Aangezien m'n vriendin vandaag wat gaat studeren, besluit ik er eens stevig in te vliegen.Vanuit Las Palmas volg ik eerst de (niet echt veilige) GC-2, richting Arucas. Die afrit blijkt meteen ook de steilste strook van de dag te zijn, 800 m aan 16%. Ik verpink niet, en "Armstrongsgewijs" draai ik soepel de 39-25 rond, terwijl ik niet uit het zadel kom. Ik laat Arucas achter me, en volg de GC-300 naar Firgas, maar even voorbij Buenlugar gaat het bijna mis. Een dolenthousiast kereltje is op het trottoir wat met z'n voetbal aan het jongleren, en net als ik hem passeer vliegt het leer de rijweg op. Ik kan nog net remmen, en met meer geluk dan kunde ontwijk ik de bal en een aankomende auto, door op het voetpad aan de overkant van de straat te springen. De jongen staat op het punt een ferme oplawaai van z'n (overigens niet onknappe moeder...) te krijgen, tot ik de gemoederen kan bedaren en in m'n beste Spaans probeer uit te leggen dat het allemaal zo erg niet is. Probleem opgelost dus. Ik vervolg de oplopende GC-300 tot in Firgas, en in een vlaag van zelfoverschatting besluit ik de GC-30 en vervolgens de GC-21 te volgen tot in Artenara. Dit is het hoogste dorp (1270m) van Gran Canaria, en steekt als een adelaarsnest boven de omliggende valleien uit. Eén verradelijk punt echter: De signalisatie op het eiland is heel duidelijk, maar bijna nergens staat de afstand in Km vermeld. Ik was dan ook nog eens zo snugger om m'n kaart op het appartement te laten liggen, maar daar geef ik nu (nog) niet om. Ik voel niet dat ik al ruim twee en 'n half uur aan het klimmen ben omdat ik nog steeds de kleine molen (39-23/25) draai. Ben voor de gelegenheid ook nog eens getooid in m'n favoriet Discovery Channel uitrusting, en voel  me als "King Lance" op l' Alpe d' Huez in 2004! Even voor Cruz de Tejeda heb ik een prachtig zicht op het westen van Gran Canaria, en doordat het vrijwel helder is, is ook de Teide, van het naburige eiland Tenerife te zien. (Zie foto.) Ik zit nu op de verlaten GC-15, en tot m'n verbazing gaat de weg plots in dalende lijn. Ideaal moment om wat voedsel binnen te slaan dus, tot ik besef dat m'n proviand uitdagend ligt te "rotten" naast m'n kaartje van Gran Canaria, op ons appartement. "Godeverdommemiljaardedju!" Veel tijd om te mekkeren heb ik echter niet. Ik zit nu namelijk constant op een plateau, tegen een steile bergwand te fietsen, en het is constant klimmen en dalen wat m'n cadans volledig ontregelt. Bovendien is de weg bochtig, in slechte staat, en is de inhoud van m'n bidons leeg, net als m'n maag. Het dringt plots ook tot me door dat ik de laatste 45 min. geen levende ziel ben tegengekomen. Ik bevind me in het onbewoonde centrum van het eiland, en toeristen zie je hier ook zelden of weinig. Die liggen natuurlijk allemaal te bakken op de stranden. Met een temperatuur die de 30 graden overstijgt kan ik ze geen ongelijk geven! Ik wil Maria sms' en dat ik heel wat langer dan de voorziene drie uur zal wegblijven, maar heb in dit eenzaam natuurgebied geen kl*ten bereik! Rechtsomkeer dan maar, en ik vervloek de steile afdalingen van daarnet, die nu echte kuitenbijters geworden zijn. Bij iedere pedaalomwenteling voel ik de kracht uit m'n benen wegvloeien. Op karakter werk ik de laatste stijgende meters af, maar moet nog een goeie 20 minuten dalen voor ik eindelijk aan een winkeltje de inwendige mens wat kan versterken. Uitgeput bereik ik na 4 uur en 20 minuten het appartement, waar een douche en 4 borden paella me er weer bovenop helpen. Dat was nodig, want 's avonds is er nog een groot stadsfeest waarbij om 12 u een gigantisch vuurwerk afgestoken wordt, en iedereen een verfrissende duik in de Atlantische Oceaan neemt. Best wel een aardig spektakel om te aanschouwen!