Ook 4 dagen na D-day. Je was er... nu ja, er was niet naast te kijken, mijn woorden hier. Dàt pikte je op. Verder kreeg ik zo ongeveer wat te verwachten was: geen reactie op hetgeen ik hier schreef. Nu ja, het is misschien te veel gevraagd, om dit allemaal in één keer te omvatten. Voor mij gaat het om een (bijna)dagelijkse reflectie, jij kreeg nu precies een week geleden alles in één keer voor je ogen. 

Natuurlijk stel ik me de vraag of je terug kwam, om te lezen, te begrijpen. Maar ik houd mezelf in, ik stel die vraag niet. Ik wil dit herwonnen fragiele evenwicht tussen ons niet verstoren. Ik zie je, en zie weer waarom ik zo head-over-heels voor je viel. Ik luister naar je, en geniet van je stem, je woorden. Meer kan ik op dit moment gewoon niet aan.

Twijfel steekt snel weer de kop op... veel is er niet nodig. 

Een eerste ochtendlijk contact zonder "gdm" herinnert me aan ons begin: ruzie over mijn manier van de ochtend te starten: "als je van iemand houdt, dan start je de ochtend met een groet vol liefde". Jij deed het voor "gdmxxx. Lekker geslapen?" Ik nam het over... maar het blijft me een raadsel waarom dat nu plots niét meer de start is? Toch niet als jij de ochtend start...  

Een afscheid zonder zelfs maar een zoen op de lippen... zelfs geen vluchtige aanraking. De voordeur vloog snel open, jij stond al met een voet buiten, en nog snel een kuise zoen op mijn wang. Wat een contrast met "waarom kon je me niet zoenen, in de keuken, toen de anderen in de eetkamer zaten?". Jij noemt het voorzichtigheid. En al kan ik er begrip voor opbrengen, toch brengt dat me ook tot twijfel. Jij noemt het "ik was toen mijn verstand kwijt". En nu? Bij je volle verstand, en dus met méér afstand?

Maar laat ik ook eerlijk zijn. 

Je was er maandag, trotseerde het verkeer, om 40 minuutjes bij me te zijn.

Je was er dinsdag, bracht me naar huis.

Je was er woensdag, met telefoontjes en sms-jes.

Je was er donderdag, met boodschappen en andere. 

Je was er vandaag, en ik kreeg een "dikke kus" aan de telefoon... zo lang geleden.

Zorgen... het gaat je goed af. Je bent in je element, zoveel is duidelijk.

Me laten verzorgen... zou ik dat kunnen volhouden? Moet ik, om jouw interesse te behouden, jou me meer laten "verzorgen"? Ben ik te zelfstandig voor jou? 

Maar nu: verstand op nul. Ik laat alles los... Nog even nadenken ook over deze blog. Want hoe nodig het ook was voor mij om je dit alles te laten lezen, ik mis de vrijheid om te schrijven. Ik kan opnieuw beginnen, of ik kan simpelweg de naam veranderen. Ik laat het nog even open... 

Mijn kids leerden over orkanen. Ik krijg hier steeds weer de vraag of het in het oog van de orkaan écht zo rustig is, dat er daar niets van de orkaan te merken is. Hun vragen doen me denken aan ons... zitten wij in het oog van de orkaan?