Als ik er al in slaag om dit naar jou door te sturen maandag, of ooit... Tien seconden moed... meer vraagt het niet. Hoe cliché kan ik klinken? Maar okee, stel dat... wat wil ik hiermee bereiken?

Er is wat ik hoop, en er is wat ik verwacht. Die twee kunnen vermoedelijk niet verder uit elkaar liggen. 

Wat ik hoop: dat je leest hoe ik me voel. Dat je in mijn woorden niét de kritiek leest, maar mijn gemis. Het missen van toegang tot jouw gevoelens, emoties, gedachten. Het missen van jou als mijn soulmate, mijn "andere helft", mijn man. Het missen van wie wij waren, samen, die eerste maanden.

Wat ik verwacht en dus vrees: dat je de kritiek oppikt (en ja, ik ben me er bewust van dat er wel wat kritiek in zit), en niet meer verder zal kijken. Dat je niets zegt, niet reageert, jezelf blijft afsluiten, en doet alsof er niets gezegd is. Dàt is een grotere angst dan dat je me zou los laten. 

Ik weet niet meer of ik de moed zal hebben om je de link te sturen maandag... of zelfs maar ooit.