En ik loop erin, met beide voeten. Jij wil een laatste gesprek, me overtuigen om hier thuis niets te vertellen over je financiële issues. Ik sta het je toe, en stel komend weekend voor. Jouw eerste reactie was "maar dan is het weekend". Ik geef je tot 2 augustus om me te zeggen wanneer, op 5 of 6 augustus... ik ben alleen thuis dus ik ben vrij.

En dan hoor ik vandaag "okee voor zaterdag". Ik vraag een uur. "eender welk uur, ik pas me aan". Ik herhaal: "your call, zeg maar om hoe laat". En dan krijg ik de waarheid "ben heel de dag alleen thuis maar zit zonder vervoer". 

Dus: niet énkel is jouw hele "maar dan is het weekend" grote onzin. Maar bovendien moet ik tot bij jou rijden?

Maar ja, ik ga het doen. Omdat ik dit wil afsluiten. Omdat ik éindelijk, voor ééns en voor altijd, een eensgezinde beslissing wil.

HET IS VOORBIJ.

Géén "in elkaars leven blijven". Dat werkt niet. Niet met jou. Daarvoor was er te veel hoop, te veel emotie, te veel overgave. Voor jou was ik ooit bereid om alles op te geven, mijn hele leven om te gooien. Wie zou me in hemelsnaam begrepen hebben? Een geweldige, jongere, talentvolle man opgeven voor een oudere, zieke, rokende, chagrijnige man? Ik zou er alleen voor gestaan hebben... 

Misschien zal ik je ooit dankbaar kunnen zijn. Dankbaar dat je te bang was om knopen door te hakken. Dankbaar dat je te angstig was om voor mij te kiezen. Dankbaar dat je bent wie je bent, en me daardoor ongewild beschermde. 

Maar daar ben ik nog lang niet. Momenteel ben ik razend. Omdat ik me wéér heb laten bespelen door jou.

Vandaag stierf mijn vriend, precies een jaar geleden. Ideeën over zijn manier om zijn problemen op te lossen schieten door mijn hoofd. Maar ik zal nooit zijn voorbeeld volgen. Ik kijk het leven recht in de ogen, en daag het uit. Kom maar op, ik kan àlles aan. Mij krijg je niet zo ver als hém. Mij krijg je niet klein. Zélfs jij niet!