Neil is intussen ook terug. Dinsdag maakte hij tijd vrij. Maar zoals altijd... alles verzandt in een schema. Na een moment samen heeft hij 2 à 3 dagen geen behoefte aan mij. Daarna komt het weer opzetten... zijn "zin in mij". Pech voor hem, want er zit de komende week écht niets meer in. Ik plan mijn tijd vol, zit bovendien enkele dagen in het buitenland. Maar ik wil niét meer afhankelijk worden van de aandacht van een ander. Het is kantje boordje bij hem. En in tegenstelling met jou wéét ik met 300% zekerheid dat er bij hem nooit of te nimmer een slechte bedoeling of manipulatie achter zit. De arme man snapt zelfs soms niet waarom hij me kwetste... 

Dus ik leer dingen te laten passeren. Het is zelfs niet de moeite om hem te vertellen wat me kwetste. Omdat het nergens toe leidt, en omdat ik hem er enkel slecht door doe voelen. Hij heeft momenteel stresspunten genoeg, en ik ben al blij dat hij ze eindelijk met mij deelt. Dus ik leer ook zwijgen...

Maar sinds enkele dagen bekruipt me steeds vaker een gevoel. Een gevoel van "ik ga dit leven niet volhouden". No worries, voorlopig moet ik wel. Ik zou het mijn kinderen nooit aandoen, verdwijnen voor ze volwassen zijn. Maar daarna? Steeds vaker bekruipt me het gevoel dat ik, eens zij alledrie het huis uit zijn en hun weg gevonden hebben, geen belang meer zal hebben. Niet dat ik geen ideeën meer heb, of geen projecten. Mijn bakboeken zijn zodanig uitgebreid dat ik, zelfs al zou ik élke dag een recept uitproberen, meer dan één leven zou nodig hebben om alles één keer te proberen. Mijn hoofd loopt over van ideeën, voor toneelstukken, voor regies, voor dingen die ik nog wil leren of proberen of zien. Ik kom nooit rond met één leven. 

En dus bekruipt me dat gevoel: wanneer zal het genoeg zijn? Wanneer hoef ik niet meer? Neen, ik heb géén zelfmoordplannen. Maar ik krijg wel steeds vaker het gevoel dat ik, eens mijn werk wegvalt, het goed zal vinden. Mijn werk is zo ongelofelijk belangrijk voor mij. Gisteren stuurde ik nog een bericht naar een vriend "comment puis-je appeler ceci du travail? J'adore ce que je fait". Mijn werk is niet altijd eenvoudig, vaak bron van frustratie of stress. Maar toch... het is en blijft overwegend gewoon fijn, menselijk, interessant, steeds boeiend. 

Sinds bijna 2 jaar ben ik statutair. Dat houdt grofweg in "benoemd aan de staat". Het belooft me een fijn pensioen. Maar het is ook een gouden kooi, dixit mijn gepensioneerde chef. Want je moet élke professionele activiteit stoppen, of je werkt enkel voor de belastingen. Wat op de dag dat mijn werk wegvalt? 

Ik heb het gevoel, steeds vaker, dat ik de eer aan mezelf zal houden. Eruit zal stappen op een hoogtepunt. Zelfcontrole tot in het uiterste. Mijn eigen bestemming bepalen. Zelfrecht.