Doen alsof het me niet kan schelen dat ik je stem niet hoor. Doen alsof ik je niet mis. Doen alsof ik kan slapen. Doen alsof ik kan eten. Doen alsof ik functioneer. Doen alsof... de hele dag door...

Maar het meest van al lieg ik tegen mezelf. Ik lieg tegen mezelf dat ik zonder jou kan. Ik maak mezelf wijs dat ik afscheid van jou kan nemen. Ik spiegel mezelf voor dat ik niet hoop op jouw aanwezigheid maandag, in mijn ziekenhuiskamer. Ik vertel mezelf steeds weer opnieuw dat ik jou kan loslaten.

Maar diep in mezelf weet ik beter. De waarheid is dat ik blijf hopen... Als ik heel eerlijk ben... hoop ik dan niet dat jij, als je dit leest maandag, terug dichter tot mij komt? Oh neen, ik hoop al lang niet meer dat je Haar verlaat voor mij. Dààr ben ik overheen... of dat denk ik toch.  Maar jou terug bij mij weten, mijn man in gedachten, dààr zou ik alles voor geven. 

Dàt is de waarheid. Mijn waarheid.  Tijd om die onder ogen te durven zien.