Ik ben Leus Frankie, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Joggerke.
Ik ben een man en woon in Herenthout (Belgie) en mijn beroep is arbeider.
Ik ben geboren op 17/07/1962 en ben nu dus 63 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: hardlopen/marathon.
getrouwd met Carine Cautaerts (hardloopster)
twee zonen Jorgi en Kenney
(hardlopers)
Vandaag een lange duurloop van 20.100 meter gelopen in 1:30:33, hsm 125. De benen nog eens goed vermoeien na een wedstrijd, om de weerstand te verhogen. Het nadeel van deze training is het gevaar op overbelasting van pezen en spieren. Een goede training rustig versneld en het tempo goed kunnen vasthouden. De weersomstandigheden waren zeer goed, alleen een beetje fris, maar we mogen niet klagen. Morgen staat er een trage duurloop van 15.000 meter op het programma.
Deze namiddag om 15:00 gaaan we naar het Zilvermeer in Mol voor de Zilvermeerloop. Jorgi gaat er op de vijf kilometer zijn besttijd aanvallen, na een maand harde training, heeft hij kans. Ikzelf hoop er op de tien kilometer een gemiiddelde van 16 km/uur op na te houden. Dit om me gerust te stellen voor volgende week zondag, dan vind mijn favoriete marathon plaats. De zilvermeerloop gaat over vier ronden van 2500 meter, wat wel spijtig is want er moet gedubbelt worden. Beter was om de omloop van de twee vorige edities te behouden toen twee ronden van vijf kilometer. Ik zou zeggen allen daar heen en maak er een mooie en spannende wedstrijd van.
Vandaag een trage duurloop van 12.300 meter gelopen in 0:57:49, hsm 114. De problemen van voor de knieblessure steken weer de kop op, de ontstekingen. Het meeste last heb ik van de rechterbil, de linker voetpees en rechter achillespees. Geen grote problemen, maar ze zijn er nog, de remedie is alles onder controle houden. De training op zichzelf was geen probleem, het ging redelijk maar niet super. Morgen staat de Zilvermeerloop van 10 kilometer op het programma, een snelheidstest.
Vandaag een trage duurloop van 21.110 meter gelopen in 1:42:08, hsm 112. Het was met veel goesting dat ik er aan begon ondanks de regen en felle wind. Een echte herfstdag en toch met een lentegevoel een lange trage duurloop afwerken. De knie reageerde goed op arbeid en de laatste drie blokken van drie kilometer, nog wat kunnen versnellen, de laatste blok tegen 13.4 km/uur, begon de knie rustig te trekken. Ik kon ook nog geen lange legging verdragen boven de gekwetste knie. De marathon van Kasterlee halen en een toptien lopen lijkt me wel het hoogst haalbare.
Zaterdag volgt er een snelheidstest over 10 kilometer tijdens de Zilvermeerloop. Eens zien of de knie tegen dan een tien kilometer tegen 16 km/uur aan kan. Maar morgen eerst een lange trage duurloop van 20 kilometer, om de knie te testen. En vrijdag een recuperatieloop van 12 kilometer, met een sterke basisconditie moet dat lukken. Als alles mee valt zondag een duurloop van 20 kilometer, en een normale pre-marathonweek.
Gezien de ijzersterke basisconditie, kan een deelname van de marathon van Kasterlee nog altijd. De basis die ik de laatste jaren gelegd heb, komt goed van pas op de mindere momenten. Donderdag word de looptraining hervat zoals ze op de planning staat, als de knie het toe laat. Met deze knie gaat het als maar beter, de wonde word kleiner, de pijn lichter, de beweeglijkheid groter. Ik geraak wel nog niet met de hiel tot tegen de bil, maar tot 40° lukt al vrij aardig. Het trekken van de wonde (kleine scheurtjes in de wondkorst) is ook al minder, ook de bijhorende pijn. Ook een wat meer kracht zetten gaat al, de algemene toestand is positief van 30% naar 80%. Ik plak geen tijd of plaats op prestatie's die ik eventueel ga leveren in Mol en kasterlee, finishen is het doel.
Vandaag 45 minuten op de ergometer, op souplesse gereden, geen reactie op de knie. De knie is bijna volledig ontzwollen, de druk onder de knieschijf neemt wat af. Ook de wonde op de knie word kleiner en het etteren is bijna volledig gedaan. Vandaag ben ik aan mijn vijfde dag antibiotica toe, nog drie dagen te gaan. Daarna heb ik nog tien dagen tot Kasterlee, dat moet haalbaar zijn, als er zich geen complicaties voordoen, en op schema kan komen, moet uitlopen kunnen. Veel meer mag ik niet verlangen, en mag ik niet riskeren, ik krijg ook nog twee kansen na Kasterlee. Misschien moet ik mijn pijlen op die twee marathons richten, Geldrop en Spijkenisse.
Vandaag een half uur op de ergometer, om te testen hoe ver het met de knie staat. Tweemaal een half uur op de ergometer met een half uurtje platte rust er tussen. Het zadel van de ergometer twee standen hoger gezet, om de knie niet teveel te plooien. Bij een geplooide knie van ongeveer 110°, is de pijn nog voelbaar, maar zeker te doen. Na enige tijd vermindert de pijn en gaat het soepelder, de fietsbeweging zonder weerstand. Ik krijg de electroniisch gereegelde weerstand niet in gang, op het display staat start pedaling. Het meeste pijn heb ik als ik de knie afdek met een verband of een lange broek, kan ik de knie niet pooien. T'is niet dat ik begin te wanhopen maar Kasterlee halen zou al een overwinning zijn.
Voor de derde dag na-een een looploze dag, ik krijg de eerste ontkickingsverschijnselen. De spierkabels worden wat weker, het gewicht gaat omhoog, ik voel me niet goed. Ik mis het lopen, dat is mijn drugs, zonder ziet er alles wat grijzer uit, zelf mijn haar. Straks probeer ik misschien wat te fietsen op de ergometer, maar de knie is alles beweeglijk. De geinfecteerde wonde ziet er oppervlakkig nochtans beter uit dan gisteren. Misschien komt het gewricht wat los als ik fiets aan de laagste weerstand, het proberen waard. Ondertussen lees ik dat er nog meer dan tweehonderd plaatsen vrij zijn voor de marathon van Kasterlee. Als je tijd hebt en je bent in vorm, moet je niet twijfelen om je in te schrijven, het is Vlaanderen mooiste.
Vandaag gaat het al wat beter met de knie, niets spectaculair, alleen de zwelling is wat minder. De beweeglijkheid is een paar graden beter, maar zelf fietsen is nog niet mogelijk. Het vocht dat uit de kniewonde komt is al iets minder kleurrijk en de pijn een beetje minder. Toch paradoxaal zeven marathons in 50 dagen, met alle mogelijke lichte overbelastingen, ik kon blijven lopen. Een stomme tak en een valpartij later, een geinfecteerde wonde en ik sta op non-actief. Zo zie je maar, vele mensen zeiden pas maar op dat je, je niet kreupel loopt, iedereen heeft zijn limiet. Mijn limiet was dus een stomme tak op een smal bospadje.....
Vandaag slecht nieuws in verband met mijn knie, na een dokterbezoek, de diagnose. Zwaar ontsoken wonden, waardoor er waterophoping is onder de huid en rond de pezen. Ik mag 10 dagen niet lopen zolang de knie gezwollen of pijnlijk is en moet acht dagen antibiotica nemen. Daar gaat Kasterlee waarschijnlijk aan me voorbij, zeker als podiumkandidaat. Het blijft nu afwachten , en zien hoelang de onbeschikbaarheid blijft duren, dan plannen. Ook de plaats in de marathon en ultracup komt in het gevaar als de onbeschikbaarheid langer duurt.
Vandaag een trage duurloop van 19.100 meter gelopen in 1:34:59, hsm 114. We zitten thuis met twee gegijzelden door de Mexicaanse griep, in quarantaine. Voorlopig ontspringen Jorgi en ikzelf voorlopig de dans, genoeg antilichamen aangemaakt. Met de knieen gaat het iets minder goed den gisteren, de wonde blijft etteren. De beide knieen doen pijn tijdens het lopen, maar ik kon ruim 1.5 uur lopen dus. Hoop ik dat het allemaal nog wel zou meevallen, morgen de volgende test. Op het programma stond een interval, maar dat zal iets teveel van het goede zijn.
Het is me gelukt, maar niet echt voor herhaling vatbaar. De eerste en laatste waren de traagste marathons. Twee windmarathons in Nederland, de eerste was de zwaarste. De laatste was het vet van de soep, en was het knokken tot het einde. Ook driemaal onder de 2:48:40 en dus sneller dan 15 km/uur. Ik kan alleen maar tevreden zijn, alleen die uitschieter is er niet gekomen.
Daar juist nog 7000 meter gelopen om de knie te testen, in 0:36:27, hsm 113. Samen met de oudste zoon Jorgi die toch moest gaan los lopen of trainen. Zeer traag begonnen en af en toe eens doortrekken, onze Jorgi kon ik niet volgen. Het was meer om de knie te testen natuurlijk, ik twijfel er nog aan of er niets is. Natuurlijk zijn de diepste schaafwonden pijnlijk, maar ook de knieschijf heeft een serieuze klap moeten opvangen en zal zich een paar dagen laten voelen. Morgenvroeg weet ik meer als de nacht rust gebracht heeft en stijfheid zich laat gevoelen. Vandaag dus in totaal 23.200 meter gelopen en dat is iets teveel de dag na een marathon.
