De twijfel slaat zo snel toe... ga je er morgen écht staan? Of gaat er wel weer iets dringends tussen komen, een boodschap die je voor Haar moet doen... één of ander oponthoud... weet ik veel wat. Het is en blijft D-day morgen. 

De schrik slaat me regelmatig om het hart... ik voel mijn hart bonzen in mijn keel, ik voel de tranen in mijn ogen springen. Heb je écht begrepen wat ik met deze blog probeer over te brengen? Je kreeg de link vroeger dan voorzien... op een andere manier dan ik voor ogen had. Het had nooit zo bruusk en boos moeten zijn, nooit met die woorden erbij. Ik wilde dat je dit alles las, om te begrijpen hoe ik me voel. 

Mijn angst voor morgen... mijn nachtmerrie... ze spookt nog steeds door mijn hoofd. Oh, niét dat ik me voorstel dat je me écht fysiek pijn zou doen... ik besef goed genoeg dat het een vertaling is van mijn angst voor psychische pijn. En dààr kan je me kwetsen... 

Meer dan hopen kan ik nu niet meer doen.