|
"ben je bang voor maandag?"
"ja"
"waarom?"
"zomaar...een gevoel"
"wat voor gevoel?"
"een voorgevoel..."
"heeft dat voorgevoel met mij te maken?"
.......
"misschien"
Het hield me wakker vannacht. Hoe veel van mijn slechte voorgevoel in verband met mijn ingreep maandag heeft met jou te maken, of liever: met ons? Ik ben nooit eerder bang geweest om een ingreep te ondergaan. Gespannen, ja. De normale ongerustheid, ja. De te verwachten zenuwen, absoluut. Maar bang, tot huilens toe? Zo bang dat ik hard wil weglopen?
Ben ik bang dat mijn geluk op is? De vorige ingrepen verliepen allemaal vlotjes, perfect herstel, geen complicaties. Ben ik bang dat het niet zo goed kan blijven gaan? Eigenlijk niet... ik heb het volste vertrouwen in mijn chirurg, en het verplegend team.
Dus waarom ben ik zo bang voor maandag? Er schiet enkel jij over, inderdaad. Bang van jouw reactie op mijn woorden hier. Maar eigenlijk... nog banger dat je absoluut niét reageert... dat de volgende dag gewoon hetzelfde is als nu. Beleefde berichtjes over en weer. Niets wordt uitgesproken. En als we elkaar alleen kunnen zien, kan ik je niet weerstaan... steeds weer... nog steeds niet...
Dus ja, ik ben bang. En hetgeen me het meest angst aanjaagt, is de totale afwezigheid van enige reactie.
Angst (M. Vasalis)
Ik ben voor bijna alles bang geweest:
voor het donker, voor figuren op het kleed
voor stilte, voor de schorre kreet
van de avondlijke venter, voor een feest
voor kijken in de tram en voor mezelf.
Dat zijn nu angsten, die ik wel vertrouw.
Er is één ding gekomen dat ik boven alles vrees
en dat mij kan vernietigen, dat ik bedelf
onder een vracht van rede, tot het wederkeert:
dat is het nuchtere gezicht van mijn mevrouw
wanneer zij 's morgens in de kamer treedt
samen met het ontluisterd licht en dat ik weet
wat ze zal zeggen: nog geen brief juffrouw.
|
wachten op...
