in 1h.30' 47" 54/133 Gem. hartslag: 183 Max. hartslag: 198
