Ik moet steeds weer denken aan 'les non-dits'. Zelfs de ruzie van vorig weekend... ik probeerde een beetje afgelopen week, maar er is niets uitgesproken. En het feit dat ik niet aandrong, zoals anders, is veelzeggend. Ik geef het op. Dàt is de enige conclusie die ik kan trekken.

Er komt een moment in ieders leven dat je niet meer zal veranderen. Dat geldt net zo goed voor jou als voor mij. Ik ben wie ik ben: georganiseerd, planmatig, behoefte aan controle. Jij bent wie jij bent: impulsief, reactief, levend van dag tot dag.

De spreekwoorden zijn volledig contradictorisch: "opposites attract" versus "soort zoekt soort". En beiden zijn op hun manier de waarheid: we trekken elkaar aan, als de twee polen van een magneet. Zoals de polen van een magneet is de één zinloos zonder de ander. Maar  in ons dagelijkse leven hebben we een partner die zoals ons is: jij hebt Haar, net zoals jij gedesorganiseerd, uitstellend, "we zien wel". En ik heb hem: georganiseerd, ondernemend, pragmatisch. 

Zou ik kunnen leven in jouw chaos? Of zou ik jou in mijn stramien proberen te laten passen, en je zo volledig wegjagen? 

Hoe dan ook, zoals het er nu uitziet, ga ik er nooit achter kunnen komen. Er is al lang geen sprake meer van "ooit"... 

Het is goed zo. Nog zo'n cliché: "it's better to have loved and lost, than to never have loved"