Ik zou er zo uit willen... even weg van alle denken, even weg van alle hersenspinsels, even weg van alles. Is mei écht nog maar 3 maanden geleden? Ik wil terug. Terug naar A'dam. Terug naar mijn vrijheid. Een vrijheid die niets te maken heeft met "vrij zijn van mijn leven". Maar "vrij zijn van denken". In A'dam kan ik, al twee jaar op rij, enkele dagen àlles loslaten. 

En dat heeft zelfs niets te maken met Adam terugzien. Want dàt was nooit het plan, ginder iemand ontmoeten. Het was toeval, een fait divers. Deed ik er goed aan om contact te houden? Ach, het is soms een fijne afleiding, chatten met hem. Maar het plan was altijd al: in A'dam met niemand praten (behalve dus met de tramconducteur, de verkoopster in de winkel,...). Tja, die tramconducteur... dàt draaide even anders uit :-) 

A'dam is voor mij vooral: mijn gedachten op een rijtje zetten. Helder proberen te zien in een wirwar van ideeën, plannen, projecten. Structuur aanbrengen in wat ik wil doen. Dus ik tel nu al af naar mei 2018... 

Sinds enkele weken krijg ik, vermoedelijk omdat ik ooit een vragenlijst invulde toen ik me in het hoofd van mijn zoon wilde plaatsen, op zoek naar het antwoord op de vraag "heeft hij nu ADHD?" (zonder de H... ik houd wel van actieve kids dus voor mij moet het al ver gaan voor ik die H erin zie maar ik kon zijn aandachtsstoornis niet langer negeren), nieuwsbrieven in mijn mailbox. Een mama, net als ik, die schrijft over haar leven. Haar hoofd dat nooit stopt. En dit is zo herkenbaar.

Tegelijk denk ik: ok, mijn hoofd is dan wel druk. Maar ik ben gestructureerd. Ik ben een super-multitasker. Ik vergeet relatief weinig (en zolang het in mijn agenda staat, vergeet ik niets... maar toegegeven, ik heb een agenda met één pagina per dag, met post-it-jes die mee verhuizen per dag, waar mijn to-do's op staan, en die ik regelmatig bijwerk). Dus misschien moet ik erkennen dat ik een goed gecompenseerde ADHD-er ben? Anderzijds: zolang je er geen last van hebt, heb je geen aandoening, nietwaar?

Maar... ik merk dat ik mijn hoofd steeds minder onder controle heb. En dààr speel jij een rol in. Omdat ik, sinds die vreselijke zomer 2015, steeds vaker naar "iets" grijp om me kalm te maken. Medicatie, alcohol... En zo ontdekte ik dat ik mijn rondrazende hoofd kan kalmeren, kan vertragen. En ik besef steeds meer: dàt is NIET okee. Omdat er steeds meer avonden mét dan zonder zijn. Omdat ik steeds vaker controle verlies over mijn gebruik. Op welk punt moet ik beginnen spreken van misbruik? 

Ik heb altijd prima kunnen leven met mijn hoofd.. Tot ik jou ontmoette...

Dus ja... ik heb nood aan een "dag zonder schoenen"...