Ik wil geloven dat het liefde is. Ik wil geloven dat het om mij gaat. Om jouw gevoelens voor mij. 

Maar ik vrees zo dat het om lust gaat. Dat ik inderdaad jouw leven vervolledig, op sexueel vlak. Maar voor al de rest kan je bij Haar terecht. Want waarom blijf je anders bij Haar? Wat houdt jou in die relatie?

Zo kom ik bij mijn volgende vraag... wat houdt mij in mijn relatie? Gemakzucht: ongetwijfeld. Ik heb, dankzij hem, een fijn leven. Financieel, maar ook praktisch. Zijn aandeel in het huishouden maakt dat ik kan leven zoals ik leef: voluit, voor mijn werk, mijn hobbies, het forum dat ik beheer. Hij is mijn thuisbasis, mijn stabiliteit. Hij zorgt ervoor dat de kinderen niets tekort komen, ondanks een afwezige mama. Dankzij hem zullen mijn kinderen toch een fijne en stabiele jeugd gehad hebben. We bouwen een goede financiële basis voor hen uit. Investeren verstandig, om hen een goede start te kunnen geven. 

Maar is dàt liefde? Dit gezapige leventje? Ik besef sinds lang dat ik rationeel koos voor een "goede" partner. Mijn keuze is en blijft een goede. Maar ook een rationele. En moest ik jou niet tegengekomen zijn, ik was er tevreden mee gebleven. Met jou leerde ik andere gevoelens kennen... 

Maar ik leg me erbij neer. Jij zal nooit de mijne zijn. Moet ik mezelf dan nog langer kwellen met die confrontatie, steeds weer het wondje openkrabben? Of moet ik me tevreden stellen met een fijne vriendschap? In het besef dat jij altijd en eeuwig die persoon zal blijven "that got away"...