Dat jullie zouden terugbetalen, daar heb ik nooit aan getwijfeld. Ik voelde het uitstel wél aan als een manier om contact te houden, om me te beletten om de banden te verbreken. Maar dat jullie zouden terugbetalen... aan die eerlijkheid heb ik nooit getwijfeld. Maar zoals ik al tot in den treure zei en schreef: je loog tegen me over de manier waarop. 

En vandaag, plots, kwam het woord éindelijk boven: ik voel me misleid. Definitie van misleiding: "een opzettelijke en geslaagde poging iemand een onjuiste indruk te geven." Jij noemt het een "negatief" woord. Maar het is minder zwaar dan het woord "leugen". De misleiding zat 'm dus eerder in alles wat er aan die lening vooraf ging. Want je sprak wel degelijk die woorden uit "we betalen je terug met haar eindejaarspremie". Ik kan het draaien of keren hoe ik wil, dàt was een leugen. 

Maar mijn algemene gevoel over heel onze relatie, alle dromen, is dus "misleiding". Je hebt me misleid. Wat ik in mijn stuk omschreef als "ik sprak jouw leugens uit"... nu ken ik het juiste woord ervoor. Want daarin blijf ik het gevoel hebben dat het bewust was, dat je mij liet dromen, dat je mij altijd alles liet uitspreken, zodat jij inderdaad kon zeggen dat je niet "loog". 

Verandert het iets, dat ik er éindelijk een woord op kan plakken, op mijn gevoel? Je kent me (al lees jij dit niet... niet meer... ooit kreeg je de link, maar ik kén je, die ben je al lang kwijt.... "gewist" zoals jij alles altijd wist): ik heb er behoefte aan om overal woorden op te plakken. Het juiste woord. En ik blijf zoeken tot ik het vind. Dus ja, voor mij verandert het iets, dat ik er eindelijk het juiste woord op kan zetten, op mjn algemene gevoel.

Ik wacht nog steeds op enige feedback op mijn stuk. Vier personen kregen het doorgemaild. Eén heeft het druk, in aanloop naar vakantie. Eén is op vakantie. De derde heeft zware gebeurtenissen in de familie. En de vierde kent me gewoonweg niet (kreeg het via nr 2), maar is wél de meest professionele ongetwijfeld. Was heel mijn schrijven gewoon een vorm van therapie, of schreef ik iets dat speelbaar is? Ik ben benieuwd... 

Voorlopig laat ik het liggen. Ik heb je één ding gevraagd, en dat is eerlijk te antwoorden als ik vragen heb. Omdat ik daar nood aan heb. Jij kent terug rust. Ik nog niet. Maar je bevestigde: ik kende ook geen rust toen ik jou ontmoette. Dàt mis ik... die momenten van rust die ik bij jou mocht meemaken. Bij Neil vind ik dezelfde rust... alleen zijn onze momenten samen zo veel korter dat ik niet tot rust kom. Maar de enkele keren dat we 2 of meer uren konden samen konden zijn, werd ik rustig. Stopte mijn hoofd even met denken, met associëren, met werken. Dié mensen zijn me kostbaar... mensen die mijn hoofd rust geven. 

Vandaag kreeg ik een mail binnen, over ADHD. Néén, ik heb geen ADHD. Maar mijn hoofd heeft er ongetwijfeld kenmerken van. Nooit is het er rustig. ADHD? Autisme? Hoogsensitief? High potential? Ik heb alle hypotheses horen passeren... ik weet het niet, en ik hoef het ook niet te weten. Ik ben gewoon op zoek naar rust. Bij jou zal ik ze nooit meer vinden. Mijn vriend is er ook niet meer (een jaar geleden intussen...het gemis is deze week erg intens aanwezig). Neil is ver weg. Dus ik houd me bezig.... bloggen is er één manier van...

Dus wie dit ook leest... alvast bedankt :-)