Ik probeer. Ik doe écht mijn best om je niet meer te contacteren, op zoek naar antwoorden, naar inzichten. Momenteel heb ik mezelf uitgedaagd. Het is nl superfrustrerend als jij niet meer reageert op iets wat ik stuur. Het veroorzaakt  bij mij een razernij die ik vaak niet onder controle heb.

Dus gisteren, na weer maar eens ruzie, heb ik gewoon gezegd "jij wint". Daar reageerde jij op met "hoezo? Jij wint?". Ik heb er niet meer op gereageerd, en ben dat ook niet van zin. Antwoord krijg ik niet op mijn vraag. Steeds weer is er een excuus "ziek", "te druk", "het verkeer was hels en dus konden we niet rustig praten in de auto". Ik kén je excuses, en hoor ze al ruim 2 jaar. Deze keer mag jij je afvragen wat ik wilde zeggen... 

Ik laat je sudderen. Ik reageer niet meer. Ik daag mezelf uit. Laat jou je afvragen waarom ik niet reageer. Zoals ik zo vaak deed...

Je bent een struisvogel. Of nog erger: wat ik niet zie, bestaat niet. Dus negeer jij woorden, situaties. So be it. Dan ben je me defintief kwijt. Ik schrijf niet meer. Niet enkel anderen kunnen me uitdagen, ook ikzelf kan dat. En momenteel laat ik jou eens nadenken. Ik neem géén contact meer op (willen jullie me aan mijn woorden herinneren als ik het toch doe???)

Gelukkig is Neil er. Binnen zijn beperkingen, momenteel. Maar aanwezig als hij kan. Ik trek er me aan op... en tel af tot zijn thuiskomst.  Ik reken op een moment samen, we zullen zien....