Ik ben Bart Bonne
Ik ben een man en woon in Las Palmas (Gran Canaria-Spanje) en mijn beroep is mountainbikegids.
Ik ben geboren op 08/11/1974 en ben nu dus 50 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: wielrennen,metal,voetbal (Anderlecht).
1.18 Open (Am./Mast./B.El.zc/B.U23)Zomergem, 20/06/08
D-day vandaag! Al weken spreken sommige collega's over niks anders dan de wedstrijd in Zomergem, en dat ik daar toch eens serieus uit m'n pijp ga moeten komen...Ze schijnen niet te beseffen dat de wedstrijd uitrijden voor mij al 'n prestatie op zich is. Het niveau bij een open wedstrijd ligt door de aanwezigheid van de contractloze eliterenners best wel hoger dan bij de nevenbonden. Drie jaar terug reed ik er ongetwijfeld de beste wedstrijd uit m'n "carriere", maar toen zat ook alles mee. Het was zeer warm, en ik had al heel wat meer wedstrijden en trainingen in de benen. Nu werd ik in het voorjaar enkele keren los uit de wielen gereden, hetgeen me vroeger nooit overkomen was. De wedstrijd van vandaag is dus een uitstekende conditiewaardemeter. Met 94 renners vertrokken we voor 92 Km. of 23 ronden, en veel tijd voor zenuwen of andere zever was er niet, want er werd er meteen ingevlogen. Op de hellende uitloopstrook voorbij de kerk was het iedere ronde alles geven om het peloton bij te benen, maar ik voelde me goed, kreeg de grote versnellingen goe rond en m'n hartslag piekte soms tot 190 slagen per minuut. Een goed voorteken. Ik was voldoende gerecupereerd van de vorige wedstrijden en kon diep gaan zonder te "briesen" als een overjaarse stier. Halfweg koers kregen we naast de eerste schamele regendruppels ook plots het gezelschap van een minuscuul jong katje, dat wellicht z'n eerste ontdekkingsstapjes op deze aardkloot aan het zetten was. Het diertje passeerde tot op 10 cm van m'n voorwiel en ik vreesde voor een ware ravage achter mij. Gelukkig... Iedereen kon de poes ontwijken en het beestje zal hoogstens een licht trauma opgelopen hebben aan de confrontatie met een gehelmde bende macho's met geschoren benen... Ik voelde me nu elke ronde beter worden, kreeg meer vertrouwen in de wedstrijd en reed naar voor. Door m'n overmoed echter, zag ik een serieuze put in het wegdek niet. De slag was ongemeen hard, m'n zadel knakte anderhalve cm naar beneden en het werd nu enorm oncomfortabel om verder te fietsen. Aangezien er heel wat familie en vrienden stonden te supporteren, (ramptoeristen...) wou ik niet direct opgeven, maar door de veel lagere zitpositie verkrampten m'n benen razendsnel. Al vlug raakte ik met een 8-tal renners achterop en na 80 Km moesten we de wedstrijd verlaten. Een ontgoocheling, maar wel een troost dat het niet aan m'n conditie lag. De makkers Mario (8ste), Wim (41ste) en Vincent (51) brachten er het heel wat beter af.
Opgave na 80Km. door zadelbreuk. Gem.hartslag:178 Max.hartslag:192
