Te veel stress op het werk (en zeggen dat ik me suf pieker wat ik mijn team kan geven voor mijn '20 jaar' bij hen, intussen 15 j als afdelingsverantwoordelijke. 5 jaar geleden had ik een supercadeautje, dus ik moét dringend iets vinden. Druk die ik mezelf opleg, dat besef ik maar al te goed. Maar that's also me... Altijd trachten te zorgen voor een goede sfeer... 

Ideetjes zijn dus welkom! Ik surf me zot op "relatiegeschenken" intussen...

Maar ook jij speelt een rol. Omdat ik -draai of keer het hoe je wil- wél een antwoord verwacht op mijn vraag ivm "waarom spraken jullie tussen begin oktober en half december nooit over 'hoe gaat we haar terugbetalen?'  ".  Ik ben een pitbull... en ik wil een antwoord. Oh ja, ongetwijfeld volgt er daarna nog een vraag. Toch kreeg ik al bevestiging op het antwoord op mijn belangrijkste vraag "wat maakte dat je het het risico waard vond?".... jouw antwoord "in eerste instantie fysieke aantrekkingskracht". Het brandt op mijn lippen om je in het gezicht te gooien "tja, dààr profiteert iemand anders van intussen". Maar dàt doe ik niet. Zinloos, en jij hebt alle recht verloren om te weten wàt ik doe.

Neil is ook een factor. Laatste nieuws dateert van 46 uur geleden, en was iets genre "vakantie loopt op zijn einde. Terug naar de dagelijkse routine. Back to metro boulot dodo". Ik las het, en wist niet wat antwoorden. Want nergens eens greintje positiviteit in die boodschap dat er toch één positief punt zou zijn: mij terugzien. Na een uur nadenken, heb ik gereageerd "désolée". Meer kon ik niet zeggen. Sindsdien krijg ik the silent treatment (of is hij te druk?). Ik houd me stil. Geen idee wanneer hij terugkomt, en ik vrees dat het me minder en minder kan schelen. 

Natuurlijk wil ik hem terugzien. Ik mis het om mijn werkstress met hem te kunnen delen. Want hij luistert, dàt moet ik hem nageven. Hij doet meer dan luisteren. Hij stelt vragen, interesseert zich eraan. En al wist ik dat het zou gebeuren... de afgelopen tien dagen zonder een écht gesprek (al deed hij zijn best voor een dagelijks kort berichtje, meestal midden in de nacht) hakken er in. Misschien bereiken we onze houdbaarheidsdatum? Mis ik vrijen? Ik weet het niet... hoe langer je "droog"  staat, hoe minder het je kan schelen. Dàt is een feit. Dus door me "droog" te zetten (ook op affectief vlak), neemt hij risico's. Dus ik weet nog niet goed hoe het "herzien" zal verlopen.

Sowieso: zonder enig idee wanneer hij terugkomt, plan ik mijn agenda. Zonder daarin rekening te houden met hem. En begin september mag ik enkele dagen naar het buitenland, voor het werk. Waardoor er ook weer mogelijkheden teloor gaan. 

Dus ja, ik ben moe. Moe van het piekeren. Moe van het denken. Moe van mezelf.