Hou jij van je capaciteiten, ik van je gebreken.

Jij van je trots, en ik van hoe zacht die kan breken

in mijn armen. Jij van je moed, ik van je zwakte

nu en dan.

Hou jij van je toekomst, ik van wat voorbij is gegaan.

Hou jij van de honderd levens die je wilde leven.

Ik hou van dat ene dat is overgebleven

en van hoe je daarom zo ver weg kunt zijn dicht

tegen me aan.

Ik hou van wat is. Jij van wat zou.

Hou jij van mij. Ik hou van jou.

Facebook herinnerde me aan dit gedicht. Een herinnering aan 2 jaar geleden. Toen ik je nét 6 maanden kende. Toen ik mijn eerste teleurstellingen meemaakte met jou, maar nog in je geloofde. Toen geloofde ik nog in jouw goede bedoelingen, het lot dat steeds overal tussen kwam.

Toch weiger ik dit gedicht te beperken tot jou. Herman de Coninck is altijd één van mijn favoriete dichters geweest. En dàt weiger ik zelfs door jou te laten minimaliseren. Spelen met woorden zoals hij... ik kan er enkel van dromen. Soms doe ik pogingen. Maar ik moet erkennen: ik ben te mathematisch in mijn proberen. Te rationeel. 

De eeuwige tweestrijd tussen ratio en gevoel. Jij had het er zo vaak over in het begin. Ik was te rationeel, moest mijn gevoel meer laten spreken. Maar eens mijn gevoel de bovenhand haalde, moest ik rationeler worden, realistischer. Vandaag oogst je wat je zaaide. Ratio ten top. Ik blijf onze laatste conversatie bewaren. Zodat ik, iedere keer dat ik een opwelling voel om je te contacteren, die laatste woorden herlees "jij wint"... "hoezo? Ik win?". Ik lees ze, en besef: his turn. Jouw beurt om je eens af te vragen wat ik bedoelde. 

Een antwoord op mijn vraag verwacht ik al niet meer. Ik leg er me bij neer. Life goes on... As long as there are batteries, I'll be fine :-)  (de juiste persoon begrijpt deze :-) ).