En tja, ik ben en blijf een vrouw. Dus begon ik er enkele te herlezen. Als ik die nu teruglees, schrik ik. Niet over de inhoud, dié herinner ik me maar al te goed. Maar over de vorm. De manier van communiceren. Met de afstand in tijd en het wegvallen van de emotionele impact zié ik hoe je me "leidt" tot uitspraken, terwijl jij zelf oh zo voorzichtig bent in je eigen woorden. Maar je lokte uitspraken uit, dat zie ik nu in. 

Ik ben blij dat ik die chats niét las voor ik mijn stuk schreef. Want ook dàt heb ik erin verwerkt. Maar het heeft véél nadenken gevraagd, veel introspectie, om tot die conclusie te komen. En een stukje in mij is best trots dat ik het zélf kon inzien, kon beseffen, zonder er gewoon met mijn neus op te zitten. Een ander stukje van mij wordt er ook triest van. Triest dat ik me zo liet "leiden". 

Het doet me weer nadenken: ben ik zo manipuleerbaar? (ik zié Jules nu gewoon lachen) En ik wéét van mezelf dat ik dat niét ben. Ik ben koppig, ik kan doordrammen, ik ga zelden een uitdaging uit de weg (ja Jules, dààr ben ik manipuleerbaar in, maar pas op, want als ik merk dat je het begint te misbruiken, die kennis, zal ik anders reageren...). Maar ik ben ook zo coherent mogelijk, in mijn beslissingen en mijn manier van leven. Enkel bij jou ben ik alle coherentie kwijt geraakt, lees ik nu terug. Zo vaak heb ik getwijfeld, of het aan mij lag, of ik inderdaad de dingen verkeerd (vanuit mijn hoop en liefde) interpreteerde, dingen las die je niet zei. Maar na het nalezen van enkele chats, ben ik nu zeker.

Jij hebt een borderline persoonlijkheid, met sterke narcistische trekken. Heel in het begin vermoedde ik het, en ging ik googelen: "relatie met een borderliner". Ik zal nooit de eerste getuigenis vergeten die ik las, op een forum: "loop hard weg zodra je het beseft, voor het te laat is". Ik heb niet naar die goede raad geluisterd. En daarin ligt ongetwijfeld de reden  dat het zo lang duurt (en ik voel dat het nog erg fragiel is, de afstand). 

Dus: eigenlijk moet ik nu ook durven zeggen: die chats terugvinden was een meevaller. Omdat ze me bevestigen in wat ik altijd wel voelde maar niet kon erkennen.