Maar ik kan er niet onderuit. Ik startte deze blog om een spoor te laten van jou, van ons. Dat is echter slechts één van de redenen om hem niet te laten uitdoven. Maar het is en blijft de belangrijkste. Want ook al is het voorbij, je hebt me veranderd. 

Meestal, als mensen zeggen "dat heeft me veranderd", hebben ze het over een positieve verandering. Maar jij hebt veel in mij verwoest. Mijn optimisme, mijn geloof in de toekomst, mijn vertrouwen. Jij hebt me geleerd om "achter" de woorden te zoeken naar de onderliggende betekenis, altijd vanuit achterdocht. 

Vooral mijn relaties lijden hieronder. Werksgewijs heb ik gelukkig standgehouden. Maar in relaties (en dan heb ik het ook over vriendschapsrelaties) merk ik regelmatig dat ik reageer op een manier waarop ik voor jou nooit gereageerd zou hebben. Het grootste slachtoffer daarvan is natuurlijk Neil. 

Neil... hij is een bijzondere man. Soms kan ik hem niet peilen, weet ik niet of hij me plaagt of het meent. Er zijn momenten dat hij te ver gaat, en me raakt. Hij ziet, als één van de uiterst weinigen, me af en toe huilen. Hij gruwelt ervan, als ik huil door iets wat hij zei of deed. Verontschuldigt zich duizendmaal. En al wéét ik dat hij me enkel gelukkig wil zien (op het obsessionele af), op die momenten neemt emotie het over van de ratio. Dàt is jouw erfenis. 

Wat verlang ik terug naar de zuiver rationele "ik". De vrouw die alles in vakjes kon steken, alles onder controle had, alles kon begrijpen en met ratio benaderen. 

Ik denk terug aan een etentje met een vriend... enkele jaren geleden. Hij is psychoanalist. We gingen, zoals zo vaak; uit eten... Marokkaans want dat is een keuken die we beiden appreciëren. We zaten in een authentiek restaurant, op kussens, een grote schotel voor ons. Knus, intiem. En we praatten... Ik moest bekennen dat ik amper herinneringen heb van mijn kindertijd. Enkele vage flarden, maar al de rest is gebaseerd op "verhalen". Mijn eigen herinneringen beginnen rond 13-14 jaar. Is dit normaal? Hij vond, vanuit zijn beroep, van niet. Volgens hem heb ik een doos van Pandora, die ik angstvallig gesloten houd. 

Mijn vraag is: wat heb ik eraan om die te openen? Wat zou ik ermee winnen? Erachter komen dat ik een trauma meedraag waar ik me zelfs niet bewust van ben? Ik ga ervan uit dat je niet élke doos van Pandora moet openen. Maar tot ik jou ontmoette, functioneerde ik perfect (of toch zeer goed, laat ik bescheiden blijven). Sinds jou stel ik me zo veel vragen, heb ik zo veel behoefte om te schrijven, te delen. 

Of dàt een positieve verandering is, zal nog moeten blijken. Ik schrijf, dat klopt. Niet enkel hier, maar theatertekst na theatertekst. Meerdere teksten tegelijk... ik heb het gevoel over te lopen soms. Maar het is dàt of in therapie gaan.

Dus ik kom terug op mijn eerste vraag: tot wie richt ik me eigenlijk? Want jij leest dit niet. Ik wil ook niet dat je dit leest. Deze blog is van mij. En jij maakt géén deel meer uit van mij. Zo simpel is het.