Het was een jaar geleden, maar het was weer tijd voor de jaarlijkse karaoke van het werk. Daar weet ik dat ik geen domme dingen zal doen. En tja, zonder alcohol zing ik niet. De details bespaar ik jullie, maar laten we het houden op: het was superfijn, heel de nacht door (gezongen!), en ik eindigde braaf in mijn eentje op een zetel, zoals afgesproken.

Neil vertrouwde het niet helemaal.. Hij is terug in het land sinds zaterdag, maar toen was er nog familie bij hem. Na hun vertrek zondagavond, zocht hij contact. Toeval wilde dat ik alleen thuis was, dus hebben we probleemloos ruim een uur kunnen chatten (en naar het einde toe zelfs stilletjes, vooral van zijn kant dan, want hij was niet alleen in huis, kunnen skypen). Hij vraagt me hoé hij kan weten dat ik me gedragen heb. 

Dàt is in deze situaties de eeuwige vraag: hoe kan je je trouw bewijzen aan degene met wie je ontrouw bent? Hoe kan je überhaupt ooit je trouw bewijzen? Tenzij je natuurlijk, zoals Neil en zijn eega, àlles samen doet. En dan nog... kijk naar ons. Voor hem is het écht zoeken naar mogelijkheden, buiten het "op weg naar werk" en "op weg naar huis" een snelle stop, als ik alleen ben, thuis of op bureau. Maar eens écht rustig tijd doorbrengen op een hotelkamer of in een restaurant... ik kan de keren op één hand tellen, 15 maanden verder. 

Zo bekeken hebben wij een overwegend 'virtuele' affaire. Oh, als we samen zijn, is er niets virtueels aan hoor. Maar verder hebben we op andere dagen een lang telefoontje of skypegesprek, tijdens zijn rit van of naar werk. Dus we praten op weekdagen toch makkelijk een uur per dag, soms in kleinere stukken, ifv ons beider werk. Het fijne is dat die gesprekken nooit stilvallen. Er valt altijd wel iets te vertellen, of het nu persoonlijk is of iets dat we lazen. Echte gesprekken... ik heb ze gemist de afgelopen weken.

En dan denk ik -heel soms- nog eens aan jou. En dan besef ik hoe snel onze telefoongesprekken steeds weer verzandden in ruzie. Hoe jij mijn woorden steeds weer tegen me gebruikte. Ik herinner me, 2 zomers geleden, telefoontjes waarbij ik huilend in mijn slaapkamer stond. Wanhopig.in ruzie... om dan uiteindelijk om 4 uur 's nachts op een parking, 100km van hier, te staan praten. Het lostte niets op. Hoe vaak heb ik gevraagd om het weer maar eens uit te praten? Maar ik ken mezelf... ik moet voor mezelf weten dat ik er alles aan gedaan heb. En dat gevoel heb ik intussen. 

Wat een verschil met Neil. We zijn precies 15 maanden ver... en al zijn er enkele strubbelingen en moeilijke momenten geweest: we hebben alles kunnen uitpraten, rustig, steeds weer. Ik heb het gevoel dat hij me aankan. Zoals jij door me heen kon kijken, dàt kan hij niet. En ja, ook zijn belangrijkste beweegreden is 'fysieke aantrekkingskracht', ik maak er me geen illusies in. Maar hij maakt me rustig. Precies wat ik nodig heb. Tegelijkertijd heb ik van jou geleerd me niét te veel te hechten. Dus bouw ik achterpoortjes in. Niet enkel een tweede leven, maar een derde, en een vierde. Allemaal mooi afgescheiden. Mijn leven vermengen, zoals ik met jou deed, zal ik nooit meer doen. 

Maar eerst nog een rustige periode. Letterlijk drooglegging... even geen alcohol, na afgelopen vrijdag. Maar ook figuurlijk drooglegging... Neil heeft een wondje op een 'delicate' plaats, en ik ben over enkele dagen naar het buitenland voor het werk. Dus we gaan wel eens lunchen, maar niet meer dan dat. Misschien is dàt op dit moment een goed idee. Want ik ken mezelf... en Neil zou wel eens in de vuurlinie kunnen staan, als ik het gevoel heb dat onze relatie gereduceerd wordt tot 'seks'. Dus ik vind lunchen perfect. Even geen achterpoortjes. Gewoon het nieuwe schooljaar rustig starten...