Jij wil weeral een 'laatste kans op een gesprek'. Ik heb je volgend weekend gegeven. Jouw reactie "maar dat is tijdens het weekend" counterde ik kort: "ik werk, en ik neem geen verlof hiervoor". Ik ben alleen thuis, dus het uur mag je zelfs kiezen. Hoe je het thuis, aan Haar, uitlegt, waar je heen gaat, los je zelf maar op. Niet meer mijn probleem, ik creëer jouw excuses niet meer.

Wat jij me nog wil vertellen? Ik zou het nu echt niet meer weten... alles is voorbij, afgesloten. Je zelfbeeld redden, je imago? Zorgen dat ik hier thuis de waarheid niet vertel, over jouw leugens rond dat geld, rond die lening? 

Mijn theaterstuk is af. Alles schreef ik van me af. Al mijn frustratie, mijn twijfels, maar ook de jouwe (of toch degene die jij me vertelde). En neen, ik stel mezelf niet mooier voor dan ik ben. Ook ik maakte fouten in deze relatie. En met het einde van die theatertekst sloot ik in mijn hoofd ook jou af. 

Ergens zal ik je altijd blijven missen. Op een zeker level blijven mjn gevoelens voor jou bestaan. Daarvoor was je te belangrijk, heb je me te veel over mezelf doen inzien. Dus besef ik dat mijn blog ook blijft bestaan. Maar hopelijk zal ik kunnen schrijven over hoe ik het stel zonder jou. Ik bewonder Neil steeds weer.... hoe hij met mijn crisis-momenten omgaat. Hij erfde zo veel angsten en onzekerheden bij mij... angsten die jij deed ontstaan. Angst voor verlating. Angst voor straf. Angst voor de reactie van de ander. Maar al is ook hij verre van perfect, hij aanvaardt me zoals ik ben. En dàt, besef ik, heb jij nooit gedaan.