Op het eerste gezicht is de implicatie daarvan duidelijk. Ja, ik vervul dromen van mannen. Mannen die thuis niét met hun fantasie weg kunnen. Ik sta open voor veel, durf mee fantaseren, dromen, en in de mate van het mogelijke realiseren. Uitgedaagd worden, meer heb ik vaak niet nodig. Adam zegt het letterlijk "jij gaat mijn droom vervullen hé". Neil laat zijn fantasie de vrije loop (terwijl hij tegelijkertijd toegeeft dat hij ze niét zal realiseren, want zoals zoveel mannen zijn zijn dromen ook cliché, en zegt hij letterlijk "je ne veux pas te partager"). Maar de vrijheid om ze uit te spreken, blijkt al uitzonderlijk. Bij quasi alle mannen in een relatie die ik de afgelopen jaren mocht leren kennen.

Maar hierover nadenkend besef ik dat ik veel meer doe dan dat. Want ook voor mijn gezin realiseer ik zo veel mogelijk hun dromen. Mijn kinderen zijn verwend, in die zin dat ik mijn best doe om naar hen te luisteren en tracht op te pikken waar ze van dromen. En dan ga ik kijken of ik het kan realiseren. Dat gaat niet om erg bijzondere dingen. Zo pikte ik de wens op om het Anne Frank huis te bezoeken. Dus regelde ik dat we eens een midweek in de buurt van A'dam logeerden, namen we een dag de trein naar A'dam waar ik tickets voor het Anne Frank huis had gereserveerd. Het gaat om dromen, niet om materiële zaken. 

Mijn collega's hebben behoefte aan een verzetje, eens los gaan. Dan spendeer ik uren aan het samenstellen van een karaoke-lijst (onze favoriete teambuilding-activiteit), en zingen we samen urenlang. Ik zorg voor het materiaal, en ga vroeger om alles aan te sluiten. 

Ik liep door Parijs, en plots zag ik, in de Fnac, een grote hoek met cadeauboxen rond reizen. Met daarboven de titel "réalisateur de rêves". De foto zit in mijn GSM, om me te herinneren aan mijn gevoel van de afgelopen dagen. Mét het besef dat ik ook mijn eigen dromen niet mag vergeten... terwijl ik besef: ik heb amper nog een idee van wat mijn dromen zijn.