Terwijl ik het verhaal al hoorde, meerdere keren zelfs: jullie eerste ontmoeting. Het 'waar, wanneer, wat' in alle detail, zowel van Haar als van jou. Je herinnert het je alsof het gisteren was.

Maar onze keer vrijen (tot voor kort noemde ik het 'liefhebben' maar vandaag noem ik het 'vrijen' of zelfs 'sex hebben')... de datum lijkt je compleet te ontgaan. Ik verwachtte ook niet anders. Onze kennismaking, onze eerste ontmoeting... de data ontgingen je compleet.  Waarom zou deze datum wél meer indruk gemaakt hebben op jou?

Huilen doe ik niet meer. Ik dank de antidepressiva. Maar het speelt wél al heel de dag door mijn hoofd. Ik leg me neer bij het feit dat ik je seffens een boodschap zal sturen, om duidelijk te maken dat vandaag een betekenis had. Dat ga ik niet kunnen laten, ik ken mezelf. De tweede verjaardag vergaf ik je, in de aanloop naar je allereerste optreden. Stress doet rare dingen met mensen, vergoeilijkte ik je. Maar vandaag is er geen enkel excuus... enkel inattentiviteit.

Ik zou willen roepen, schreeuwen, je een klap in je gezicht geven om je te wekken. Je verliest me. Ik weet niet of je beseft waar ik zit, waar ik intussen geraakt ben. Jouw annulatie deze week was zo evident, zo verwacht. Ik gaf je enkele data om te praten, over een paar weken pas. Gedaan met me in alle bochten wringen, gedaan met mijn leven op jou af te stemmen. Momenteel heb ik andere prioriteiten, en ik respecteer die. Jij moet maar wachten...

Je horloge ligt klaar in mijn bureau... ik kijk er meerdere keren per week naar. Het wacht op jou.

Want daar komt het op neer. Haar boodschap op fb gisterenavond is duidelijk: jij hebt haar gezegd dat ze moet rusten op de zetel. En vandaag samen naar de huisarts, die jullie weer beiden thuis schrijft voor de rest van de week. Voor een verkoudheid (tja, noem het een rhinosinusitis, het komt neer op een flinke verkoudheid). Nu ja, ik wéét dat ik hard ben in die dingen, ga zelf werken met hoge koorts, met antibiotica. Ik ben opgevoed met een vreselijke werkethiek, en om thuis te mogen blijven van school (en nu het werk) moet het ernstig zijn.

Net zoals ik mijn kinderen grootbreng. Thuis blijven van school vraagt serieus ziek zijn, en nooit zonder een attest van de dokter. Mama schrijft zelf géén briefjes voor school... ook niet voor één dag. En het loont... één van de kids wilde enkele dagen geleden zelfs voor een uurtje naar school, voor hij naar de dokter moest voor controle na ziekte "want dan kan ik toch nog een uurtje de les volgen".

Op het jaar dat ik jullie ken, hoor ik steeds weer "ziek thuis" ("voor één dag heb ik geen attest nodig"). Ja, een punt van kritiek, dat ik nooit zal uiten. Het is jullie zaak, jullie eigen ethiek. Maar weer een punt dat mij bevestigt dat "wij" kansloos zijn. Ik zou het niet verdragen, die houding...

Maar ik had er het raden naar. Vermoedde het. Wat is het eenvoudig: haar eventjes aanspreken op fb, fijne werkdag wensen, en ik krijg de waarheid. Jij zweeg erover vandaag, wist me enkel te vertellen dat jijzelf je niet geweldig voelt, en naar de dokter gaat. Ik zwijg, confronteer je er zelfs niet meer mee. Je antwoord ken ik "ik heb toch niet gelogen". En inderdaad: je liegt niet. Je verzwijgt enkel dingen.

Ik doe hetzelfde. Ik verzwijg meer en meer, vertel het strikte minimum. Wat valt er immers nog te zeggen, behalve "vaarwel"?

Dus de woorden "vanavond lukt niet, Zij blijft thuis"... Natuurlijk kan ik het niet weten, maar ik stel me zo voor dat Zij zich niet super voelde. Ik kan me zo voorstellen hoe jij zegt "blijf dan maar thuis vanavond van de repetitie". Hoe dan ook... het berichtje rond 16h verrast me niet. 

Zoals altijd weer... zonder een woord van spijt over onze geannuleerde afspraak. 

Afspreken was al een moeizaam proces gisterenavond. Waar spreken we af? Ik voel hoe jij aanstuurt op een afspraak op kamer. Ik blijf vaag, houd het op "ik rijd wel in jouw richting, laat maar weten waar ik moet zijn". Maar op geen enkel moment stel ik voor dat we op kamer gaan. Dus eindigt het met een "kom dan maar naar hier zeker" van jouw kant.

Dus weer moest ik thuis last minute een "vergadering" annuleren... Gelukkig komen er nooit vragen, zijn ze zoals altijd blij dat ik een extra avondje thuis ben.

Het maakt me zelfs niet meer droevig, dat je annuleert. Ik laat geen traan. Is dit nu het effect van de antidepressiva? Ik klamp er me aan vast, vergat ze nog niet één keer (voor mij een hele prestatie). Twee weken ver ben ik nu... het kan dus enkel nog maar beteren. Gedaan met de angstaanvallen, de huilbuien te pas en te onpas, het obsessieve checken of je je fb of whatsapp opende. 

Loslaten... Laat ik jou los, of ben jij mij kwijt? Ach, wat maakt het ook uit... belangrijkste is dat ik volhoud, niet meer herval. Geen idee of ik daar al sterk genoeg voor ben. Ik kan het enkel hopen...

Het antwoord is nog steeds "ja". Maar met een nuance...  Houden van jou gaat niet meer samen met "jou hebben". Ik zag je van het podium stappen... voorbij onze rij wandelen. Jouw blik ging enkel naar Haar en jouw dochter, mij negeerde je. Instinctief maakte je de keuze. Ik leg er me bij neer.

Gisteren was Zij er niet... zocht ik je op na de voorstelling. Even praten in de kleedkamer, alleen. Ik bleef bij je tot iedereen weg was. En je gaf me een snelle zoen op mijn lippen. Maar jouw eerste vraag zei alles "heb je me gemist?" terwijl het juiste om te zeggen geweest zou zijn "ik heb je gemist".

Altijd weer... alles draait om jou. Jouw geruststelling, jouw eigenbeeld. Als ik iets gezegd zou hebben, ik zou begonnen zijn met "ik heb je gemist". Jij niet.

Ik heb niet geantwoord, heb je het zelfs maar gemerkt? Ik heb de vraag teruggekaatst: "heb jij mij gemist?". 

Ik ken het antwoord op die vraag. Denk ik toch. Je hebt mij niet gemist, al zeg je van wel. Je hebt mijn lichaam gemist, dat wil ik nog geloven. Maar mij??? Je hebt Haar. Ik ben intussen zover om te zeggen: Ze mag je hebben. Want dit gaat nooit werken, jij en ik. Ik pas niet in jouw leven, jij past niet in het mijne. Ik heb bet nochtans gewild, ik wilde het proberen, er alles voor opgeven. 

Ik geloof in instincten, in eerste blikken. En jouw eerste blik zei alles. Die ging niet naar mij maar naar Haar. Je mag me nog 1000 keer zeggen dat het niet zo is, ik zag jou Haar blik zoeken. Of was het die van jouw dochter? Je zal me dàt vertellen, maar ik zag je wel kijken. Ik kan er niet meer in geloven.

Het is niet erg... ik kom hier wel over. It's better to have loved than to have never loved at all, nietwaar? Je gaf me een blik op hoe het had kunnen zijn, maar toen was het al gedaan. "So be it"... hoe vaak heb ik die woorden al niet geschreven? 

Het is goed zo. Dinsdag kom ik met je praten. Neen, ik ben vastbesloten, ik kom niet vrijen. Sowieso, zoals je zelf zei: we vrijen  niet meer bij jou thuis. Ik ben de vluggertjes beu. Ik kom praten. Ik heb lang getwijfeld, maar ik kom nog even zonder horloge. Omdat ik eerst mijn eigen optreden niet in gevaar wil brengen. Ik wil nog rust, nog enkele weken. Ik wil mijzelf hetzelfde gunnen als ik jou gunde, afgelopen weekend. Rust, kalmte.  Wat ik kom zeggen, weet ik eigenlijk nog niet. Ik kom vooral luisteren, denk ik.

Ik weet nu al wat je zal vertellen. Jouw nieuwe project. Maar mij sleur je deze keer niet mee... je mag het werk zélf doen. 

Ik kàn dit!!! Nog even volhouden... over 5 weken ben ik 5 dagen alleen thuis. Tijd genoeg om te huilen, te rouwen, te treuren, zonder mensen in huis. Daarna moet het gedaan zijn. Symbolisch of niet, maar jouw verjaardag valt in die periode. 

Let's get it over with... 

Mis ik je er minder om? Neen, absoluut niet. Heb ik minder spijt van hoe alles gelopen is? Zeer zeker niet. Ik rouw nog steeds. Maar ik rouw steeds minder om jou, steeds meer om wat had kunnen zijn en nooit meer zal zijn. Ben ik duidelijk? Dat weet ik eigenlijk niet... maar voor mij voelt het zo.

Maar elke dag neem ik meer afscheid van de toekomst zoals we ze samen droomden. Liggend op een bed, ergens op een kamer. Want natuurlijk vrijden we geen 2 of 3 uur non stop. We praatten veel, over alles en nog wat, maar vooral over dromen, over "ooit". Mijn dromen en jouw dromen, en we zochten hoe we beide konden combineren. We fantaseerden, in afwachting van onze "ooit", over uitjes met mijn kids, enkel jij en ik, "om te voelen hoe het zou kunnen zijn". We planden reisjes, jij zou wel een excuus bedenken om eens enkele nachten weg te kunnen van thuis (voor mij is dat een stuk minder moeilijk, enerzijds professionneel, maar ook omdat het hier geen probleem oplevert om eens enkele nachten alleen weg te gaan). 

Wat hadden we mooie dromen, mijn lief. We droomden groot, grenzeloos, eindeloos. Onze gezichten dicht bij elkaar, pratend, zoenend, onze vingers verstrengeld. 

De realiteit speelde spelbreker. Niet enkel Zij, maar ook jouw inertie, jouw gebrek aan durf en ondernemingszin. Ik besefte al snel dat ik al jouw excuses bedacht om elkaar te zien, weet je nog dat ik die opmerking maakte? Toen het moment kwam dat je zelf een excuus moest bedenken, afgelopen zomer, viel élk plan in het water, bleek er niets gepland. Het keerpunt...

Dromen... ik was bereid om ze allemaal te helpen realiseren.

Wat was ik zenuwachtig. Om de stress te minderen, hadden we elkaar in de loop van de namiddag al even gebeld, om alvast te wennen aan elkaars stem. Ik hoorde jouw stem, die al te bekende klanken. Wat klonk je meteen al vertrouwd...

Mijn hart bonste. Ik trachtte me te concentreren op mijn werk, maar wachtte vol ongeduld op de bel... de bel die niét van de volgende afspraak kwam, want ik had een leegte in mijn agenda. Een leegte die jij zou opvullen, met jouw komst. De initiële reden was op dat moment al een excuus geworden voor onze ontmoeting. Hoeveel uren chatten we in die eerste 2 weken? Elke avond zaten we 5-6 uur te praten, vertrouwden we elkaar alles toe. Elke vraag kon gesteld worden... van in het begin geen geheimen tussen ons, geen taboes.

En toen... ik opende de deur, en daar stond je dan. Ik keek in je ogen, en was verkocht. Je zat tegenover me, in mijn bureau. Onze knieën raakten elkaar nét niet. Onze vingers vlak bij elkaar, zonder huidcontact. En toch... we voelden het beiden. We praatten... we keken... we luisterden... we voelden. Tot de bel weer ging...

Tijd voor het afscheid. We stonden beiden recht, en ik zei "we horen elkaar weer" (of zoiets). En jij... jij kuste me. Een zachte aanraking, jouw lippen die de mijne raakten. Wat ik toen voelde, valt met geen woorden te beschrijven. Magie... 

Ik vroeg je of je wachtte tot ik klaar was. Je zei ja, maar even later stuurde je dat je even naar buiten ging. Mijn hart sloeg een slag over... zou je nog wel terugkomen? De rest is geschiedenis: je kwam terug, we praatten nog meer... en we zoenden. Meteen zo vertrouwd, zo vanzelfsprekend. Alsof we elkaar altijd al gekend hadden. 

Vandaag precies een jaar geleden. En ook vandaag besef je het niet. 

Jouw horloge kwam aan. Een horloge, als teken van de korte tijd die mij met jou gegund was, maar ook als teken van alle tijd die we onherroepelijk kwijt zijn. Zo vaak mijmerden we over al die keren dat we de afgelopen 35 jaar elkaar gekruist hebben, hoe weinig het gescheeld had om elkaar eerder te ontmoeten... tijd die we nooit meer konden terugkrijgen. 

Maar we droomden ook samen over 'ooit'. Een 'ooit' waarin we samen konden zijn, elke dag. Zonder grenzen. Openlijk. Een 'ooit' waarin we van onze liefde konden genieten. Die 'ooit' is veranderd in een 'nooit'. Lang nadat ik het geloof in 'ooit' verloor, bleef jij beweren dat je erin geloofde... jouw fantasiewereldje. Want jij kàn en wil Haar niet verlaten...

Zelfs nu, nu ik mijn wens uitte om jullie alledrie van mijn fb te verwijderen, kan je enkel hén beschermen. Je wil niet dat ik hen verwijder... dat mag ik "hen niet aandoen". Dààr ligt jouw prioriteit... ik was enkel een optie, nooit een prioriteit, zoals jij beweerde. 

Ik denk na over de woorden die ik bij jouw horloge zal voegen. Famous last words... mijn sarcastische kant komt terug boven. Alvast een goed teken  Ik kom er wel, mijn lief. 

Okee, de misselijkheid is niet leuk. De droge mond evenmin. Maar het gevoel van "onthechting", "wazig zijn"... ik kan me voorstellen dat het mensen stoort, maar mij komt het op dit moment zeer uit. Want het ging te ver... mijn ideeën gingen steeds vaker de verkeerde kant uit. Ik blijf mezelf voorhouden dat ik nooit of te nimmer mezelf iets zou aandoen. Maar ik heb geen religie om me tegen te houden. Ik ben een voorstander van euthanasie, ook voor psychisch lijden. In mijn ogen heeft ieder mens het recht om over zijn of haar leven te beslissen, ook bij zelfmoord. Mijn eigen persoonlijke visie, die ik aan niemand zal opdringen. Dit is niet de plek om daar een debat over te openen.

Maar ik zie mezelf niet als iemand die opgeeft. Ik heb hier thuis enkele verdomd goede redenen rondlopen om het niet te doen. Ik heb mijn werk, waar ik ondanks alles nog steeds veel voldoening uit haal (maar waarin ik ook voelde dat ik minder efficiënt werd). Ik heb hier thuis een geweldige partner rondlopen. En ik ben ik.... koppig, vasthoudend, optimistisch.

Dat jij mijn natuurlijke optimisme gebroken hebt, verstoort me. Dus het beste wat ik nu kan voelen, is onthechting. Dat optimisme komt wel weer terug, daar twijfel ik geen seconde aan. Ik moet hier gewoon doorheen... 

Ik ben overtuigd van mijn beslissing om die pillen te nemen. Jij reageert er gelaten op. "berustend" noem jij het. Je bent niet in staat om te reageren op mijn lijden. Elke uitspraak in die richting blijft zonder enige reactie. En ik? Ik voel me verraden. Verraden door de man die een jaar geleden opmerkte hoe eenzaam ik me kon voelen, ondanks iedereen om me heen. De man die me toen beloofde dat ik er nooit meer alleen voor zou staan, dat hij er àltijd, wat er ook zou gebeuren, zou zijn voor mij. Diezelfde man laat me me, nu ik hem nodig heb, meer dan ooit alleen voelen.

De koude voelt des te killer aan, als je warmte gekend hebt....

De eigenschap die jij beweerde in overvloed te hebben. De eigenschap die ik steeds meer mis bij jou. Ik ben er nog steeds niet uit, waar jouw gebrek aan empathie vandaan komt. Maar dat het er is, wordt steeds duidelijker.

Laat me het concreet maken, het voor mezelf zwart op wit zetten.

Gisteren belde ik je. Een moeilijk, emotioneel gesprek, zoals altijd. Ik dreig er zelfs mee om jullie alledrie (jou, Haar en je dochter) ter plekke van mijn facebook te gooien. Compleet op ben ik. Ik ben open, en zeg dat ik een half uur eerder dan toch mijn eerste pilletje antidepressivum nam. Zo diep zit ik. Ik had de doos al eventjes, aarzelde, maar een gesprek met een vriendin die op de hoogte is, trok me over de streep. Ik verwacht iets van medeleven. Maar de enige reactie die ik krijg is "ik ben een verschrikkelijk mens". Zelfs op dàt moment draait het enkel om jou...

Vandaag weer een voorbeeld. We chatten even... voorzichtig. Je zit thuis, grieperig. Ik vraag hoe het gaat, en je antwoordt. Je vraagt of alles okee is met mij, en ik antwoord "sommige dingen wel, sommige minder". En dan... verdwijn je gewoon van fb. Zonder een woord. Een half uur later bel ik je, vanuit de auto, met de vraag om meer uitleg over je verdwijnen. "GSM was plat". Zelfs als ik het vraag, blijk je niét in staat om je voor te stellen hoe dat overkomt, om na zo'n antwoord gewoon te verdwijnen. Je beweert dat je zinnens was om me, als je gsm opgeladen was, te antwoorden. Dàt kon je niet met je gsm in het stopcontact (maar antwoorden op mijn belletje ging wel).

Jij empathisch???  Blijf het maar denken. Ik weet intussen beter. De  vraag is en blijft voor mij: is dit een persoonlijkheidstrek (borderline) of is dit een autistische trek? Maar anderzijds: maakt het uit voor hoe ik het beleef? Ik lijd eronder, ik lijd hier zo onder dat ik intussen dan toch startte met antidepressiva, in de hoop mijn velletje iets dikker te maken, meer afstand te kunnen nemen, 

Ik had nooit kunnen denken dat iemand me zo ver zou krijgen... maar het is je gelukt. Of deed ik dit mezelf aan?

Ik ken niemand anders die zichzelf zo ziek kan praten als jij. Stress, vermijdingsdrang... het levert gegarandeerd een "grieperig" of "niercrisis" op. Ik wens je beterschap, en laat het erbij. Ik zie wel.... je beloofde me morgen een afspraak, om elkaar te zien. Wat je daarvan verwacht, weet ik niet. Want onze gesprekjes vorige week waren nu niet bepaald vrolijk te noemen.

Mijn gevoel is zo dubbel. Enerzijds kom ik tot de ontdekking dat ik zo ongelofelijk veel werk verzet krijg, zonder dat ik heel de tijd met jou bezig ben (of het nu afspreken was, berichtjes sturen of gewoonweg aan je denken). Maar anderzijds ga ik kapot vanbinnen, bij het besef dat het écht gedaan is, dat het onherroepelijk voorbij is. Herstel is niet meer mogelijk.

Waarom blijf ik dan toch verlangen naar contact met jou? Wat hoop ik daarmee te bereiken? Wil ik  écht dat we herbeginnen? Echt bij jou zijn is een verre herinnering, meer en meer. Maar het gemis mindert er niet om. Op eender welk moment van de dag springen de tranen in mijn ogen. Zodra ik even stop, even mijn gedachten de vrije loop laat gaan, huil ik. In de auto, op het werk, voor de pc... de tranen blijven maar komen.

Ook het idee aan "er een einde aan maken" blijft door mijn hoofd spoken. Een doos slaappillen en in een kanaal springen. Nogmaals, ik zal het niet doen. Maar enkel al denken hieraan, vind ik beangstigend. Dat jij je me zo ver kan drijven... dat ik jou zo hard mis dat ik eigenlijk niet zonder jou verder wil? Een vriendin noemt het een 'rouwproces'. Maar ik ben niet het rouwende type, eerder het "bladzijde omslaan"-soort. 

Waarom kan ik ons boek niet gewoon dichtslaan, en een nieuw boek openen?

De verklaring blijkt simpel. "ik hoorde je niet meer heel de vrijdag. En dan stuur je enkel iets om 1 uur 's morgens, toen ik al sliep". Ik kijk met verbazing naar de telefoon, geloof mijn oren niet. Maar ik heb mijn antwoord snel klaar: "jij verwijt mij als ik ga slapen zonder je slaapwel te wensen. En vaak ga jij, als je dochter er is, in de late uurtjes slapen. Dus ga ik ervan uit dat jij nog wakker bent als ik je niet hoor. Dus moet ik nu tot de conclusie komen dat jij gaat slapen zonder me dat te melden, me dàn verwijt dat ik je een goedenacht wens als je al slaapt, en me daarna heel het weekend afstraft omdat je vindt dat ik jou genegeerd heb vrijdagavond, terwijl je perfect wist waar ik heen was."

Jouw antwoord volstaat niet "oh, zo had ik het nog niet bekeken. Sorry dan." En daar zou ik het dan mee moeten doen?

Je bent een man van 57 jaar, geen kind. Dit soort kinderachtige reacties zou ik kunnen aanvaarden van een tiener, een puber die nog in extreem gedrag handelt. Maar een volwassen man? Je hebt er 3 huwelijken op zitten... ik begrijp steeds beter waarom. Ik trek alle redenen die je me vertelde rond het mislukken van je huwelijken meer en meer in vraag. Oh ja, je echtgenotes zullen zeker fouten gemaakt hebben. Koopziek, er vandoor met de spaarrekening... Maar jouw aandeel erin zal zeker niet onbestaande zijn.

Ik heb het je gezegd: leef maar verder in jouw calimero-wereldje. De schuld moét en zàl bij de ander liggen, nooit bij jou. En àls die ander er dan eens in slaagt om je te confronteren, dàn moet een "sorry" volstaan (gevolgd door een "ik kan tenminste sorry zeggen").

Wat ben ik blind geweest. Blind van liefde... 

Toch was ik bereid om je die plaats te geven. Voor jouw liefde zou ik me aangepast hebben, mijn functioneren, mijn leven. Geen idee of we het gered zouden hebben. Maar ik heb erin geloofd. Ik heb het zo hard geloofd dat ik het afgelopen jaar alles zou achtergelaten hebben. 

Jouw abandonisme als je me niet of weinig hoort. Dan lees ik dingen als "ik heb geen plaats in je leven". Maar op dagen als deze, als je dochter er enkele dagen is, maakt dat niet uit. Dan hoor ik je niet... ik hoorde je niet meer sinds zij er zijn, op enkele hele korte berichten, koel, afstandelijk, na. Vandaag geen woord... 

Na middernacht stuur ik toch een kort berichtje, gewoon om je een fijne valentijnsdag te wensen. Je leest het, maar reageert niet. Morgen vertrekt ze weer... ben ik dan wel weer nodig? Ik heb erover gedacht om je overal te blokkeren, zodat je me niets kan sturen. Maar zelfs dàt verdien je niet... dan geef ik je weer een reden voor ruzie. Ik beslis het niet te doen, en zie wel. 

Houd ik eigenlijk nog van jou? Ik zeg tegen mezelf van wel... maar houd ik van jou, of van het gevoel dat jij mij gaf? Houd ik van de herinnering aan jou? 

Want dat ben je geworden, mijn lief. Een herinnering... en hoe langer deze situatie duurt, hoe meer die herinnering een slechte wordt. Al wéét ik nog wel hoe wij waren, ik herinner het me niet meer. Je vervaagt, verdwijnt stilaan...

Een gesprek vol stiltes. Over niets. Iedere keer opnieuw stel jij een vraag over het interieur: wie staat er op die foto? moeten we de hoorn van de parlofoon van de haak nemen om de voordeur te kunnen openen? wat is dat zwarte kastje op de decoder van de tv? Onbenulligheden...

Wat een contrast met een jaar geleden. Uren zaten we te chatten, nooit viel er een stilte. Vanaf het moment dat we elkaar ontmoetten, stopten we niet met praten en aanraken. En nu... kilte. Afstand. Vervreemding.

Ik kan er zelfs niet meer om huilen. Meer en meer primeert een gevoel van medelijden. Medelijden met die man die zichzelf zo geweldig vindt maar steeds zegt dat hij niets waard is. Medelijden met die man die zo vol is van zichzelf maar blijft beweren dat hij attent is. Een man die mij zo vaak verweten heeft dat ik het naliet om te vragen hoe het met zijn gezondheid was als hij weer eens een crisis had gehad, of hoofdpijn, of een hypoglycemie. Diezelfde man laat het na om te vragen hoe het vanochtend bij de dokter ging met mij (terwijl jij goed genoeg wist dat ik venijnige prikjes in die grote littekens moest ondergaan). 

Jouw eerste woorden vanochtend waren "ik wacht". Je wacht op de "verwijten die ongetwijfeld zullen komen". Het kwam nooit, dit verwijt. Kom er zelf maar achter, dat je zomaar "vergat" om te vragen hoe ik me voel, na mijn consultatie bij de arts. Of het pijn doet? (en ja, het doet verdomd meer pijn dan ik gedacht had) Ik hoef geen medelijden, maar een beetje empathie was fijn geweest.

Ik heb medelijden met jou. Ik kijk naar jou, en zie een vermoeide, oude man. Een man die zich dingen, zaken, mensen gaat zien ontglippen. Mij in de eerste plaats... En voor de zoveelste keer weet ik niet of ik je toewens dat je ooit beseft wat je weggooide, of niet.

Ik heb erover nagedacht... gewoon niets meer van me laten horen. Maar ik ben zo bang. Ik moét het minstens volhouden tot het laatste waarin jouw en mijn leven zich vermengen. Ik kreeg het zo geregeld dat jij deelneemt aan het optreden van mijn kids over 2 weken. Maar ik besef ook dat ik vol angst uitkijk naar de woorden "ik doe niet meer mee, zoek maar een ander". Dus ik moet erin slagen om beleefd te blijven naar jou toe, correct, ... 

Berichtjes ontaarden echter steeds weer tegenwoordig. Of zijn frustrerend omdat jij amper reageert. Dus ik gebruik chat of whatsapp enkel nog om kort te communiceren, ik zeg wel wat er te zeggen valt aan de telefoon. En als je niet kan bellen, en ik niets te vragen heb, contacteer ik je niet meer. Of dat neem ik me in elk geval voor om te doen... vanavond slaag ik er in elk geval in. Stel de vraag die ik je moet stellen, en bedank je voor het antwoord. En sluit daarna mijn fb af. Zonder "slaapwel"... zelfs niet zonder de xxx.

Ook telefoon blijkt vandaag echter moeilijk. Je draait je overal uit... altijd een verklaring klaar. En weer besef ik hoe voorzichtig jij bent in je uitspraken... laat je nergens op vastpinnen. Het lukt me niet om zo in het leven te staan, what you see is what you get. Ik kàn hier niet meer mee om. Maar ik slik mijn trots in, zonder mijn standpunten verloochenen. Ik zeg de dingen zoals ik ze denk, geef mijn ongelijk toe (sarcasme ontsnapt jou echt volledig). Oh ja, je wist dat Zij verlof nam. En ja, je wist dat ik diezelfde twee dagen kon afspreken. Maar je had beide niet samengevoegd. En neen, je wist niet wanneer jouw dochter zou langskomen, het is niet waar dat ze komt als Zij verlof neemt. Maar natuurlijk komt jouw dochter tijdens Haar verlofdagen. Nog durf je beweren dat je desondanks zou afgesproken hebben... Je wint altijd. Want ofwel zeg ik het op voorhand, en beweer jij dat je niet "de kans kreeg om te bewijzen dat je wél zou afgesproken hebben". Ofwel zeg ik niets op voorhand, en beweer jij dat je "nooit zei dat we gingen afspreken". I can't win...

Maar het kwetsende is: zelfs als ik je letterlijk vraag "weet je wat gisteren was?" is jouw eerste reactie "neen". En als ik weiger het te zeggen, gok je "oh ja, 1 jaar geleden ontmoetten we elkaar voor het eerst". Tja, 1 kans op 3... verkeerd gegokt. Jij die steeds maar zegt hoe belangrijk herinneringen voor jou zijn, verjaardagen (zowel geboortedagen als gebeurtenissen)... zo belangrijk ben ik dus voor jou. 

Reality check... hoe vaak moet ik het nog krijgen, voor ik definitief met jou kan breken?

Want ik "veranderde mijn plannen plots"... kwam niet, zoals ik gezegd had, naar jou gisteren, met mijn dochter. Terwijl ik héél duidelijk had vermeld dat ik enkel zou langskomen als mijn andere plannen niet doorgingen (en dat hing af van een levering). Ik had jou donderdag meteen, toen ik hoorde dat mijn levering er was, dat laten weten. Maar ach... gemakshalve vergeten...

En dààrom was jij dus zo kil en kort de afgelopen twee dagen... 

Maar de reden van onze ruzie vannacht lag bij mij, geef ik grif toe. Ik zit te chatten met Haar (jij was nog steeds kort, en dus zag ik het nut niet in een moeizame conversatie). En zo krijg ik plots te horen dat Zij verlof neemt de tweede helft van jouw vakantieweek. Op de dagen dat je mij vroeg of ik verlof zou kunnen nemen. Ik maak me geen illusies, jij zal nooit komen als Zij thuis is... heb je het lef niet voor, remember? Maar dat Zij verlof neemt, verneem ik niet van jou, maar van Haar... 

Dus ja, ik ontplof. Verwijt je het feit dat je mij niets vertelt... Oh wat ben jij glad. "ik heb met niemand iets afgesproken" Natuurlijk niet, maar mij vragen wanneer ik verlof kan nemen, en zeggen dat een afspraak zal afhangen van of je dochter langskomt... Maak mij niets wijs, als Zij verlof neemt, komt jouw dochter dié dagen langs. Dat weet jij, dat weet ik. Maar je laat mij liever hopen en geloven...

Het is onherstelbaar... we zijn beiden zo voorzichtig, zo snel gekwetst. Dit komt nooit meer goed.

Ondanks een duidelijke hint over "one year ago" op mijn fb reageer je daar niet op... Ik haalde half maart niet. Maar het zou niets veranderd hebben. Ik probeer me voor te bereiden: ik zal jou nooit meer zien zoals vroeger. Nooit meer als mijn man, ik nooit meer als jouw vrouw. Dus vrijen is zinloos geworden, en wil ik niet meer. Doen alsof online, of in gezelschap... tot daar toe. Maar doen alsof tijdens het vrijen?

Dus vermoedelijk is dit het beste: het is voorbij. Hoe vaak zei ik die woorden al? Ik zal nog 100 keer hervallen, ik maak me geen illusies meer. Maar mijn beslissing wordt steeds zekerder... ons verhaal is afgelopen.

Mijn zaterdag was druk. Jouw reactie daarop is koel en bijna verwijtend. Hoe durf ik me te amuseren, terwijl jij thuis zit? Bovendien zit je vanochtend alleen thuis, Zij is werken. En dat laat je me ook weten... zelfs als ik je een fijne dag wens, krijg ik een bittere reactie "mij amuseren? in mijn eentje of wat?"

Tijdens het rondrijden, denk ik daarover na... Ik kan niet goed meer doen. Als ik mijn gevoelens toon, laat weten hoe triestig ik me voel door de situatie tussen ons, zeg je dat je weer de vrolijke ik wil zien. Maar als ik mijn dag opvul, me bezig houd, me amuseer, is het blijkbaar ook niet goed.

Het meest schrijnende aan de hele situatie is natuurlijk dat ik aan jou enkel dàt beeld laat zien dat ik jou wil laten zien. Het is geen leugen - toch niet meer. Ik kan terug genieten van momenten, soms gaat er een héél uur voorbij dat ik niet aan je gedacht heb. Maar dan, zo plots, gebeurt er iets, zie ik iets, hoor ik iets, denk ik iets... en rollen er tranen over mijn wangen. Maar die momenten deel ik niet meer met jou. Jij krijgt enkel mijn goede momenten te zien. Zoals je wilde. 

Je bent weer wat je was: een onbekende voor mij. 

We vertelden onze levens aan elkaar... zo vaak kruisten onze levens elkaar, ontmoetten we elkaar nét niet. Zo vaak liepen we rond op dezelfde plaatsen, sinds ik een tiener ben. Ondanks het leeftijdsverschil, of misschien nét omwille van het leeftijdsverschil, merkten we elkaar nooit op. 

En nu, 100 km van toen, 35 tot 25 jaar na toen, kwamen wij samen. En wat er vorig jaar gebeurde, was ... magisch. Ik kan er, zelfs na alle pijn, nog steeds geen ander woord voor bedenken. Dat gevoel van herkenning, van "thuis komen" bij elkaar... het was er, vanaf die allereerste avond.

Ik herinner me jouw woorden nog, hooguit een week na onze eerste chat. We spraken over dat we elkaar moesten ontmoeten (want de aanleiding was nog altijd jouw "gezocht"-annonce waarop ik reageerde). En plots waren ze daar... die woorden "ik ben bang voor die ontmoeting... ik ben bang om, als ik je écht ontmoet, verliefd op jou te worden". Ik was zo zeker dat dàt mij niet zou overkomen, en stelde je gerust. 

Maar je belde aan, ik opende de deur, keek in je ogen, en... was verloren. Na dat éne moment was niets nog hetzelfde. Ik wist meteen dat ik voor jou alles zou opgeven... 

Nu, een jaar later, worstel ik om me los te maken. Steeds weer schieten er flitsen van toen door mijn gedachten. Flarden van gesprekken... uitspraken... woorden die me jou lieten liefhebben. Wat schiet er van dat alles nog over na een jaar? Hoe ga ik de komende 6 weken door komen, zonder je dié vraag te stellen? Want zodra ik je dié vraag stel, zonder dat jij ooit de opmerking maakte over "een jaar geleden..."... Het gaat me kwetsen, dat jij er niét aan terugdenkt... een jaar geleden.

Een jaar... of een leven...

Eigenlijk niets belangrijks... zoals altijd wil jij veel. En zo ook naar het optreden van Voice male gaan kijken. Je ging Haar gisteren vragen om te kijken of er nog kaarten zijn. Nu ja, maanden geleden zei Zij zelf ook al dat ze ook kaarten ging bestellen... maar nooit gedaan. Weeral zo'n typische houding van Haar. 

Jij moet écht denken dat ik naïef ben... als ik vraag of je nu kaarten hebt kunnen te pakken krijgen voor het optreden, komt de leugen vlotjes "neen, er waren geen kaarten meer".  Maar moeilijk is het niet... ik zag gisteren al dat er nog 2 kaarten vrij zijn. Dat zeg ik je ook. Even snel komt de correctie "ik heb het eigenlijk niet meer gevraagd aan haar, of ze al keek, en of er nog kaarten waren". 

Ik reageer zelfs niet meer op je leugen. Confronteer je er niet meer mee. Het feit dat ik me dààr niet meer moe aan maak, dat ik een leugen laat passeren, een leugen waarop ik je eindelijk echt kan betrappen, dàt zegt veel voor mij. Want als je me zou kennen, écht kennen, zou je weten dat dit laten passeren een teken is dat het me echt niet meer kan schelen.

Ik schrijf en zeg het je vaak tegenwoordig: "het maakt niet meer uit" of "kan me niet schelen". Woorden die ik al sinds het begin van jou hoor bij elke ruzie, elk conflict. Maar het was telkens een manier om mij te doen reageren... en ik liep er iedere keer in. Begon dan te verzoenen, verklaren, verontschuldigen... zodat jij me kon "terugnemen". Slaan en zalven. 

Het verschil is dat ik het meen. Het maakt niet meer uit. Neen, ik ben nog niet los van jou. Maar het maakt me allemaal steeds minder uit. Of het maakt me toch minder vaak iets uit. 

Zaterdag zal het exact 1 jaar geleden geweest zijn. 1 jaar al...

Deze week kan jij nergens een moment vrij maken om elkaar te zien. Mij goed. Volgende week heb jij een hele week vrij, terwijl Zij gaat werken. Ik wacht nog steeds op een voorstel, zodat ik mijn agenda kan blokkeren. Jij zegt het me nogmaals: "ik ben geen planner". Mijn antwoord is dan ook duidelijk: "dan vult mijn agenda zich verder op". In jouw ogen ligt het niet aan jou... jij moet eerst weten wanneer jouw dochter langs komt. Jouw onmogelijkheid om positie in te nemen, zelfs tegenover jouw volwassen dochter, vind ik weeral getuigen van een absoluut gebrek aan lef. Alsof ze jou zal verwerpen als jij duidelijk zegt "ik wil weten wanneer jij komt, want ik wil ook nog andere dingen plannen, en ik wil natuurlijk bij jou zijn als je er bent". 

Ik ben en blijf de enige die jij durft teleur te stellen. Voor alle andere mensen, je dochter, Haar, een vriendin uit je lagere schooltijd die je anderhalf jaar geleden (dus amper enkele maanden voor wij elkaar ontmoetten) terug tegen kwam, collega's, je schoonzus, je buurvrouw,... voor al die mensen sta jij altijd klaar, laat jij alles vallen. Enkel ik moet er steeds weer aan geloven.

En dàt noem jij liefde? 

Ik heb het lang vergoelijkt. Overtuigde mezelf dat je tenminste bij mij jezelf durfde te zijn, niet bang was om me te verliezen als je me teleur zou stellen. Maar ook aan mijn incasseringsvermogen zijn er grenzen. En die heb je bereikt, mijn liefste. Dus ik zet mijn leven niet meer on hold... ik neem steeds meer afstand. Oh neen, ik ben er nog lang niet. Het is een echte processie van Echternach: 3 vooruit, 2 achteruit. Maar ooit kom ik dààr waar ik moet geraken: los van jou.

Je slaagt er trouwens in om me vandaag weer teleur te stellen. In mijn gebabbel toon ik je waar ik mee bezig ben: mijn keuze opsturen voor het optreden van Voice male pop up. Op de eerste plaats staat het nummer dat je afgelopen juni voor me zong op de karaoke "for the longest time". Een tekst die zo veelzeggend is. Jij bekijkt de lijst, en kiest een ander nummer. Zelfs mijn opmerking dat ik hoopte op een ander nummer doet bij jou geen belletje rinkelen... Ik geef mijn keuze niet vrij, en zeg je enkel dat ook jouw onmogelijkheid om in te zien welk nummer ik als eerste kies een duidelijk teken is. Maar het raakt me niet meer zo hard als je zou kunnen denken.

Vandaag raakt het me in elk geval niet... morgen is dat misschien weer anders. Maar vandaag ben ik sterk... vandaag kan ik het me niet laten raken. Geen enkele traan... vind je dàt niet triestig?

Je hebt gelijk... als ik bij jou ben, huil ik. Om alles wat we kwijt zijn. Om alles wat jij laat verloren gaan. Om een toekomst die we samen droomden maar die zich nooit zal realiseren. 

Lachen, dàt kan ik nog niet. Maar ik maakte vandaag wél een start met mezelf terug op te zoeken. Ik stond even stil bij "wie was ik voor ik jou leerde kennen, nu 361 dagen geleden?". Hoe bracht ik mijn avonden door, voor ik elke avond uren met jou chatte? Het antwoord was niet moeilijk: als ik niet werkte, bakte ik. En dus bracht ik vandaag mijn vrije avond tussen mijn bakboeken door. Niet de snelle gewone standaardcake, maar bladeren in mijn bakboeken, recepten kiezen, uitdagingen zoeken. Het resultaat staat overal in huis... allerlei baksels, de één al beter geslaagd dan de andere. 

Ik maakte ook werk van mijn andere droom. Een droom die we op een gegeven moment sàmen droomden: een midweekje weg. Mijn plan, en jij ging meekomen. Ging een excuus vinden: een opleiding ofzo. Intussen weet ik dat het jou aan het nodige lef ontbreekt om dat te realiseren. Maar dàt mag mij niet tegenhouden. Dus boekte ik het hotelletje dat ik indertijd uitkoos om naar toe te gaan; voor mij alleen. 4 nachten weg van alles. Je bent welkom om mee te gaan, dat laat ik je weten. Maar ik weet gewoon dat je niet zal meekomen... en ik laat het niet aan mijn hart komen.

Ik speel mijn rolletje... ben vrolijk tegenover jou. Vertel je over mijn boeking, en krijg de te verwachten dubbelzinnige reactie "dan kan je je laten gaan". Ik weet wel wat je insinueert, maar ga er niet op in. Ik stuur je foto's van mijn baksels, net zoals in het begin. De vrolijke ik, je vroeg ze, je krijgt ze. Dat je niet de échte ik te zien krijgt, lijk je niet te merken.

Een stukje meer mezelf... een stukje verder van jou weg.