Het doet me nadenken...doorziet enkel die éne collega mij? Of is het evident voor iedereen en durft niemand er iets over te zeggen? Ik durf hopen op het eerste... het contact met mijn team is spontaan en rechtuit. Maar vanavond kreeg ik dit sms-je... nét van haar. Nét van die ene collega die me vertelde dat haar vriend haar regelmatig bedriegt maar dat ze hem graag ziet en het dus aanvaardt. Heeft leren aanvaarden.

Zo veel vragen die ik haar zou willen stellen... hoe beleef je zoiets? Hoe ga je daarmee om? Hoe weet je zoiets? Maar ik doe het niet. Werk is werk... dat moet ik niet vermengen met mijn privé leven. En al helemaal niet met de wirwar die mijn privé leven geworden is.

Maar ook: mijn werk is altijd mijn veilige haven geweest. De plaats waar ik àlles kon vergeten... thuis, huishouden, zelfs mijn kinderen. Tot grote frustratie van mijn gezin.... dat ik wéér eens die of die afspraak vergat te maken voor hen. Op mijn werk bestaat de buitenwereld niet meer... daar tellen alleen ik en degenen met wie ik werk. 

Met jou haalde ik voor het allereerst mijn privé leven binnen in mijn werk. Voor het eerst in 18 jaar liet ik beide werelden toe zich te vermengen. Mijn collega's zagen jou al vaker dan mijn partner (het klinkt even raar, ik besef plots dat het de eerste keer is dat ik naar die vierde persoon in dit verhaal verwijs... maar natuurlijk heb ik ook een "ander"... wat vergeet ik hem vaak in dit verhaal). In mijn bureau zijn sporen van jou te vinden... die Latijnse tekst die ik op muursticker liet drukken, een quote op magneet (dezelfde als die ik aan jou schonk), een pen die je me gaf,... 

Jou uit mijn leven verwijderen.... ik weet niet of het realistisch is. Ik weet niet of ik het kan. Ik weet niet of ik het wil.