Je verwijt me allerlei, ik kan gewoon niet goed doen. Doe ik A, had het B moeten zijn. Doe ik daarna B, dan was A wat jij verwachtte. De regels veranderen steeds weer... 

Durf ik daar iets uit te concluderen, dan hoor ik "denk maar wat jij wil". Maar als jij conclusies trekt, zijn ze de absolute waarheid.

Kinderachtige reacties.... zandbak-gedrag... creche-ruzies... We zijn twee volwassenen, die samen iets begonnen. Het verhaal begon zo mooi, te mooi om waar te zijn. Twee mensen die elkaar vonden, eindelijk... die een gevoel van herkenning hadden, van "dit moest zo zijn". Een sterk gevoel van verbondenheid. 

Wat schiet daarvan over? Niets, absoluut niets. Of weer zo'n leugen, omdat ik probeer om duidelijkheid te scheppen, neem ik te sterke positie in. De lust schiet over, het verlangen. Als ik je zie, smelt ik. 

Drie keer probeerde ik hier een einde aan te maken. Drie keer zou scheepsrecht moeten zijn. En drie keer zei je de juiste dingen. Waarom? Moet ik dan concluderen dat het je enkel om "goede sex" draait? Zou dit zo banaal geworden kunnen zijn? 

Misschien is dàt het zwaarste. Niet het afscheid van jou, maar het afscheid van een droom, een mooi verhaal, ons verhaal. 

Misschien treur ik niet om jou, maar om hetgeen we waren.