Vanochtend vroeg vond ik een bericht op mijn GSM. Zeven punten-lijstje. Klinkt bijna als iets dat ik zélf zou kunnen maken, nietwaar? Maar het was Jules, die me een flinke schop onder mijn kont gaf (gelukkig vooralsnog enkel figuurlijk, want er zit me iets te veel kracht in zijn benen om deze letterlijk te voelen). 

Zoals altijd werkt confrontatie bij mij. Ik kan het hebben, zolang het 1) welbedoeld is, 2) terecht is, en 3) niet kwetsend is (me confronteren met die 2 vakantiekilo's die ik er niet af krijg, apprecieer ik niét, bij deze!). En dus startte ik de dag met een half uurtje introspectie onder de douche...

Het resultaat was ernaar. Want punt 2 deed me beseffen wat jij aan het doen bent. Jij kent me goed. Jij weet als geen ander dat me negeren bij mij werkt als een rode lap op een stier. Jij weet ook dat ik bij alles closure nodig heb, elk dossier moet volledig en naar volle tevredenheid afgesloten zijn (zowel privé als op werkvlak). Dat je echter het "uitstellen van antwoord geven op mijn vraag" zou kunnen gebruiken om ervoor te zorgen dat ik geen definitieve lijn onder onze relatie (nu ja... ons contact) zou trekken... dààr had ik zelf nog even niet bij stilgestaan. Zo raar, want ik vermoedde het wél ivm die lening. Waarom zag ik het niet zelf? Maar ok, Jules to the rescue!

Dus heb ik mijn moed bij elkaar geraapt, en je gecontacteerd. Gevraagd of ik je kon bellen. Het grappige is: Zij is -voor de tweede keer op 2 weken- op vakantie, zonder jou, enkele dagen. En al weet ik goed genoeg dat samen weg gaan met de honden moeilijk is, iéts zegt me dat ook Zij afstand begint te nemen van jou? Hoe dan ook, none of my business. Ik heb je gebeld, je geconfronteerd met "mijn" inzicht (nu ja, dat van Jules, maar dàt liet ik even in het midden), en gezegd dat ik niet langer wacht op een antwoord. De gewoonlijke excuses kwamen boven: te veel werk, deurwaarders (die blijkbaar wéér eens zijn komen opschrijven... benieuwd wie je nµ vindt om een nieuwe put mee te graven om die te dempen), ... Dus jullie hadden nog geen tijd gevonden om mijn vraag te bespreken, maar dat ging zeker nog komen. Ik kom zelfs na TV kijken.

Mijn antwoord was duidelijk: ja, dat gesprek is zinvol voor jullie. Maar ik hoef de conclusie niet meer te weten. Omdat het er niet toe doet. Want Jules heeft gelijk: ik zal altijd een volgende vraag hebben, en jij zal altijd het antwoord uitstellen. Omdat dàt jou garandeert dat ik, zelfs van heel ver, in jouw leven blijf.

Dus ik heb je gebeld om je vaarwel te zeggen. Laat me nu alsjeblieft volhouden. Dit sleept al te lang aan, en is zinloos. Ik heb je weer geblokkeerd op fb. Jouw GSM nummer is al lang uit mijn GSM verwijderd. Maar dat kl*** geheugen van mij zal jouw vaste lijn nog lang onthouden. Ik ga ook je mailadres verwijderen... en dan weet ik: ik zal altijd twijfelen of er een puntje in moet, dus onbruikbaar. Natuurlijk kan ik, ergens in de oude mails, je mailadres terugvinden. Maar ik reken erop dat ik in heel dat zoeken mezelf tot de orde zal kunnen roepen, omdat het een hele zoektocht zal zijn. 

Een laatste woord van jou kreeg ik niet. Enkel "ik moet nu weg". Ik zei "vaarwel", en jij... jij zweeg. Ik wenste je het beste, met Haar, met de deurwaarders (neen, ik wens jullie niet het slechtste toe, ik hoop dat alles in orde komt). Jij zei niets. Enkel "ik moet vertrekken naar mijn werk". 

Ik zei "vaarwel", wachtte 20 seconden waarin ik niets hoorde, en hing toen op. Case closed. Hoop ik. Eindelijk.

Want je kent me goed. Maar niet zo goed. Jij hebt geen idee van hoe mijn leven eruit ziet sinds anderhalf jaar. Neil komt eind van de week terug. Vanochtend konden we even chatten. Niet lang, enkele minuten, maar het deed me deugd. Hij kwetst me soms, maar ik weet bij hem dat het onbedoeld is. Hij is correct, integer, eerlijk. In deze relatie ben IK het probleem. Door mijn bagage, door mijn verleden, krijgt hij reacties van mij die hij niet verdient. Hoe dan ook, deze zomer ging, op één moeilijk moment na, prima. Ik ben blij dat hij binnenkort terugkomt. Metro boulot dodo... Jules zei het: misschien maak ik er wel deel van uit intussen. Zo had ik het nog niet bekeken. Mijn wens om 'speciaal' te zijn voor iemand moet ik misschien bijstellen. Ik maak deel uit van zijn leven, dàt weet ik. Hij heeft enorm veel inspanningen gedaan om me deze zomer meer te contacteren dan vorige zomer. Dus ik wacht vol ongeduld op zijn terugkeer. En wanneer wij elkaar zien.. we zien wel. Eigenlijk kijk ik vooral uit naar een gesprek, al is het via videochat tijdens zijn rit naar het werk. 

Hoe dan ook: jij bent verleden tijd. Dàt moet ik mezelf inprenten. Hoe vaak heb ik dat al gezegd??? Maar ik moet volhouden! Or else, my ass might one day really get kicked :-)