Ik ben Haes Dirk
Ik ben een man en woon in Zwijnaarde (Belgie) en mijn beroep is technisch bediende bij Warringtonfire gent.
Ik ben geboren op 10/06/1959 en ben nu dus 66 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: fietsen -mtb -spinning -vakantie.
Fietsen is mijn vrijheid
en uitlaatklep
Sven Nys lijkt nog niet onmiddellijk rijp voor pensioen. Tijdens een intensieve trainingsrit doet hij zijn verhaal aan Erwin Vervecken.
(foto alain buyck)
Wat doe jij nu, als je eens een dagje minder traint? "Ik geniet wel eens van een dagje niks doen, gewoon languit in de zetel liggen en tv-kijken, wat surfen op het internet, bij Fonske binnenrijden om te kijken of alles met het materiaal in orde is of bij mijn ouders 's middags eten, de kleine dingen in het leven. Ik heb het al zo druk met verplichtingen buiten trainen en koersen, dat ik geen nood heb aan een uitlaatklep of uitgebreide sociale contacten. Gewoon gerust gelaten worden en thuis mijn ding doen brengt me de mentale rust die ik nodig heb. Een pyjama-dag, zalig relaxen ..."
En Thibau? Begeleid je hem bij z'n eerste stappen in de sport? "Thibau volgt momenteel twee keer per week tennis, op woensdag gaat hij paardrijden en de andere dagen zit hij op z'n fiets of volgt hij drumles. Stilzitten kan hij niet. Hij is ook bezig met motorcross, en gaat af en toe bij een kameraadje op een privécircuit rijden. Als het droog is, rijdt hij met z'n motor ook wel eens op het BMX-circuit achter in onze tuin. Maar vanaf nu moet hij er weg blijven, want anders is het binnen de kortste keren kapot gereden."
De meeste renners verliezen op jouw leeftijd explosiviteit en snelheid, maar op jou lijkt dat geen vat te hebben. "In principe zou ik het inderdaad op crossen zoals Kalmthout lastig moeten krijgen, vooral omdat ik nauwelijks op de weg heb gekoerst. Maar om de een of andere reden heb ik nog altijd niet aan explosiviteit ingeboet. Ik train nochtans niet anders dan vijf jaar geleden dus voor mij is het ook een raadsel. Ik durf zelfs beweren dat het eerste dubbele weekend een van mijn beste weekends ooit was."
Iedereen verwachtte een zwaar offensief van Niels Albert in oktober. "Als ik er niet was geweest, dan had Niels iedereen van het kastje naar de muur gereden en hadden ze gesproken van een blitzstart. Maar dat geldt ook omgekeerd: als Niels er niet was geweest, dan had ik ook enorm boven de concurrentie uitgestoken. Ik vind dat we allebei op een uitzonderlijk hoog niveau rijden. Niels heeft tot hiertoe nog niet echt de parcoursen gehad waarop hij z'n vermogen volledig kan benutten."
Een groot voordeel dat je nu hebt: je bent sneller dan Niels? "Ik heb heel m'n carrière moeten rijden tegen renners die net dat tikkeltje sneller waren aan de meet en daardoor moest ik tijdens de wedstrijd het verschil maken. Op dat vlak is Niels voor mij de gemakkelijkste concurrent sinds jaren. Niet dat ik afbreuk wil doen aan z'n kwaliteiten, maar als ik na halfweg wedstrijd nog bij hem in het wiel hang, stijgen m'n kansen met de ronde en dat geeft me voor het eerst een mentaal voordeel."
Geen problemen met motivatie op het einde van je carrière? Je hoeft het niet meer te bewijzen en hebt alles al vele keren gewonnen? "Net het tegendeel. Als ik goed presteer, dan focus ik me nog meer op de details, zodat alles perfect loopt. Een groot deel van mijn mentale kracht is het besef dat ik er alles voor gedaan heb. Als ik een weekje rustiger aan doe, weegt dat ook op m'n gemoed en ben ik er soms niet klaar voor in m'n hoofd. Ik kan bijvoorbeeld nog altijd kapot zijn, als ik zoals in Laarne een wedstrijd minder goed reed. Maar je hebt ook gelijk als je zegt dat het niet meer hoeft voor mij. Als ik nu in Neerpelt de laatste ronde inga met Niels, is dat voor mij al een overwinning waard. Niemand, ikzelf ook niet, verwacht dat ik op deze leeftijd Niels nog partij zou geven. De jaren dat ik moest winnen zijn voorbij en dat brengt gemoedsrust."
In onze Sur Place Special stellen we niet minder dan twaalf mogelijke fietsreizen aan je voor. Twee daarvan, Marokko en Catalonië, verdienen hier nog wat extra aandacht.
Marokko met de mountainbike
(foto Transmaroc 2011)
Het Nederlandse bedrijf TransAtlas Bike organiseert trips naar de Marokkaanse woestijn. Het concept is heel simpel: je boekt een vlucht naar Marrakech en daar nemen zij alles in handen. Een Nederlandse begeleider gekoppeld aan een ervaren Marokkaanse expert, twee jeeps die alle materiaal en - niet onbelangrijk - water vervoeren, een heuse kookploeg die de plaatselijke gastronomie koppelt aan energierijke voeding voor het fietsen en slaaplocaties gaande van degelijke hotels op de eerste en laatste dag tot typisch Marokkaanse kasbahs, berbergasthuizen of onder de blote, betoverende hemel. Het volledige pakket, zeg maar.
Je kan je eigen bike mee naar Afrika overvliegen of er eentje huren en dan kan het avontuur echt beginnen. De tochten zijn voorzien op groepen van tien tot vijftien personen. Als je met een grote groep bent, probeer dan zeker de trip naar eigen wensen en behoeften te laten customisen, zowel qua overnachtingsplekken als qua route. Er is ook de mogelijkheid om individueel of met enkelen bij een groep aan te sluiten.
In Cyclo Sprint november staan de voor- en nadelen van een crosser, 26" en 29'er opgesomd. Hier gaan we wat dieper in op de testfietsen: de Zannata Z46, Moozes Avalanche en Kona Big Kahuna.
Zannata Z46
Zannata Z46. (foto alain buyck)
Het argument van de slechtere remmen bij een crossfiets kan kloppen, maar om in Vlaanderen een parcours tegen te komen waar dat een echt probleem is, moet je al wat zoeken (al zijn ze er uiteraard wel - denk maar aan Kluisbergen en De Schorre in Boom). In dit geval moesten we de achterrem iets bijstellen en daarna konden we al slippend tot stilstand komen - probleem opgelost dus. In de modder doen de smalle banden het beter dan die van een MTB. De grip van een echte mountainbikeband kun je uiteraard niet benaderen, al zijn de Challenge Grifo's uitstekende allrounders. Sowieso vraagt een crossfiets meer concentratie en stuurmanskunst dan een MTB, maar dat kan ook net leuk zijn.
Deze Zannata Z46 biedt veel waar voor zijn geld. Je krijgt een carbon kader, dat weliswaar niet superlicht is (de volledige fiets weegt 9 kilo) maar wel degelijk. De lichtere voorkant van een crossfiets in vergelijking met die van een MTB nodigt trouwens uit om over obstakels te springen of snel van richting te veranderen - een typisch voordeel/verschil tussen de twee fietstypes.
De afmontage is een mix van betrouwbare Shimano Ultegra-onderdelen met standaard crossremmen en een Miche-crankstel met aangepast verzet (46-34). Sommige fabrikanten durven een gewoon compact crankstel monteren, maar Zannata besteedde hier dus wel aandacht aan. De Deda-cockpit en het San Marco Concor-zadel zien er knap uit en zie je niet vaak in deze prijsklasse. Het compacte stuur is ideaal voor een crossfiets, want zo grijp je tenminste af en toe nog eens in de beugels. Zeker geen miskoop dus, deze Z46!
SPECIFICATIES
Frame: Zannata Z46 Carbon Voorvork: Carbon Stuur: Deda RHM01 Stuurpen: Deda Zero 1 Zadelpen: Deda RS 01 Zadel: San Marco Concor Shifters: Shimano Ultegra Remmen: Cantilever Crankstel: Miche 36/46 Derailleurs: Shimano Ultegra Wielen: Miche Race 707 Banden: Challenge Grifo 32 Pro Maten: XS, S, M, L, XL, XXL prijskaartje: 2046 euro INFO: www.zannata.be
Moozes Avalanche
Moozes Avalanche. (foto alain buyck)
De Moozes Avalanche - onze 'klassieke' mountainbike - trekt sneller op dan de Kona Big Kahuna en hij voelt sportiever aan, door de gestrektere en lagere zit. De Moozes is natuurlijk lichter dan de Kona door de iets betere afmontage en het elegant gevormde carbon frame. Wel vind je geen snufjes zoals steekassen of een balhoofdbuis met twee maten. Dé eyecatchers zijn de onderdelen die op de Avalanche zijn gemonteerd. Voor 2270 euro krijg je een volledige Sram X9-groep, lichte en sterke onderdelen van Pro PLT (Pro is het accessoiremerk van Shimano), een prachtige high-end RockShox SID-voorvork en een verrassend comfortabel Selle Italia XR-zadel.
De voorvork doet net iets beter zijn werk dan de Reba die gemonteerd is op de Kona en de X9-schakelonderdelen blijven net iets vlotter werken. De Mavic Crossride-wielen zijn iets minder licht, maar ze bleven probleemloos draaien en ook de Continental Race Kings doen het goed op veel verschillende ondergronden - enkel diepe modder is niet het favoriete terrein van deze banden.
Toen we met twee collega's - de ene met de Moozes, de andere met de Kona - een veldtoertocht gingen betwisten, kon de Moozes goed zijn mannetje staan. Vooral op de smalle singletracks in het bos, met weinig plaats tussen het stuur en de bomen, reed de Avalanche de 29'er op achterstand. Op langere, meer technische of steilere stroken, was het dan weer de Big Kahuna die de overhand nam. Zo blijkt maar weer dat 26 inch mountainbikes zeker nog toekomst hebben. Wil je toch een 29'er? Geen probleem, ook bij Moozes kunnen ze je daarmee helpen. Je kunt elk frame trouwens volledig naar wens laten afmonteren op de website van de fabrikant.
SPECIFICATIES
Frame: High Modulus 3K Carbon Voorvork: RockShox SID Stuur: Pro Koryak Stuurpen: Pro PLT Zadelpen: Pro PLT Zadel: Selle Italia XR Shifters: SRAM X9 Remmen: Avid Elixir CR Crankstel: SRAM X9 Derailleurs: SRAM X9 Wielen: Mavic Crossride Banden: Continental Race King Maten: 38, 43, 48, 53 prijskaartje: 2270 euro INFO: www.moozes.be
Kona Big Kahuna
Kona Big Kahuna. (foto alain buyck)
Het frame van de Big Kahuna is niet gemaakt van gewoon aluminium. Er is scandium toegevoegd aan de legering. Dat zeldzame metaal zorgt ervoor dat het aluminium sterker is, waardoor er minder materiaal nodig is en je uiteindelijk een lichter en zelfs comfortabeler kader krijgt. Kona heeft ook gedacht aan de stijfheid van het geheel. Het onderste balhoofdlager meet 1,5 inch, zodat de voorkant van de fiets zo weinig mogelijk doorbuigt. Wat ook helpt, is de afwezigheid van normale snelspanners. Zowel vooraan (15 mm) als achteraan (142x12 mm) houden steekassen de wielen stevig geklemd. Dat alles zorgt ervoor dat in een bocht de fiets de richting uitgaat die jij wilt.
Het brede (71 cm!) stuur vraagt wat aanpassing in het begin, maar het zorgt wel voor enorm veel stabiliteit tijdens het klimmen en dalen. Op dicht beboste singletracks kun je er wel eens mee blijven haperen aan een boom ... Samen met het zadel, de zadelpen en stuurpen bleek dit een betrouwbaar onderdeel tijdens de testperiode. De Easton XC-wielset voelde niet echt licht maar wel betrouwbaar aan, terwijl het rubber van de Maxxis Ikons ons constant vertrouwen gaf. Zowel op rotsige, natte, zanderige of modderachtige paden konden de banden goed uit de voeten. Een supersnelle allroundband heet dat dan.
De dubbele vertanding (24/38 gecombineerd met een 11-36 10-speed cassette) vonden we geen nadeel ten opzichte van een triple aandrijving. Integendeel, je hebt minder overlappingen en moet minder schakelen met de linkershifter. Op geen enkele klim kwamen we tot de vaststelling dat we het kleinste tandwiel van een triple misten. Wie op de racefiets graag met een compact fietst, zal zich snel thuisvoelen op een mountainbike met een dubbel.
Het uitstekende frame krijgt wel niet overal waar het recht op heeft. De remmen zijn bijvoorbeeld niet de beste onderdelen van deze fiets en een volledige X9-groep zou de Big Kahuna een nog betrouwbaarder karakter geven. Allemaal onderdelen die je na verloop van tijd makkelijk kunt vervangen natuurlijk. De RockShox Reba-voorvork is stijf genoeg - ook al door de steekas en de tapse vorkbuis - maar heeft geen remote lockout. Je moet dus naar de rechtse vorkpoot grijpen om aan de knop te draaien die de vork uitschakelt tijdens het klimmen, sprinten of rijden op asfalt.
SPECIFICATIES
Frame: Kona Scandium 69 Voorvork: Rock Shox Reba RL 29er Tapered 100mm Stuur: Kona Energy Stuurpen: Kona XC/Road Deluxe Zadelpen: Kona Double Clamp Zadel: WTB Volt Comp Shifters: Sram X7 Remmen: Avid Elixir 5 180/160 mm Crankstel: Sram X7 24/38 Trapas: Sram X7 Voorderailleur: Sram X7 Achterderailleur: Sram X9 Ketting: Sram PC1031 Cassette: Sram PG1030 11-36 Wielen: Easton XC 15 mm en 142x12 mm Banden: Maxxis Ikon 29x2.2" Maten: 16", 18", 19", 20", 22" prijskaartje: 2199 euro INFO: www.konaworld.com
In wielrennen draait veel om aerodynamica. Chris Boardman was op dit punt een pionier. Hij won goud op de Olympische spelen, was werelduurrecordhouder en droeg in de Tour de France meerdere dagen de gele trui. Hij schreef voor ons een artikel over het aanpassen van zijn zithouding op de fiets.
Door: Chris Boardman & Phil Mosley
In mijn tijd als prof spendeerde ik veel tijd aan het zo klein mogelijk maken van de luchtweerstand. Meer dan 80 procent van je energie als wielrenner gaat naar het wegduwen van de wind. En van al die lucht die je wegduwt, hoeft slechts 20 procent door de fiets weggeduwd te worden. Het perfectioneren van je lichaamshouding is dus belangrijk om de luchtweerstand op de fiets terug te dringen.
Testen in de windtunnel is een prachtig hulpmiddel om het effect van een andere zithouding te meten. Ook geeft het mogelijkheden om je positie op de fiets te perfectioneren. Bovendien krijg je veel zelfvertrouwen van al die cijfers die zeggen dat je veranderingen een hoop rendement op kunnen leveren. Helaas is het testen in een windtunnel wel erg duur.
Het goede nieuws is dat je grootste winst kunt halen uit maatregelen die bijna niets kosten. De favoriete hulpmiddelen van mij en mijn coach Peter Keen, waren een grote spiegel, een wattagemeter en enkele standaard opdrachten.
Zo deden we het:
Een gewone hometrainer volstaat om de fiets op te zetten. Plaats de grote spiegel zo voor de fiets dat je jezelf helemaal kunt zien. Een ergonomische stuurpen van bijvoorbeeld Look is een perfect hulpmiddel. Je kunt snel grote aanpassingen maken aan de afstelling van de fiets.
Ik monteerde op mijn testfiets altijd een ossekopstuur met een opzetbaar triatlon stuur van Profile. Dit stuur is niet meer zo makkelijk te krijgen. Ik gebruikte dit omdat je de zitpositie er behoorlijk mee kunt variëren.
Tijdens het afstellen liep mijn coach Peter rond. Hij bekeek mijn positie van alle kanten en gaf aanwijzingen om de afstelling te wijzigen. Het is handig om iemand erbij te hebben die je aanwijzingen geeft. Deze persoon heeft immers een overzicht in 3D.
De Methode
Het menselijk lichaam is in basis een verzameling van niet aerodynamische buizen. Ons doel was om met deze buizen een zo klein mogelijk silhouet te creëren, dat ook nog eens dragelijk voor mijzelf was.
Ik maakte mijn schouders zo rond mogelijk, bracht de ellebogen zoveel mogelijk onder mijn lichaam en probeerde dieper te gaan zitten. Toch is dieper zitten niet altijd beter. Een lage positie geeft stress op de nek, wanneer het hoofd omhoog komt wordt het silhouet groter.
Ook het naar voren brengen van de armen biedt nauwelijks voordeel. Vanaf de zijkant lijkt het aerodynamischer, van voren af bezien is dit niet zo. Bovendien is het niet fijn fietsen met de armen naar voren.
Mijn testen voerde ik uit op ongeveer vijftig procent van mijn omslagpunt. De afstelling opmeten deed ik niet. Daarmee stel je jezelf open voor nieuwe ideeën.
Omslagpunt
Als ik een afstelling had waarvan zowel ik als mijn trainer dacht dat het een goed compromis was, deed ik een trainingsblok van 10 minuten rond mijn omslagpunt. De positie hoefde niet comfortabel te voelen, belangrijk was mijn gevoel of ik me aan de nieuwe houding kon aanpassen.
Als ik het idee had dat ik een positie had waaraan ik mezelf kon aanpassen, begon ik met meten. We waren vaak verrast door de uitkomst. Dat was bijvoorbeeld zo bij mijn positie voor het werelduurrecord dat ik in 2000 verbeterde. Ik kwam op een stuurpen van 17 centimeter, een 63 cm bovenbuis en een 53 centimeter beneden buis. Niemand geloofde dat die afmetingen goed konden zijn.
Voor jou hoeft de uitkomst van een test natuurlijk helemaal niet opzienbarend te zijn. Het kan heel goed zijn dat enkele kleine aanpassingen voldoende zijn. Dat hoeft dan ook niet zoveel geld te kosten.
Pas al ik overtuigd was dat een bepaalde afstelling goed was, dan maakte ik een tekening. Een tekening geeft duidelijkheid over wat je precies wilt. Zeker als je met mensen te maken krijgt die bijvoorbeeld een andere taal spreken. Je kunt dan duidelijk aangeven hoe het eruit moet zien en wat exact de maten zijn. Het is bijvoorbeeld belangrijk om exact aan te geven tussen welke twee punten je een meting doet.
Als een nieuwe fiets klaar was, dan begon de training. Aanpassen aan een nieuwe positie vergt tijd en training. Dit wordt nog te vaak door sporters vergeten. Ik deed bijvoorbeeld een soort krachttraining om makkelijker aan een nieuwe zitpositie te wennen.
Jeremy Powers boekte met zijn zevende plaats in Tabor afgelopen weekend, het beste resultaat ooit voor een Amerikaan in een wereldbekerwedstrijd. Hij reed onlangs een cross op een prototype Focus Mares met schijfremmen.
De geometrie van de aluminium fiets is gelijk aan die van zijn tegenhanger met cantilevers. Een paar maanden terug bekeken we van Focus ook al eens een carbon variant van de crosser. De benedenbuis van de fiets vaan Powers heeft een hoek van 70 graden, een laag bracket en een korte achtervork van 425mm. De remmen op de fiets zijn van Avid: BB& Road SL. De wielen zijn opgebouwd van verschillende Easton onderdelen voor de weg en het mountainbiken. De EA90 tube velgen zijn 38mm hoog en hebben 24 spaken. De velgen zijn gespaakt naar een M1 disc hub van de EC90 XC wielset voor de mountainbike.
1,6 Bar
Volgens mecaniciën Thomas Hopper rijdt Powers bij droog weer met 1,7 bar in de voorband en 1,9 bar in de achterband. Bij regen rijdt hij met 1,6 voor en 1,7 achter. Powers kiest bewust voor aluminium. Volgens zijn mecanicien doet hij dat mede vanwege de lange afstanden die hij moet reizen, vooral per vliegtuig. Alumium zou minder snel beschadigen tijdens het transport.
Focus is al een paar jaar actief als sponsor van wielerteams: eerst Team Milram, daarna Katusha en dit seizoen Acqua & Sapone. De coureurs rijden met de Izalco Team. Hier staat de burgeruitvoering, de Izalco Pro 2.0 van 3199,-.
De Izalco als naam bestond al maar is twee jaar terug op de schop gegaan. En dat zie je vooral aan de doorvoer van de kabels. De van HM-carbon vervaardigde Izalco heeft derailleurkabels die bij de balhoofdbuis in het frame verdwijnen. Integrated Cable Tunnel noemt Focus dit. De achterderailleurkabel gaat niet onder het bracket door, maar bovenlangs en komt in de rechterachtervork weer naar buiten, waar het een buitenkabel in schiet tot aan de achterderailleur. De voorderailleurkabel loopt wel onder het monobox bracket door. Het bracket is van het type BB30. De lagers rusten in het frame.
Het frame heeft verder een conische zitbuis, aflopende bovenbuis, licht doorgezakte achtervorken, 3D carbon patjes en een balhoofdbuis met 1 1/8 inch en 1 1/4 inch lagers. Verder een volledig carbon 3T voorvork.
Vloeiend. Zo ziet het frame er uit. Nergens echte hoeken of scherpe bochten. Liquid Shap Forceflow Design, zo noemen ze dit bij Focus. Gewicht: respectievelijk 1060 gram en 430 gram voor de voorvork.
De afmontage: SRAM Force en Red, en Mavic Cosmic Elite wielset, Continental banden, Prologo zadel en FSA delen. 7,50 kilo. De SRAM delen hebben de unidirectional carbon Double Tap-hendels en cranks in combinatie met de blanke aluminium Dual Pivot design remhoeven.
Uiteraard zien we de technieken als DoubleTap, ZeroLoss Reach adjust en Exact Actuation bij de Force-groep. Ter info: er zijn zeven combinaties van cassettes van 11-23 tot 11-28. En er is sinds kort ook een WIFLI achterderailleur, waarmee je ook een 32′ kunt schakelen. Mooi: de draaiende delen van Force zijn uitwisselbaar met 10-speed Shimano-kettingen en-cassettes.
De Izalco is een echt koersframe: licht, stijf (torsiestijfheid 100 Nm, bracketstijfheid 48 en voorvorkstijfheid 79) en wendbaar en toch comfortabel door de slanke achtervork en de 27,2 millimeter zadelpen. En het shiften? Je kunt in elke positie gemakkelijk remmen en schakelen. Trouwens, door de mogelijkheid om de rem- en schakelhendel in te stellen past het vrijwel altijd.
Opschakelen gaat met drie tegelijk, afschakelen een voor een. Als je nog nooit met SRAM gereden hebt, is dit even puzzelen en weet je ook niet precies hoe je je Shimano- of Campa-gevoel moet omzetten. Het gaat zeker niet langzamer of sneller of lastiger. Wel is het een kwestie van doseren.
Maar als je eenmaal weet hoeveel kracht je moet zetten om op dan wel af te schakelen, dan schakel je nooit mis. Echt geruisloos is het niet bij deze Focus, ook al door het mega-bracket van de Izalco en de hoge velgen. Je moet wel wennen aan het FSA Compact stuur. Dat gaat natuurlijk voor elk type stuur op, maar in deze FSA zit je niet diep.
Conclusie: een lekkere racer. Mooi, licht frame. Wel is een frame met interne kabels vooral een Di2 frame. Dat is in the end logischer. Mooie voorvork. Prima onderdelen. Al zijn het wel de SRAM delen en het FSA stuur dat de Izalco Pro 2.0 maken tot wat hij is. Ben je niet zon fan van met name het FSA stuur: monteer dan een ander type. Geen SRAM? De Pro 4.0 ( 2199,-) is met Ultegra afgemonteerd. De Izalco is er in maat XXS tot 3XL. www.focus-bikes.com
Er is meer op de onverharde wereld dan Ridley, Giant of Prorace. Uit Duitsland komen er crossers want daar hebben we het over- van merken als Rose, Stevens, Univega en van Focus. Dit is de Mares CX 3.0.
Alle crossers bij het Duitse Focus dragen de naam Mares. Er zijn crossfietsen van aluminium (AX) en van carbon (CX). Vorig jaar stond er nog een Mares met disc brakes in FIETS 11. Dit is de Mares CX, maatje 56 oftewel M ( er is een S, M, L en XL). 8,80 kilo, schoon aan de haak.
Het frame weegt 1420 gram, 500 gram voor de voorvork. Het frame heeft een bovenbuis die heel lichtjes naar achteren af loopt en aan de onderzijde plat is. De onderbuis is oversized en komt uit in een bracket met BB30 crankstel. De staande buis is bij het bracket bijna vierkant geovaliseerd, bij de zadelpenlug rond. Een 27,2 mm zadelpen huist er in de staande buis. De voorvork is een recht full carbon model met twee maten lagers; dat staat ook duidelijk gecommuniceerd op de voorvork.
De CX 3.0 is afgemonteerd met Shimano Ultegra 10-speed, aangevuld met Fulcrum WH-CEX 6.5 CX wielset, Continental Cyclocross 35 mm banden, FSA stuur, Avid Shorty 4 remmen, Concept zadel, zadelpen en stuurpen en bling, bling zilveren Jagwire kabels.
Kleurt mooi bij het wit-grijs-rood van het frame. En gelukkig: een Shimano CX 70 crankstel met echte -46/36- cross overbrenging. 12-27 achter. Alle kabels lopen bovenlangs èn Focus heeft de top pull voorderailleur gemonteerd; mooi, want zo is er geen katrolletje nodig. Het nokje voor de montage van het katrolletje is nog wel aanwezig. De stijfheidmetingen: 109 Nm torsie, 40 bracket en 77 voor de voorvork. Goed en strak, je kunt er zo een echte berg mee af knallen.
De Mares CX stond ook in een test in FIETS 10 van 2010. In wezen is er niks aan veranderd en dat hoefde ook niet. Wat betekent Mares eigenlijk? Ehhh volgens wikipedia is mares een merrie. Juist, een paard. En een paard kan galopperen en springen. Ehhh..springen lukt zeker wel met de Focus. Wel over een knappe tak en niet over de balken natuurlijk. Verder is de Mares een crosser zoals een crosser moet zijn.
Geen overbodige luxe, alles past, de remmen doen hun ding, het frame geeft geen krimp. Ruim voldoende ruimte om de modder weg te laten lopen met slecht weer, de CX wielen van Fulcrum zijn een prima keuze. Het FSA stuur is een Compact en dat kan geen kwaad in de cross: je zult toch voornamelijk met je handen op de hendels zitten. Schakelen? Nieuw prima en vooral met de nieuwe voorderailleur en de originele Shimano kettingbladen werkt het hele spul prima. Op termijn? Om de zoveel tijd kabels opnieuw invetten of eventueel vervangen en je kunt weer door.
Conclusie: niet vernieuwend of spectaculair deze Mares CX. Maar wel helemaal goed. Licht en stijf, betrouwbaar, netjes afgemonteerd, geen negatieve punten. 2189,- kost de CX 3. Niet mega-goedkoop, wel goed. Heel goed eigenlijk! www.focus-bikes.com
Het was dit weekend naar
jaarlijkse gewoonte de nationale bijeenkomst en dit jaar was de afspraak in het
Oost-Vlaamse Herzele
En terug waren we met vele en
dit is ook een jaarlijkse gewoonte: dus kon onze club ook niet achterblijven
Een mooie groep was present om
er een leuke tocht van te maken er waren zelfs wandellaars bij
Eens alle plichtplegingen
achter de rug konden we rond 8u30 op pad gaan maar eerst nog even op de foto al
was het maar voor het nageslacht: hier wisten we wat we gingen rijden
Eens op pad zagen we naar een
paar honderd meters de King en de Queen van het showteam rijden: was dit niet
te laag voor hen?
Maar nu terug naar onze rit:
de eerste kilometers bleef de groep samen en dit tot aan de splitsing in Aaigem
na een kilometer of 6
Om niemand tot last te zijn
kozen ik en mijn echtgenote voor de 50km lange tocht en we zouden wel zien wie
volgde
De vaste rijders waar we al
een paar weken met op pad gaan kozen ook voor deze afstand zodat we met 6 waren
In deze streek komen fietsen
is nooit een gemakkelijke klus en vandaag zou ook niet anders zijn: maar dit
wisten we
Al viel het eerste deel nog zeer
goed mee met zijn 3tal lichte hellingen
Eentje op 14km in St-Antelinks
en dan in Steenhuize na 17km om de laatste na 20km in Ophasselt te krijgen
De bevoorrading na 24km kwam
er dan ook vlug aan en ditmaal hadden ze voor de Gavers gekozen en het mag gezegd
worden een schitterende locatie aan het meer
Even goed bijtanken en we
waren terug op pad en nu zou het een stukje lastiger worden
Na 30km in
Smeerebbe-Vloezegem kregen we terug een klim te verwerken eens deze voorbij lag
al vlug de volgende in Steenhuize en na een tochtje rond deze gemeente lag de
laatste op 40km in St-Lievens-Esse
Eens terug op het grond
gebied van Herzele was het toch nog even opletten aan de markt van deze
gemeente want de vele boodschappers hadden soms geen oog voor de fietsers
Maar na een leuke tocht waren
we terug aan de startplaats om nog even goed bijtepraten bij een bordje kaas
Wat we niet wisten: dat de
uitreiking van het telenet laureaatschappen pas om 15uur zou plaats vinden en
dat was nog een paar uurtjes later
Op de terug weg naar huis
hadden we niet veel zin om deze namiddag nog een naar Herzele af te zakken
Na de zaterdagse bootschappen
kozen we er toch voor om nog eens naar Herzele af te zakken
En we hadden gelijk om dit
nog eens te doen wand rond 16uur waren we de trotse eigenaar van een
gloednieuwe racefiets van telenet en een luxe fietsbril van het merk Carrera
plus elk nog een fietstrui er boven op
Want de eerste prijs was
terug voor Myriam en laatste prijs was voor mezelf
Deze dag kon niet meer stuk
Want dit was de eerste van de
laureaatschappen die we dit jaar fietsten
Even op een rijtje zetten:
Telenet laureaat, provinciaal laureaat, nationaal laureaat, classic laureaat,
Vlaams laureaat, Oost-Vlaams laureaat en liberaal mutualiteit laureaat
Ja, het was en is een tijdje
geleden dat er nog wat werd geschreven over onze fiets perikelen maar daar was
een goede rede voor: straks meer daar over
Eerst nog even terug naar
onze gereden ritten en om te beginnen starten we in Adegem waar we neerstreken
op een zonnige zondag voor 50 km
Ook hier veel bekende
gezichten van de vele Oost-Vlaamse clubs en dat is altijd goed voor een leuke
babbel
De rit zelf dan ja deze was
vlak want het ging richting West-Vlaanderen en is er van klimmen niet veel
sprake maar voor een zondag moest dit niet meer zijn maar het was wel een leuke
rit en de gratis augustijn werd door menig gesmaakt
Voor de volgende rit ging het
richting Edemolen dat dienst deed als tweede startplaats voor de rit uit Aalter
Ook hier vele bekende gezichten;
de rit zelfs was terug een kopie van de vorige jaren dus veel nieuws viel er
niet te rapen
Op naar Sint Martens Latem:
voor een Vlaamse label rit of wat er voor moest door gaan: om te beginnen
borden die ons naar de startplaats moesten begeleiden waren niet te bespeuren
en het was zelfs even zoeken voor de mensen uit streek hoe moeten dan de
fietsers uit andere provincies dan de startplaats vinden
De rit dan: de uitpijling was
pover om het dan nog proper te houden zodat er hier en daar even zoeken was om
terug op het juiste te komen
Ook de passage aan café de
vaderlander was niet voor iedereen even duidelijk want de stop was maar aan de
tweede doortocht voorzien
Het parcours was wel pittig
en soms lastig want het hing steeds op en neer in het middelste gedeelte van
deze rit gelukkig was het laatste deel vlak en snel
Nog even terug naar café de
Vaderlander in Huise voor een Vlaamse label was er zelfs niets voorzien waarom
dan een stop of controle voorzien als er toch niets is: men kan niet alles
hebben
Op naar de Diksmuide dan voor
een classic rit: na een goede nacht in Westende ging het met de fiets naar de
startplaats een kleine 20km verder
Veel volk deze ochtend in
Diksmuide want er was tevens een wandeltocht voor zien
Voor zo ver ik weet waren we
hier met 5 van de club dus niet slecht voor zo een verre bestemming
De rit was hier opnieuw vlak
en vooral zonnig dus het was genieten geblazen
Het zou hier te veel en te
lang worden om elk gehucht of dorp op te noemen die we kruisten of doorreden
maar de bekendste wil ik jullie niet onthouden Koekelare, Middelkerke,
Alveringen en Nieuwpoort dus de kust was nooit ver af
En bovenal kregen we nog een
paar appels en koekjes er boven op deze rit is zeker voor herhaling vatbaar
Onze laatste rit ging
richting MOL voor een weekendje Antwerpse heide en bossen en dit met de Mountainbike
Maar vooral om eens goed te
genieten van de laatste zomerse dagen en dit in combinatie met een wellnes in
vakantiepark Zilverstrand
Alles hebben we gedaan
Bubbelbad, Souna, Turks stoombad en zelfs Infrarood licht: je moet alles eens
proberen He
Al dit leuks hebben we gedaan
omdat we op het vakantiepark toch stonden met de Mobilhome
En de Mobilhome is de reden
waarom er de laatste weken niet veel geschreven is want de aanschaf is toch wel
gehele bedoening en omdat we hem op en top wilden was er toch nog wat installatie
werk aan: twee cameras nieuwe stereo en nog wat kleinheden
Het is geen luxe bak en het
is geen nieuwe maar het is een leuke goed rijdende Mobil: airco, stroomgroep
van 2500watt alle ramen kunnen verduisterd worden en aan elk raam muggen gaas
We hebben hem ook niet
aangeschaft om een gans jaar op de oprit te staan en eens per jaar op vakantie
te gaan maar wel om er van genieten en dit hebben we ondertussen al 2 maal
gedaan en als we dit in combinatie kunnen doen met fietsen dan is dit leuk meegenomen
Na een meer dan geslaagde
vakantie reden we vorige week terug al op Vlaamse bodem en het viel zeer goed
mee al hadden we de dag voordien 1286 km in de wagen gezeten: maar we konden
het niet laten
Voor dit weekend stond er
terug een classic genoteerd en deze zou ons naar het Limburgse Heusden-Zolder
brengen
De Marc Wauters classic hadden
we een paar jaar terug ook al eens gereden dus wisten we dat het een zware maar
mooi rit zou worden
Na een vlotte inscanning
konden we om een uur of 8 van start gaan en dit samen met een schuchter
zonnetje
De eerste kilometers waren
nagenoeg vlak (wat ze hier vlak noemen is bij ons vals plat) en via Zelem en
Halen ging het richting Geetsbets en van af hier waren we echt vertrokken want
we reden nu naar Haspengouw en dit zouden we geweten hebben
Langs dorpjes waar we nog
nooit van gehoord hadden Runkelen, Duras en Wilderen om er maar een paar te noemen
maar het was vooral fietsen langs kilometers boomgaarden die tegen dit glooiende
landschap gepland staan
60 km moest er gefietst
worden en ja de wind zat terug tegen maar dat zijn we onder tussen gewoon geworden
maar dit in combinatie met het parcours daar hadden we niet op gerekend
Geen meter plat en met hier
en daar een klimmetje tussendoor zo reden we nu naar Kerkom, Aalst en Engelmanshoven
om in Groot-Gelmen onze bevoorrading te krijgen
En deze was naar Oost-Vlaamse
normen pover want het was namelijk een classic en de inschrijving koste ons elk
4 dus hier hadden we meer verwacht: maar we lieten het niet aan ons hart komen
Goed volgetankt want de
drinkbussen waren na 60km volledig leeg konden we terug op pad voor het tweede
deel
Nog geen honderd meters ver
en we konden opnieuw beginnen klimmen en nog niet een beetje ook: dit deze even
pijn
35km dienen nog gefietst te
worden en de wind kregen we nu in de rug en van klimmen was nu ook geen sprake van
dit zouden 35 snelle kilometers worden
Langs goede wegen en met een
goede uitpijling ging het soms iets te snel want we wisten dat de laatste 10 km
lang het kanaal waren en we een beetje reserve moesten inbouwen
Rijkel, Alken, Stevoort om
dan in Thiewinkel het kanaal op te draaien waar we met de wind in de rug nog
eens alles konden geven
Om na 95km terug aan de
startplaats in Eversel te eindigen: samen gevat super dagje gehad
Even douche bleek een ander
paar mouwen want er was geen water dan maar bij het tennis club ernaast gaan douche
en we waren er zelfs zeer welkom en de douche waren er heerlijk
Ook het terras van deze club
was oergezellig en dit konden we niet laten liggen ja zelfs de hamburger werd terplaatsen
klaargemaakt
Hier komen we nog terug en
niet alleen om te fietsen
Nu
de vakantie naar zijn einde loopt kunnen we nu al spreken van een topjaar :wat
een verschil met voorgaande jaar
Met
een kleine 500km op het metertje kunnen we ook spreken van een geslaagde fiets
vakantie
Al
was het de laatste week een beetje aanmodderen want we waren natuurlijk niet
naar hier gekomen om elke dag ons kas leeg te rijden :maar de zon en de hitte
deden ons meerdere malen kiezen voor zee en strand
Men
kan zich ook afvragen waarom we telkens naar de zelfde streek of camping gaan
Wel
voor de steden Calella of Pineda De Mar moet u het niet doen en ook niet voor
Malgrat De Mar of Santa Susanna want dat zijn rond uit te commercieel plaatsen
die vol gebouwd staan met vele misbaksels van gebouwen om nog maar te zwijgen
van de drukte en het lawaai
Waar
we wel voor terug keren is de streek die ons elk jaar weer verrast met zijn
uitgestrektheid en zijn vele onbekende pareltjes
Ook
dit jaar hebben we er terug een paar ontdekt: een schitterend natuurpark en een
paar nieuwe dorpen zoals het dorp Tordera en natuurlijk hier en daar een nieuwe
fietsroute
Maar
aan alles komt een eind en zo ook aan deze vakantie en gaan we het hier missen
natuurlijk daarom houden we te veel van deze streek maar het ook steeds leuk om
terug naar huis te gaan
Terug
bij de werkmakkers en terug bij de fietsvrienden terug bij de club waar we
thuis horen en waar we ons thuis voelen en niet te vergeten de spinningsmaatjes
waar we terug de overtollige vakantie kilos kunnen kwijtraken
Maar
vooral naar ons nederig stulpje waar we ons thuis voelen en thuishoren: maar we
kijken nu al uit naar de volgende vakantie
Na
een jaartje was het terug tijd voor vakantie en opnieuw kozen we voor de Costa
Brava en voor de zon :dat hopende we toch
De
reis naar de zon verliep vlot met uitzondering van Parijs waar we in een dikke
file terecht kwamen maar zelfs dat kon de pret niet bederven
Onze
eerste overnachting was terug in de campanile in Béziers al viel het avond eten
toch een beetje tegen maar het ontbijt maakte veel goed
En
nu op naar de zon voor drie weken camping Bell Sol voor rust en kalmte en de
stress van de dagelijkse sleur even te vergeten en natuurlijk ook voor het
fietsen
Bijna
elke dag stond er een ritje genoteerd met hier en daar een pittig klimmetje
erbij
Na
een dikke week ver te zijn staan er ondertussen al een 260km op de teller
Opnieuw
komen we steeds andere en heuveltjes tegen en soms totaal onverwachte paden
Zoals
in Sant Cebrià de Lavallatawaar we
anders gewoon door fietsen maar nu richting Eglisia(kerk) kozen om voor het
kerkje rechts af te slaan en dan plots voor een steile klim te staan want de
eerste meters zijn volgens mijn fiets gps 25% steil en dit voor een paar
honderd meters hier was het fietsen met het aller kleinste verzetje
Eens
dat achter de rug viel het nog dik tegen met het vervolg van deze klim stukken
van 16% en 12% volgden elkaar op hoe hier deze heuveltjes heten kan niemand me
vertellen enkel dat deze altijd Carretera en dan de naam van de weg zoals deze
De Castellar DIindies noemde om dan over te gaan in Maresme en naar de DHortsavinyate samen was dit goed voor een 20 tal km
zwoegen en zweten want de zon brandde genadeloos ook al was het voor Spaanse
begrippen zeer vroeg (gestart om 9uur)
Hier
klimt men van zee niveau 0 meters naar 6 à 700 meters in een paar kilometers en
in deze rit kregen we dus 3x zo een heuveltje te verwerken
Maar
omdat het toch vakantie is en de boog niet altijd gespannen moet staan waren er
ook een paar ritjes waar we meer op het terras gezeten hebben dan op de fiets
maar dit moet zeker ook eens kunnen
Ook
nog eentje om te onthouden de klim in Blanes naar het kasteel :we hadden deze
al eens gedaan (een paar jaartjes terug) en omdat we toch in de buurt waren
zouden we nog eens van het uitzicht op de top gaan genieten
Viel
dat even tegen :we wisten dat de klim zwaar en steil was maar we waren vergeten
hoe lastig deze was want om de top te bereiken
Om
even te schetsen hoe lang en steil deze is: wel men neemt de Koppenberg, de
Muur ,de Pattersberg en dan nog eens de Berendries er bij en dan zal je hier
ongeveer boven zijn maar het uitzicht maakt alles goed
Tot
zover een beetje Spanje
Spanje 2012 deel 1
Na
een jaartje was het terug tijd voor vakantie en opnieuw kozen we voor de Costa
Brava en voor de zon :dat hopende we toch
De
reis naar de zon verliep vlot met uitzondering van Parijs waar we in een dikke
file terecht kwamen maar zelfs dat kon de pret niet bederven
Onze
eerste overnachting was terug in de campanile in Béziers al viel het avond eten
toch een beetje tegen maar het ontbijt maakte veel goed
En
nu op naar de zon voor drie weken camping Bell Sol voor rust en kalmte en de
stress van de dagelijkse sleur even te vergeten en natuurlijk ook voor het
fietsen
Bijna
elke dag stond er een ritje genoteerd met hier en daar een pittig klimmetje
erbij
Na
een dikke week ver te zijn staan er ondertussen al een 260km op de teller
Opnieuw
komen we steeds andere en heuveltjes tegen en soms totaal onverwachte paden
Zoals
in Sant Cebrià de Lavallatawaar we
anders gewoon door fietsen maar nu richting Eglisia(kerk) kozen om voor het
kerkje rechts af te slaan en dan plots voor een steile klim te staan want de
eerste meters zijn volgens mijn fiets gps 25% steil en dit voor een paar
honderd meters hier was het fietsen met het aller kleinste verzetje
Eens
dat achter de rug viel het nog dik tegen met het vervolg van deze klim stukken
van 16% en 12% volgden elkaar op hoe hier deze heuveltjes heten kan niemand me
vertellen enkel dat deze altijd Carretera en dan de naam van de weg zoals deze
De Castellar DIindies noemde om dan over te gaan in Maresme en naar de DHortsavinyate samen was dit goed voor een 20 tal km
zwoegen en zweten want de zon brandde genadeloos ook al was het voor Spaanse
begrippen zeer vroeg (gestart om 9uur)
Hier
klimt men van zee niveau 0 meters naar 6 à 700 meters in een paar kilometers en
in deze rit kregen we dus 3x zo een heuveltje te verwerken
Maar
omdat het toch vakantie is en de boog niet altijd gespannen moet staan waren er
ook een paar ritjes waar we meer op het terras gezeten hebben dan op de fiets
maar dit moet zeker ook eens kunnen
Ook
nog eentje om te onthouden de klim in Blanes naar het kasteel :we hadden deze
al eens gedaan (een paar jaartjes terug) en omdat we toch in de buurt waren
zouden we nog eens van het uitzicht op de top gaan genieten
Viel
dat even tegen :we wisten dat de klim zwaar en steil was maar we waren vergeten
hoe lastig deze was want om de top te bereiken
Om
even te schetsen hoe lang en steil deze is: wel men neemt de Koppenberg, de
Muur ,de Pattersberg en dan nog eens de Berendries er bij en dan zal je hier
ongeveer boven zijn maar het uitzicht maakt alles goed
De laatste rit voor de vakantie was terug een
classic rit met als startplaats Herzele
Met de fiets ging het
richting startplaats een ritje van 21 km dat niet geheel vlak was want er zaten
toch een paar klimmetjes in met als zwaarste de klim in Borsbeke
Dus we waren al goed
opgewarmd als we in Herzele waren: de vlotte inscanning en de leuke sfeer
rondom het plein waren al een pluspunt
We kozen voor de 80km lange rit:
want het was goed weer en het was de laatste voor het verlof
Tot we het parcours eens goed
bekeken hadden: dan moesten we toch even slikken want op dit hadden we niet
gerekend
Eikenberg, Leberg, Molenberg
en de kasseien van de Haaghoek en de Paddenstraat waar waren we terug aan
begonnen
Maar goed het was nu zo
Langs de gebruikelijke wegen
die voor doorwinterde wielertoeristen weinig geheimen hadden waren we
vertrokken voor terug een stukje Vlaamse Ardennen
Wat kan ik hier nu nog over
schrijven: niets wat nog niet geschreven of gezegd is over deze streek
Dat de Molenberg er nog
altijd slecht bij ligt of dat de Eikenberg nog altijd een lastige klim is de Paddestraat
nog altijd even hobbelig is en na de Haaghoek de Leberg ligt
Dat de bevoorrading top was
maar we hadden niets anders verwacht voor onze 6
Wat u misschien nog niet weet
is dat er 740 hoogtemeters waren en na de rit kregen nog elk een pet van Word
Flandrien
Maar dat het genoeg was voor
een zondag mag duidelijk zijn wan met 120km op de meter waren we terug thuis
dat we moe en kapot waren zal ook niet verwonderlijk zijn: maar het was de
laatste
Na de rampzalige voorbije weekend:
te laat kunnen starten een slecht parcours en totaal geen sfeer en dit voor een
zaterdag in het verre Geel
Om van de zondag in Eksaarde
nog maar te zwijgen
Maar vandaag zat alles nu
eens echt mee een goed groepje een stralende zon en een leuk parcours
Al kunnen we over de rit wel
kort zijn want deze is al jaren het zelfde maar alles was beter dan het vorige
weekend
Van Knesselare richting
Deinze om na 31 km onze stop te krijgen in Grammene om nadien richting Kanegem
en Ruislede terug richting Aalter te kiezen waar we na amper 2uur terug in
Knesselare waren
Goed gefietst zou ik zeggen
en met nog 1 ritje voor de boeg zit het eerste deel van de zomer er al op; maar
eerste vakantie
Zaterdag waren we present in
Herzele voor een tochtje langs de rand van de Vlaamse Ardennen
Ik vind nog altijd dat deze
rit een toch een beetje een rare startplaats heeft: een autogarage
Maar eens ingescand konden we
op pad gaan en we zouden het beschaafd houden want deze rit stond in het teken
voor de volgende dag en dat zou andere koek worden
Deze streek staat bekend om
zijn glooiend landschap en niet te vergeten zijn slechte wegen
Met vier waren we op pad en
we hielden er een rustig tempo op na en dit tot ieders voldoening: het moet
niet altijd koers zijn
Met hier en daar een
heuveltje was het eerste deel toch pittig te noemen
Maar niets om ons druk over
te maken alleen de wind zat niet echt mee en dat is dan nog zwak uitgedrukt
Na een kilometer of 30 kregen
we onze bevoorrading en die mocht er zijn: alles er op en er aan
Over het tweede deel kunnen
we kort zijn: een kleine ramp
De slechte wegen volgden hier
elkaar op dat ik als inrichter er beschaamd zou over zijn
Maar eind goed al goed en we
bereikten zonder breuken of kleerscheuren de eindmeet: dit was een ritje zo als
er zo velen zijn en niets meer
Nog een beetje napraten en
werd tijd om naar huis terug te keren: om een beetje te rusten
Andrea Tafi Classic
Voor onze zondagse rit ging
het richting Ninove voor de Andrea Tafi Classic en deze werd voor de eerste
maal ingericht
De Graanmarkt van deze stad
was omgetoverd tot een wielerfestijn: grote tent met bijhorend terras, podia een
paar standjes en de bijhorende startboog zodat we ons een beetje wielrenner
konden noemen
Het was wel even schrikken
van de startprijs 10 maar dat moesten we er maar bij nemen
Ondanks de grote opkomst
verliep de inscanning heel vlotjes zodat we rond de klok van 8 uur op pad
konden gaan
Onze eerste helling op papier
zouden we pas na 40 km krijgen en alles er voor stond niet als helling genoteerd:
dus de eerst 5 klimmetjes telden niet
De eerste kasseien na 7 km
stonden wel genoteerd zodat wisten wat we zouden krijgen: amper 300m dus dit
viel mee
Na 28km kregen we de Twee
Akren te verteren dat was al andere kost 1700m bonken al hadden we geluk dat de
weg iets in dalende lijn ging
Onder tussen waren we al Lieferinge,
Galmaarden, Viane en Lessines door gefietst en natuurlijk hadden we pech met de
wind nog geen meter hadden we deze in de rug gehad en dat begon krachten te
kosten
Even voor Vloesberg begon het
echte werk en dit met de 2 km lange Brique en hier was het even zoeken naar het
juiste verzet en eens dit gevonden ging het toch nog vlot naar de top
45 km en we konden rusten en
als eens goed aanvullen bij deze welgekomen bevoorrading: al was deze niet top
Eens terug op de baan werd
ons niet veel rust gehund want na 2km kregen we in Brakel de Tenbosse voor de
wielen geschoven en opnieuw konden we beginnen klimmen: oef ook achter de rug
7km verder hadden we terug
prijs want hier kregen we de Eikenmolen als derde helling maar enkel het tweede
deel van deze klim is pas echt een kuiten bijter
En nu op naar de Muur via de
wegen van de Ronde Van Vlaanderen want deze was een kopie van deze oude klassieker
Eens door het centrum van Geraarsdbergen
en voorbij de rommelmarkt lagen de Vesten en hier begon de hartslag een flink
stuk de hoogte in te gaan
En nu Muur en ondanks het
vele volk ging het nog vlotjes al blijft hij een taaie brok om op te rijden en
dan nog het kleine knikje van het kapelmuurtje
Veel rusten deden we niet
want deze rit was nog niet gedaan en de volgende klim lag amper 5km verder: de
hartslag zo laag mogelijk houden was het bootschap
De Bosberg was de volgende en
terug konden we 800m gaan klimmen en wat liggen hier de kasseien er slecht bij
Op de top even op adem komen
en nog eens goed drinken want er lag er nog eentje op ons te wachten
De Congoberg was de laatste
zware helling van de dag terug 1000m aan gemiddeld 7% maar nu zonder kasseien
en dat scheelt toch een pak krachten
De laatste 10km was de finale
van Oude Ronde Van Vlaanderen en op deze weg kan het gas nog eens volledig open
met de laatste krachten die we nog over hadden
Eens over het eind meet
kregen we een drinkbus aangereikt en de aqarius ging ook vlot naar binnen
Omdat we niet vroeg thuis
hoefden te konden we de terrasjes niet laten liggen: want de sfeer was er
eentje om in te kaderen
Er zijn honderden redenen om
niet te moeten fietsen: geen goesting, te vroeg opstaan of alles op het weer
steken om er maar een paar te noemen
En ook op deze zaterdag was
het van dat als het nu maar bij dezen zou blijven kon ik er nog mee leven maar
het is bijna het ganse fiets seizoen van dat
Maar terug naar Zomergem nu:
veel hoef ik er niet over te schrijven want voor de meeste leden van de club is
deze een klassieker en hij mag zo stilaan ook deze naam krijgen
Want terug konden we rekenen
op een prima uitpijling, een goede startlocatie en een massa volk: enkel wilde
de wind niet mee deze ochtend en nog geen klein beetje ook
Tot zo ver Zomergem
Westmalle
Mannen en vrouwen jullie
laten echt wat liggen: deze bijna vlakke rit is een pareltje echt een
knallertje
En ook vandaag niets dan lof:
zelfs de rit naar Westmalle verliep verbazend vlot
Eens ingescand konden we op
pad gaan en dit vergezeld met een stralende zon: fietsen kan toch mooi zijn
Na een kilometer of 5 zat de
klad er terug in maar vandaag zou het niet waar zijn en zeker niet op mijn verjaardag:
ik wil knal ik wil fietsen
Dus dan maar alleen verder op
pad
Van Westmalle ging het langs
dikke villas naar Sint Antonius Zoersel om dan langs de vele bossen en heiden
door te fietsen naar Halle waar ik me liet inlopen
En nu waren we pas goed
vertrokken ja eens mee (met de nadruk op mee) fietsen met de grote jongens op
deze lange rechte wegen is en was een verademing
In Viersel reden we het
Albert kanaal over en dan rechts af naar de Netedijk
Op deze bijna 10km lange
rechte weg langs de Nete begonnen de mannen pas goed gas te geven: kop over kop
en ronddraaien zodat iedereen zijn kop werk eens moest doen en ook ik moest
mijn werk doen gelukkig was het steeds van korte duur
Op het einde waren
ondertussen al op het grond gebied van Lier waar we terug draaiden over de
spoorweg om dan via de Nete maar de kleine dan richting Berlaar te fietsen
Café Ballaer was de
stopplaats en tevens de tweede startplaats: slim gezien en zo is men ook nooit
alleen op pad
Nog 25km te gaan en nu zat de
weinige wind eens in de rug zo dat we terug vertrokken waren voor een paar
schitterende kilometers langs terug het Nete kanaal
Kessel, Pulle en dan door
Pulderbos met haar uitgestrekte heide en bossen en niet te vergeten zijn grote
villas of zij het kleine kastelen
Een terug in Zoersel konden
we beginnen aftellen en de laatste kilometers werden in een gezapig ritme
afgefietst en aan bijna elke zij straat werd het groepje steeds kleiner zodat
we nog met drie aan de eindstreep kwamen
Ja, er zijn zo van die dagen
dat alles eens mee zit: gelukkig maar
Opschakelen gaat met drie tegelijk, afschakelen een voor een. Als je nog nooit met SRAM gereden hebt, is dit even puzzelen en weet je ook niet precies hoe je je Shimano- of Campa-gevoel moet omzetten. Het gaat zeker niet langzamer of sneller of lastiger. Wel is het een kwestie van doseren.
De CX 3.0 is afgemonteerd met Shimano Ultegra 10-speed, aangevuld met Fulcrum WH-CEX 6.5 CX wielset, Continental Cyclocross 35 mm banden, FSA stuur, Avid Shorty 4 remmen, Concept zadel, zadelpen en stuurpen en bling, bling zilveren Jagwire kabels.
