Ik ben Bart Bonne
Ik ben een man en woon in Las Palmas (Gran Canaria-Spanje) en mijn beroep is mountainbikegids.
Ik ben geboren op 08/11/1974 en ben nu dus 50 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: wielrennen,metal,voetbal (Anderlecht).
1.18 Open (Am./Mast./B.El.zc/B.U23)Zomergem, 20/06/08
D-day vandaag! Al weken spreken sommige collega's over niks anders dan de wedstrijd in Zomergem, en dat ik daar toch eens serieus uit m'n pijp ga moeten komen...Ze schijnen niet te beseffen dat de wedstrijd uitrijden voor mij al 'n prestatie op zich is. Het niveau bij een open wedstrijd ligt door de aanwezigheid van de contractloze eliterenners best wel hoger dan bij de nevenbonden. Drie jaar terug reed ik er ongetwijfeld de beste wedstrijd uit m'n "carriere", maar toen zat ook alles mee. Het was zeer warm, en ik had al heel wat meer wedstrijden en trainingen in de benen. Nu werd ik in het voorjaar enkele keren los uit de wielen gereden, hetgeen me vroeger nooit overkomen was. De wedstrijd van vandaag is dus een uitstekende conditiewaardemeter. Met 94 renners vertrokken we voor 92 Km. of 23 ronden, en veel tijd voor zenuwen of andere zever was er niet, want er werd er meteen ingevlogen. Op de hellende uitloopstrook voorbij de kerk was het iedere ronde alles geven om het peloton bij te benen, maar ik voelde me goed, kreeg de grote versnellingen goe rond en m'n hartslag piekte soms tot 190 slagen per minuut. Een goed voorteken. Ik was voldoende gerecupereerd van de vorige wedstrijden en kon diep gaan zonder te "briesen" als een overjaarse stier. Halfweg koers kregen we naast de eerste schamele regendruppels ook plots het gezelschap van een minuscuul jong katje, dat wellicht z'n eerste ontdekkingsstapjes op deze aardkloot aan het zetten was. Het diertje passeerde tot op 10 cm van m'n voorwiel en ik vreesde voor een ware ravage achter mij. Gelukkig... Iedereen kon de poes ontwijken en het beestje zal hoogstens een licht trauma opgelopen hebben aan de confrontatie met een gehelmde bende macho's met geschoren benen... Ik voelde me nu elke ronde beter worden, kreeg meer vertrouwen in de wedstrijd en reed naar voor. Door m'n overmoed echter, zag ik een serieuze put in het wegdek niet. De slag was ongemeen hard, m'n zadel knakte anderhalve cm naar beneden en het werd nu enorm oncomfortabel om verder te fietsen. Aangezien er heel wat familie en vrienden stonden te supporteren, (ramptoeristen...) wou ik niet direct opgeven, maar door de veel lagere zitpositie verkrampten m'n benen razendsnel. Al vlug raakte ik met een 8-tal renners achterop en na 80 Km moesten we de wedstrijd verlaten. Een ontgoocheling, maar wel een troost dat het niet aan m'n conditie lag. De makkers Mario (8ste), Wim (41ste) en Vincent (51) brachten er het heel wat beter af.
Opgave na 80Km. door zadelbreuk. Gem.hartslag:178 Max.hartslag:192
De klassieker te Halle is al jaren een vaste waarde bij de VWF, en een leuke koers om te rijden. Lange brede wegen, ruim deelnemersveld en een schitterende organisatie maken die wedstrijd echt af! Normaal gezien is ook de zon elk jaar van de partij, al was dit vandaag wel even anders. Bij het verlaten van de thuishaven plensten reeds de eerste regendruppels op het autoraam, op de E40 barstte er een heus onweer los, maar naarmate ik me dichter bij de "scene of crime" bevond, klaarde de hemel op, en priemde er zelfs een aardig lentezonnetje door de wolken. Ik kon een serieuze grijns niet onderdrukken. De gedachte aan de renners die in m'n contreien hoogstwaarschijnlijk een verregende wedstrijd zouden afwerken, terwijl wij hier 3 uur in het zonnetje zouden fietsen, deed m'n snuit glimmen van plezier! Helaas, m'n leedvermaak was echter van korte duur. Nauwelijks was het startschot gegeven, of een miezerige regen dwarrelde over onze behelmde koppen. Ik kreeg het koud, de benen voelden direct stram aan en dacht al meteen aan opgeven. Niet direct een ideale ingesteldheid met nog 107 Km. voor de boeg. Ik beet door en worstelde me door de eerste grote ronde van 50 Km., doorheen het prachtig glooiende Pajottenland. Om risico' s te vermijden hield ik me voornamelijk op in de achterste gelederen van de grote groep. Doordat er weinig bochten waren, viel het daar nog mee. Ik wou in de eerste plaats gewoon uitrijden, om wat extra koerskilometers in de benen te hebben. Vooraan in de koers werd er regelmatig gedemarreerd, maar ik besloot wijselijk om me er niet mee te moeien. De meeste ontsnappingen waren trouwens geen lang leven beschoren, tot net voor de plaatselijke ronden 7 man wegreden. De goede vlucht was vertrokken, en dit was het sein voor de volgauto' s om ons rakelings en luid claxonnerend te passeren. Best wel gevaarlijk, maar ook wel "kicken" natuurlijk. Er werd nu ook in het peloton nerveuzer gekoerst, en ik schoof meer door naar de frontlinie. In de laatste ronde wou ik nog een jump naar voor plaatsen, maar op de laatste helling gingen enkele renners voor mij tegen de vlakte. Ik kon ze gelukkig ontwijken, maar stond nu wel stil. Als een nieuweling kreeg ik niet direct m'n verkleumde voeten in m'n klikpedalen, zodat ik zelfs een verre ereplaats kon vergeten. Al bij al was het toch een goeie training met het oog op de Open 1.18 wedstrijd in Zomergem.
107Km. in 2h32 41,8 gem. 75ste/154 Max. hartslag:184 Gem. hartslag:165
Voila, Na lang aarzelen, en in navolging van enkele collega wielrenners ben ik er dan toch aan begonnen: een blog hoofdzakelijk over wielrennen. Verwacht geen heldenverhalen over splijtende demarrages en klinkende overwinningen, want m'n "verhaal" situeert zich voornamelijk in de buik van het peloton. Van een ezel maak je nu eenmaal geen koerspaard, maar wat dan gezegd van een driedubbele... Anyway, het is na negen jaar (zeven jaar competitie) nog steeds leuk om te doen, ik schoof er zelfs m'n andere passie (was drummer in een metalband) voor opzij. Een moeilijke beslissing indertijd, maar de twee waren gewoon niet te combineren. Het is wel verwonderlijk dat je dan toch kiest voor hetgene waar je het minst talent voor hebt. De passie voor de hardere metal bleef gelukkig wel intakt. M'n concertbezoeken en CD inkopen heb ik dan misschien wel wat teruggeschroefd, ik ga nog steeds als vanouds uit de bol voor onsterfelijke bands als Marduk, Darkthrone, Immortal, Necrophobic,... Maar goed, ik ging het hier dus hebben over wielrennen. Dat er hier en daar wat extra toeristische info over de Canarische eilanden wordt gegeven, moet je er maar bijnemen."Insiders" weten waarom!
Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt. Het is gewoon zoals je het zélf wenst. Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed. Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.
Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat. Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard.
Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig. Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.
Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.
Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".
Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen. In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.
D-day vandaag! Al weken spreken sommige collega's over niks anders dan de wedstrijd in Zomergem, en dat ik daar toch eens serieus uit m'n pijp ga moeten komen...Ze schijnen niet te beseffen dat de wedstrijd uitrijden voor mij al 'n prestatie op zich is. Het niveau bij een open wedstrijd ligt door de aanwezigheid van de contractloze eliterenners best wel hoger dan bij de nevenbonden. Drie jaar terug reed ik er ongetwijfeld de beste wedstrijd uit m'n "carriere", maar toen zat ook alles mee. Het was zeer warm, en ik had al heel wat meer wedstrijden en trainingen in de benen. Nu werd ik in het voorjaar enkele keren los uit de wielen gereden, hetgeen me vroeger nooit overkomen was. De wedstrijd van vandaag is dus een uitstekende conditiewaardemeter. Met 94 renners vertrokken we voor 92 Km. of 23 ronden, en veel tijd voor zenuwen of andere zever was er niet, want er werd er meteen ingevlogen. Op de hellende uitloopstrook voorbij de kerk was het iedere ronde alles geven om het peloton bij te benen, maar ik voelde me goed, kreeg de grote versnellingen goe rond en m'n hartslag piekte soms tot 190 slagen per minuut. Een goed voorteken. Ik was voldoende gerecupereerd van de vorige wedstrijden en kon diep gaan zonder te "briesen" als een overjaarse stier. Halfweg koers kregen we naast de eerste schamele regendruppels ook plots het gezelschap van een minuscuul jong katje, dat wellicht z'n eerste ontdekkingsstapjes op deze aardkloot aan het zetten was. Het diertje passeerde tot op 10 cm van m'n voorwiel en ik vreesde voor een ware ravage achter mij. Gelukkig... Iedereen kon de poes ontwijken en het beestje zal hoogstens een licht trauma opgelopen hebben aan de confrontatie met een gehelmde bende macho's met geschoren benen... Ik voelde me nu elke ronde beter worden, kreeg meer vertrouwen in de wedstrijd en reed naar voor. Door m'n overmoed echter, zag ik een serieuze put in het wegdek niet. De slag was ongemeen hard, m'n zadel knakte anderhalve cm naar beneden en het werd nu enorm oncomfortabel om verder te fietsen. Aangezien er heel wat familie en vrienden stonden te supporteren, (ramptoeristen...) wou ik niet direct opgeven, maar door de veel lagere zitpositie verkrampten m'n benen razendsnel. Al vlug raakte ik met een 8-tal renners achterop en na 80 Km moesten we de wedstrijd verlaten. Een ontgoocheling, maar wel een troost dat het niet aan m'n conditie lag. De makkers Mario (8ste), Wim (41ste) en Vincent (51) brachten er het heel wat beter af. 
De klassieker te Halle is al jaren een vaste waarde bij de VWF, en een leuke koers om te rijden. Lange brede wegen, ruim deelnemersveld en een schitterende organisatie maken die wedstrijd echt af! Normaal gezien is ook de zon elk jaar van de partij, al was dit vandaag wel even anders. Bij het verlaten van de thuishaven plensten reeds de eerste regendruppels op het autoraam, op de E40 barstte er een heus onweer los, maar naarmate ik me dichter bij de "scene of crime" bevond, klaarde de hemel op, en priemde er zelfs een aardig lentezonnetje door de wolken. Ik kon een serieuze grijns niet onderdrukken. De gedachte aan de renners die in m'n contreien hoogstwaarschijnlijk een verregende wedstrijd zouden afwerken, terwijl wij hier 3 uur in het zonnetje zouden fietsen, deed m'n snuit glimmen van plezier! Helaas, m'n leedvermaak was echter van korte duur. Nauwelijks was het startschot gegeven, of een miezerige regen dwarrelde over onze behelmde koppen. Ik kreeg het koud, de benen voelden direct stram aan en dacht al meteen aan opgeven. Niet direct een ideale ingesteldheid met nog 107 Km. voor de boeg.
Voila,
