Gisteren zo overtuigd dat het "over en uit" was. Ik meende het. Als er niets meer is bij jou, is het over. Dan doet mijn gevoel er niet meer toe. Ik zal dan verder leven met mijn gevoel. Ook dat zal ik wel weer aan kunnen. 

Maar zoals steeds zei je de juiste dingen, sprak je de juiste woorden uit. Voor het eerst in lange tijd had ik het gevoel dat ik nog iets beteken. Wat precies... de tijd zal het uitwijzen. Maar ik hoop dat je me deze keer niét weer laat afglijden naar twijfel. 

Vecht met me mee...

Het doet me nadenken...doorziet enkel die éne collega mij? Of is het evident voor iedereen en durft niemand er iets over te zeggen? Ik durf hopen op het eerste... het contact met mijn team is spontaan en rechtuit. Maar vanavond kreeg ik dit sms-je... nét van haar. Nét van die ene collega die me vertelde dat haar vriend haar regelmatig bedriegt maar dat ze hem graag ziet en het dus aanvaardt. Heeft leren aanvaarden.

Zo veel vragen die ik haar zou willen stellen... hoe beleef je zoiets? Hoe ga je daarmee om? Hoe weet je zoiets? Maar ik doe het niet. Werk is werk... dat moet ik niet vermengen met mijn privé leven. En al helemaal niet met de wirwar die mijn privé leven geworden is.

Maar ook: mijn werk is altijd mijn veilige haven geweest. De plaats waar ik àlles kon vergeten... thuis, huishouden, zelfs mijn kinderen. Tot grote frustratie van mijn gezin.... dat ik wéér eens die of die afspraak vergat te maken voor hen. Op mijn werk bestaat de buitenwereld niet meer... daar tellen alleen ik en degenen met wie ik werk. 

Met jou haalde ik voor het allereerst mijn privé leven binnen in mijn werk. Voor het eerst in 18 jaar liet ik beide werelden toe zich te vermengen. Mijn collega's zagen jou al vaker dan mijn partner (het klinkt even raar, ik besef plots dat het de eerste keer is dat ik naar die vierde persoon in dit verhaal verwijs... maar natuurlijk heb ik ook een "ander"... wat vergeet ik hem vaak in dit verhaal). In mijn bureau zijn sporen van jou te vinden... die Latijnse tekst die ik op muursticker liet drukken, een quote op magneet (dezelfde als die ik aan jou schonk), een pen die je me gaf,... 

Jou uit mijn leven verwijderen.... ik weet niet of het realistisch is. Ik weet niet of ik het kan. Ik weet niet of ik het wil.

Als ik er al in slaag om dit naar jou door te sturen maandag, of ooit... Tien seconden moed... meer vraagt het niet. Hoe cliché kan ik klinken? Maar okee, stel dat... wat wil ik hiermee bereiken?

Er is wat ik hoop, en er is wat ik verwacht. Die twee kunnen vermoedelijk niet verder uit elkaar liggen. 

Wat ik hoop: dat je leest hoe ik me voel. Dat je in mijn woorden niét de kritiek leest, maar mijn gemis. Het missen van toegang tot jouw gevoelens, emoties, gedachten. Het missen van jou als mijn soulmate, mijn "andere helft", mijn man. Het missen van wie wij waren, samen, die eerste maanden.

Wat ik verwacht en dus vrees: dat je de kritiek oppikt (en ja, ik ben me er bewust van dat er wel wat kritiek in zit), en niet meer verder zal kijken. Dat je niets zegt, niet reageert, jezelf blijft afsluiten, en doet alsof er niets gezegd is. Dàt is een grotere angst dan dat je me zou los laten. 

Ik weet niet meer of ik de moed zal hebben om je de link te sturen maandag... of zelfs maar ooit.

"ja"

"waarom?"

"zomaar...een gevoel"

"wat voor gevoel?"

"een voorgevoel..."

"heeft dat voorgevoel met mij te maken?"

.......

"misschien"

Het hield me wakker vannacht. Hoe veel van mijn slechte voorgevoel in verband met mijn ingreep maandag heeft met jou te maken, of liever: met ons? Ik ben nooit eerder bang geweest om een ingreep te ondergaan. Gespannen, ja. De normale ongerustheid, ja. De te verwachten zenuwen, absoluut. Maar bang, tot huilens toe? Zo bang dat ik hard wil weglopen? 

Ben ik bang dat mijn geluk op is? De vorige ingrepen verliepen allemaal vlotjes, perfect herstel, geen complicaties. Ben ik bang dat het niet zo goed kan blijven gaan? Eigenlijk niet... ik heb het volste vertrouwen in mijn chirurg, en het verplegend team.

Dus waarom ben ik zo bang voor maandag? Er schiet enkel jij over, inderdaad. Bang van jouw reactie op mijn woorden hier. Maar eigenlijk... nog banger dat je absoluut niét reageert... dat de volgende dag gewoon hetzelfde is als nu. Beleefde berichtjes over en weer. Niets wordt uitgesproken. En als we elkaar alleen kunnen zien, kan ik je niet weerstaan... steeds weer... nog steeds niet...

Dus ja, ik ben bang. En hetgeen me het meest angst aanjaagt, is de totale afwezigheid van enige reactie.

Als ik geen onderwerp aansnijd, wordt er niets uitgepraat. En ik besef dat ik het minder en minder doe... omdat ik intussen wéét dat het toch niets oplevert. Even kon ik het niet laten, maakte ik een zijdelingse opmerking over je profielfoto... je beloofde me dat je die zou veranderen, als het voor mij zo belangrijk was. Intussen kijk ik nog steeds tegen die foto aan... en dus vermeldde ik het even "die foto zal toch nooit veranderen". Zoals zo vaak garandeerde je me dat je het wél zou doen... ik geloof er niet meer in. Want je beloofde me tot 2 maal toe 24 uur samen... je beloofde me één keertje iets te liken op mijn facebook... je beloofde er te zijn als ik wakker zou worden na mijn ingreep. 

Neen, ik ben niet blind voor de zaken die je wél deed en doet. Er zijn regelmatig momenten waarop ik denk "hé, dit heb ik ooit gevraagd, en hij houdt er rekening mee". Ben ik dan zo veeleisend? Wil ik van jou de perfecte man maken? Ik hád de perfecte man....op affectief vlak dan toch. Je was alles wat ik wilde, zocht, dacht gevonden te hebben. De rest waren details.... En zijn het ergens nog steeds. Zolang ik jouw allesomvattende liefde voelde, kon ik alles aan. Moest je niet perfect zijn. 

Maar is het te veel gevraagd om me geliefd, speciaal, gewenst te voelen? Of om gewoon maar iéts, eender wat, in return te krijgen? Eén voor één vallen woorden, uitingen van affectie weg. "ik houd van je" hoorde ik al een tweetal maanden niet meer. "xxx" viel ergens gedurende de afgelopen week weg. En nu kan zelfs "ik had een fijne avond" niet meer... 

Ik reed naar huis, en ik moest aan een quote denken. "Don't worry when I argue with you. Worry when I stop arguing with you, because it means there's nothing left to fight for". En plots besef ik het: je gaat op geen enkel conflict, geen enkele uitspraak van mij meer in. Dan krijg ik enkel...stilte. 

Het besef valt: ik ben de enige die nog voor deze relatie vecht... 

Doen alsof het me niet kan schelen dat ik je stem niet hoor. Doen alsof ik je niet mis. Doen alsof ik kan slapen. Doen alsof ik kan eten. Doen alsof ik functioneer. Doen alsof... de hele dag door...

Maar het meest van al lieg ik tegen mezelf. Ik lieg tegen mezelf dat ik zonder jou kan. Ik maak mezelf wijs dat ik afscheid van jou kan nemen. Ik spiegel mezelf voor dat ik niet hoop op jouw aanwezigheid maandag, in mijn ziekenhuiskamer. Ik vertel mezelf steeds weer opnieuw dat ik jou kan loslaten.

Maar diep in mezelf weet ik beter. De waarheid is dat ik blijf hopen... Als ik heel eerlijk ben... hoop ik dan niet dat jij, als je dit leest maandag, terug dichter tot mij komt? Oh neen, ik hoop al lang niet meer dat je Haar verlaat voor mij. Dààr ben ik overheen... of dat denk ik toch.  Maar jou terug bij mij weten, mijn man in gedachten, dààr zou ik alles voor geven. 

Dàt is de waarheid. Mijn waarheid.  Tijd om die onder ogen te durven zien.

De volgende stap is dat ik razend word. En het feit dat je daarna niet begrijpt waarom ik razend ben, doet me in tranen uitbarsten. Natuurlijk ben ik razend... dat ik zo iets moet lezen op Haar facebook. Dat ik geen sms-je waard ben om dit even te laten weten. Dat je je niet kan voorstellen hoe dit me kwetst. Maar tegelijk is het zo wel duidelijk... ik doe er niet toe voor jou. Niét op de manier dat ik wil. 

Ik wil deze "friends with benefits"-situatie niet. Ik wil jou als mijn man (al is het dan maar in geest). 

Hoe lang geleden dat je mij "vrouwke" noemde... dat je mij meteen liet weten als er iets met je gebeurde..; dat ik 's morgens vroeg als allereerste jouw "gdmxxx" mocht lezen... dat je van mij hield. 

Met elke kilometer die me dichter naar huis bracht, eergisteren, groeide weer mijn hoop. Zo raar... alsof fysieke afstand tussen ons mij dapperder maakt, beslister. Nu, op slechts 30 kilometer afstand, twijfel ik weer aan mijn beslissing. Met elke kilometer dichter besefte ik dat ik eigenlijk nog steeds wil dat jij er bent als ik op mijn kamer kom, volgende week. Met elke kilometer dichter ging mijn hart sneller kloppen, hopend je zaterdag even te kunnen zien (al bleek dat ijdele hoop achteraf gezien). Met elke kilometer dichter groeide weer mijn hoop... liet ik mezelf toe weer te dromen.

Nog steeds denk ik bij alles éérst aan jou. Bij alles wat ik meemaak, denk ik "dit had ik hem willen vertellen". Bij alles wat ik denk, wil ik mijn GSM nemen en mijn gedachte met je delen. Bij alles wat ik voel, ervaar, onderga.... jij bent nog altijd mijn eerste gedachte....gewoonweg mijn man. Nog steeds noem ik je zo in gedachte, maar niet meer luidop. 

En jij... hoe denk jij aan mij?

Ik heb er nooit tegen gekund, les non-dits. Steeds opnieuw ga ik op zoek naar betekenis, zingeving, dàt wat niet wordt uitgesproken. Onhoudbaar ga ik door tot de dingen uitgesproken worden. Onvermoeibaar.... koste wat het kost.

En net daarin verschillen wij. Jij leeft in een wereld vol non-dits. Jij spreekt via jouw stilzwijgen, en die is ook veelzeggend. Maar weeral laat die ook alle ruimte voor interpretatie... door de woorden niet uit te spreken kan er achteraf eender welke invulling aan gegeven worden. 

Ja, ik weet het wel... ik confronteer je, steeds opnieuw. Het is sterker dan mezelf. Maar het is de enige manier waarop ik met mensen kan omgaan... transparantie, éénduidigheid, eerlijkheid. Geen verstoppertje spelen. Natuurlijk, ik toon aan mensen wat ik hen wil tonen... ben selectief... maar wàt ik toon is écht. Wat een verrijking, onze gesprekken die eerste maanden... bij jou was ik volledig mezelf, zonder terughoudendheid. Zelfs mijn laatste muren moesten sneuvelen, mijn laatste reserves liet ik varen... op jouw aandringen. Het was beangstigend, want zo open en naakt stond ik nog tegenover niemand.

Maar gaandeweg sprak ik ook woorden uit die niét in jouw romantische beeld pasten. Met die totale eerlijkheid en openheid kwam namelijk ook de behoefte om conflicten, misverstanden, onduidelijkheden onder woorden te brengen. Het resultaat was dat jij muren optrok... me meer en meer buitensloot. En hoe meer muren jij optrok, hoe harder ik ze trachtte opnieuw neer te halen. Tot we hier aanbelandden... niets geef jij nog vrij. Geen toegang meer tot jouw gevoelswereld... 

Waarom spreek jij, zelfs nu, die woorden "het is voorbij" nog steeds niet uit? Je zegt dat je bang bent om mij kwijt te geraken. Hoe werkt dit dan in jouw ogen: jij hebt mij, maar ik kan jou niet meer hebben? 

Les non-dits... maar stilte is ook een taal...

Weeral lieg ik... we hadden één keer eerder 48 uur lang geen contact. Op mijn vraag, afgelopen zomer... ik was compleet op, na alle ruzies... vroeg 48 uur stilte, om even terug op krachten te komen... weet je nog wel? En opnieuw contact nemen die vrijdagochtend resulteerde in de ergste van alle ruzies... het begin van ons einde? Of eerder het midden van ons einde? Of was dat toen al het einde van ons einde? Ik weet het... ik verweet je vreselijke dingen. Maar je had me zo gekwetst... daar stond ik dan... alleen.

Net zoals nu... hoeveel mensen er ook rond mij zijn, een vreselijk gevoel van eenzaamheid overvalt me op elk moment, en doet me steeds weer in tranen uitbarsten. Hoe kan het dat niet iedereen de tranen in mijn ogen ziet? Ik voel ze prikken, veeg ze onopvallend weg. En anders zijn er excuses "de zon scheen in mijn ogen" "mijn mascara prikt" "ik stootte mijn teen". Zou jij erdoorheen kijken, of de excuses ook slikken? In het begin zou ik op deze vraag zonder aarzelen het antwoord gekend hebben. Nu weet ik het niet zo goed meer... ik ken deze "jij" niet. 

Ik tel de dagen... nog 12 dagen tot D-day. Nog 12 dagen... countdown.  Nu koester ik nog de illusie dat het goed kan komen... tegen beter weten in. Maar ik nam een beslissing, en zal die uitvoeren... want die dag is het voorbij. Ons verhaal zal ten einde zijn... 

Ons verhaal, ons stukje leven samen eindigt. Maar niet wat ik voor jou voel... 

Jij vindt: "het is een foto van voor ik jou kende". Mijn vraag: waarom kan je die niet veranderen? Welke betekenis heeft het voor jou, voor Haar, dat jij dié foto als profielfoto behoudt? Je weet intussen hoe zeer ik die foto niet meer verdraag. Ik heb het al zo vaak gezegd, gemeld, gevraagd, gesmeekt bijna. Eender welke andere foto... maar niét meer die foto... jouw arm bezitterig rond haar hals geslagen "jij bent van mij". Dàt zegt die foto mij. "Zij is van jou"

Instinctief wil ik reageren... op de mij eigen manier: provocerend. Mijn profielfoto aanpassen... ik heb dé foto om dat te doen. Maar zelfs voor mijn doen vind ik ze erg provocerend... een "lady and the vagabond"-pose. Maar ze dateert van "voor wij elkaar ontmoetten". Oog om oog, tand om tand. En dàt gaat dan weer tegen mijn principes in: behandel een ander zoals je zelf behandeld wil worden. Dus ik doe het niet. Gedraag me als de oudste van ons twee... weeral naar mijn gevoel.

Ik heb de keuze... ofwel blokkeer ik mijn chat voor jou (zo zie ik tenminste die foto niet de hele tijd in mijn overzicht) of ik gooi je helemaal van mijn facebook af. Voorlopig ga ik voor de eerste optie. De tweede mogelijkheid zou Haar opvallen... en ik wil geen onrust zaaien. Jou verwijderen zou ook Haar (en je dochter) verwijderen inhouden... en hoe dàt uitleggen? Nogmaals, ik wil geen onrust zaaien.

Maar ik wil rust... rust in mijn hoofd. Rust tussen ons. 

Een droom die àlles te maken heeft met hetgeen ik zie als mijn deadline. De dag waarop je de belangrijkste belofte die je me deed zal verbreken. Op mijn vraag, maar omdat ik voel dat je ze niet zal nakomen. Omwille van deze droom, en mijn grootste angst. Jouw belofte er te zijn als ik wakker word... 

Je sprak me niet tegen, toen ik je zei dat ik je die dag niét wil zien. De grootste leugen die ik je kon vertellen. Hoe kan je geloven dat ik je die dag niet wil zien? Na al je beloftes en garanties? Na al je afschuw dat ik dat moment, wakker worden, alleen in een ziekenhuiskamer na een operatie, al meerdere keren alleen moest doormaken?  Maar je sprak me niet tegen... bevestigt hiermee steeds meer mijn droom.

Ik word wakker in mijn ziekenhuiskamer, en jij bent er. Alle operaties zijn tegelijk uitgevoerd... ik heb wondes, hechtingen over buik, borsten, armen en benen. Circulaire insnedes, volledig rondom, over armen en benen. Slecht uitgevoerde hechtingen... de wondes staan open, zijn pijnlijk. Jij komt naar me toe... legt je handen rond de wonde vlak boven mijn knie. Je begint te drukken... en ik schreeuw het uit van de pijn. Ik schreeuw je naam, smeek je te stoppen. Maar jij voert de druk enkel op... me recht in mijn ogen kijkend. Dat is steeds weer het moment waarop ik huilend wakker word. 

Dàt is de pijn die ik mezelf wil besparen... die intense, afschuwelijke, misselijkmakende pijn, die ik voel door jou. Dààrom zei ik je dat ik je niet wil zien die dag. En dààrom is dat mijn deadline. Die afwezigheid ga ik je nooit kunnen vergeven. Omdat je me beloofde dat ik niet meer alleen moest zijn...

Hier liep ik, midden op de Kootwijkse heide, zo maar even tegenaan. En plots zag ik het... hoe je me altijd weer liet interpreteren. Wat was jij altijd voorzichtig in je woordkeuze... het conclusies trekken liet je aan mij. Zodat je achteraf elke belofte op mijn interpretatie kon steken, kon ontkennen dat je het zo bedoelde. 

Enkele keren ging ik de confrontatie aan. En verloor telkens weer. Neen, je had het zo niet bedoeld. Neen, zo had je het niet gezegd. En je had telkens weer gelijk.... mijn interpretatie. Ik voel me gemanipuleerd door jou... je bracht me precies daar waar je me wilde hebben. Je ontkende mijn interpretaties, mijn conclusies niet. En dus nam ik ze voor waar aan. 

Af en toe tracht ik je tegenwoordig tot een uitspraak te dwingen. Weiger ik de conclusie te trekken, je woorden te interpreteren. Het zijn moeizame gesprekken, je biedt weerstand. Het sterkt me in mijn overtuiging dat jij nooit positie zal innemen in onze relatie. Jij laat anderen beslissen, en zo kan jij altijd weer "ondergaan". Zo ben jij altijd het slachtoffer van hetgeen een ander jou aandoet.

Zo zal je ook denken over mijn afscheid. Wéér een vrouw die jou verlaat. Wéér een vrouw die haar woord niet houdt. Wéér een vrouw voor wie jij te min bent.

Maar ook daarin voel ik me gemanipuleerd. Jij bracht me hiertoe... al zal je dàt nooit kunnen erkennen. 

Je gaf me een plaats in jouw leven. Ik onderschat die stap niet voor jou. Ik weet als geen ander waar je vandaan komt. Of correctie: ik weet even goed als Haar waar je vandaan komt. Dààrom dat wij beiden zo veel van jou houden... omdat we je verleden kennen. Maar met dàt verschil dat Zij niet bang moet zijn dat Zij je moet afgeven. Zij heeft jou, en de beste garantie dat jij van Haar zal blijven is jouw angst voor verandering, voor afscheid.

Die angst is niet eenvoudigweg de angst om iemand of iets kwijt te geraken, zoals jij denkt. Die angst is ook en vooral: bang zijn dat je een verkeerde beslissing neemt. En al zei ik het je al: "geen beslissing nemen bestaat meestal niet... ook niet beslissen is beslissen... dan beslis je voor het behoud van het status quo". 

Dàt is Haar garantie. Jij zal Haar nooit verlaten, ook niet voor mij. Ik kan jou alles geven, ik kan jou mijn ja-woord beloven (wat ik nog nooit eerder bereid was te geven, zoals je maar al te goed weet), ik kan voor jou alles opgeven. Hoeveel garanties ik jou ook geef... nooit zal het genoeg zijn om jou over die angst heen te helpen. En dus zal jij Haar nooit verlaten.

Je sprak het verschillende keren uit... jij gelooft in een "ooit". Een "ooit" als Zij jou buitenzet. Als Zij een einde maakt aan jullie relatie. Maar ik ben meer waard dan "second best". Ik wil een positieve keuze zijn. 

Jouw angst voor verandering en voor het nemen van een verkeerde beslissing is ook mijn zekerheid... nooit zal jij zélf de woorden "het is over" uitspreken. Dus alles rust op mijn schouders... 

Je beloofde me, heel in het begin, dat ik niet meer "alleen moest staan in het leven". Maar door jouw angst en de gevolgen daarvan sta ik meer alleen dan ooit. Want de moeilijkste beslissing die ik ooit zal moeten nemen in mijn leven, jou verlaten, ga ik helemaal alleen moeten nemen.

Omdat ik in alles een aanleiding zoek tot hoop. Hoop op jouw liefde. Hoop op een teken dat ik ertoe doe in jouw leven. Hoop op een toekomst waarin wij samen zouden kunnen zijn.

Ik was er uit... ik maak hier een einde aan. Het is zinloos, zonder toekomst, zonder hoop. En dan gooi je gisteren, midden in een telefoontje, er plots dat woord "lieveke" tussen. Voor het eerst in zo lange tijd een woord dat affectie aangeeft. "hij ziet mij graag!!!" Mijn hart maakte een sprongetje, ik liep op wolkjes de rest van de dag.

Lang duurde het niet... vlak voor vertrek op vakantie stuurde ik je dan, vol overmoed, toch weer die woorden "ik houd van je". Om dan als reactie enkel een "xxx" te krijgen... Alle hoop weer de bodem ingeslagen. Waar hij hoort, denk ik dan. Er is geen hoop... 

Je zegt steeds "als je zoekt, zal je vinden". Jij hebt het over fouten die ik zoek bij jou. Maar dit geldt nog meer voor mijn hoop... ik zoek, en af en toe vind ik. Dàt doet me volhouden... ondanks...

Ik maak je leven compleet... ja, ik geloof dat je naar mij verlangt, op sexueel vlak. Méér dan je naar Haar verlangt. Dàt geloof ik. Daarin maak ik je leven compleet. Maar al de rest heeft Zij. Op alle andere vlakken is Zij degene die jouw leven invulling geeft. Zij is degene aan wie je laat weten dat je onderweg bent. Aan Haar laat je weten dat je bijna thuis bent. Naar Haar stuur je overdag berichtjes om te laten weten hoe je dag verloopt. Aan Haar vraag je overdag hoe haar dag vlot. Ik hoor je tegenwoordig een hele dag niet meer, als ik geen initiatief neem.

Ik lieg... weeral. Soms krijg ik een "fijne werkdag". Of "goed geslapen?" Af en toe nog eens een "gdmxxx" (al komen ook die steeds minder spontaan voor, krijg ik die meestal in reactie op mijn eigen "gdmxxx"). 

Ik maak je leven compleet... maar wat jij niet inziet: ik wil jouw leven ZIJN.

waarom doe ik het mezelf aan? Omdat zelfs contact via Haar een vorm van contact met jou is... omdat ik wil begrijpen waarom Zij jou heeft... wil begrijpen wat Zij meer heeft dan mij... wi begrijpen waarom Zij jou kan houden. Ik probeer Haar te doorgronden, jullie relatie te begrijpen. Jij noemt het "vriendschap"... maar ik geloof het al lang niet meer.

Jij vertrok van hier vanavond, een snelle stop. Maar daarna hoor ik je niet meer... via haar hoor ik elk van je stappen. Hoor ik hoe je, onderweg naar huis, laat weten waar je bent, meerdere keren op dat korte traject. Terwijl ik enkel stilte krijg. Niets... zelfs geen "ben terug thuis". Ik voel me onbestaand, weeral. Ik voel me onbenullig, zoals steeds weer tegenwoordig. Ik voel me... niet meer jouw vrouw.

Zij zegt het: "zo is hij". Ze legt me uit hoe je, altijd, laat weten waar je bent, wat je doet, wanneer je je verplaatst. Ooit deed je dat ook bij mij. En verstikte het me. Maar ik wende eraan, verbazingwekkend snel.  Het werd geruststellend... plaatste me op gelijke voet met Haar.  En plots was dat weg... en dat kan ik enkel lezen als "onverschilligheid", "loslaten", "afstand". Want hierdoor maak je me duidelijk dat ik minder ben dan Haar. Minder belangrijk. Minder degene aan wie je laat weten dat alles goed is met jou. Minder degene aan wie je wil laten weten dat alles goed is met jou. Minder degene die moet weten dat je veilig bent. Minder alles...

Voor mij weer een teken dat ik je kwijt ben aan Haar...

Ik beken: je bent een geweldige minnaar. Allesbehalve egoïstisch. Vandaag was niet anders, je kent mijn lichaam en je bent bereid het tot het uiterste te drijven.

En toch was alles anders. Geen emotionele verbondenheid. Geen gevoel van intimiteit. Hoe kan ik me zo alleen voelen, met jouw lijf tegen/rond/in me? Je bent er niet.

Er zijn drie "JIJ"s. Er is jij-de-goede-vriend. Er is jij-de-minnaar. En er is jij-mijn-soulmate. De derde jij ben ik kwijt. Ik hoopte hem vandaag terug te vinden, ergens iéts te horen dat me zou aangeven dat er hoop is. Maar op die volle 4 uren vond ik geen enkele aanwijzing. Dus dit was het dan... we zijn nu officieel "friends with benefits". 

Dit heb ik nooit gewild. Toch niet met jou. Op deze manier wil ik jou niet. Dan heb ik nog liever niets...

Om dan om te slaan in een wrang gevoel, als je iets later duidelijk maakt dat je het deed om niet het verwijt te krijgen dat ik anders zou denken dat "je me niet wilde zien". 

Dus jouw omweg langs mijn werk was voor mij? Geen behoefte van jouw kant om me te zien als de kans zich voordoet. "Geen behoefte meer" moet ik daarvan maken... want in het begin bestond die behoefte wel. Vroeg je me actief naar mogelijkheden in mijn agenda, elk uurtje was er één. Die tijd is duidelijk voorbij... En ook hier is dat dubbel: was het voordien té intens, té verstikkend... nu voel ik me in de steek gelaten.

Een situatie van dubbele ambivalentie, heet dat zo mooi. Jou mogen zien maar beseffen dat je het doet uit een soort angst voor mijn eventuele reactie, of jou niet zien maar beseffen dat jij zo doet wat JIJ zelf wil (en dus jezelf veel meer respecteert, iets waar ik al vaker op hamerde). Ambivalentie die ik niet kan oplossen, omdat er die factor is die volledig buiten mijn wil om ligt: jij, jouw eigen wensen en behoeftes.

Ik ken jouw behoefte wel. Behoefte aan mijn lichaam. Behoefte aan mijn strelen. Behoefte aan mijn genot. Maar ik wil dat je MIJ wil. Ik wil dat je mij wil zoals ik jou wil. Ik wil dat je mij ziet zoals ik jou zie. Ik wil dat je mij nodig hebt zoals ik jou nodig heb.

Respect... een woord dat je graag gebruikt.

Laten we het eens over respect hebben. Respect dat kinderen voor hun ouders hebben, niet in hun woorden maar in hun daden. Respect dat kinderen hebben voor het feit dat hun ouders ook een eigen leven hebben, met eigen afspraken, en niet alles moeten laten vallen voor elk bezoekje. Respect voor regels: een verbodsteken dat "niet roken" aangeeft... Respect voor je eigen lichaam.

Laten we het eens over respect hebben. Respect voor gemaakte afspraken. Respect voor anderen die hun planning op jou afstemden.

Respect is geen éénrichtingsweg...

Jij zegt mij "ik sta nog steeds met jou op, en ik ga nog steeds met jou slapen". Dat kan best... maar daartussen besta ik naar mijn gevoel minder en minder. 

Ik wijs weer met de beschuldigende vinger naar Haar. Meer en meer lijkt het erop dat ik een relatie heb met jullie, en niet enkel met jou. Vandaag kon ik het zo regelen dat ik voorbij jouw huis terug naar hier zou rijden. Het zou maar een kort moment geweest zijn, maar nadat de afgelopen week 2 korte ontmoetingsmomenten last-minute geannuleerd werden door jou, was het een kans, een kort gestolen momentje. Letterlijk gaf ik het aan... de kans. In de hoop dat jij het zou begrijpen. Een wandeling met de hond. Een snelle boodschap doen. Iets uit de auto halen. De kans op enkele minuutjes elkaar zien. Mijn aanzet werd opgepikt... maar niét zoals ik hoopte. Neen, jij stelde voor dat ik "even langs huis" kwam. 

Hoe komt het dat jij ervan uit gaat dat ik, als ik maar enkele minuutjes heb, Haar wil zien? Zij is momenteel de laatste die ik wil zien, eerlijk gezegd. Nog liever had ik gelezen dat je niet weg zou geraken, dat het niet zou lukken. Maar Haar onder ogen komen, ik zag het niet zitten. En dat schreef ik je ook eerlijk. Mijn eerlijkheid bleef zonder enige reactie... weeral.

Dus ik zal nog méér moeten liegen. Of gewoon zwijgen. Wat rest er ons nog om over te praten? Wat bindt ons nog op termijn? Ik voel me zo on-echt bij jou, meer en meer. Dit kan nooit de bedoeling geweest zijn. Meer en meer zie ik in dat dit geen kans meer heeft. Al maanden niet meer, als ik eerlijk ben met mezelf. Ik probeer me voor te bereiden op het onvermijdelijke... Mentaliseer. Rationaliseer. Probeer...