een verhaal van wachten op het onmogelijke... Omdat niemand me kan verbieden te dromen.
06-12-2015
missing you... or the way we were...
je zal het nooit begrijpen.. of je kan het nooit begrijpen. Mijn stilte vandaag... niet enkel omdat je sliep. Maar ook omdat ik anders iets verkeerds zou schrijven...
Vannacht je eerste nacht op de nieuwe job. Ik verwachtte niet veel... misschien eens een klein berichtje. Maar wat ik kreeg.. stilte. Terwijl Zij jou aan de lijn kreeg... via Haar hoorde ik hoe het allemaal verliep. Even... heel even.... hoopte ik ook op een berichtje. Om dan al snel te beseffen dat dat niet in je opkwam.
Je kan en zal nooit beseffen hoe kwetsend dat is. Hoe veelzeggend... Je beweerde dat je met mij opstaat en met mij gaat slapen. Hoe rijm je dat met die stilte gisterenavond? Haar wel bellen en mij nog geen berichtje sturen?
Maar weerom liet ik me niet kennen. Stuurde gewoon, liefjes, rond middernacht, dat ik ging slapen, en wenste je een rustige nacht. Met "xxx". Wat kreeg ik terug? "het is al druk geweest". Zelfs geen "xxx" erbij.
Ik reageer er zelfs niet meer op. Ja, daar ben ik aanbeland: "don't worry when I argue with you. Worry when I stop arguing with you, because it means there is nothing left to argue about".
En nét terwijl ik dit schrijf, krijg ik bericht van Haar... dat je Haar net belde, om te zeggen hoe het loopt. En ik? Ik krijg .... niets...
Ik weet het nog altijd niet... is dit volledig borderline of autistisch? Speel je met me, of besef je dit écht niet??? Ik geef je het voordeel van de twijfel, ga uit van onbesef. Maar voor mij verandert het niet veel... ik neem steeds meer afstand. Het raakt me zelfs niet meer... of toch, eventjes. Ik huil, enkele bittere tranen, en ga dan over tot de orde van de dag.
We chatten... over niets. Ik mis je zo... Ik mis wie we waren...of wie ik dacht dat we waren...
weer een moeizame dag... ik speel mijn vriendelijkste zelf, probeer mijn gewoonlijke sarcasme te onderdrukken. Moeilijk, en af en toe komt het er toch door... ik stuur het en bedenk meteen: "waarom schreef ik dat?" Het lost toch niets op. Ofwel heb je het niet door, ofwel reageer je er heel achterdochtig of abandonistisch op. Maar nooit begrijp je wat ik er eigenlijk mee wil zeggen: "houd van me! Laat me niet in de steek! Doe iéts om dit te redden!"
Dus wat doe ik? Ik stuur regelmatig een "xxx"... al krijg ik dan dingen terug als "je doet wat je wil, al weet ik nog weinig van je". Ten eerste: als je wil weten wat ik doe, vraag het dan. Ten tweede: zou het misschien in je hoofd kunnen opkomen dat ik, als ik je "tot straks xxx" stuur, ik dat ook graag terug krijg, ipv dié opmerking?
Je zei me dat we af moesten van dat "rapporteren wat we elke minuut van de dag doen aan elkaar". Maar als ik dan niét zeg wat ik allemaal doe op een rustige zaterdag, krijg ik dàt? Nogmaals: ik wéét niet meer wat je van me verwacht. En dus neem ik afstand... nog een beetje meer afstand... babystapjes maar ze gaan wél haast allemaal dezelfde richting uit.
Het beangstigt me ook, op een bepaalde manier. Want ik heb zo veel gehoopt, gedroomd, misschien geïdealiseerd. Ik zag een toekomst met jou. Al die problemen, die zou ik samen met jou wegwerken, en daarna zouden we een rustig leven leiden samen. Maar steeds vaker moet ik concluderen dat die problemen, waar jij je als slachtoffer profileerde, ook door jou worden gecreëerd. Niet enkel door Haar, zoals je me liet geloven. De afgelopen week was een eye-opener, wat dat betreft.
Dus ja, ik laat de toekomst die ik met jou droomde, los. Ik laat jou los. Geen breuk, maar een uitdoof-scenario... daar lijkt het steeds meer op.
Dat ene gedicht blijft maar door mijn hoofd spoken... nog niet van toepassing, maar stilaan...
Hoe zie jij 'ons' tegenwoordig? Oh ja, ik ben geleerd... ik zal die vraag niet stellen via chat hoor. Want je wil over gevoelens enkel "live" praten. Enkele dagen geleden was ik bij jou, maar dan praatten we over alles behalve gevoelens...
Ik moet steeds weer denken aan 'les non-dits'. Zelfs de ruzie van vorig weekend... ik probeerde een beetje afgelopen week, maar er is niets uitgesproken. En het feit dat ik niet aandrong, zoals anders, is veelzeggend. Ik geef het op. Dàt is de enige conclusie die ik kan trekken.
Er komt een moment in ieders leven dat je niet meer zal veranderen. Dat geldt net zo goed voor jou als voor mij. Ik ben wie ik ben: georganiseerd, planmatig, behoefte aan controle. Jij bent wie jij bent: impulsief, reactief, levend van dag tot dag.
De spreekwoorden zijn volledig contradictorisch: "opposites attract" versus "soort zoekt soort". En beiden zijn op hun manier de waarheid: we trekken elkaar aan, als de twee polen van een magneet. Zoals de polen van een magneet is de één zinloos zonder de ander. Maar in ons dagelijkse leven hebben we een partner die zoals ons is: jij hebt Haar, net zoals jij gedesorganiseerd, uitstellend, "we zien wel". En ik heb hem: georganiseerd, ondernemend, pragmatisch.
Zou ik kunnen leven in jouw chaos? Of zou ik jou in mijn stramien proberen te laten passen, en je zo volledig wegjagen?
Hoe dan ook, zoals het er nu uitziet, ga ik er nooit achter kunnen komen. Er is al lang geen sprake meer van "ooit"...
Het is goed zo. Nog zo'n cliché: "it's better to have loved and lost, than to never have loved"
het proces lijkt onstuibaar...ik merk dat ik steeds meer afstand neem, elke dag meer dan de dag voordien... ik lees over je problemen, en vraag me af hoeveel van mijn reactie nog vanuit gevoel komt. Ik reageer zoal ik denk dat je van me verwacht... en je merkt het niet eens op.
Ik laat me niet meer kennen. Elke ochtend stuur ik je een "gdmxxx". Zonder op een direct antwoord te wachten. Ik merk het wel, als je antwoordt. Wat een verschil met voordien... toen mijn gsm wel aan mij geplakt leek. Ik kon, wilde niets missen. Keek uit naar jouw "gdmxxx". Nu maakt het me zelfs niet meer zoveel uit wat je terugstuurt, lijkt me. Ik zie het wel komen...
Voor jou een rustpunt? Voor mij een pagina die ik omsla...
Is dit nu die "evolutie" waar je de mond vol van had? Deze afstandelijkheid? Deze koele kouding? Had je dit voor ogen, toen je zei dat we meer in de realiteit moesten zijn?
Ik kijk naar je. En ik besef nog steeds: ik wil enkel jou. Maar niet meer tegen elke prijs.
Want natuurlijk ging ik bij je langs... Je wist immers dat ik in de buurt zou zijn, ik had het allemaal toch al gepland.
Excuus om in jouw stad te komen (iets bij een vriendin langsbrengen): check.
Excuus om bij jou langs te komen (iets terugbrengen): check.
Excuus om jou te zien, zonder Haar (overdag want moet tijdig thuis zijn voor de kids): check.
Je wist dit alles. En toch kon je niet die vraag stellen: "spring je even binnen als je in de buurt bent?"
Dus stond ik, "onverwacht", voor je deur. Je zag me stoppen voor het huis, en je opende de deur al... gezicht op onweer. Want je dacht ongetwijfeld weer dat ik boos aankwam, om àlles terug te brengen, zoals ik op zeker moment aangaf zondag, je verwijten beu.
Ik liet me niet kennen. Stapte vrolijk binnen, had ook niet àlles bij, enkel hetgeen echt al terug kon gebracht worden. Geen kans om me iets te verwijten. Zelfs niet het feit dat ik langskwam... want je gaf het grif toe toen ik het zelf aanhaalde: als ik niét was langsgekomen, zou je boos geweest zijn. Maar je zou het me niet zelf gevraagd hebben.
Wat je niet lijkt in te zien: ik slaag erin om de "verstandigste" te zijn, omdat het me steeds minder kan schelen. Ik slaag erin om bij jou langs te komen, zonder enige verwachting, omdat je steeds meer een vriend wordt.
Is mijn liefde voor jou over? Neen. Maar ik berg ze weg, heel erg diep. Zo diep dat je ze niet meer zal kunnen vinden op een gegeven moment. En dan zal het te laat zijn om ze terug boven te halen, vrees ik. Dan is alles een herinnering, en schiet enkel nog de vriendschap over.
dit is een uitputtingsslag... de afgelopen 48 uur bestonden uit verwijten, kinderachtige reacties, steken onder water... en met élk van die opmerkingen voelde ik mezelf meer wegdrijven van jou.
Morgen is de enige kans om elkaar te zien deze week. Dat wéét je. En toch belet je trots je om me voor te stellen langs te komen. Afgelopen zomer zei ik dat ik geen afspraken meer zou plannen, dat het aan jou zou zijn om gelegenheden te zoeken en te grijpen. Desondanks bleef ik momenten voorstellen... Maar nu stop ik daarmee.
Het resultaat is er: morgen is er niets voorzien om elkaar te zien. Wat het morgen oplevert aan gesprekken, zie ik wel weer.
Ik verwacht me aan een "geen zin om me te zien duidelijk". Ik zou er bijna een weddenschap op durven inzetten.
Loslaten... je verweet het me al in het begin. Maar nu is het zo ver... stilaan laat ik je los. Een toekomst met jou liet ik al een hele tijd geleden los. Maar nu laat ik ook het heden los. Laat ik jou los.
ruzie, steeds weer. We halen geen 24 uur zonder dat er een conflict optreedt.
Je verwijt me allerlei, ik kan gewoon niet goed doen. Doe ik A, had het B moeten zijn. Doe ik daarna B, dan was A wat jij verwachtte. De regels veranderen steeds weer...
Durf ik daar iets uit te concluderen, dan hoor ik "denk maar wat jij wil". Maar als jij conclusies trekt, zijn ze de absolute waarheid.
Kinderachtige reacties.... zandbak-gedrag... creche-ruzies... We zijn twee volwassenen, die samen iets begonnen. Het verhaal begon zo mooi, te mooi om waar te zijn. Twee mensen die elkaar vonden, eindelijk... die een gevoel van herkenning hadden, van "dit moest zo zijn". Een sterk gevoel van verbondenheid.
Wat schiet daarvan over? Niets, absoluut niets. Of weer zo'n leugen, omdat ik probeer om duidelijkheid te scheppen, neem ik te sterke positie in. De lust schiet over, het verlangen. Als ik je zie, smelt ik.
Drie keer probeerde ik hier een einde aan te maken. Drie keer zou scheepsrecht moeten zijn. En drie keer zei je de juiste dingen. Waarom? Moet ik dan concluderen dat het je enkel om "goede sex" draait? Zou dit zo banaal geworden kunnen zijn?
Misschien is dàt het zwaarste. Niet het afscheid van jou, maar het afscheid van een droom, een mooi verhaal, ons verhaal.
Misschien treur ik niet om jou, maar om hetgeen we waren.
ik kan je geen liefdesbrief schrijven. Ik kan je schrijven dat ik van je hou, dat ik denk dat ik van je hou, dat ik denk dat ik van je hou als ik tenminste begrijp wat wordt bedoeld met: ik hou van jou.
Omgekeerd is makkelijker. Soms hou ik niet van jou. Daarover bestaat geen twijfel. Maar ook dit niet-houden van is niet eenduidig. Soms is het haat. Voel ik een kille koude woede voor je. Bedenk ik pijnlijke martelingen. Om je te straffen omdat je niet genoeg van me houdt. Omdat je weet dat ik van je houd. Omdat je weet hoe weerloos ik ben, en hoe machtig jij.
Maar wees niet te overmoedig. Misschien hou ik wel minder van jou dan je denkt. Misschien voel ik soms zelfs geen kille koude woede voor jou. Alleen maar onverschilligheid. O hallo en hoe maak je het? Ja, mooi weer vandaag, nee, ik ben niet vrij vanavond, ja een andere keer misschien, we zien wel. Zou dat niet heerlijk zijn? Ik zou vrij zijn. Jij zou mij niet meer raken. Jij zou gewoon een ander zijn.
O die ziekelijke manie om de geliefde aan jezelf gelijk te maken! Duizend strafregels zou ik moeten schrijven: hij is een ander, hij is een ander, hij is een ander... Wil ik dan dat jij mij bent? Een stuk van mij bent? Dat jij en ik hetzelfde zijn? En voel ik soms koude kille woede omdat jij -schijnbaar toch- zo moeiteloos een ander bent, jezelf blijft en bent, je gang gaat? Benijd ik je de omlijnde, afgemeten ruimte die liefde in jouw leven inneemt? Af en toe ben ik er en hou je van me en daarna zijn er weer andere dingen? Of is dat niet zo?
Toch hou ik minder van je dan je denkt. Vroeger dacht ik: ik wil de lucht ademen die hij ademt. Ik wil alleen nog hem. Alles wat ik doe, is voor hem gedaan. Ik wil roerloos bij hem waken, bij hem wachten tot hij me ziet, me wil. Nu kan ik dagen en dagen zonder jou. Hij komt wel, denk ik. Hij belt wel. Dus als ik je zou schrijven: ik ben het liefst van al bij jou, ik verlang alleen naar jou, dan is dat niet altijd waar. Daar sta je van te kijken, niet?
Ik kan nu ook bij je zijn, zonder je aan te raken. Ik sleur je bij voorbeeld niet naar ons bed, wat ik nochtans het liefst zou doen. Ik zeg niet wat ik de hele tijd denk. Laten we naast elkaar gaan liggen. Ik wil je voelen, strelen, zoenen, leg je op me, leg je onder me, lik me. Ik luister. Ik glimlach. Ik wacht tot jij je hand over mijn arm laat glijden, je noemt het "à fleur de peau" omdat je niet mijn huid aanraakt, enkel de haartjes erop.
Mijn geduld wort beloond. Het is of er een rechtstreekse verbinding ontstaat tussen jouw hand, de haartjes op mijn huid, en mijn geslacht. Ik wil je meer dan ooit, en het liefst nu meteen, maar ik zeg het niet. Schaamteloos kijk ik je aan, hoop dat je de geilheid in mijn ogen zal lezen en niet kunnen weerstaan, dat je zal zeggen: kom.
Is dat liefde? Na zoveel jaren? Ik weet het niet. Maar ik weet dat ik je telkens opnieuw niet kan weerstaan, je telkens opnieuw dwing mij niet te weerstaan. Ik kan van je weggaan. Ik kan je niet schrijven, niet bellen, maar als ik weer voor je sta, lees je het in mijn ogen en dwing ik je het te zien, te zeggen: kom.
Je bent gekomen. Hier aan tafel zat je tegenover me, at de maaltijd die ik speciaal voor jou bereidde. Zo moe van je week, en toch kwam je. Ik twijfelde, want sinds gisterenavond verliep het contact weeral moeizaam. Vandaag hoorde ik je amper. Geen berichtje dat je onderweg was naar mij.
Na het eten zaten we in de zetel. Voor het eerst sneed jij het onderwerp aan "wat was dat nu allemaal vannacht?"
Je streelde mijn rug. En wat ik mezelf bezworen had dat ik niet zou doen, zei ik toch: "ik wil je". Kort maar intens. En dan zeg je het: "ik houd van je. Heb je me goed gehoord? Ik houd van jou"
Deze tekst van Kristien Hemmerchts schoot weer door mijn hoofd. Want al houd ik van jou, soms houd ik niet van jou. Soms zou ik willlen dat ik niet van je houd. Soms zou ik willen dat ik het kon, niet van je houden.
Maar wanneer jij zo dicht bent, zo dicht als een man maar bij een vrouw kàn zijn... dan weet ik het weer. Ik ben van jou. Of ik het nu wil of niet, ik ben van jou. Ondanks mijn strijd, mijn pogingen me los te maken... ik ben van jou.
je vraag blijft door mijn hoofd spoken.... Wat wil het zeggen dat je hier nog bent? Dat je me nog niet uit je leven gooide? (zoals je volgens Haar doet als iemand je gekwetst heeft, genadeloos). Wat brengt jou steeds weer terug?
Ik wil geloven dat het liefde is. Ik wil geloven dat het om mij gaat. Om jouw gevoelens voor mij.
Maar ik vrees zo dat het om lust gaat. Dat ik inderdaad jouw leven vervolledig, op sexueel vlak. Maar voor al de rest kan je bij Haar terecht. Want waarom blijf je anders bij Haar? Wat houdt jou in die relatie?
Zo kom ik bij mijn volgende vraag... wat houdt mij in mijn relatie? Gemakzucht: ongetwijfeld. Ik heb, dankzij hem, een fijn leven. Financieel, maar ook praktisch. Zijn aandeel in het huishouden maakt dat ik kan leven zoals ik leef: voluit, voor mijn werk, mijn hobbies, het forum dat ik beheer. Hij is mijn thuisbasis, mijn stabiliteit. Hij zorgt ervoor dat de kinderen niets tekort komen, ondanks een afwezige mama. Dankzij hem zullen mijn kinderen toch een fijne en stabiele jeugd gehad hebben. We bouwen een goede financiële basis voor hen uit. Investeren verstandig, om hen een goede start te kunnen geven.
Maar is dàt liefde? Dit gezapige leventje? Ik besef sinds lang dat ik rationeel koos voor een "goede" partner. Mijn keuze is en blijft een goede. Maar ook een rationele. En moest ik jou niet tegengekomen zijn, ik was er tevreden mee gebleven. Met jou leerde ik andere gevoelens kennen...
Maar ik leg me erbij neer. Jij zal nooit de mijne zijn. Moet ik mezelf dan nog langer kwellen met die confrontatie, steeds weer het wondje openkrabben? Of moet ik me tevreden stellen met een fijne vriendschap? In het besef dat jij altijd en eeuwig die persoon zal blijven "that got away"...
slaan en zalven.... zo kan ik onze relatie het best omschrijven. Sinds dag 1 zitten we vast in dat schema.
Ik of all people zou moeten weten hoe slopend, hoe destructief zo'n relatie is. Ik maakte het al eerder mee, lang geleden. Toen vertrok hij... had genoeg van mij. Ik was mezelf kwijt geraakt in die relatie, had me overaangepast ten gevolge van die vorm van communicatie. En toen verloor hij zijn interesse. Was de liefde op.
slaan en zalven... ik herkende het vrij snel. Maar die jaren van vroeger maakten me niets wijzer, en weer trap ik erin. Ik slaag er niet in om uit dat schema te stappen. Nochtans past het niet bij mij. Moest mijn omgeving weten dat ik weer in zo'n relatie zit, ze zouden me voor gek verklaren. Ik legde het al open op tafel. Je gaf zelfs toe dat we erin zitten, herkende het schema uit vorige relaties.
De afgelopen 36 uur waren weer conflictueel. Boze woorden, steeds extremer. Ik laat me ook niet meer onbetuigd, dat besef ik maar al te goed. Om nog iéts van emotie op te roepen, word ik steeds extremer in mijn uitspraken. Het lukt me: je wordt boos. Maar boos is beter dan onverschillig. Tijdelijk...
En als de storm weer is gaan liggen, gaan we weer over tot de orde van de dag. Alsof er niets gebeurde, praat je over allerlei dagdagelijke dingen.
Je vroeg me "wat toont het jou dat ik hier nog steeds ben?" Goede vraag...
Het lijkt voor jou ongetwijfeld een futiliteit, maar het is tekenend geworden voor heel onze relatie. Die profielfoto...
Je roept me op op fb, wat ik haat. Want dat wil zeggen dat ik voortdurend op die foto zit te kijken. Dus ik schakel over naar whatsapp... Jouw vraag "waarom?" behoeft amper een antwoord. Je wéét waarom.
Maar het korte gesprek dat daarop volgt, maakt alles duidelijk: het is JOUW account, en JIJ alleen beslist of en wanneer je die foto verandert. Nog sterker: je verwijdert liever je account dan die foto te vervangen. Het maakt me duidelijk wat je me wil zeggen: Zij is jouw vrouw.
Ik telde tot tien. Ik telde tot honderd. En toen telde ik nog even verder. En toen... je zag het resultaat. Een foto van mij en hem, lady and the vagabond-pose. Van ruim 2 jaar geleden... lang voor ik jou kende. Nét zoals jouw foto.
Oog om oog, tand om tand.
Zij wint. Jij wint. Maar ik win ook... op termijn.
neen, zo ver ben ik nog niet, dat dat gedicht hier verschijnt... Maar wie weet kom ik ooit echt op dat punt.
afgelopen week was een verwarrende week. En ik miste het om hier in alle vrijheid te kunnen reflecteren. De afwezigheid van reactie op mijn blog was veelzeggend genoeg....niets. Dan is het openstellen van mijn gedachten voor jou nutteloos. Dus neem ik mijn vrijheid terug.
Onze contacten zijn beleefd. Vriendschappelijk. Correct. Voorzichtig. Waar is de liefde gebleven, de passie, de intimiteit, de verwantschap? Alle regels waarvoor jij die eerste maanden me hele nachten wakker hield, zijn van geen tel meer. Ik kan er niet aan wennen.
Alle beloftes blijven onvervuld. Of neen, ik moet durven nuanceren. Als ik je nodig heb, ben je er. Ik moet ergens geraken? Je komt om me te brengen. Ik heb brood nodig? Je gaat het halen. Ik loop tegen de muren op van verveling? Je belt me zodra je kan, en brengt me films. Maar dat is vriendschap, geen liefde.
Wat ik nodig heb, is je zachte aanraking. Waar ik naar smacht is een zoen. Wat ik nodig heb ter geruststelling, is het nakomen van je beloftes (zoals het veranderen van je profielfoto). Maar niets van dit alles. Jouw bezoekjes onderscheiden zich in absoluut niets van die van andere vrienden.
Dus na het begraven van jou als soulmate, bereid ik mijn afscheid voor van jou als minnaar. Dan is mijn laatste hoop dat ik de vriend kan behouden. Maar geen friend with benefits. Ondanks de lichamelijke klik kan ik dat niet aan. Dat zou zijn als steeds weer het korstje van een wonde eraf halen, waardoor de wonde blijft bloeden.
ik gaf je ooit mijn meest persoonlijke bezit. Een gedichtje dat al ruim 20 jaar in mijn portefeuille overal met me mee gaat. Nooit had ik kunnen denken dat dat op ons op toepassing zou zijn.
Echtverbintenis
ik zal je niet slaan alleen maar niet strelen
Ik zal je niet bijten alleen maar niet kussen
Ik zal je niet overweldigen alleen maar niet met je spelen
4 dagen post-op... dagen waarin ik mijn verstand op nul zette. Moest zetten. Want nu gaat mijn herstel boven alles.
Ook 4 dagen na D-day. Je was er... nu ja, er was niet naast te kijken, mijn woorden hier. Dàt pikte je op. Verder kreeg ik zo ongeveer wat te verwachten was: geen reactie op hetgeen ik hier schreef. Nu ja, het is misschien te veel gevraagd, om dit allemaal in één keer te omvatten. Voor mij gaat het om een (bijna)dagelijkse reflectie, jij kreeg nu precies een week geleden alles in één keer voor je ogen.
Natuurlijk stel ik me de vraag of je terug kwam, om te lezen, te begrijpen. Maar ik houd mezelf in, ik stel die vraag niet. Ik wil dit herwonnen fragiele evenwicht tussen ons niet verstoren. Ik zie je, en zie weer waarom ik zo head-over-heels voor je viel. Ik luister naar je, en geniet van je stem, je woorden. Meer kan ik op dit moment gewoon niet aan.
Twijfel steekt snel weer de kop op... veel is er niet nodig.
Een eerste ochtendlijk contact zonder "gdm" herinnert me aan ons begin: ruzie over mijn manier van de ochtend te starten: "als je van iemand houdt, dan start je de ochtend met een groet vol liefde". Jij deed het voor "gdmxxx. Lekker geslapen?" Ik nam het over... maar het blijft me een raadsel waarom dat nu plots niét meer de start is? Toch niet als jij de ochtend start...
Een afscheid zonder zelfs maar een zoen op de lippen... zelfs geen vluchtige aanraking. De voordeur vloog snel open, jij stond al met een voet buiten, en nog snel een kuise zoen op mijn wang. Wat een contrast met "waarom kon je me niet zoenen, in de keuken, toen de anderen in de eetkamer zaten?". Jij noemt het voorzichtigheid. En al kan ik er begrip voor opbrengen, toch brengt dat me ook tot twijfel. Jij noemt het "ik was toen mijn verstand kwijt". En nu? Bij je volle verstand, en dus met méér afstand?
Maar laat ik ook eerlijk zijn.
Je was er maandag, trotseerde het verkeer, om 40 minuutjes bij me te zijn.
Je was er dinsdag, bracht me naar huis.
Je was er woensdag, met telefoontjes en sms-jes.
Je was er donderdag, met boodschappen en andere.
Je was er vandaag, en ik kreeg een "dikke kus" aan de telefoon... zo lang geleden.
Zorgen... het gaat je goed af. Je bent in je element, zoveel is duidelijk.
Me laten verzorgen... zou ik dat kunnen volhouden? Moet ik, om jouw interesse te behouden, jou me meer laten "verzorgen"? Ben ik te zelfstandig voor jou?
Maar nu: verstand op nul. Ik laat alles los... Nog even nadenken ook over deze blog. Want hoe nodig het ook was voor mij om je dit alles te laten lezen, ik mis de vrijheid om te schrijven. Ik kan opnieuw beginnen, of ik kan simpelweg de naam veranderen. Ik laat het nog even open...
Mijn kids leerden over orkanen. Ik krijg hier steeds weer de vraag of het in het oog van de orkaan écht zo rustig is, dat er daar niets van de orkaan te merken is. Hun vragen doen me denken aan ons... zitten wij in het oog van de orkaan?
De twijfel slaat zo snel toe... ga je er morgen écht staan? Of gaat er wel weer iets dringends tussen komen, een boodschap die je voor Haar moet doen... één of ander oponthoud... weet ik veel wat. Het is en blijft D-day morgen.
De schrik slaat me regelmatig om het hart... ik voel mijn hart bonzen in mijn keel, ik voel de tranen in mijn ogen springen. Heb je écht begrepen wat ik met deze blog probeer over te brengen? Je kreeg de link vroeger dan voorzien... op een andere manier dan ik voor ogen had. Het had nooit zo bruusk en boos moeten zijn, nooit met die woorden erbij. Ik wilde dat je dit alles las, om te begrijpen hoe ik me voel.
Mijn angst voor morgen... mijn nachtmerrie... ze spookt nog steeds door mijn hoofd. Oh, niét dat ik me voorstel dat je me écht fysiek pijn zou doen... ik besef goed genoeg dat het een vertaling is van mijn angst voor psychische pijn. En dààr kan je me kwetsen...
ik keek in je ogen... voelde je hand door mijn haar... op precies diezelfde plek als waar het 38 weken geleden begon. Op 9 dagen na, is het 9 maanden geleden. Die allereerste keer in je ogen kijken. Die allereerste keer mijn hand in de jouwe voelen. Die allereerste keer jouw lippen de mijne voelen raken, compleet onverwacht maar zeker niet ongewenst.
Gisteren zo overtuigd dat het "over en uit" was. Ik meende het. Als er niets meer is bij jou, is het over. Dan doet mijn gevoel er niet meer toe. Ik zal dan verder leven met mijn gevoel. Ook dat zal ik wel weer aan kunnen.
Maar zoals steeds zei je de juiste dingen, sprak je de juiste woorden uit. Voor het eerst in lange tijd had ik het gevoel dat ik nog iets beteken. Wat precies... de tijd zal het uitwijzen. Maar ik hoop dat je me deze keer niét weer laat afglijden naar twijfel.
"ça fait plusieurs semaines que je te vois avec des yeux fatiguées et plein de larmes"
Het doet me nadenken...doorziet enkel die éne collega mij? Of is het evident voor iedereen en durft niemand er iets over te zeggen? Ik durf hopen op het eerste... het contact met mijn team is spontaan en rechtuit. Maar vanavond kreeg ik dit sms-je... nét van haar. Nét van die ene collega die me vertelde dat haar vriend haar regelmatig bedriegt maar dat ze hem graag ziet en het dus aanvaardt. Heeft leren aanvaarden.
Zo veel vragen die ik haar zou willen stellen... hoe beleef je zoiets? Hoe ga je daarmee om? Hoe weet je zoiets? Maar ik doe het niet. Werk is werk... dat moet ik niet vermengen met mijn privé leven. En al helemaal niet met de wirwar die mijn privé leven geworden is.
Maar ook: mijn werk is altijd mijn veilige haven geweest. De plaats waar ik àlles kon vergeten... thuis, huishouden, zelfs mijn kinderen. Tot grote frustratie van mijn gezin.... dat ik wéér eens die of die afspraak vergat te maken voor hen. Op mijn werk bestaat de buitenwereld niet meer... daar tellen alleen ik en degenen met wie ik werk.
Met jou haalde ik voor het allereerst mijn privé leven binnen in mijn werk. Voor het eerst in 18 jaar liet ik beide werelden toe zich te vermengen. Mijn collega's zagen jou al vaker dan mijn partner (het klinkt even raar, ik besef plots dat het de eerste keer is dat ik naar die vierde persoon in dit verhaal verwijs... maar natuurlijk heb ik ook een "ander"... wat vergeet ik hem vaak in dit verhaal). In mijn bureau zijn sporen van jou te vinden... die Latijnse tekst die ik op muursticker liet drukken, een quote op magneet (dezelfde als die ik aan jou schonk), een pen die je me gaf,...
Jou uit mijn leven verwijderen.... ik weet niet of het realistisch is. Ik weet niet of ik het kan. Ik weet niet of ik het wil.
goede vraag.... wat wil ik eigenlijk bereiken als jij dit leest?
Als ik er al in slaag om dit naar jou door te sturen maandag, of ooit... Tien seconden moed... meer vraagt het niet. Hoe cliché kan ik klinken? Maar okee, stel dat... wat wil ik hiermee bereiken?
Er is wat ik hoop, en er is wat ik verwacht. Die twee kunnen vermoedelijk niet verder uit elkaar liggen.
Wat ik hoop: dat je leest hoe ik me voel. Dat je in mijn woorden niét de kritiek leest, maar mijn gemis. Het missen van toegang tot jouw gevoelens, emoties, gedachten. Het missen van jou als mijn soulmate, mijn "andere helft", mijn man. Het missen van wie wij waren, samen, die eerste maanden.
Wat ik verwacht en dus vrees: dat je de kritiek oppikt (en ja, ik ben me er bewust van dat er wel wat kritiek in zit), en niet meer verder zal kijken. Dat je niets zegt, niet reageert, jezelf blijft afsluiten, en doet alsof er niets gezegd is. Dàt is een grotere angst dan dat je me zou los laten.
Ik weet niet meer of ik de moed zal hebben om je de link te sturen maandag... of zelfs maar ooit.
Het hield me wakker vannacht. Hoe veel van mijn slechte voorgevoel in verband met mijn ingreep maandag heeft met jou te maken, of liever: met ons? Ik ben nooit eerder bang geweest om een ingreep te ondergaan. Gespannen, ja. De normale ongerustheid, ja. De te verwachten zenuwen, absoluut. Maar bang, tot huilens toe? Zo bang dat ik hard wil weglopen?
Ben ik bang dat mijn geluk op is? De vorige ingrepen verliepen allemaal vlotjes, perfect herstel, geen complicaties. Ben ik bang dat het niet zo goed kan blijven gaan? Eigenlijk niet... ik heb het volste vertrouwen in mijn chirurg, en het verplegend team.
Dus waarom ben ik zo bang voor maandag? Er schiet enkel jij over, inderdaad. Bang van jouw reactie op mijn woorden hier. Maar eigenlijk... nog banger dat je absoluut niét reageert... dat de volgende dag gewoon hetzelfde is als nu. Beleefde berichtjes over en weer. Niets wordt uitgesproken. En als we elkaar alleen kunnen zien, kan ik je niet weerstaan... steeds weer... nog steeds niet...
Dus ja, ik ben bang. En hetgeen me het meest angst aanjaagt, is de totale afwezigheid van enige reactie.
we brachten de avond samen door... een gezellige avond, rustig, hoofdzakelijk pratend. Maar ook een avond waarop we vooral niét praatten over wat er allemaal gebeurt. Een avond vol "non-dits". Een avond met leeg gebabbel, even leeg als onze chats en sms-en de laatste maanden zijn.
Als ik geen onderwerp aansnijd, wordt er niets uitgepraat. En ik besef dat ik het minder en minder doe... omdat ik intussen wéét dat het toch niets oplevert. Even kon ik het niet laten, maakte ik een zijdelingse opmerking over je profielfoto... je beloofde me dat je die zou veranderen, als het voor mij zo belangrijk was. Intussen kijk ik nog steeds tegen die foto aan... en dus vermeldde ik het even "die foto zal toch nooit veranderen". Zoals zo vaak garandeerde je me dat je het wél zou doen... ik geloof er niet meer in. Want je beloofde me tot 2 maal toe 24 uur samen... je beloofde me één keertje iets te liken op mijn facebook... je beloofde er te zijn als ik wakker zou worden na mijn ingreep.
Neen, ik ben niet blind voor de zaken die je wél deed en doet. Er zijn regelmatig momenten waarop ik denk "hé, dit heb ik ooit gevraagd, en hij houdt er rekening mee". Ben ik dan zo veeleisend? Wil ik van jou de perfecte man maken? Ik hád de perfecte man....op affectief vlak dan toch. Je was alles wat ik wilde, zocht, dacht gevonden te hebben. De rest waren details.... En zijn het ergens nog steeds. Zolang ik jouw allesomvattende liefde voelde, kon ik alles aan. Moest je niet perfect zijn.
Maar is het te veel gevraagd om me geliefd, speciaal, gewenst te voelen? Of om gewoon maar iéts, eender wat, in return te krijgen? Eén voor één vallen woorden, uitingen van affectie weg. "ik houd van je" hoorde ik al een tweetal maanden niet meer. "xxx" viel ergens gedurende de afgelopen week weg. En nu kan zelfs "ik had een fijne avond" niet meer...
Ik reed naar huis, en ik moest aan een quote denken. "Don't worry when I argue with you. Worry when I stop arguing with you, because it means there's nothing left to fight for". En plots besef ik het: je gaat op geen enkel conflict, geen enkele uitspraak van mij meer in. Dan krijg ik enkel...stilte.
Het besef valt: ik ben de enige die nog voor deze relatie vecht...
Liegen gaat me steeds beter af... of moet ik het "doen alsof" noemen?
Doen alsof het me niet kan schelen dat ik je stem niet hoor. Doen alsof ik je niet mis. Doen alsof ik kan slapen. Doen alsof ik kan eten. Doen alsof ik functioneer. Doen alsof... de hele dag door...
Maar het meest van al lieg ik tegen mezelf. Ik lieg tegen mezelf dat ik zonder jou kan. Ik maak mezelf wijs dat ik afscheid van jou kan nemen. Ik spiegel mezelf voor dat ik niet hoop op jouw aanwezigheid maandag, in mijn ziekenhuiskamer. Ik vertel mezelf steeds weer opnieuw dat ik jou kan loslaten.
Maar diep in mezelf weet ik beter. De waarheid is dat ik blijf hopen... Als ik heel eerlijk ben... hoop ik dan niet dat jij, als je dit leest maandag, terug dichter tot mij komt? Oh neen, ik hoop al lang niet meer dat je Haar verlaat voor mij. Dààr ben ik overheen... of dat denk ik toch. Maar jou terug bij mij weten, mijn man in gedachten, dààr zou ik alles voor geven.
Dàt is de waarheid. Mijn waarheid. Tijd om die onder ogen te durven zien.
wachten op...
