Ik ben Haes Dirk
Ik ben een man en woon in Zwijnaarde (Belgie) en mijn beroep is technisch bediende bij Warringtonfire gent.
Ik ben geboren op 10/06/1959 en ben nu dus 66 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: fietsen -mtb -spinning -vakantie.
Fietsen is mijn vrijheid
en uitlaatklep
Wie na enkele bergtochten door de Alpen voor het eerst gaat fietsen in de Pyreneeën, ervaart dit massief op de grens tussen Frankrijk en Spanje als een verademing. Vanuit het centrale Argelès-Gazost verkennen we het hart van dit ruwe en desolate bergland.
De Alpen werden vanaf de jaren zeventig steeds beter ontsloten voor bezoekers en passanten. Autosnelwegen, hogesnelheidslijnen en tunnels hebben het uitzicht van het landschap grondig veranderd. 's Zomers is het er daardoor niet altijd even aangenaam fietsen.
Niets daarvan in de Pyreneeën. Hier bakkeleit men nog over de vraag of de laatste beer mag worden afgeschoten en probeert men halsstarrig de eerste autosnelweg door de bergketen tegen te houden. Betreden op eigen risico!
Beslissende beklimmingen
Alle respect voor de jarige Col du Galibier (59 keren beklommen in de Tour de France), maar tegenover de Col du Tourmalet (77 x) en de Col d'Aubisque (71 x) moet hij de duimen leggen. Beide bergpassen in het hart van de Pyreneeën zijn het gemakkelijkst bereikbaar vanuit Argelès-Gazost (412 m), een stadje aan de voet van het massief.
Vóór we ons naar die eenzame hoogten hijsen, fietsen we vanuit Argelès-Gazost eerst enkele kortere beklimmingen om te acclimatiseren. De minst zware klim is deze naar het stadje Cauterets (923 m). Fietsers kunnen over een autovrij fietspad op een vroegere spoorbedding rijden. Het stijgingspercentage klimt amper boven 5%. Klim je nog acht kilometer door naar de Pont d'Espagne (1.496 m), dan kom je terecht in een prachtige natuur (met schitterende watervallen). Je mag dan wél niet opzien tegen een strook van drie kilometer die flirt met 10%...
In Argelès-Gazost vertrekt ook de route naar Hautacam. Op deze klim legde Lance Armstrong in 2000 de basis voor zijn eindoverwinning in de Tour. Zware kost, met andere woorden. De tocht naar de Col de Tramassel (zo wordt Hautacam hier meestal aangeduid) doet vooral pijn omdat hij zo onregelmatig is. Tot het laatste dorp - Artalens - klimt hij nog vrij matig, behalve dan die ene lange strook van 9%. Na het dorp volgen drie bijna onmenselijke kilometers van ongeveer 10%. Even kan je weer op adem komen, om dan weer een mokerslag van 9% te verduren te krijgen. Hier kan je vast de Tour winnen of verliezen.
De derde 'kennismakingsklim' is deze naar Luz-Ardiden. Ook hier werd wielerhistorie geschreven. Tien jaar vóór Armstrong stelde zijn landgenoot Greg Lemond hier zijn laatste Tourzege veilig. Luz-Ardiden (1.718 m) is hoger dan Hautacam (1.616 m), maar iets beter verteerbaar. Dat heeft te maken met de geleidelijkere opbouw naar het zware middengedeelte, voorbij het dorp Grust. Na die drie kilometer (8 à 10%) bouwt hij opnieuw wat af, via een resem heerlijk brede haarspeldbochten, naar een constante van 7%. Daar, aan de voet van een skigebied, heb je een uitzicht tot de Pic du Midi, met de Col du Tourmalet die erlangs leidt. Opvallend is de rust die je tijdens deze beklimmingen ervaart. Als kennismaking volstaan twee van deze drie bergaankomsten (Cauterets, Hautacam, Luz-Ardiden). Het grote werk moet immers nog volgen.
