Maar ik kan er niet onderuit. Ik startte deze blog om een spoor te laten van jou, van ons. Dat is echter slechts één van de redenen om hem niet te laten uitdoven. Maar het is en blijft de belangrijkste. Want ook al is het voorbij, je hebt me veranderd. 

Meestal, als mensen zeggen "dat heeft me veranderd", hebben ze het over een positieve verandering. Maar jij hebt veel in mij verwoest. Mijn optimisme, mijn geloof in de toekomst, mijn vertrouwen. Jij hebt me geleerd om "achter" de woorden te zoeken naar de onderliggende betekenis, altijd vanuit achterdocht. 

Vooral mijn relaties lijden hieronder. Werksgewijs heb ik gelukkig standgehouden. Maar in relaties (en dan heb ik het ook over vriendschapsrelaties) merk ik regelmatig dat ik reageer op een manier waarop ik voor jou nooit gereageerd zou hebben. Het grootste slachtoffer daarvan is natuurlijk Neil. 

Neil... hij is een bijzondere man. Soms kan ik hem niet peilen, weet ik niet of hij me plaagt of het meent. Er zijn momenten dat hij te ver gaat, en me raakt. Hij ziet, als één van de uiterst weinigen, me af en toe huilen. Hij gruwelt ervan, als ik huil door iets wat hij zei of deed. Verontschuldigt zich duizendmaal. En al wéét ik dat hij me enkel gelukkig wil zien (op het obsessionele af), op die momenten neemt emotie het over van de ratio. Dàt is jouw erfenis. 

Wat verlang ik terug naar de zuiver rationele "ik". De vrouw die alles in vakjes kon steken, alles onder controle had, alles kon begrijpen en met ratio benaderen. 

Ik denk terug aan een etentje met een vriend... enkele jaren geleden. Hij is psychoanalist. We gingen, zoals zo vaak; uit eten... Marokkaans want dat is een keuken die we beiden appreciëren. We zaten in een authentiek restaurant, op kussens, een grote schotel voor ons. Knus, intiem. En we praatten... Ik moest bekennen dat ik amper herinneringen heb van mijn kindertijd. Enkele vage flarden, maar al de rest is gebaseerd op "verhalen". Mijn eigen herinneringen beginnen rond 13-14 jaar. Is dit normaal? Hij vond, vanuit zijn beroep, van niet. Volgens hem heb ik een doos van Pandora, die ik angstvallig gesloten houd. 

Mijn vraag is: wat heb ik eraan om die te openen? Wat zou ik ermee winnen? Erachter komen dat ik een trauma meedraag waar ik me zelfs niet bewust van ben? Ik ga ervan uit dat je niet élke doos van Pandora moet openen. Maar tot ik jou ontmoette, functioneerde ik perfect (of toch zeer goed, laat ik bescheiden blijven). Sinds jou stel ik me zo veel vragen, heb ik zo veel behoefte om te schrijven, te delen. 

Of dàt een positieve verandering is, zal nog moeten blijken. Ik schrijf, dat klopt. Niet enkel hier, maar theatertekst na theatertekst. Meerdere teksten tegelijk... ik heb het gevoel over te lopen soms. Maar het is dàt of in therapie gaan.

Dus ik kom terug op mijn eerste vraag: tot wie richt ik me eigenlijk? Want jij leest dit niet. Ik wil ook niet dat je dit leest. Deze blog is van mij. En jij maakt géén deel meer uit van mij. Zo simpel is het.

Op het eerste gezicht is de implicatie daarvan duidelijk. Ja, ik vervul dromen van mannen. Mannen die thuis niét met hun fantasie weg kunnen. Ik sta open voor veel, durf mee fantaseren, dromen, en in de mate van het mogelijke realiseren. Uitgedaagd worden, meer heb ik vaak niet nodig. Adam zegt het letterlijk "jij gaat mijn droom vervullen hé". Neil laat zijn fantasie de vrije loop (terwijl hij tegelijkertijd toegeeft dat hij ze niét zal realiseren, want zoals zoveel mannen zijn zijn dromen ook cliché, en zegt hij letterlijk "je ne veux pas te partager"). Maar de vrijheid om ze uit te spreken, blijkt al uitzonderlijk. Bij quasi alle mannen in een relatie die ik de afgelopen jaren mocht leren kennen.

Maar hierover nadenkend besef ik dat ik veel meer doe dan dat. Want ook voor mijn gezin realiseer ik zo veel mogelijk hun dromen. Mijn kinderen zijn verwend, in die zin dat ik mijn best doe om naar hen te luisteren en tracht op te pikken waar ze van dromen. En dan ga ik kijken of ik het kan realiseren. Dat gaat niet om erg bijzondere dingen. Zo pikte ik de wens op om het Anne Frank huis te bezoeken. Dus regelde ik dat we eens een midweek in de buurt van A'dam logeerden, namen we een dag de trein naar A'dam waar ik tickets voor het Anne Frank huis had gereserveerd. Het gaat om dromen, niet om materiële zaken. 

Mijn collega's hebben behoefte aan een verzetje, eens los gaan. Dan spendeer ik uren aan het samenstellen van een karaoke-lijst (onze favoriete teambuilding-activiteit), en zingen we samen urenlang. Ik zorg voor het materiaal, en ga vroeger om alles aan te sluiten. 

Ik liep door Parijs, en plots zag ik, in de Fnac, een grote hoek met cadeauboxen rond reizen. Met daarboven de titel "réalisateur de rêves". De foto zit in mijn GSM, om me te herinneren aan mijn gevoel van de afgelopen dagen. Mét het besef dat ik ook mijn eigen dromen niet mag vergeten... terwijl ik besef: ik heb amper nog een idee van wat mijn dromen zijn.

Neil is intussen ook terug. Dinsdag maakte hij tijd vrij. Maar zoals altijd... alles verzandt in een schema. Na een moment samen heeft hij 2 à 3 dagen geen behoefte aan mij. Daarna komt het weer opzetten... zijn "zin in mij". Pech voor hem, want er zit de komende week écht niets meer in. Ik plan mijn tijd vol, zit bovendien enkele dagen in het buitenland. Maar ik wil niét meer afhankelijk worden van de aandacht van een ander. Het is kantje boordje bij hem. En in tegenstelling met jou wéét ik met 300% zekerheid dat er bij hem nooit of te nimmer een slechte bedoeling of manipulatie achter zit. De arme man snapt zelfs soms niet waarom hij me kwetste... 

Dus ik leer dingen te laten passeren. Het is zelfs niet de moeite om hem te vertellen wat me kwetste. Omdat het nergens toe leidt, en omdat ik hem er enkel slecht door doe voelen. Hij heeft momenteel stresspunten genoeg, en ik ben al blij dat hij ze eindelijk met mij deelt. Dus ik leer ook zwijgen...

Maar sinds enkele dagen bekruipt me steeds vaker een gevoel. Een gevoel van "ik ga dit leven niet volhouden". No worries, voorlopig moet ik wel. Ik zou het mijn kinderen nooit aandoen, verdwijnen voor ze volwassen zijn. Maar daarna? Steeds vaker bekruipt me het gevoel dat ik, eens zij alledrie het huis uit zijn en hun weg gevonden hebben, geen belang meer zal hebben. Niet dat ik geen ideeën meer heb, of geen projecten. Mijn bakboeken zijn zodanig uitgebreid dat ik, zelfs al zou ik élke dag een recept uitproberen, meer dan één leven zou nodig hebben om alles één keer te proberen. Mijn hoofd loopt over van ideeën, voor toneelstukken, voor regies, voor dingen die ik nog wil leren of proberen of zien. Ik kom nooit rond met één leven. 

En dus bekruipt me dat gevoel: wanneer zal het genoeg zijn? Wanneer hoef ik niet meer? Neen, ik heb géén zelfmoordplannen. Maar ik krijg wel steeds vaker het gevoel dat ik, eens mijn werk wegvalt, het goed zal vinden. Mijn werk is zo ongelofelijk belangrijk voor mij. Gisteren stuurde ik nog een bericht naar een vriend "comment puis-je appeler ceci du travail? J'adore ce que je fait". Mijn werk is niet altijd eenvoudig, vaak bron van frustratie of stress. Maar toch... het is en blijft overwegend gewoon fijn, menselijk, interessant, steeds boeiend. 

Sinds bijna 2 jaar ben ik statutair. Dat houdt grofweg in "benoemd aan de staat". Het belooft me een fijn pensioen. Maar het is ook een gouden kooi, dixit mijn gepensioneerde chef. Want je moet élke professionele activiteit stoppen, of je werkt enkel voor de belastingen. Wat op de dag dat mijn werk wegvalt? 

Ik heb het gevoel, steeds vaker, dat ik de eer aan mezelf zal houden. Eruit zal stappen op een hoogtepunt. Zelfcontrole tot in het uiterste. Mijn eigen bestemming bepalen. Zelfrecht. 

Het was een jaar geleden, maar het was weer tijd voor de jaarlijkse karaoke van het werk. Daar weet ik dat ik geen domme dingen zal doen. En tja, zonder alcohol zing ik niet. De details bespaar ik jullie, maar laten we het houden op: het was superfijn, heel de nacht door (gezongen!), en ik eindigde braaf in mijn eentje op een zetel, zoals afgesproken.

Neil vertrouwde het niet helemaal.. Hij is terug in het land sinds zaterdag, maar toen was er nog familie bij hem. Na hun vertrek zondagavond, zocht hij contact. Toeval wilde dat ik alleen thuis was, dus hebben we probleemloos ruim een uur kunnen chatten (en naar het einde toe zelfs stilletjes, vooral van zijn kant dan, want hij was niet alleen in huis, kunnen skypen). Hij vraagt me hoé hij kan weten dat ik me gedragen heb. 

Dàt is in deze situaties de eeuwige vraag: hoe kan je je trouw bewijzen aan degene met wie je ontrouw bent? Hoe kan je überhaupt ooit je trouw bewijzen? Tenzij je natuurlijk, zoals Neil en zijn eega, àlles samen doet. En dan nog... kijk naar ons. Voor hem is het écht zoeken naar mogelijkheden, buiten het "op weg naar werk" en "op weg naar huis" een snelle stop, als ik alleen ben, thuis of op bureau. Maar eens écht rustig tijd doorbrengen op een hotelkamer of in een restaurant... ik kan de keren op één hand tellen, 15 maanden verder. 

Zo bekeken hebben wij een overwegend 'virtuele' affaire. Oh, als we samen zijn, is er niets virtueels aan hoor. Maar verder hebben we op andere dagen een lang telefoontje of skypegesprek, tijdens zijn rit van of naar werk. Dus we praten op weekdagen toch makkelijk een uur per dag, soms in kleinere stukken, ifv ons beider werk. Het fijne is dat die gesprekken nooit stilvallen. Er valt altijd wel iets te vertellen, of het nu persoonlijk is of iets dat we lazen. Echte gesprekken... ik heb ze gemist de afgelopen weken.

En dan denk ik -heel soms- nog eens aan jou. En dan besef ik hoe snel onze telefoongesprekken steeds weer verzandden in ruzie. Hoe jij mijn woorden steeds weer tegen me gebruikte. Ik herinner me, 2 zomers geleden, telefoontjes waarbij ik huilend in mijn slaapkamer stond. Wanhopig.in ruzie... om dan uiteindelijk om 4 uur 's nachts op een parking, 100km van hier, te staan praten. Het lostte niets op. Hoe vaak heb ik gevraagd om het weer maar eens uit te praten? Maar ik ken mezelf... ik moet voor mezelf weten dat ik er alles aan gedaan heb. En dat gevoel heb ik intussen. 

Wat een verschil met Neil. We zijn precies 15 maanden ver... en al zijn er enkele strubbelingen en moeilijke momenten geweest: we hebben alles kunnen uitpraten, rustig, steeds weer. Ik heb het gevoel dat hij me aankan. Zoals jij door me heen kon kijken, dàt kan hij niet. En ja, ook zijn belangrijkste beweegreden is 'fysieke aantrekkingskracht', ik maak er me geen illusies in. Maar hij maakt me rustig. Precies wat ik nodig heb. Tegelijkertijd heb ik van jou geleerd me niét te veel te hechten. Dus bouw ik achterpoortjes in. Niet enkel een tweede leven, maar een derde, en een vierde. Allemaal mooi afgescheiden. Mijn leven vermengen, zoals ik met jou deed, zal ik nooit meer doen. 

Maar eerst nog een rustige periode. Letterlijk drooglegging... even geen alcohol, na afgelopen vrijdag. Maar ook figuurlijk drooglegging... Neil heeft een wondje op een 'delicate' plaats, en ik ben over enkele dagen naar het buitenland voor het werk. Dus we gaan wel eens lunchen, maar niet meer dan dat. Misschien is dàt op dit moment een goed idee. Want ik ken mezelf... en Neil zou wel eens in de vuurlinie kunnen staan, als ik het gevoel heb dat onze relatie gereduceerd wordt tot 'seks'. Dus ik vind lunchen perfect. Even geen achterpoortjes. Gewoon het nieuwe schooljaar rustig starten...

Vanochtend vroeg vond ik een bericht op mijn GSM. Zeven punten-lijstje. Klinkt bijna als iets dat ik zélf zou kunnen maken, nietwaar? Maar het was Jules, die me een flinke schop onder mijn kont gaf (gelukkig vooralsnog enkel figuurlijk, want er zit me iets te veel kracht in zijn benen om deze letterlijk te voelen). 

Zoals altijd werkt confrontatie bij mij. Ik kan het hebben, zolang het 1) welbedoeld is, 2) terecht is, en 3) niet kwetsend is (me confronteren met die 2 vakantiekilo's die ik er niet af krijg, apprecieer ik niét, bij deze!). En dus startte ik de dag met een half uurtje introspectie onder de douche...

Het resultaat was ernaar. Want punt 2 deed me beseffen wat jij aan het doen bent. Jij kent me goed. Jij weet als geen ander dat me negeren bij mij werkt als een rode lap op een stier. Jij weet ook dat ik bij alles closure nodig heb, elk dossier moet volledig en naar volle tevredenheid afgesloten zijn (zowel privé als op werkvlak). Dat je echter het "uitstellen van antwoord geven op mijn vraag" zou kunnen gebruiken om ervoor te zorgen dat ik geen definitieve lijn onder onze relatie (nu ja... ons contact) zou trekken... dààr had ik zelf nog even niet bij stilgestaan. Zo raar, want ik vermoedde het wél ivm die lening. Waarom zag ik het niet zelf? Maar ok, Jules to the rescue!

Dus heb ik mijn moed bij elkaar geraapt, en je gecontacteerd. Gevraagd of ik je kon bellen. Het grappige is: Zij is -voor de tweede keer op 2 weken- op vakantie, zonder jou, enkele dagen. En al weet ik goed genoeg dat samen weg gaan met de honden moeilijk is, iéts zegt me dat ook Zij afstand begint te nemen van jou? Hoe dan ook, none of my business. Ik heb je gebeld, je geconfronteerd met "mijn" inzicht (nu ja, dat van Jules, maar dàt liet ik even in het midden), en gezegd dat ik niet langer wacht op een antwoord. De gewoonlijke excuses kwamen boven: te veel werk, deurwaarders (die blijkbaar wéér eens zijn komen opschrijven... benieuwd wie je nµ vindt om een nieuwe put mee te graven om die te dempen), ... Dus jullie hadden nog geen tijd gevonden om mijn vraag te bespreken, maar dat ging zeker nog komen. Ik kom zelfs na TV kijken.

Mijn antwoord was duidelijk: ja, dat gesprek is zinvol voor jullie. Maar ik hoef de conclusie niet meer te weten. Omdat het er niet toe doet. Want Jules heeft gelijk: ik zal altijd een volgende vraag hebben, en jij zal altijd het antwoord uitstellen. Omdat dàt jou garandeert dat ik, zelfs van heel ver, in jouw leven blijf.

Dus ik heb je gebeld om je vaarwel te zeggen. Laat me nu alsjeblieft volhouden. Dit sleept al te lang aan, en is zinloos. Ik heb je weer geblokkeerd op fb. Jouw GSM nummer is al lang uit mijn GSM verwijderd. Maar dat kl*** geheugen van mij zal jouw vaste lijn nog lang onthouden. Ik ga ook je mailadres verwijderen... en dan weet ik: ik zal altijd twijfelen of er een puntje in moet, dus onbruikbaar. Natuurlijk kan ik, ergens in de oude mails, je mailadres terugvinden. Maar ik reken erop dat ik in heel dat zoeken mezelf tot de orde zal kunnen roepen, omdat het een hele zoektocht zal zijn. 

Een laatste woord van jou kreeg ik niet. Enkel "ik moet nu weg". Ik zei "vaarwel", en jij... jij zweeg. Ik wenste je het beste, met Haar, met de deurwaarders (neen, ik wens jullie niet het slechtste toe, ik hoop dat alles in orde komt). Jij zei niets. Enkel "ik moet vertrekken naar mijn werk". 

Ik zei "vaarwel", wachtte 20 seconden waarin ik niets hoorde, en hing toen op. Case closed. Hoop ik. Eindelijk.

Want je kent me goed. Maar niet zo goed. Jij hebt geen idee van hoe mijn leven eruit ziet sinds anderhalf jaar. Neil komt eind van de week terug. Vanochtend konden we even chatten. Niet lang, enkele minuten, maar het deed me deugd. Hij kwetst me soms, maar ik weet bij hem dat het onbedoeld is. Hij is correct, integer, eerlijk. In deze relatie ben IK het probleem. Door mijn bagage, door mijn verleden, krijgt hij reacties van mij die hij niet verdient. Hoe dan ook, deze zomer ging, op één moeilijk moment na, prima. Ik ben blij dat hij binnenkort terugkomt. Metro boulot dodo... Jules zei het: misschien maak ik er wel deel van uit intussen. Zo had ik het nog niet bekeken. Mijn wens om 'speciaal' te zijn voor iemand moet ik misschien bijstellen. Ik maak deel uit van zijn leven, dàt weet ik. Hij heeft enorm veel inspanningen gedaan om me deze zomer meer te contacteren dan vorige zomer. Dus ik wacht vol ongeduld op zijn terugkeer. En wanneer wij elkaar zien.. we zien wel. Eigenlijk kijk ik vooral uit naar een gesprek, al is het via videochat tijdens zijn rit naar het werk. 

Hoe dan ook: jij bent verleden tijd. Dàt moet ik mezelf inprenten. Hoe vaak heb ik dat al gezegd??? Maar ik moet volhouden! Or else, my ass might one day really get kicked

Te veel stress op het werk (en zeggen dat ik me suf pieker wat ik mijn team kan geven voor mijn '20 jaar' bij hen, intussen 15 j als afdelingsverantwoordelijke. 5 jaar geleden had ik een supercadeautje, dus ik moét dringend iets vinden. Druk die ik mezelf opleg, dat besef ik maar al te goed. Maar that's also me... Altijd trachten te zorgen voor een goede sfeer... 

Ideetjes zijn dus welkom! Ik surf me zot op "relatiegeschenken" intussen...

Maar ook jij speelt een rol. Omdat ik -draai of keer het hoe je wil- wél een antwoord verwacht op mijn vraag ivm "waarom spraken jullie tussen begin oktober en half december nooit over 'hoe gaat we haar terugbetalen?'  ".  Ik ben een pitbull... en ik wil een antwoord. Oh ja, ongetwijfeld volgt er daarna nog een vraag. Toch kreeg ik al bevestiging op het antwoord op mijn belangrijkste vraag "wat maakte dat je het het risico waard vond?".... jouw antwoord "in eerste instantie fysieke aantrekkingskracht". Het brandt op mijn lippen om je in het gezicht te gooien "tja, dààr profiteert iemand anders van intussen". Maar dàt doe ik niet. Zinloos, en jij hebt alle recht verloren om te weten wàt ik doe.

Neil is ook een factor. Laatste nieuws dateert van 46 uur geleden, en was iets genre "vakantie loopt op zijn einde. Terug naar de dagelijkse routine. Back to metro boulot dodo". Ik las het, en wist niet wat antwoorden. Want nergens eens greintje positiviteit in die boodschap dat er toch één positief punt zou zijn: mij terugzien. Na een uur nadenken, heb ik gereageerd "désolée". Meer kon ik niet zeggen. Sindsdien krijg ik the silent treatment (of is hij te druk?). Ik houd me stil. Geen idee wanneer hij terugkomt, en ik vrees dat het me minder en minder kan schelen. 

Natuurlijk wil ik hem terugzien. Ik mis het om mijn werkstress met hem te kunnen delen. Want hij luistert, dàt moet ik hem nageven. Hij doet meer dan luisteren. Hij stelt vragen, interesseert zich eraan. En al wist ik dat het zou gebeuren... de afgelopen tien dagen zonder een écht gesprek (al deed hij zijn best voor een dagelijks kort berichtje, meestal midden in de nacht) hakken er in. Misschien bereiken we onze houdbaarheidsdatum? Mis ik vrijen? Ik weet het niet... hoe langer je "droog"  staat, hoe minder het je kan schelen. Dàt is een feit. Dus door me "droog" te zetten (ook op affectief vlak), neemt hij risico's. Dus ik weet nog niet goed hoe het "herzien" zal verlopen.

Sowieso: zonder enig idee wanneer hij terugkomt, plan ik mijn agenda. Zonder daarin rekening te houden met hem. En begin september mag ik enkele dagen naar het buitenland, voor het werk. Waardoor er ook weer mogelijkheden teloor gaan. 

Dus ja, ik ben moe. Moe van het piekeren. Moe van het denken. Moe van mezelf.

Ik zou er zo uit willen... even weg van alle denken, even weg van alle hersenspinsels, even weg van alles. Is mei écht nog maar 3 maanden geleden? Ik wil terug. Terug naar A'dam. Terug naar mijn vrijheid. Een vrijheid die niets te maken heeft met "vrij zijn van mijn leven". Maar "vrij zijn van denken". In A'dam kan ik, al twee jaar op rij, enkele dagen àlles loslaten. 

En dat heeft zelfs niets te maken met Adam terugzien. Want dàt was nooit het plan, ginder iemand ontmoeten. Het was toeval, een fait divers. Deed ik er goed aan om contact te houden? Ach, het is soms een fijne afleiding, chatten met hem. Maar het plan was altijd al: in A'dam met niemand praten (behalve dus met de tramconducteur, de verkoopster in de winkel,...). Tja, die tramconducteur... dàt draaide even anders uit  

A'dam is voor mij vooral: mijn gedachten op een rijtje zetten. Helder proberen te zien in een wirwar van ideeën, plannen, projecten. Structuur aanbrengen in wat ik wil doen. Dus ik tel nu al af naar mei 2018... 

Sinds enkele weken krijg ik, vermoedelijk omdat ik ooit een vragenlijst invulde toen ik me in het hoofd van mijn zoon wilde plaatsen, op zoek naar het antwoord op de vraag "heeft hij nu ADHD?" (zonder de H... ik houd wel van actieve kids dus voor mij moet het al ver gaan voor ik die H erin zie maar ik kon zijn aandachtsstoornis niet langer negeren), nieuwsbrieven in mijn mailbox. Een mama, net als ik, die schrijft over haar leven. Haar hoofd dat nooit stopt. En dit is zo herkenbaar.

Tegelijk denk ik: ok, mijn hoofd is dan wel druk. Maar ik ben gestructureerd. Ik ben een super-multitasker. Ik vergeet relatief weinig (en zolang het in mijn agenda staat, vergeet ik niets... maar toegegeven, ik heb een agenda met één pagina per dag, met post-it-jes die mee verhuizen per dag, waar mijn to-do's op staan, en die ik regelmatig bijwerk). Dus misschien moet ik erkennen dat ik een goed gecompenseerde ADHD-er ben? Anderzijds: zolang je er geen last van hebt, heb je geen aandoening, nietwaar?

Maar... ik merk dat ik mijn hoofd steeds minder onder controle heb. En dààr speel jij een rol in. Omdat ik, sinds die vreselijke zomer 2015, steeds vaker naar "iets" grijp om me kalm te maken. Medicatie, alcohol... En zo ontdekte ik dat ik mijn rondrazende hoofd kan kalmeren, kan vertragen. En ik besef steeds meer: dàt is NIET okee. Omdat er steeds meer avonden mét dan zonder zijn. Omdat ik steeds vaker controle verlies over mijn gebruik. Op welk punt moet ik beginnen spreken van misbruik? 

Ik heb altijd prima kunnen leven met mijn hoofd.. Tot ik jou ontmoette...

Dus ja... ik heb nood aan een "dag zonder schoenen"... 

"je devrais agraver ton image en dessous de mes paupières, afin de te voir même dans un sommeil éternel". Een zin die me van in het begin aansprak in het nummer... Jouw beeld staat in mijn geheugen gegrift, maar de tijd zal het vervagen. Ik wil echter géén foto meer van jou in mijn GSM. En dus wiste ik alle foto's van jou. Weer een band die ik doorknip.

Meteen erna blokkeerde ik je weer op fb. Zo kàn je me zelfs niet antwoorden via msg. Rest enkel SMS, en dié kan ik zelf niet sturen, aangezien ik je nummer wiste. Zelfbeschermend. 

Zo zot? Want ik wil je niet meer... Mijn grootste nachtmerrie zou momenteel zijn dat je me belt en zegt "ik verlaat Haar. Ik ben van jou". Dat wil ik, eerlijk en oprecht, niet meer. Ik had gehoopt op antwoorden. Maar ook die moet ik niet verwachten, besef ik. Struisvogels. Het gemene kantje in mij hoopt dat de deurwaarder eens écht aan jullie deur staat, en er geen slachtoffer meer is om geld van te lenen. Wat ga je dan doen? Toch je dochter aanspreken (die lekker kon sparen, terwijl pappie alles voor haar kocht, ook al werkt ze intussen een jaar)?

Ik heb een rotdag. Niet door jou, dié invloed heb je al lang niet meer op mij. Neil is zichzelf: negeert mijn moody posts en herpakt vrolijk. Just what the doctor prescribed. Maar van hem moet ik vandaag niets meer verwachten. Dus heb ik beslist om gewoon vroeg in bed te kruipen. Fight of flight.... vandaag ga ik in de vlucht. Mag ik???

Queen of quotes: "You promised not to let me drown". Dààr draait het uiteindelijk allemaal om... steeds weer. Ik ben moe. Ik besef hoe moe ik ben na vandaag, een helse dag op het werk. En niémand om het mee te delen. Ik ben alleen met mijn gedachten. Omdat ik bij thuiskomst zei "ik kruip er héél vroeg in vandaag", vertrok mijn ventje naar de film. Hij heeft gelijk, aan mij heeft hij niets vanavond. Ik wil slapen... Het is nog niet zo erg dat ik eraan toe zou voegen "en ik wil niet meer wakker worden". Ik wil wel degelijk wakker worden. Maar ik wil dat mijn hoofd eventjes, enkele uurtjes, stopt met draaien...

Daarin ligt mijn verlies. Het verlies van iemand die me zegt "ik ben er voor jou. Vertel je dag en ik luister". Steeds weer ben ik het luisterend oor. Maar wie luistert naar mij???

Hou jij van je capaciteiten, ik van je gebreken.

Jij van je trots, en ik van hoe zacht die kan breken

in mijn armen. Jij van je moed, ik van je zwakte

nu en dan.

Hou jij van je toekomst, ik van wat voorbij is gegaan.

Hou jij van de honderd levens die je wilde leven.

Ik hou van dat ene dat is overgebleven

en van hoe je daarom zo ver weg kunt zijn dicht

tegen me aan.

Ik hou van wat is. Jij van wat zou.

Hou jij van mij. Ik hou van jou.

Facebook herinnerde me aan dit gedicht. Een herinnering aan 2 jaar geleden. Toen ik je nét 6 maanden kende. Toen ik mijn eerste teleurstellingen meemaakte met jou, maar nog in je geloofde. Toen geloofde ik nog in jouw goede bedoelingen, het lot dat steeds overal tussen kwam.

Toch weiger ik dit gedicht te beperken tot jou. Herman de Coninck is altijd één van mijn favoriete dichters geweest. En dàt weiger ik zelfs door jou te laten minimaliseren. Spelen met woorden zoals hij... ik kan er enkel van dromen. Soms doe ik pogingen. Maar ik moet erkennen: ik ben te mathematisch in mijn proberen. Te rationeel. 

De eeuwige tweestrijd tussen ratio en gevoel. Jij had het er zo vaak over in het begin. Ik was te rationeel, moest mijn gevoel meer laten spreken. Maar eens mijn gevoel de bovenhand haalde, moest ik rationeler worden, realistischer. Vandaag oogst je wat je zaaide. Ratio ten top. Ik blijf onze laatste conversatie bewaren. Zodat ik, iedere keer dat ik een opwelling voel om je te contacteren, die laatste woorden herlees "jij wint"... "hoezo? Ik win?". Ik lees ze, en besef: his turn. Jouw beurt om je eens af te vragen wat ik bedoelde. 

Een antwoord op mijn vraag verwacht ik al niet meer. Ik leg er me bij neer. Life goes on... As long as there are batteries, I'll be fine  (de juiste persoon begrijpt deze ). 

Ik probeer. Ik doe écht mijn best om je niet meer te contacteren, op zoek naar antwoorden, naar inzichten. Momenteel heb ik mezelf uitgedaagd. Het is nl superfrustrerend als jij niet meer reageert op iets wat ik stuur. Het veroorzaakt  bij mij een razernij die ik vaak niet onder controle heb.

Dus gisteren, na weer maar eens ruzie, heb ik gewoon gezegd "jij wint". Daar reageerde jij op met "hoezo? Jij wint?". Ik heb er niet meer op gereageerd, en ben dat ook niet van zin. Antwoord krijg ik niet op mijn vraag. Steeds weer is er een excuus "ziek", "te druk", "het verkeer was hels en dus konden we niet rustig praten in de auto". Ik kén je excuses, en hoor ze al ruim 2 jaar. Deze keer mag jij je afvragen wat ik wilde zeggen... 

Ik laat je sudderen. Ik reageer niet meer. Ik daag mezelf uit. Laat jou je afvragen waarom ik niet reageer. Zoals ik zo vaak deed...

Je bent een struisvogel. Of nog erger: wat ik niet zie, bestaat niet. Dus negeer jij woorden, situaties. So be it. Dan ben je me defintief kwijt. Ik schrijf niet meer. Niet enkel anderen kunnen me uitdagen, ook ikzelf kan dat. En momenteel laat ik jou eens nadenken. Ik neem géén contact meer op (willen jullie me aan mijn woorden herinneren als ik het toch doe???)

Gelukkig is Neil er. Binnen zijn beperkingen, momenteel. Maar aanwezig als hij kan. Ik trek er me aan op... en tel af tot zijn thuiskomst.  Ik reken op een moment samen, we zullen zien....

Vanavond is het eenvoudig: bloggen of ruzie maken met jou. Want ik wacht nog steeds op een antwoord. Gisteren durfde ik te vragen of je al een antwoord had. Je las het maar geen reactie. Nogmaals 24 uur later deed ik nog een poging. Ik schreef je vanavond dat ik vorige week zoveel razernij had kunnen loslaten, na ons gesprek, omdat ik buitenstapte met het idee dat ik je éindelijk, éindelijk had kunnen uitleggen hoe ik me voelde bij heel die lening, en vooral omdat jij het leek begrepen te hebben. Maar wat me ook razend maakt (en dat zei ik ook duidelijk) is jouw "ontwijken". Zodra ik een opmerking maak of vraag stel waarop je niet weet hoe te reageren, negeer jij het. Alsof je hoopt dat het zo weg gaat, dat ik vergeet wat ik zei of vroeg.

Deze keer reageer je wel "ik was naar mijn dochter, ook eens een dag vakantiegevoel. Mag dat?". Twee keer anderhalf uur in de auto met Haar, en jullie vinden de tijd niet om te praten??? 

Dus is het vandaag simpel: ofwel blijf ik reageren op jou, en maken we ruzie. Ofwel kom ik hier alles van me af schrijven. Ik kies de tweede optie. Omdat ruzie maken met jou toch een verloren strijd is. Hier komen schrijven helpt mij in elk geval alvast vooruit...

Mijn hoofd blijft draaien. Duizend gedachten schieten steeds weer door mijn hoofd. Over ons, over Neil, over mijn werk, over alles en iedereen. Alcohol maakt het iets rustiger. Dus alle goede voornemens ten spijt, heb ik mezelf beloond voor mijn 4 uur hard werken in huis (tja, ik doe nooit een lenteschoonmaak, maar hier is augustus-opruim een gewoonte) met een donker biertje. De auto steekt vol voor het containerpark morgenochtend... Overdrijven zal ik vanavond niet, geen zin in een kater morgen. Daarvoor heb ik nog te veel werk. Maar ik geniet rustig van de smaak.

Neil heeft me de afgelopen dagen verwend. Ondanks zijn vakantie, full house ginder, slaagt hij er elke dag in om even contact te leggen. Soms heel kort, enkele zinnetjes, soms een chat van een half uur. Vorig jaar stond het contact op strikt minimum zodra zijn eega was aangekomen. Dit jaar is anders. Het risico is dat ik eraan gewend geraak. Gisteren sliep ik bijna... na een chat van bijna een uur eergisteren verwachtte ik geen contact. Toch chatten we enkele minuutjes gisteren. 

En dus merk ik dat ik, ergens, zit te wachten op een teken van leven. Dat vandaag misschien niét komt. Ik ben verwittigd, dagelijks contact is niet mogelijk tijdens deze weken. Maar tot nu toe was er élke dag contact, al was het één zinnetje, één foto, één 'iets'. Ik zie hem er steeds liever om. Maar hij was duidelijk, van in het begin: "houd niet van mij. Adoreer me, bemin me, vrij met me. Maar houd niet van mij. Want zodra je van mij begint te houden, zal je verlangen naar meer, en gaat deze relatie je kwetsen. Zodra ik merk dat onze relatie je kwetst, zal ik je laten gaan." En dus houd ik niet van hem. 

Hoe zou ik trouwens durven? Na jou wil ik me nooit meer zo open stellen voor iemand. Trouwens, wat is "houden van"? Ik merk dat ik alle geloof in "liefde" als dusdanig kwijt ben. Er zijn zoveel manieren van "houden van". Ik houd ook van donker bier. Zo. Nu jij....

En ik zal ze stellen. Op een rustige manier. Geen drama's meer, geen ruzies meer. Maar ik heb zo'n behoefte om te begrijpen hoe alles zo ver is kunnen komen, en hoe ik me zo heb kunnen laten inpakken. En dàt kan enkel door antwoord te krijgen op mijn vragen.

Eergisteren voelde ik dat er iets wrong. Ik riep je op chat, zei dat ik een vraag had. Maar tien minuten later was ze er nog niet. Kreeg ze niet geformuleerd. Of liever: ik kreeg ze niet geformuleerd op een manier die jou niet meteen in de verdediging zou laten gaan. Dus liet ik het erbij, en zei dat ik de vraag wel zou stellen zodra de juiste woorden er waren.

Gisterenmiddag vielen de woorden plots op hun plaats. En aangezien ik niet graag dingen uitstel, heb ik ze ook meteen gesteld.

De vraag was de volgende: "hoe komt het dat jij in december, dus nadat Zij haar eindejaarspremie kreeg, nog steeds niets deed? Naar mij toe zweeg je in alle talen over die lening, maar ook naar haar toe heb je het onderwerp nooit aangesneden. Anders zou zij nooit hebben gereageerd dat ze van niets wist, dat ze andere plannen had met haar premie. Hoe is dat zo gekomen, tussen begin oktober en midden december?"

Je moet "erover nadenken". Ik heb je geantwoord dat dit misschien eens een vraag is die jullie samen moeten beantwoorden... Ruim 30 uur later wacht ik nog steeds op een antwoord (terwijl ik weet dat zij gisteren niet moest werken, dus jullie hadden heel de dag en avond samen). Wat jij nog steeds niet lijkt te beseffen, is dat ik intussen ook doordenk. Dat ook ik een antwoord op die vraag zoek, me in jullie verplaats.

Mijn antwoord is "struisvogelpolitiek". Ontwijken van problemen. Zolang je er niet over praat, bestaat het niet. Of jij het ook zo zal durven benoemen, betwijfel ik. Ik verwacht me aan antwoorden als "het was zo druk", "het kwam er nooit van", of hooguit "nalatigheid". 

Het is belangrijk. Niet enkel om te begrijpen, maar ook om verder te kunnen met Neil. Omdat er nog steeds, als éérste reflex, achterdocht door mijn hoofd schiet bij hem. Ik heb het al beter onder controle, reageer niet meer meteen zodat ik mezelf even de tijd geef terug rationeel te zijn. En Neil heeft geduld. Maar ik heb geen zin om dit te blijven meesleuren, als een oude lappendeken.

En tja, ik ben en blijf een vrouw. Dus begon ik er enkele te herlezen. Als ik die nu teruglees, schrik ik. Niet over de inhoud, dié herinner ik me maar al te goed. Maar over de vorm. De manier van communiceren. Met de afstand in tijd en het wegvallen van de emotionele impact zié ik hoe je me "leidt" tot uitspraken, terwijl jij zelf oh zo voorzichtig bent in je eigen woorden. Maar je lokte uitspraken uit, dat zie ik nu in. 

Ik ben blij dat ik die chats niét las voor ik mijn stuk schreef. Want ook dàt heb ik erin verwerkt. Maar het heeft véél nadenken gevraagd, veel introspectie, om tot die conclusie te komen. En een stukje in mij is best trots dat ik het zélf kon inzien, kon beseffen, zonder er gewoon met mijn neus op te zitten. Een ander stukje van mij wordt er ook triest van. Triest dat ik me zo liet "leiden". 

Het doet me weer nadenken: ben ik zo manipuleerbaar? (ik zié Jules nu gewoon lachen) En ik wéét van mezelf dat ik dat niét ben. Ik ben koppig, ik kan doordrammen, ik ga zelden een uitdaging uit de weg (ja Jules, dààr ben ik manipuleerbaar in, maar pas op, want als ik merk dat je het begint te misbruiken, die kennis, zal ik anders reageren...). Maar ik ben ook zo coherent mogelijk, in mijn beslissingen en mijn manier van leven. Enkel bij jou ben ik alle coherentie kwijt geraakt, lees ik nu terug. Zo vaak heb ik getwijfeld, of het aan mij lag, of ik inderdaad de dingen verkeerd (vanuit mijn hoop en liefde) interpreteerde, dingen las die je niet zei. Maar na het nalezen van enkele chats, ben ik nu zeker.

Jij hebt een borderline persoonlijkheid, met sterke narcistische trekken. Heel in het begin vermoedde ik het, en ging ik googelen: "relatie met een borderliner". Ik zal nooit de eerste getuigenis vergeten die ik las, op een forum: "loop hard weg zodra je het beseft, voor het te laat is". Ik heb niet naar die goede raad geluisterd. En daarin ligt ongetwijfeld de reden  dat het zo lang duurt (en ik voel dat het nog erg fragiel is, de afstand). 

Dus: eigenlijk moet ik nu ook durven zeggen: die chats terugvinden was een meevaller. Omdat ze me bevestigen in wat ik altijd wel voelde maar niet kon erkennen. 

Dat jullie zouden terugbetalen, daar heb ik nooit aan getwijfeld. Ik voelde het uitstel wél aan als een manier om contact te houden, om me te beletten om de banden te verbreken. Maar dat jullie zouden terugbetalen... aan die eerlijkheid heb ik nooit getwijfeld. Maar zoals ik al tot in den treure zei en schreef: je loog tegen me over de manier waarop. 

En vandaag, plots, kwam het woord éindelijk boven: ik voel me misleid. Definitie van misleiding: "een opzettelijke en geslaagde poging iemand een onjuiste indruk te geven." Jij noemt het een "negatief" woord. Maar het is minder zwaar dan het woord "leugen". De misleiding zat 'm dus eerder in alles wat er aan die lening vooraf ging. Want je sprak wel degelijk die woorden uit "we betalen je terug met haar eindejaarspremie". Ik kan het draaien of keren hoe ik wil, dàt was een leugen. 

Maar mijn algemene gevoel over heel onze relatie, alle dromen, is dus "misleiding". Je hebt me misleid. Wat ik in mijn stuk omschreef als "ik sprak jouw leugens uit"... nu ken ik het juiste woord ervoor. Want daarin blijf ik het gevoel hebben dat het bewust was, dat je mij liet dromen, dat je mij altijd alles liet uitspreken, zodat jij inderdaad kon zeggen dat je niet "loog". 

Verandert het iets, dat ik er éindelijk een woord op kan plakken, op mijn gevoel? Je kent me (al lees jij dit niet... niet meer... ooit kreeg je de link, maar ik kén je, die ben je al lang kwijt.... "gewist" zoals jij alles altijd wist): ik heb er behoefte aan om overal woorden op te plakken. Het juiste woord. En ik blijf zoeken tot ik het vind. Dus ja, voor mij verandert het iets, dat ik er eindelijk het juiste woord op kan zetten, op mjn algemene gevoel.

Ik wacht nog steeds op enige feedback op mijn stuk. Vier personen kregen het doorgemaild. Eén heeft het druk, in aanloop naar vakantie. Eén is op vakantie. De derde heeft zware gebeurtenissen in de familie. En de vierde kent me gewoonweg niet (kreeg het via nr 2), maar is wél de meest professionele ongetwijfeld. Was heel mijn schrijven gewoon een vorm van therapie, of schreef ik iets dat speelbaar is? Ik ben benieuwd... 

Voorlopig laat ik het liggen. Ik heb je één ding gevraagd, en dat is eerlijk te antwoorden als ik vragen heb. Omdat ik daar nood aan heb. Jij kent terug rust. Ik nog niet. Maar je bevestigde: ik kende ook geen rust toen ik jou ontmoette. Dàt mis ik... die momenten van rust die ik bij jou mocht meemaken. Bij Neil vind ik dezelfde rust... alleen zijn onze momenten samen zo veel korter dat ik niet tot rust kom. Maar de enkele keren dat we 2 of meer uren konden samen konden zijn, werd ik rustig. Stopte mijn hoofd even met denken, met associëren, met werken. Dié mensen zijn me kostbaar... mensen die mijn hoofd rust geven. 

Vandaag kreeg ik een mail binnen, over ADHD. Néén, ik heb geen ADHD. Maar mijn hoofd heeft er ongetwijfeld kenmerken van. Nooit is het er rustig. ADHD? Autisme? Hoogsensitief? High potential? Ik heb alle hypotheses horen passeren... ik weet het niet, en ik hoef het ook niet te weten. Ik ben gewoon op zoek naar rust. Bij jou zal ik ze nooit meer vinden. Mijn vriend is er ook niet meer (een jaar geleden intussen...het gemis is deze week erg intens aanwezig). Neil is ver weg. Dus ik houd me bezig.... bloggen is er één manier van...

Dus wie dit ook leest... alvast bedankt

Waarom aanvaardde ik je vraag voor een ontmoeting dan toch? Tijdens ons gesprek besefte ik waarom: ik wil van die razernij af. Jij noemt jezelf "bang" als je mijn naam op messenger ziet verschijnen, "bang om weer verwijten te lezen". En toen besefte ik het: ik word razend als ik een bericht van jou krijg (of nét als je weer eens gewoon niét reageert op een bericht van mij). De fase van "houden van" ben ik al zo lang voorbij, maar haten kan ik je ook niet. Daarvoor was ik dus gewoonweg te razend op jou.

Wàt me razend maakt... dàt wist ik snel. Jouw/jullie weigering om je woorden 10 maanden geleden als een "leugen" te betitelen, dàt blijft me op mijn maag liggen. 

Vandaag was niet anders als anders. Ik probeer het gesprek op onze problemen, onze ruzies, het verleden te brengen, en jij begint telkens weer over banaliteiten. En ja, jij vindt het geen banaliteiten, hoe het met de kids gaat, of ze van de vakantie genoten,... Maar voor mij zijn dat banaliteiten, in ons verhaal. Omdat ik eigenlijk geen zin heb om je daarover te vertellen. Omdat ik éérst onze conflicten wil uitpraten.

Het vroeg tijd, maar misschien ben ik éindelijk tot je doorgedrongen, over je leugen? Ja, je gaf toe dat je voor je beurt had gesproken, dat je voorstel om dat geld terug te betalen met haar eindejaarspremie nooit tussen jullie was afgesproken. Dat Zij dat twee maanden na die lening van mij te horen kreeg, dat jij er dus 2 maanden niet over had gesproken, noemde je "nalatigheid" van jouw kant. Dat Zij "andere plannen" had met haar eindejaarspremie, was voor jou ook een verrassing... je was "ervan uitgegaan dat het logisch leek om mij met die premie terug te betalen". Immers, jullie gewone lonen gaan al op aan  alle facturen en afbetalingsplannen.

Dus ik durf voorzichtig te hopen dat het éindelijk tot je doorgedrongen is hoe die situatie me geraakt heeft. In elk geval ben ik rustiger buitengestapt bij jou. Heb ik het gevoel dat ik mijn razernij heb kunnen achterlaten.

Of jouw wens, nl terug normaal met elkaar omgaan, werkelijkheid kan en zal worden, hangt nu van jullie af. Bij vertrek heb ik je gezegd dat je ons gesprek maar met Haar moet overlopen (over die lening dan toch).

Verder heb ik je dezelfde vraag gesteld die een therapeute met wie ik een lang gesprek had over de situatie aan mij stelde: "wat biedt hij jou, dat je naar hem toe trok?". Over die vraag moest ik toen niet lang nadenken: jij bood mij het gevoel niet meer alleen te zijn. Jij bood me immers steun, een luisterend oor, iemand die -éindelijk- mij eens zou "dragen". Ik was zo moe, moe van het gevoel alles te dragen, alle knopen te moeten doorhakken, alle verantwoordelijkheden. En jij kwam, en zei me letterlijk "je bent moe. Laat mij je helpen alles te dragen".

Dus ik stelde jou dezelfde vraag,  voor ik mijn eigen antwoord gaf. Moeilijke vraag voor jou... je moest hard nadenken, kon het moeilijk onder woorden brengen. Maar je gaf eigenlijk bijna letterlijk de antwoorden die ik je in het toneelstuk laat uitspreken. "lichamelijke aantrekkingskracht" "zelfstandigheid, iemand voor wie ik niet alles moet regelen". Ik gaf je dezelfde reflectie als ik in mijn stuk schreef: "mijn zelfstandigheid, mijn autonomie trok je aan, maar is ook precies dàtgene dat je als reden aangaf om Haar niet te verlaten voor mij: je zei me ooit letterlijk dat je van mij nooit zeker zou kunnen zijn. Dat je je bij mij nooit zeker zou kunnen voelen van je toekomst, omdat ik zonder jou kan en je dus zou kunnen buitenzetten."

Ondanks je pogingen om het gesprek weer naar banaliteiten te brengen, ben ik erin geslaagd om niet enkel mijn vragen te stellen, maar ook antwoorden te krijgen. Antwoorden die ik zo nodig had om jou écht achter me te laten. Of dat ook letterlijk zo zal zijn, hangt nu af van jullie reactie na jullie gesprek. 

Héél eventjes heb ik erover gedacht om je te vertellen over Neil. Maar ik besef dat het niet uitmaakt. Het is informatie die jou niet aangaat. Mijn leven is verder gegaan, zonder jou. De controle die je in het begin uitoefende op mijn leven, is voorbij. Ik mag nu zélf kiezen wat ik je vertel. 

Dus vanaf nu kan deze blog over mijn leven gaan. De orkaan lijkt uitgeraasd. Laat ik mezelf niets voorliegen... ik zal nog regelmatig in stormen, tornado's of orkanen terecht komen. Maar nooit meer zoals met jou, hoop ik. Met Neil heb ik hopelijk éindelijk gevonden wat ik nodig heb om mijn leven te vervolledigen.

De komende 4 weken zullen niet gemakkelijk zijn voor mij, dat weet ik. Maar Neil en ik, we passen ons steeds meer aan elkaar aan (zijn woorden). Ik ben rustiger, moét hem niet per se dagelijks lezen tijdens zijn vakantie. Ik wacht tot hij contact opneemt, wil hem met een gerust hart zijn gsm's kunnen laten liggen in het huis als hij uit gaat. Maar andersom doet hij zijn best om me kleine berichtjes of filmpjes te sturen (voor de vrolijjke noot: vandaag kreeg ik een filmpje van 15 seconden waarin hij de fruitafdeling van de supermarkt toont ). En ik reageer daar niet meer obsessioneel op, niet élk berichtje moet een chat worden. Ik merk het aan zijn woorden, of hij een antwoord verwacht of niet. We leren elkaar steeds beter kennen. Zonder meer verwachtingen dan dat de huidige situatie mag blijven duren, dat we dit geheim kunnen blijven houden. 

Allerliefste Jules,

was het zo eenvoudig? Ben ik zo bespeelbaar? Was alles wat ik nodig had een cynische reactie op mijn eigen woorden "gonna try to be a good girl these 10 days"? Feit is en blijft dat ik vanochtend de plannen voor vanavond annuleerde. 

Jij weet hoe bang ik ben voor deze komende 4 weken. Neil ver weg op vakantie, met zijn echtgenote en een hoop familie en vrienden. Dus quasi onbereikbaar voor mij. Ik kan hopen, wachten op een kort berichtje van hem. Chatten of bellen is een waterkansje.

Dus ik had mijn eerste twee avonden al "ingevuld" vanuit mijn little black book. Géén eenzame nachten, géén piekeren. Géén kans op een dronken bericht naar Neil (of zelfs Calimero).Ik ging me bezig (laten) houden.

Maar jouw reactie was blijkbaar precies wat ik nodig had om mijn date voor vanavond te annuleren. Géén herhaling van afgelopen april dus. Ik houd me wel bezig, hier thuis. 

Ik zie je graag. Dàt weet je. Maar niet zoals jij vorig jaar vreesde. Ja, ik loog er nooit over... ik zou geen néén gezegd hebben. Maar wat wij nu hebben, is eigenlijk zo veel kostbaarder. En ik ben er je dankbaar voor. Ik ben je dankbaar voor je woorden, voor je eerlijkheid.

En of je het nu bewust deed of niet... ik ben je dankbaar voor de uitdaging om "a good girl" te zijn. 

Love you, in the best possible way XXX

En ik loop erin, met beide voeten. Jij wil een laatste gesprek, me overtuigen om hier thuis niets te vertellen over je financiële issues. Ik sta het je toe, en stel komend weekend voor. Jouw eerste reactie was "maar dan is het weekend". Ik geef je tot 2 augustus om me te zeggen wanneer, op 5 of 6 augustus... ik ben alleen thuis dus ik ben vrij.

En dan hoor ik vandaag "okee voor zaterdag". Ik vraag een uur. "eender welk uur, ik pas me aan". Ik herhaal: "your call, zeg maar om hoe laat". En dan krijg ik de waarheid "ben heel de dag alleen thuis maar zit zonder vervoer". 

Dus: niet énkel is jouw hele "maar dan is het weekend" grote onzin. Maar bovendien moet ik tot bij jou rijden?

Maar ja, ik ga het doen. Omdat ik dit wil afsluiten. Omdat ik éindelijk, voor ééns en voor altijd, een eensgezinde beslissing wil.

HET IS VOORBIJ.

Géén "in elkaars leven blijven". Dat werkt niet. Niet met jou. Daarvoor was er te veel hoop, te veel emotie, te veel overgave. Voor jou was ik ooit bereid om alles op te geven, mijn hele leven om te gooien. Wie zou me in hemelsnaam begrepen hebben? Een geweldige, jongere, talentvolle man opgeven voor een oudere, zieke, rokende, chagrijnige man? Ik zou er alleen voor gestaan hebben... 

Misschien zal ik je ooit dankbaar kunnen zijn. Dankbaar dat je te bang was om knopen door te hakken. Dankbaar dat je te angstig was om voor mij te kiezen. Dankbaar dat je bent wie je bent, en me daardoor ongewild beschermde. 

Maar daar ben ik nog lang niet. Momenteel ben ik razend. Omdat ik me wéér heb laten bespelen door jou.

Vandaag stierf mijn vriend, precies een jaar geleden. Ideeën over zijn manier om zijn problemen op te lossen schieten door mijn hoofd. Maar ik zal nooit zijn voorbeeld volgen. Ik kijk het leven recht in de ogen, en daag het uit. Kom maar op, ik kan àlles aan. Mij krijg je niet zo ver als hém. Mij krijg je niet klein. Zélfs jij niet!

Jij wil weeral een 'laatste kans op een gesprek'. Ik heb je volgend weekend gegeven. Jouw reactie "maar dat is tijdens het weekend" counterde ik kort: "ik werk, en ik neem geen verlof hiervoor". Ik ben alleen thuis, dus het uur mag je zelfs kiezen. Hoe je het thuis, aan Haar, uitlegt, waar je heen gaat, los je zelf maar op. Niet meer mijn probleem, ik creëer jouw excuses niet meer.

Wat jij me nog wil vertellen? Ik zou het nu echt niet meer weten... alles is voorbij, afgesloten. Je zelfbeeld redden, je imago? Zorgen dat ik hier thuis de waarheid niet vertel, over jouw leugens rond dat geld, rond die lening? 

Mijn theaterstuk is af. Alles schreef ik van me af. Al mijn frustratie, mijn twijfels, maar ook de jouwe (of toch degene die jij me vertelde). En neen, ik stel mezelf niet mooier voor dan ik ben. Ook ik maakte fouten in deze relatie. En met het einde van die theatertekst sloot ik in mijn hoofd ook jou af. 

Ergens zal ik je altijd blijven missen. Op een zeker level blijven mjn gevoelens voor jou bestaan. Daarvoor was je te belangrijk, heb je me te veel over mezelf doen inzien. Dus besef ik dat mijn blog ook blijft bestaan. Maar hopelijk zal ik kunnen schrijven over hoe ik het stel zonder jou. Ik bewonder Neil steeds weer.... hoe hij met mijn crisis-momenten omgaat. Hij erfde zo veel angsten en onzekerheden bij mij... angsten die jij deed ontstaan. Angst voor verlating. Angst voor straf. Angst voor de reactie van de ander. Maar al is ook hij verre van perfect, hij aanvaardt me zoals ik ben. En dàt, besef ik, heb jij nooit gedaan.

Jouw houding , jouw banale vragen brachtten me ertoe om steeds meer banden door te knippen. Zo zijn daar: onze gemeenschappelijke vrienden (eigenlijk mijn toneelvrienden die jou toevoegden) . Het zijn MIJN vrienden. En dus vroeg ik aan twee van hen (Jules en een ander) al om jou te verwijderen, no questions asked. Ik denk er zelfs over om thuis toe te geven waarom wij ruzie hebben (het financiële verhaal is een perfect excuus, en zal hier thuis begrepen worden.. ik riskeer even boosheid omdat ik geld leende, wat tegen onze principes is, maar soit, alles is terugbetaald dus in orde, maar de boosheid blijft). 

Jij smeekte me om voorlopig niets te zeggen. Ik zie niet in waarom. Wat heb jij daar nog aan te verliezen, dat ik thuis op dàt vlak de waarheid zeg? Jij komt hier toch niet meer binnen... dat wil ik niet. Jij blijft weg van mijn kids en mijn gezin. Jij blijft uit mijn leven. Ik heb je niet meer nodig, dat weet ik nu. Dat weet ik écht.

Je bent vervangen. Jij bent geschiedenis. Jij bent voorbij.

Ik heb al twee vrienden gevraagd om jou te verwijderen. No questions asked. I'll get there. Ik heb jou niet meer nodig. Wat is het fijn om dàt te kunnen zeggen. Ik heb jou niet meer nodig!

Dus ik dwong een afspraak af. Want jij wilde mij ook spreken, zei je herhaaldelijk. Maar je concretiseerde niets. Vandaag moest ik, om een andere reden, bij jou in de buurt zijn. Dus dwong ik een afspraak af. Nu of nooit.

Wat jij me te zeggen had, was snel duidelijk. Ik kreeg een hele lading verwijten over mijn hoofd, over hoe ik je behandel, over hoe ik je in niets respecteer, over hoe het altijd mijn goesting moet zijn. Mijn énige vragen: "ken je terug rust?" en "ben je terug gelukkig?" kregen ontwijkende antwoorden. 

"Wat is gelukkig zijn? Op sommige vlakken ben ik terug gelukkig, op andere niet. Maar ja, ik heb terug rust." 

Daarmee heb je mijn vragen beantwoord. Jij kent terug je rust, je leventje zonder golven. Ik kan je achterlaten, naar mijn gevoel.

We zaten op een terras, waar het steeds drukker werd. Moeilijker om te praten. Het was een warme dag vandaag. Dus stelde ik voor om in de nabijgelegen kerk te gaan zitten. Een rustige plek. Een plek waar ik hoopte  open en rechtuit te kunnen praten. Maar elk moment waarop ik onze situatie aanhaalde, of wat er vroeger gebeurde, volgde een stilte. Om dan weer met een compleet banale vraag  te komen "hoe stellen de kids het? Hoe loopt het werk? Waar ga je op vakantie?"

Steeds opnieuw... Ik sprak de woorden uit "het is nu écht voorbij". Je zweeg... enkele minuten stilte... om dan te vragen "kom je volgend jaar terug les geven in mijn klas? Want je les werd dit jaar écht gesmaakt door de leerlingen."

Ik spreek tegen een muur. 

We zaten intussen ruim een uur in de kerk, toen Neil me belde. Je hoorde mijn toon, mijn opgewektheid, mijn gevoel. Je nam meteen afstand, ging naar buiten. Kwam enkele keren kijken. Ik loog tegen Neil. Of ik vertelde toch niet de hele waarheid. Ik vertelde dat ik met een vriend in een kerk zat te praten, wegens de hitte. Wat ik niét vertelde was dat het met jou was, zijn voorganger. 

Toen ik buitenkwam, was het het gewoonlijke verhaaltje. "ik heb een hypo, ik moet meteen naar huis". Ik denk dat je vermoedt dat je vervangen bent. Liegen tegen Neil was het moeilijkste dat ik tot nu toe deed. Want ook hij werd achterdochtig: "wat doe jij met een vriend in een kerk? wie is die man?"

Hoe zou ik ooit kunnen uitleggen dat ik je moést spreken. Dat ik het nodig had te horen dat je het goed stelt. Mijn gevoel is er nog, maar het is een gevoel uit het verleden. Jij bent verleden. Daar ben ik nu zeker van. Op geen enkel moment heb ik de nood gevoeld om zelfs maar lichamelijk contact te maken, wat vroeger wel het geval was. Op geen enkel moment voelde ik verlangen.

Ik zag een oude, vermoeide, onverzorgde man. Een man die op elke stress en onbehagen reageert met somatiseren. Een man waar ik al veel te veel moeite en energie in stak. Maar ook een man van wie ik, meer dan van wie ook in mijn leven, gehouden heb. Een man voor wie ik alles zou opgegeven hebben. Dus ik moést weten dat alles goed gaat met jou. Dat antwoord kreeg ik. Meer moest het niet zijn. Ik kan jou afsluiten.

Het plan dat al ruim een jaar in mijn hoofd broeit, kende afgelopen week een start. Ik ben beginnen schrijven. Een toneelstuk. Een dialoog... voorlopig toch. Het is een stuk in wording. Ik wil dit deze zomer afwerken. Het einde zal niét ons einde zijn. Maar het wordt ook geen happy end. Zelfs afwezig geef je me vleugels, inspireer je me tot creëren. 

En hoe ons verhaal ook afgelopen is: daarvoor zal ik je altijd dankbaar blijven.