Want natuurlijk ging ik bij je langs... Je wist immers dat ik in de buurt zou zijn, ik had het allemaal toch al gepland. 

Excuus om in jouw stad te komen (iets bij een vriendin langsbrengen): check.

Excuus om bij jou langs te komen (iets terugbrengen): check.

Excuus om jou te zien, zonder Haar (overdag want moet tijdig thuis zijn voor de kids): check.

Je wist dit alles. En toch kon je niet die vraag stellen: "spring je even binnen als je in de buurt bent?" 

Dus stond ik, "onverwacht", voor je deur. Je zag me stoppen voor het huis, en je opende de deur al... gezicht op onweer. Want je dacht ongetwijfeld weer dat ik boos aankwam, om àlles terug te brengen, zoals ik op zeker moment aangaf zondag, je verwijten beu.

Ik liet me niet kennen. Stapte vrolijk binnen, had ook niet àlles bij, enkel hetgeen echt al terug kon gebracht worden. Geen kans om me iets te verwijten. Zelfs niet het feit dat ik langskwam... want je gaf het grif toe toen ik het zelf aanhaalde: als ik niét was langsgekomen, zou je boos geweest zijn. Maar je zou het me niet zelf gevraagd hebben. 

Wat je niet lijkt in te zien: ik slaag erin om de "verstandigste" te zijn, omdat het me steeds minder kan schelen. Ik slaag erin om bij jou langs te komen, zonder enige verwachting, omdat je steeds meer een vriend wordt.

Is mijn liefde voor jou over? Neen. Maar ik berg ze weg, heel erg diep. Zo diep dat je ze niet meer zal kunnen vinden op een gegeven moment. En dan zal het te laat zijn om ze terug boven te halen, vrees ik. Dan is alles een herinnering, en schiet enkel nog de vriendschap over.