Je verwijt me allerlei, ik kan gewoon niet goed doen. Doe ik A, had het B moeten zijn. Doe ik daarna B, dan was A wat jij verwachtte. De regels veranderen steeds weer... 

Durf ik daar iets uit te concluderen, dan hoor ik "denk maar wat jij wil". Maar als jij conclusies trekt, zijn ze de absolute waarheid.

Kinderachtige reacties.... zandbak-gedrag... creche-ruzies... We zijn twee volwassenen, die samen iets begonnen. Het verhaal begon zo mooi, te mooi om waar te zijn. Twee mensen die elkaar vonden, eindelijk... die een gevoel van herkenning hadden, van "dit moest zo zijn". Een sterk gevoel van verbondenheid. 

Wat schiet daarvan over? Niets, absoluut niets. Of weer zo'n leugen, omdat ik probeer om duidelijkheid te scheppen, neem ik te sterke positie in. De lust schiet over, het verlangen. Als ik je zie, smelt ik. 

Drie keer probeerde ik hier een einde aan te maken. Drie keer zou scheepsrecht moeten zijn. En drie keer zei je de juiste dingen. Waarom? Moet ik dan concluderen dat het je enkel om "goede sex" draait? Zou dit zo banaal geworden kunnen zijn? 

Misschien is dàt het zwaarste. Niet het afscheid van jou, maar het afscheid van een droom, een mooi verhaal, ons verhaal. 

Misschien treur ik niet om jou, maar om hetgeen we waren. 

Je bent gekomen. Hier aan tafel zat je tegenover me, at de maaltijd die ik speciaal voor jou bereidde. Zo moe van je week, en toch kwam je. Ik twijfelde, want sinds gisterenavond verliep het contact weeral moeizaam. Vandaag hoorde ik je amper. Geen berichtje dat je onderweg was naar mij. 

Na het eten zaten we in de zetel. Voor het eerst sneed jij het onderwerp aan "wat was dat nu allemaal vannacht?"

Je streelde mijn rug. En wat ik mezelf bezworen had dat ik niet zou doen, zei ik toch: "ik wil je". Kort maar intens. En dan zeg je het: "ik houd van je. Heb je me goed gehoord? Ik houd van jou"

Deze tekst van Kristien Hemmerchts schoot weer door mijn hoofd. Want al houd ik van jou, soms houd ik niet van jou. Soms zou ik willlen dat ik niet van je houd. Soms zou ik willen dat ik het kon, niet van je houden. 

Maar wanneer jij zo dicht bent, zo dicht als een man maar bij een vrouw kàn zijn... dan weet ik het weer. Ik ben van jou. Of ik het nu wil of niet, ik ben van jou. Ondanks mijn strijd, mijn pogingen me los te maken... ik ben van jou. 

Ik wil geloven dat het liefde is. Ik wil geloven dat het om mij gaat. Om jouw gevoelens voor mij. 

Maar ik vrees zo dat het om lust gaat. Dat ik inderdaad jouw leven vervolledig, op sexueel vlak. Maar voor al de rest kan je bij Haar terecht. Want waarom blijf je anders bij Haar? Wat houdt jou in die relatie?

Zo kom ik bij mijn volgende vraag... wat houdt mij in mijn relatie? Gemakzucht: ongetwijfeld. Ik heb, dankzij hem, een fijn leven. Financieel, maar ook praktisch. Zijn aandeel in het huishouden maakt dat ik kan leven zoals ik leef: voluit, voor mijn werk, mijn hobbies, het forum dat ik beheer. Hij is mijn thuisbasis, mijn stabiliteit. Hij zorgt ervoor dat de kinderen niets tekort komen, ondanks een afwezige mama. Dankzij hem zullen mijn kinderen toch een fijne en stabiele jeugd gehad hebben. We bouwen een goede financiële basis voor hen uit. Investeren verstandig, om hen een goede start te kunnen geven. 

Maar is dàt liefde? Dit gezapige leventje? Ik besef sinds lang dat ik rationeel koos voor een "goede" partner. Mijn keuze is en blijft een goede. Maar ook een rationele. En moest ik jou niet tegengekomen zijn, ik was er tevreden mee gebleven. Met jou leerde ik andere gevoelens kennen... 

Maar ik leg me erbij neer. Jij zal nooit de mijne zijn. Moet ik mezelf dan nog langer kwellen met die confrontatie, steeds weer het wondje openkrabben? Of moet ik me tevreden stellen met een fijne vriendschap? In het besef dat jij altijd en eeuwig die persoon zal blijven "that got away"... 

Ik of all people zou moeten weten hoe slopend, hoe destructief zo'n relatie is. Ik maakte het al eerder mee, lang geleden. Toen vertrok hij... had genoeg van mij. Ik was mezelf kwijt geraakt in die relatie, had me overaangepast ten gevolge van die vorm van communicatie. En toen verloor hij zijn interesse. Was de liefde op.

slaan en zalven... ik herkende het vrij snel. Maar die jaren van vroeger maakten me niets wijzer, en weer trap ik erin. Ik slaag er niet in om uit dat schema te stappen. Nochtans past het niet bij mij. Moest mijn omgeving weten dat ik weer in zo'n relatie zit, ze zouden me voor gek verklaren. Ik legde het al open op tafel. Je gaf zelfs toe dat we erin zitten, herkende het schema uit vorige relaties. 

De afgelopen 36 uur waren weer conflictueel. Boze woorden, steeds extremer. Ik laat me ook niet meer onbetuigd, dat besef ik maar al te goed. Om nog iéts van emotie op te roepen, word ik steeds extremer in mijn uitspraken. Het lukt me: je wordt boos. Maar boos is beter dan onverschillig. Tijdelijk...

En als de storm weer is gaan liggen, gaan we weer over tot de orde van de dag. Alsof er niets gebeurde, praat je over allerlei dagdagelijke dingen. 

Je vroeg me "wat toont het jou dat ik hier nog steeds ben?" Goede vraag...

de waarde van jouw woord

de waarde van jouw belofte aan mij, in woorden

Het lijkt voor jou ongetwijfeld een futiliteit, maar het is tekenend geworden voor heel onze relatie. Die profielfoto... 

Je roept me op op fb, wat ik haat. Want dat wil zeggen dat ik voortdurend op die foto zit te kijken. Dus ik schakel over naar whatsapp... Jouw vraag "waarom?" behoeft amper een antwoord. Je wéét waarom.

Maar het korte gesprek dat daarop volgt, maakt alles duidelijk: het is JOUW account, en JIJ alleen beslist of en wanneer je die foto verandert. Nog sterker: je verwijdert liever je account dan die foto te vervangen. Het maakt me duidelijk wat je me wil zeggen: Zij is jouw vrouw. 

Ik telde tot tien. Ik telde tot honderd. En toen telde ik nog even verder. En toen... je zag het resultaat. Een foto van mij en hem, lady and the vagabond-pose. Van ruim 2 jaar geleden... lang voor ik jou kende. Nét zoals jouw foto.

Oog om oog, tand om tand. 

Zij wint. Jij wint. Maar ik win ook... op termijn.

Ook 4 dagen na D-day. Je was er... nu ja, er was niet naast te kijken, mijn woorden hier. Dàt pikte je op. Verder kreeg ik zo ongeveer wat te verwachten was: geen reactie op hetgeen ik hier schreef. Nu ja, het is misschien te veel gevraagd, om dit allemaal in één keer te omvatten. Voor mij gaat het om een (bijna)dagelijkse reflectie, jij kreeg nu precies een week geleden alles in één keer voor je ogen. 

Natuurlijk stel ik me de vraag of je terug kwam, om te lezen, te begrijpen. Maar ik houd mezelf in, ik stel die vraag niet. Ik wil dit herwonnen fragiele evenwicht tussen ons niet verstoren. Ik zie je, en zie weer waarom ik zo head-over-heels voor je viel. Ik luister naar je, en geniet van je stem, je woorden. Meer kan ik op dit moment gewoon niet aan.

Twijfel steekt snel weer de kop op... veel is er niet nodig. 

Een eerste ochtendlijk contact zonder "gdm" herinnert me aan ons begin: ruzie over mijn manier van de ochtend te starten: "als je van iemand houdt, dan start je de ochtend met een groet vol liefde". Jij deed het voor "gdmxxx. Lekker geslapen?" Ik nam het over... maar het blijft me een raadsel waarom dat nu plots niét meer de start is? Toch niet als jij de ochtend start...  

Een afscheid zonder zelfs maar een zoen op de lippen... zelfs geen vluchtige aanraking. De voordeur vloog snel open, jij stond al met een voet buiten, en nog snel een kuise zoen op mijn wang. Wat een contrast met "waarom kon je me niet zoenen, in de keuken, toen de anderen in de eetkamer zaten?". Jij noemt het voorzichtigheid. En al kan ik er begrip voor opbrengen, toch brengt dat me ook tot twijfel. Jij noemt het "ik was toen mijn verstand kwijt". En nu? Bij je volle verstand, en dus met méér afstand?

Maar laat ik ook eerlijk zijn. 

Je was er maandag, trotseerde het verkeer, om 40 minuutjes bij me te zijn.

Je was er dinsdag, bracht me naar huis.

Je was er woensdag, met telefoontjes en sms-jes.

Je was er donderdag, met boodschappen en andere. 

Je was er vandaag, en ik kreeg een "dikke kus" aan de telefoon... zo lang geleden.

Zorgen... het gaat je goed af. Je bent in je element, zoveel is duidelijk.

Me laten verzorgen... zou ik dat kunnen volhouden? Moet ik, om jouw interesse te behouden, jou me meer laten "verzorgen"? Ben ik te zelfstandig voor jou? 

Maar nu: verstand op nul. Ik laat alles los... Nog even nadenken ook over deze blog. Want hoe nodig het ook was voor mij om je dit alles te laten lezen, ik mis de vrijheid om te schrijven. Ik kan opnieuw beginnen, of ik kan simpelweg de naam veranderen. Ik laat het nog even open... 

Mijn kids leerden over orkanen. Ik krijg hier steeds weer de vraag of het in het oog van de orkaan écht zo rustig is, dat er daar niets van de orkaan te merken is. Hun vragen doen me denken aan ons... zitten wij in het oog van de orkaan? 

De twijfel slaat zo snel toe... ga je er morgen écht staan? Of gaat er wel weer iets dringends tussen komen, een boodschap die je voor Haar moet doen... één of ander oponthoud... weet ik veel wat. Het is en blijft D-day morgen. 

De schrik slaat me regelmatig om het hart... ik voel mijn hart bonzen in mijn keel, ik voel de tranen in mijn ogen springen. Heb je écht begrepen wat ik met deze blog probeer over te brengen? Je kreeg de link vroeger dan voorzien... op een andere manier dan ik voor ogen had. Het had nooit zo bruusk en boos moeten zijn, nooit met die woorden erbij. Ik wilde dat je dit alles las, om te begrijpen hoe ik me voel. 

Mijn angst voor morgen... mijn nachtmerrie... ze spookt nog steeds door mijn hoofd. Oh, niét dat ik me voorstel dat je me écht fysiek pijn zou doen... ik besef goed genoeg dat het een vertaling is van mijn angst voor psychische pijn. En dààr kan je me kwetsen... 

Meer dan hopen kan ik nu niet meer doen. 

Gisteren zo overtuigd dat het "over en uit" was. Ik meende het. Als er niets meer is bij jou, is het over. Dan doet mijn gevoel er niet meer toe. Ik zal dan verder leven met mijn gevoel. Ook dat zal ik wel weer aan kunnen. 

Maar zoals steeds zei je de juiste dingen, sprak je de juiste woorden uit. Voor het eerst in lange tijd had ik het gevoel dat ik nog iets beteken. Wat precies... de tijd zal het uitwijzen. Maar ik hoop dat je me deze keer niét weer laat afglijden naar twijfel. 

Vecht met me mee...

Het doet me nadenken...doorziet enkel die éne collega mij? Of is het evident voor iedereen en durft niemand er iets over te zeggen? Ik durf hopen op het eerste... het contact met mijn team is spontaan en rechtuit. Maar vanavond kreeg ik dit sms-je... nét van haar. Nét van die ene collega die me vertelde dat haar vriend haar regelmatig bedriegt maar dat ze hem graag ziet en het dus aanvaardt. Heeft leren aanvaarden.

Zo veel vragen die ik haar zou willen stellen... hoe beleef je zoiets? Hoe ga je daarmee om? Hoe weet je zoiets? Maar ik doe het niet. Werk is werk... dat moet ik niet vermengen met mijn privé leven. En al helemaal niet met de wirwar die mijn privé leven geworden is.

Maar ook: mijn werk is altijd mijn veilige haven geweest. De plaats waar ik àlles kon vergeten... thuis, huishouden, zelfs mijn kinderen. Tot grote frustratie van mijn gezin.... dat ik wéér eens die of die afspraak vergat te maken voor hen. Op mijn werk bestaat de buitenwereld niet meer... daar tellen alleen ik en degenen met wie ik werk. 

Met jou haalde ik voor het allereerst mijn privé leven binnen in mijn werk. Voor het eerst in 18 jaar liet ik beide werelden toe zich te vermengen. Mijn collega's zagen jou al vaker dan mijn partner (het klinkt even raar, ik besef plots dat het de eerste keer is dat ik naar die vierde persoon in dit verhaal verwijs... maar natuurlijk heb ik ook een "ander"... wat vergeet ik hem vaak in dit verhaal). In mijn bureau zijn sporen van jou te vinden... die Latijnse tekst die ik op muursticker liet drukken, een quote op magneet (dezelfde als die ik aan jou schonk), een pen die je me gaf,... 

Jou uit mijn leven verwijderen.... ik weet niet of het realistisch is. Ik weet niet of ik het kan. Ik weet niet of ik het wil.

Als ik er al in slaag om dit naar jou door te sturen maandag, of ooit... Tien seconden moed... meer vraagt het niet. Hoe cliché kan ik klinken? Maar okee, stel dat... wat wil ik hiermee bereiken?

Er is wat ik hoop, en er is wat ik verwacht. Die twee kunnen vermoedelijk niet verder uit elkaar liggen. 

Wat ik hoop: dat je leest hoe ik me voel. Dat je in mijn woorden niét de kritiek leest, maar mijn gemis. Het missen van toegang tot jouw gevoelens, emoties, gedachten. Het missen van jou als mijn soulmate, mijn "andere helft", mijn man. Het missen van wie wij waren, samen, die eerste maanden.

Wat ik verwacht en dus vrees: dat je de kritiek oppikt (en ja, ik ben me er bewust van dat er wel wat kritiek in zit), en niet meer verder zal kijken. Dat je niets zegt, niet reageert, jezelf blijft afsluiten, en doet alsof er niets gezegd is. Dàt is een grotere angst dan dat je me zou los laten. 

Ik weet niet meer of ik de moed zal hebben om je de link te sturen maandag... of zelfs maar ooit.

"ja"

"waarom?"

"zomaar...een gevoel"

"wat voor gevoel?"

"een voorgevoel..."

"heeft dat voorgevoel met mij te maken?"

.......

"misschien"

Het hield me wakker vannacht. Hoe veel van mijn slechte voorgevoel in verband met mijn ingreep maandag heeft met jou te maken, of liever: met ons? Ik ben nooit eerder bang geweest om een ingreep te ondergaan. Gespannen, ja. De normale ongerustheid, ja. De te verwachten zenuwen, absoluut. Maar bang, tot huilens toe? Zo bang dat ik hard wil weglopen? 

Ben ik bang dat mijn geluk op is? De vorige ingrepen verliepen allemaal vlotjes, perfect herstel, geen complicaties. Ben ik bang dat het niet zo goed kan blijven gaan? Eigenlijk niet... ik heb het volste vertrouwen in mijn chirurg, en het verplegend team.

Dus waarom ben ik zo bang voor maandag? Er schiet enkel jij over, inderdaad. Bang van jouw reactie op mijn woorden hier. Maar eigenlijk... nog banger dat je absoluut niét reageert... dat de volgende dag gewoon hetzelfde is als nu. Beleefde berichtjes over en weer. Niets wordt uitgesproken. En als we elkaar alleen kunnen zien, kan ik je niet weerstaan... steeds weer... nog steeds niet...

Dus ja, ik ben bang. En hetgeen me het meest angst aanjaagt, is de totale afwezigheid van enige reactie.

Als ik geen onderwerp aansnijd, wordt er niets uitgepraat. En ik besef dat ik het minder en minder doe... omdat ik intussen wéét dat het toch niets oplevert. Even kon ik het niet laten, maakte ik een zijdelingse opmerking over je profielfoto... je beloofde me dat je die zou veranderen, als het voor mij zo belangrijk was. Intussen kijk ik nog steeds tegen die foto aan... en dus vermeldde ik het even "die foto zal toch nooit veranderen". Zoals zo vaak garandeerde je me dat je het wél zou doen... ik geloof er niet meer in. Want je beloofde me tot 2 maal toe 24 uur samen... je beloofde me één keertje iets te liken op mijn facebook... je beloofde er te zijn als ik wakker zou worden na mijn ingreep. 

Neen, ik ben niet blind voor de zaken die je wél deed en doet. Er zijn regelmatig momenten waarop ik denk "hé, dit heb ik ooit gevraagd, en hij houdt er rekening mee". Ben ik dan zo veeleisend? Wil ik van jou de perfecte man maken? Ik hád de perfecte man....op affectief vlak dan toch. Je was alles wat ik wilde, zocht, dacht gevonden te hebben. De rest waren details.... En zijn het ergens nog steeds. Zolang ik jouw allesomvattende liefde voelde, kon ik alles aan. Moest je niet perfect zijn. 

Maar is het te veel gevraagd om me geliefd, speciaal, gewenst te voelen? Of om gewoon maar iéts, eender wat, in return te krijgen? Eén voor één vallen woorden, uitingen van affectie weg. "ik houd van je" hoorde ik al een tweetal maanden niet meer. "xxx" viel ergens gedurende de afgelopen week weg. En nu kan zelfs "ik had een fijne avond" niet meer... 

Ik reed naar huis, en ik moest aan een quote denken. "Don't worry when I argue with you. Worry when I stop arguing with you, because it means there's nothing left to fight for". En plots besef ik het: je gaat op geen enkel conflict, geen enkele uitspraak van mij meer in. Dan krijg ik enkel...stilte. 

Het besef valt: ik ben de enige die nog voor deze relatie vecht... 

Doen alsof het me niet kan schelen dat ik je stem niet hoor. Doen alsof ik je niet mis. Doen alsof ik kan slapen. Doen alsof ik kan eten. Doen alsof ik functioneer. Doen alsof... de hele dag door...

Maar het meest van al lieg ik tegen mezelf. Ik lieg tegen mezelf dat ik zonder jou kan. Ik maak mezelf wijs dat ik afscheid van jou kan nemen. Ik spiegel mezelf voor dat ik niet hoop op jouw aanwezigheid maandag, in mijn ziekenhuiskamer. Ik vertel mezelf steeds weer opnieuw dat ik jou kan loslaten.

Maar diep in mezelf weet ik beter. De waarheid is dat ik blijf hopen... Als ik heel eerlijk ben... hoop ik dan niet dat jij, als je dit leest maandag, terug dichter tot mij komt? Oh neen, ik hoop al lang niet meer dat je Haar verlaat voor mij. Dààr ben ik overheen... of dat denk ik toch.  Maar jou terug bij mij weten, mijn man in gedachten, dààr zou ik alles voor geven. 

Dàt is de waarheid. Mijn waarheid.  Tijd om die onder ogen te durven zien.

De volgende stap is dat ik razend word. En het feit dat je daarna niet begrijpt waarom ik razend ben, doet me in tranen uitbarsten. Natuurlijk ben ik razend... dat ik zo iets moet lezen op Haar facebook. Dat ik geen sms-je waard ben om dit even te laten weten. Dat je je niet kan voorstellen hoe dit me kwetst. Maar tegelijk is het zo wel duidelijk... ik doe er niet toe voor jou. Niét op de manier dat ik wil. 

Ik wil deze "friends with benefits"-situatie niet. Ik wil jou als mijn man (al is het dan maar in geest). 

Hoe lang geleden dat je mij "vrouwke" noemde... dat je mij meteen liet weten als er iets met je gebeurde..; dat ik 's morgens vroeg als allereerste jouw "gdmxxx" mocht lezen... dat je van mij hield. 

Met elke kilometer die me dichter naar huis bracht, eergisteren, groeide weer mijn hoop. Zo raar... alsof fysieke afstand tussen ons mij dapperder maakt, beslister. Nu, op slechts 30 kilometer afstand, twijfel ik weer aan mijn beslissing. Met elke kilometer dichter besefte ik dat ik eigenlijk nog steeds wil dat jij er bent als ik op mijn kamer kom, volgende week. Met elke kilometer dichter ging mijn hart sneller kloppen, hopend je zaterdag even te kunnen zien (al bleek dat ijdele hoop achteraf gezien). Met elke kilometer dichter groeide weer mijn hoop... liet ik mezelf toe weer te dromen.

Nog steeds denk ik bij alles éérst aan jou. Bij alles wat ik meemaak, denk ik "dit had ik hem willen vertellen". Bij alles wat ik denk, wil ik mijn GSM nemen en mijn gedachte met je delen. Bij alles wat ik voel, ervaar, onderga.... jij bent nog altijd mijn eerste gedachte....gewoonweg mijn man. Nog steeds noem ik je zo in gedachte, maar niet meer luidop. 

En jij... hoe denk jij aan mij?

Ik heb er nooit tegen gekund, les non-dits. Steeds opnieuw ga ik op zoek naar betekenis, zingeving, dàt wat niet wordt uitgesproken. Onhoudbaar ga ik door tot de dingen uitgesproken worden. Onvermoeibaar.... koste wat het kost.

En net daarin verschillen wij. Jij leeft in een wereld vol non-dits. Jij spreekt via jouw stilzwijgen, en die is ook veelzeggend. Maar weeral laat die ook alle ruimte voor interpretatie... door de woorden niet uit te spreken kan er achteraf eender welke invulling aan gegeven worden. 

Ja, ik weet het wel... ik confronteer je, steeds opnieuw. Het is sterker dan mezelf. Maar het is de enige manier waarop ik met mensen kan omgaan... transparantie, éénduidigheid, eerlijkheid. Geen verstoppertje spelen. Natuurlijk, ik toon aan mensen wat ik hen wil tonen... ben selectief... maar wàt ik toon is écht. Wat een verrijking, onze gesprekken die eerste maanden... bij jou was ik volledig mezelf, zonder terughoudendheid. Zelfs mijn laatste muren moesten sneuvelen, mijn laatste reserves liet ik varen... op jouw aandringen. Het was beangstigend, want zo open en naakt stond ik nog tegenover niemand.

Maar gaandeweg sprak ik ook woorden uit die niét in jouw romantische beeld pasten. Met die totale eerlijkheid en openheid kwam namelijk ook de behoefte om conflicten, misverstanden, onduidelijkheden onder woorden te brengen. Het resultaat was dat jij muren optrok... me meer en meer buitensloot. En hoe meer muren jij optrok, hoe harder ik ze trachtte opnieuw neer te halen. Tot we hier aanbelandden... niets geef jij nog vrij. Geen toegang meer tot jouw gevoelswereld... 

Waarom spreek jij, zelfs nu, die woorden "het is voorbij" nog steeds niet uit? Je zegt dat je bang bent om mij kwijt te geraken. Hoe werkt dit dan in jouw ogen: jij hebt mij, maar ik kan jou niet meer hebben? 

Les non-dits... maar stilte is ook een taal...

Weeral lieg ik... we hadden één keer eerder 48 uur lang geen contact. Op mijn vraag, afgelopen zomer... ik was compleet op, na alle ruzies... vroeg 48 uur stilte, om even terug op krachten te komen... weet je nog wel? En opnieuw contact nemen die vrijdagochtend resulteerde in de ergste van alle ruzies... het begin van ons einde? Of eerder het midden van ons einde? Of was dat toen al het einde van ons einde? Ik weet het... ik verweet je vreselijke dingen. Maar je had me zo gekwetst... daar stond ik dan... alleen.

Net zoals nu... hoeveel mensen er ook rond mij zijn, een vreselijk gevoel van eenzaamheid overvalt me op elk moment, en doet me steeds weer in tranen uitbarsten. Hoe kan het dat niet iedereen de tranen in mijn ogen ziet? Ik voel ze prikken, veeg ze onopvallend weg. En anders zijn er excuses "de zon scheen in mijn ogen" "mijn mascara prikt" "ik stootte mijn teen". Zou jij erdoorheen kijken, of de excuses ook slikken? In het begin zou ik op deze vraag zonder aarzelen het antwoord gekend hebben. Nu weet ik het niet zo goed meer... ik ken deze "jij" niet. 

Ik tel de dagen... nog 12 dagen tot D-day. Nog 12 dagen... countdown.  Nu koester ik nog de illusie dat het goed kan komen... tegen beter weten in. Maar ik nam een beslissing, en zal die uitvoeren... want die dag is het voorbij. Ons verhaal zal ten einde zijn... 

Ons verhaal, ons stukje leven samen eindigt. Maar niet wat ik voor jou voel... 

Jij vindt: "het is een foto van voor ik jou kende". Mijn vraag: waarom kan je die niet veranderen? Welke betekenis heeft het voor jou, voor Haar, dat jij dié foto als profielfoto behoudt? Je weet intussen hoe zeer ik die foto niet meer verdraag. Ik heb het al zo vaak gezegd, gemeld, gevraagd, gesmeekt bijna. Eender welke andere foto... maar niét meer die foto... jouw arm bezitterig rond haar hals geslagen "jij bent van mij". Dàt zegt die foto mij. "Zij is van jou"

Instinctief wil ik reageren... op de mij eigen manier: provocerend. Mijn profielfoto aanpassen... ik heb dé foto om dat te doen. Maar zelfs voor mijn doen vind ik ze erg provocerend... een "lady and the vagabond"-pose. Maar ze dateert van "voor wij elkaar ontmoetten". Oog om oog, tand om tand. En dàt gaat dan weer tegen mijn principes in: behandel een ander zoals je zelf behandeld wil worden. Dus ik doe het niet. Gedraag me als de oudste van ons twee... weeral naar mijn gevoel.

Ik heb de keuze... ofwel blokkeer ik mijn chat voor jou (zo zie ik tenminste die foto niet de hele tijd in mijn overzicht) of ik gooi je helemaal van mijn facebook af. Voorlopig ga ik voor de eerste optie. De tweede mogelijkheid zou Haar opvallen... en ik wil geen onrust zaaien. Jou verwijderen zou ook Haar (en je dochter) verwijderen inhouden... en hoe dàt uitleggen? Nogmaals, ik wil geen onrust zaaien.

Maar ik wil rust... rust in mijn hoofd. Rust tussen ons. 

Een droom die àlles te maken heeft met hetgeen ik zie als mijn deadline. De dag waarop je de belangrijkste belofte die je me deed zal verbreken. Op mijn vraag, maar omdat ik voel dat je ze niet zal nakomen. Omwille van deze droom, en mijn grootste angst. Jouw belofte er te zijn als ik wakker word... 

Je sprak me niet tegen, toen ik je zei dat ik je die dag niét wil zien. De grootste leugen die ik je kon vertellen. Hoe kan je geloven dat ik je die dag niet wil zien? Na al je beloftes en garanties? Na al je afschuw dat ik dat moment, wakker worden, alleen in een ziekenhuiskamer na een operatie, al meerdere keren alleen moest doormaken?  Maar je sprak me niet tegen... bevestigt hiermee steeds meer mijn droom.

Ik word wakker in mijn ziekenhuiskamer, en jij bent er. Alle operaties zijn tegelijk uitgevoerd... ik heb wondes, hechtingen over buik, borsten, armen en benen. Circulaire insnedes, volledig rondom, over armen en benen. Slecht uitgevoerde hechtingen... de wondes staan open, zijn pijnlijk. Jij komt naar me toe... legt je handen rond de wonde vlak boven mijn knie. Je begint te drukken... en ik schreeuw het uit van de pijn. Ik schreeuw je naam, smeek je te stoppen. Maar jij voert de druk enkel op... me recht in mijn ogen kijkend. Dat is steeds weer het moment waarop ik huilend wakker word. 

Dàt is de pijn die ik mezelf wil besparen... die intense, afschuwelijke, misselijkmakende pijn, die ik voel door jou. Dààrom zei ik je dat ik je niet wil zien die dag. En dààrom is dat mijn deadline. Die afwezigheid ga ik je nooit kunnen vergeven. Omdat je me beloofde dat ik niet meer alleen moest zijn...

Hier liep ik, midden op de Kootwijkse heide, zo maar even tegenaan. En plots zag ik het... hoe je me altijd weer liet interpreteren. Wat was jij altijd voorzichtig in je woordkeuze... het conclusies trekken liet je aan mij. Zodat je achteraf elke belofte op mijn interpretatie kon steken, kon ontkennen dat je het zo bedoelde. 

Enkele keren ging ik de confrontatie aan. En verloor telkens weer. Neen, je had het zo niet bedoeld. Neen, zo had je het niet gezegd. En je had telkens weer gelijk.... mijn interpretatie. Ik voel me gemanipuleerd door jou... je bracht me precies daar waar je me wilde hebben. Je ontkende mijn interpretaties, mijn conclusies niet. En dus nam ik ze voor waar aan. 

Af en toe tracht ik je tegenwoordig tot een uitspraak te dwingen. Weiger ik de conclusie te trekken, je woorden te interpreteren. Het zijn moeizame gesprekken, je biedt weerstand. Het sterkt me in mijn overtuiging dat jij nooit positie zal innemen in onze relatie. Jij laat anderen beslissen, en zo kan jij altijd weer "ondergaan". Zo ben jij altijd het slachtoffer van hetgeen een ander jou aandoet.

Zo zal je ook denken over mijn afscheid. Wéér een vrouw die jou verlaat. Wéér een vrouw die haar woord niet houdt. Wéér een vrouw voor wie jij te min bent.

Maar ook daarin voel ik me gemanipuleerd. Jij bracht me hiertoe... al zal je dàt nooit kunnen erkennen.