Als ik geen onderwerp aansnijd, wordt er niets uitgepraat. En ik besef dat ik het minder en minder doe... omdat ik intussen wéét dat het toch niets oplevert. Even kon ik het niet laten, maakte ik een zijdelingse opmerking over je profielfoto... je beloofde me dat je die zou veranderen, als het voor mij zo belangrijk was. Intussen kijk ik nog steeds tegen die foto aan... en dus vermeldde ik het even "die foto zal toch nooit veranderen". Zoals zo vaak garandeerde je me dat je het wél zou doen... ik geloof er niet meer in. Want je beloofde me tot 2 maal toe 24 uur samen... je beloofde me één keertje iets te liken op mijn facebook... je beloofde er te zijn als ik wakker zou worden na mijn ingreep. 

Neen, ik ben niet blind voor de zaken die je wél deed en doet. Er zijn regelmatig momenten waarop ik denk "hé, dit heb ik ooit gevraagd, en hij houdt er rekening mee". Ben ik dan zo veeleisend? Wil ik van jou de perfecte man maken? Ik hád de perfecte man....op affectief vlak dan toch. Je was alles wat ik wilde, zocht, dacht gevonden te hebben. De rest waren details.... En zijn het ergens nog steeds. Zolang ik jouw allesomvattende liefde voelde, kon ik alles aan. Moest je niet perfect zijn. 

Maar is het te veel gevraagd om me geliefd, speciaal, gewenst te voelen? Of om gewoon maar iéts, eender wat, in return te krijgen? Eén voor één vallen woorden, uitingen van affectie weg. "ik houd van je" hoorde ik al een tweetal maanden niet meer. "xxx" viel ergens gedurende de afgelopen week weg. En nu kan zelfs "ik had een fijne avond" niet meer... 

Ik reed naar huis, en ik moest aan een quote denken. "Don't worry when I argue with you. Worry when I stop arguing with you, because it means there's nothing left to fight for". En plots besef ik het: je gaat op geen enkel conflict, geen enkele uitspraak van mij meer in. Dan krijg ik enkel...stilte. 

Het besef valt: ik ben de enige die nog voor deze relatie vecht...