Vanavond is het eenvoudig: bloggen of ruzie maken met jou. Want ik wacht nog steeds op een antwoord. Gisteren durfde ik te vragen of je al een antwoord had. Je las het maar geen reactie. Nogmaals 24 uur later deed ik nog een poging. Ik schreef je vanavond dat ik vorige week zoveel razernij had kunnen loslaten, na ons gesprek, omdat ik buitenstapte met het idee dat ik je éindelijk, éindelijk had kunnen uitleggen hoe ik me voelde bij heel die lening, en vooral omdat jij het leek begrepen te hebben. Maar wat me ook razend maakt (en dat zei ik ook duidelijk) is jouw "ontwijken". Zodra ik een opmerking maak of vraag stel waarop je niet weet hoe te reageren, negeer jij het. Alsof je hoopt dat het zo weg gaat, dat ik vergeet wat ik zei of vroeg.

Deze keer reageer je wel "ik was naar mijn dochter, ook eens een dag vakantiegevoel. Mag dat?". Twee keer anderhalf uur in de auto met Haar, en jullie vinden de tijd niet om te praten??? 

Dus is het vandaag simpel: ofwel blijf ik reageren op jou, en maken we ruzie. Ofwel kom ik hier alles van me af schrijven. Ik kies de tweede optie. Omdat ruzie maken met jou toch een verloren strijd is. Hier komen schrijven helpt mij in elk geval alvast vooruit...

Mijn hoofd blijft draaien. Duizend gedachten schieten steeds weer door mijn hoofd. Over ons, over Neil, over mijn werk, over alles en iedereen. Alcohol maakt het iets rustiger. Dus alle goede voornemens ten spijt, heb ik mezelf beloond voor mijn 4 uur hard werken in huis (tja, ik doe nooit een lenteschoonmaak, maar hier is augustus-opruim een gewoonte) met een donker biertje. De auto steekt vol voor het containerpark morgenochtend... Overdrijven zal ik vanavond niet, geen zin in een kater morgen. Daarvoor heb ik nog te veel werk. Maar ik geniet rustig van de smaak.

Neil heeft me de afgelopen dagen verwend. Ondanks zijn vakantie, full house ginder, slaagt hij er elke dag in om even contact te leggen. Soms heel kort, enkele zinnetjes, soms een chat van een half uur. Vorig jaar stond het contact op strikt minimum zodra zijn eega was aangekomen. Dit jaar is anders. Het risico is dat ik eraan gewend geraak. Gisteren sliep ik bijna... na een chat van bijna een uur eergisteren verwachtte ik geen contact. Toch chatten we enkele minuutjes gisteren. 

En dus merk ik dat ik, ergens, zit te wachten op een teken van leven. Dat vandaag misschien niét komt. Ik ben verwittigd, dagelijks contact is niet mogelijk tijdens deze weken. Maar tot nu toe was er élke dag contact, al was het één zinnetje, één foto, één 'iets'. Ik zie hem er steeds liever om. Maar hij was duidelijk, van in het begin: "houd niet van mij. Adoreer me, bemin me, vrij met me. Maar houd niet van mij. Want zodra je van mij begint te houden, zal je verlangen naar meer, en gaat deze relatie je kwetsen. Zodra ik merk dat onze relatie je kwetst, zal ik je laten gaan." En dus houd ik niet van hem. 

Hoe zou ik trouwens durven? Na jou wil ik me nooit meer zo open stellen voor iemand. Trouwens, wat is "houden van"? Ik merk dat ik alle geloof in "liefde" als dusdanig kwijt ben. Er zijn zoveel manieren van "houden van". Ik houd ook van donker bier. Zo. Nu jij....