Morgen is de enige kans om elkaar te zien deze week. Dat wéét je. En toch belet je trots je om me voor te stellen langs te komen. Afgelopen zomer zei ik dat ik geen afspraken meer zou plannen, dat het aan jou zou zijn om gelegenheden te zoeken en te grijpen. Desondanks bleef ik momenten voorstellen... Maar nu stop ik daarmee. 

Het resultaat is er: morgen is er niets voorzien om elkaar te zien. Wat het morgen oplevert aan gesprekken, zie ik wel weer.

Ik verwacht me aan een "geen zin om me te zien duidelijk". Ik zou er bijna een weddenschap op durven inzetten. 

Loslaten... je verweet het me al in het begin. Maar nu is het zo ver... stilaan laat ik je los. Een toekomst met jou liet ik al een hele tijd geleden los. Maar nu laat ik ook het heden los. Laat ik jou los.