|
het proces lijkt onstuibaar...ik merk dat ik steeds meer afstand neem, elke dag meer dan de dag voordien... ik lees over je problemen, en vraag me af hoeveel van mijn reactie nog vanuit gevoel komt. Ik reageer zoal ik denk dat je van me verwacht... en je merkt het niet eens op.
Ik laat me niet meer kennen. Elke ochtend stuur ik je een "gdmxxx". Zonder op een direct antwoord te wachten. Ik merk het wel, als je antwoordt. Wat een verschil met voordien... toen mijn gsm wel aan mij geplakt leek. Ik kon, wilde niets missen. Keek uit naar jouw "gdmxxx". Nu maakt het me zelfs niet meer zoveel uit wat je terugstuurt, lijkt me. Ik zie het wel komen...
Voor jou een rustpunt? Voor mij een pagina die ik omsla...
Is dit nu die "evolutie" waar je de mond vol van had? Deze afstandelijkheid? Deze koele kouding? Had je dit voor ogen, toen je zei dat we meer in de realiteit moesten zijn?
Ik kijk naar je. En ik besef nog steeds: ik wil enkel jou. Maar niet meer tegen elke prijs.
|
wachten op...
