Wat was ik zenuwachtig. Om de stress te minderen, hadden we elkaar in de loop van de namiddag al even gebeld, om alvast te wennen aan elkaars stem. Ik hoorde jouw stem, die al te bekende klanken. Wat klonk je meteen al vertrouwd...

Mijn hart bonste. Ik trachtte me te concentreren op mijn werk, maar wachtte vol ongeduld op de bel... de bel die niét van de volgende afspraak kwam, want ik had een leegte in mijn agenda. Een leegte die jij zou opvullen, met jouw komst. De initiële reden was op dat moment al een excuus geworden voor onze ontmoeting. Hoeveel uren chatten we in die eerste 2 weken? Elke avond zaten we 5-6 uur te praten, vertrouwden we elkaar alles toe. Elke vraag kon gesteld worden... van in het begin geen geheimen tussen ons, geen taboes.

En toen... ik opende de deur, en daar stond je dan. Ik keek in je ogen, en was verkocht. Je zat tegenover me, in mijn bureau. Onze knieën raakten elkaar nét niet. Onze vingers vlak bij elkaar, zonder huidcontact. En toch... we voelden het beiden. We praatten... we keken... we luisterden... we voelden. Tot de bel weer ging...

Tijd voor het afscheid. We stonden beiden recht, en ik zei "we horen elkaar weer" (of zoiets). En jij... jij kuste me. Een zachte aanraking, jouw lippen die de mijne raakten. Wat ik toen voelde, valt met geen woorden te beschrijven. Magie... 

Ik vroeg je of je wachtte tot ik klaar was. Je zei ja, maar even later stuurde je dat je even naar buiten ging. Mijn hart sloeg een slag over... zou je nog wel terugkomen? De rest is geschiedenis: je kwam terug, we praatten nog meer... en we zoenden. Meteen zo vertrouwd, zo vanzelfsprekend. Alsof we elkaar altijd al gekend hadden. 

Vandaag precies een jaar geleden. En ook vandaag besef je het niet. 

Jouw horloge kwam aan. Een horloge, als teken van de korte tijd die mij met jou gegund was, maar ook als teken van alle tijd die we onherroepelijk kwijt zijn. Zo vaak mijmerden we over al die keren dat we de afgelopen 35 jaar elkaar gekruist hebben, hoe weinig het gescheeld had om elkaar eerder te ontmoeten... tijd die we nooit meer konden terugkrijgen. 

Maar we droomden ook samen over 'ooit'. Een 'ooit' waarin we samen konden zijn, elke dag. Zonder grenzen. Openlijk. Een 'ooit' waarin we van onze liefde konden genieten. Die 'ooit' is veranderd in een 'nooit'. Lang nadat ik het geloof in 'ooit' verloor, bleef jij beweren dat je erin geloofde... jouw fantasiewereldje. Want jij kàn en wil Haar niet verlaten...

Zelfs nu, nu ik mijn wens uitte om jullie alledrie van mijn fb te verwijderen, kan je enkel hén beschermen. Je wil niet dat ik hen verwijder... dat mag ik "hen niet aandoen". Dààr ligt jouw prioriteit... ik was enkel een optie, nooit een prioriteit, zoals jij beweerde. 

Ik denk na over de woorden die ik bij jouw horloge zal voegen. Famous last words... mijn sarcastische kant komt terug boven. Alvast een goed teken  Ik kom er wel, mijn lief. 

Okee, de misselijkheid is niet leuk. De droge mond evenmin. Maar het gevoel van "onthechting", "wazig zijn"... ik kan me voorstellen dat het mensen stoort, maar mij komt het op dit moment zeer uit. Want het ging te ver... mijn ideeën gingen steeds vaker de verkeerde kant uit. Ik blijf mezelf voorhouden dat ik nooit of te nimmer mezelf iets zou aandoen. Maar ik heb geen religie om me tegen te houden. Ik ben een voorstander van euthanasie, ook voor psychisch lijden. In mijn ogen heeft ieder mens het recht om over zijn of haar leven te beslissen, ook bij zelfmoord. Mijn eigen persoonlijke visie, die ik aan niemand zal opdringen. Dit is niet de plek om daar een debat over te openen.

Maar ik zie mezelf niet als iemand die opgeeft. Ik heb hier thuis enkele verdomd goede redenen rondlopen om het niet te doen. Ik heb mijn werk, waar ik ondanks alles nog steeds veel voldoening uit haal (maar waarin ik ook voelde dat ik minder efficiënt werd). Ik heb hier thuis een geweldige partner rondlopen. En ik ben ik.... koppig, vasthoudend, optimistisch.

Dat jij mijn natuurlijke optimisme gebroken hebt, verstoort me. Dus het beste wat ik nu kan voelen, is onthechting. Dat optimisme komt wel weer terug, daar twijfel ik geen seconde aan. Ik moet hier gewoon doorheen... 

Ik ben overtuigd van mijn beslissing om die pillen te nemen. Jij reageert er gelaten op. "berustend" noem jij het. Je bent niet in staat om te reageren op mijn lijden. Elke uitspraak in die richting blijft zonder enige reactie. En ik? Ik voel me verraden. Verraden door de man die een jaar geleden opmerkte hoe eenzaam ik me kon voelen, ondanks iedereen om me heen. De man die me toen beloofde dat ik er nooit meer alleen voor zou staan, dat hij er àltijd, wat er ook zou gebeuren, zou zijn voor mij. Diezelfde man laat me me, nu ik hem nodig heb, meer dan ooit alleen voelen.

De koude voelt des te killer aan, als je warmte gekend hebt....

De eigenschap die jij beweerde in overvloed te hebben. De eigenschap die ik steeds meer mis bij jou. Ik ben er nog steeds niet uit, waar jouw gebrek aan empathie vandaan komt. Maar dat het er is, wordt steeds duidelijker.

Laat me het concreet maken, het voor mezelf zwart op wit zetten.

Gisteren belde ik je. Een moeilijk, emotioneel gesprek, zoals altijd. Ik dreig er zelfs mee om jullie alledrie (jou, Haar en je dochter) ter plekke van mijn facebook te gooien. Compleet op ben ik. Ik ben open, en zeg dat ik een half uur eerder dan toch mijn eerste pilletje antidepressivum nam. Zo diep zit ik. Ik had de doos al eventjes, aarzelde, maar een gesprek met een vriendin die op de hoogte is, trok me over de streep. Ik verwacht iets van medeleven. Maar de enige reactie die ik krijg is "ik ben een verschrikkelijk mens". Zelfs op dàt moment draait het enkel om jou...

Vandaag weer een voorbeeld. We chatten even... voorzichtig. Je zit thuis, grieperig. Ik vraag hoe het gaat, en je antwoordt. Je vraagt of alles okee is met mij, en ik antwoord "sommige dingen wel, sommige minder". En dan... verdwijn je gewoon van fb. Zonder een woord. Een half uur later bel ik je, vanuit de auto, met de vraag om meer uitleg over je verdwijnen. "GSM was plat". Zelfs als ik het vraag, blijk je niét in staat om je voor te stellen hoe dat overkomt, om na zo'n antwoord gewoon te verdwijnen. Je beweert dat je zinnens was om me, als je gsm opgeladen was, te antwoorden. Dàt kon je niet met je gsm in het stopcontact (maar antwoorden op mijn belletje ging wel).

Jij empathisch???  Blijf het maar denken. Ik weet intussen beter. De  vraag is en blijft voor mij: is dit een persoonlijkheidstrek (borderline) of is dit een autistische trek? Maar anderzijds: maakt het uit voor hoe ik het beleef? Ik lijd eronder, ik lijd hier zo onder dat ik intussen dan toch startte met antidepressiva, in de hoop mijn velletje iets dikker te maken, meer afstand te kunnen nemen, 

Ik had nooit kunnen denken dat iemand me zo ver zou krijgen... maar het is je gelukt. Of deed ik dit mezelf aan?

Ik ken niemand anders die zichzelf zo ziek kan praten als jij. Stress, vermijdingsdrang... het levert gegarandeerd een "grieperig" of "niercrisis" op. Ik wens je beterschap, en laat het erbij. Ik zie wel.... je beloofde me morgen een afspraak, om elkaar te zien. Wat je daarvan verwacht, weet ik niet. Want onze gesprekjes vorige week waren nu niet bepaald vrolijk te noemen.

Mijn gevoel is zo dubbel. Enerzijds kom ik tot de ontdekking dat ik zo ongelofelijk veel werk verzet krijg, zonder dat ik heel de tijd met jou bezig ben (of het nu afspreken was, berichtjes sturen of gewoonweg aan je denken). Maar anderzijds ga ik kapot vanbinnen, bij het besef dat het écht gedaan is, dat het onherroepelijk voorbij is. Herstel is niet meer mogelijk.

Waarom blijf ik dan toch verlangen naar contact met jou? Wat hoop ik daarmee te bereiken? Wil ik  écht dat we herbeginnen? Echt bij jou zijn is een verre herinnering, meer en meer. Maar het gemis mindert er niet om. Op eender welk moment van de dag springen de tranen in mijn ogen. Zodra ik even stop, even mijn gedachten de vrije loop laat gaan, huil ik. In de auto, op het werk, voor de pc... de tranen blijven maar komen.

Ook het idee aan "er een einde aan maken" blijft door mijn hoofd spoken. Een doos slaappillen en in een kanaal springen. Nogmaals, ik zal het niet doen. Maar enkel al denken hieraan, vind ik beangstigend. Dat jij je me zo ver kan drijven... dat ik jou zo hard mis dat ik eigenlijk niet zonder jou verder wil? Een vriendin noemt het een 'rouwproces'. Maar ik ben niet het rouwende type, eerder het "bladzijde omslaan"-soort. 

Waarom kan ik ons boek niet gewoon dichtslaan, en een nieuw boek openen?

De verklaring blijkt simpel. "ik hoorde je niet meer heel de vrijdag. En dan stuur je enkel iets om 1 uur 's morgens, toen ik al sliep". Ik kijk met verbazing naar de telefoon, geloof mijn oren niet. Maar ik heb mijn antwoord snel klaar: "jij verwijt mij als ik ga slapen zonder je slaapwel te wensen. En vaak ga jij, als je dochter er is, in de late uurtjes slapen. Dus ga ik ervan uit dat jij nog wakker bent als ik je niet hoor. Dus moet ik nu tot de conclusie komen dat jij gaat slapen zonder me dat te melden, me dàn verwijt dat ik je een goedenacht wens als je al slaapt, en me daarna heel het weekend afstraft omdat je vindt dat ik jou genegeerd heb vrijdagavond, terwijl je perfect wist waar ik heen was."

Jouw antwoord volstaat niet "oh, zo had ik het nog niet bekeken. Sorry dan." En daar zou ik het dan mee moeten doen?

Je bent een man van 57 jaar, geen kind. Dit soort kinderachtige reacties zou ik kunnen aanvaarden van een tiener, een puber die nog in extreem gedrag handelt. Maar een volwassen man? Je hebt er 3 huwelijken op zitten... ik begrijp steeds beter waarom. Ik trek alle redenen die je me vertelde rond het mislukken van je huwelijken meer en meer in vraag. Oh ja, je echtgenotes zullen zeker fouten gemaakt hebben. Koopziek, er vandoor met de spaarrekening... Maar jouw aandeel erin zal zeker niet onbestaande zijn.

Ik heb het je gezegd: leef maar verder in jouw calimero-wereldje. De schuld moét en zàl bij de ander liggen, nooit bij jou. En àls die ander er dan eens in slaagt om je te confronteren, dàn moet een "sorry" volstaan (gevolgd door een "ik kan tenminste sorry zeggen").

Wat ben ik blind geweest. Blind van liefde... 

Toch was ik bereid om je die plaats te geven. Voor jouw liefde zou ik me aangepast hebben, mijn functioneren, mijn leven. Geen idee of we het gered zouden hebben. Maar ik heb erin geloofd. Ik heb het zo hard geloofd dat ik het afgelopen jaar alles zou achtergelaten hebben. 

Jouw abandonisme als je me niet of weinig hoort. Dan lees ik dingen als "ik heb geen plaats in je leven". Maar op dagen als deze, als je dochter er enkele dagen is, maakt dat niet uit. Dan hoor ik je niet... ik hoorde je niet meer sinds zij er zijn, op enkele hele korte berichten, koel, afstandelijk, na. Vandaag geen woord... 

Na middernacht stuur ik toch een kort berichtje, gewoon om je een fijne valentijnsdag te wensen. Je leest het, maar reageert niet. Morgen vertrekt ze weer... ben ik dan wel weer nodig? Ik heb erover gedacht om je overal te blokkeren, zodat je me niets kan sturen. Maar zelfs dàt verdien je niet... dan geef ik je weer een reden voor ruzie. Ik beslis het niet te doen, en zie wel. 

Houd ik eigenlijk nog van jou? Ik zeg tegen mezelf van wel... maar houd ik van jou, of van het gevoel dat jij mij gaf? Houd ik van de herinnering aan jou? 

Want dat ben je geworden, mijn lief. Een herinnering... en hoe langer deze situatie duurt, hoe meer die herinnering een slechte wordt. Al wéét ik nog wel hoe wij waren, ik herinner het me niet meer. Je vervaagt, verdwijnt stilaan...

Een gesprek vol stiltes. Over niets. Iedere keer opnieuw stel jij een vraag over het interieur: wie staat er op die foto? moeten we de hoorn van de parlofoon van de haak nemen om de voordeur te kunnen openen? wat is dat zwarte kastje op de decoder van de tv? Onbenulligheden...

Wat een contrast met een jaar geleden. Uren zaten we te chatten, nooit viel er een stilte. Vanaf het moment dat we elkaar ontmoetten, stopten we niet met praten en aanraken. En nu... kilte. Afstand. Vervreemding.

Ik kan er zelfs niet meer om huilen. Meer en meer primeert een gevoel van medelijden. Medelijden met die man die zichzelf zo geweldig vindt maar steeds zegt dat hij niets waard is. Medelijden met die man die zo vol is van zichzelf maar blijft beweren dat hij attent is. Een man die mij zo vaak verweten heeft dat ik het naliet om te vragen hoe het met zijn gezondheid was als hij weer eens een crisis had gehad, of hoofdpijn, of een hypoglycemie. Diezelfde man laat het na om te vragen hoe het vanochtend bij de dokter ging met mij (terwijl jij goed genoeg wist dat ik venijnige prikjes in die grote littekens moest ondergaan). 

Jouw eerste woorden vanochtend waren "ik wacht". Je wacht op de "verwijten die ongetwijfeld zullen komen". Het kwam nooit, dit verwijt. Kom er zelf maar achter, dat je zomaar "vergat" om te vragen hoe ik me voel, na mijn consultatie bij de arts. Of het pijn doet? (en ja, het doet verdomd meer pijn dan ik gedacht had) Ik hoef geen medelijden, maar een beetje empathie was fijn geweest.

Ik heb medelijden met jou. Ik kijk naar jou, en zie een vermoeide, oude man. Een man die zich dingen, zaken, mensen gaat zien ontglippen. Mij in de eerste plaats... En voor de zoveelste keer weet ik niet of ik je toewens dat je ooit beseft wat je weggooide, of niet.

Ik heb erover nagedacht... gewoon niets meer van me laten horen. Maar ik ben zo bang. Ik moét het minstens volhouden tot het laatste waarin jouw en mijn leven zich vermengen. Ik kreeg het zo geregeld dat jij deelneemt aan het optreden van mijn kids over 2 weken. Maar ik besef ook dat ik vol angst uitkijk naar de woorden "ik doe niet meer mee, zoek maar een ander". Dus ik moet erin slagen om beleefd te blijven naar jou toe, correct, ... 

Berichtjes ontaarden echter steeds weer tegenwoordig. Of zijn frustrerend omdat jij amper reageert. Dus ik gebruik chat of whatsapp enkel nog om kort te communiceren, ik zeg wel wat er te zeggen valt aan de telefoon. En als je niet kan bellen, en ik niets te vragen heb, contacteer ik je niet meer. Of dat neem ik me in elk geval voor om te doen... vanavond slaag ik er in elk geval in. Stel de vraag die ik je moet stellen, en bedank je voor het antwoord. En sluit daarna mijn fb af. Zonder "slaapwel"... zelfs niet zonder de xxx.

Ook telefoon blijkt vandaag echter moeilijk. Je draait je overal uit... altijd een verklaring klaar. En weer besef ik hoe voorzichtig jij bent in je uitspraken... laat je nergens op vastpinnen. Het lukt me niet om zo in het leven te staan, what you see is what you get. Ik kàn hier niet meer mee om. Maar ik slik mijn trots in, zonder mijn standpunten verloochenen. Ik zeg de dingen zoals ik ze denk, geef mijn ongelijk toe (sarcasme ontsnapt jou echt volledig). Oh ja, je wist dat Zij verlof nam. En ja, je wist dat ik diezelfde twee dagen kon afspreken. Maar je had beide niet samengevoegd. En neen, je wist niet wanneer jouw dochter zou langskomen, het is niet waar dat ze komt als Zij verlof neemt. Maar natuurlijk komt jouw dochter tijdens Haar verlofdagen. Nog durf je beweren dat je desondanks zou afgesproken hebben... Je wint altijd. Want ofwel zeg ik het op voorhand, en beweer jij dat je niet "de kans kreeg om te bewijzen dat je wél zou afgesproken hebben". Ofwel zeg ik niets op voorhand, en beweer jij dat je "nooit zei dat we gingen afspreken". I can't win...

Maar het kwetsende is: zelfs als ik je letterlijk vraag "weet je wat gisteren was?" is jouw eerste reactie "neen". En als ik weiger het te zeggen, gok je "oh ja, 1 jaar geleden ontmoetten we elkaar voor het eerst". Tja, 1 kans op 3... verkeerd gegokt. Jij die steeds maar zegt hoe belangrijk herinneringen voor jou zijn, verjaardagen (zowel geboortedagen als gebeurtenissen)... zo belangrijk ben ik dus voor jou. 

Reality check... hoe vaak moet ik het nog krijgen, voor ik definitief met jou kan breken?

Want ik "veranderde mijn plannen plots"... kwam niet, zoals ik gezegd had, naar jou gisteren, met mijn dochter. Terwijl ik héél duidelijk had vermeld dat ik enkel zou langskomen als mijn andere plannen niet doorgingen (en dat hing af van een levering). Ik had jou donderdag meteen, toen ik hoorde dat mijn levering er was, dat laten weten. Maar ach... gemakshalve vergeten...

En dààrom was jij dus zo kil en kort de afgelopen twee dagen... 

Maar de reden van onze ruzie vannacht lag bij mij, geef ik grif toe. Ik zit te chatten met Haar (jij was nog steeds kort, en dus zag ik het nut niet in een moeizame conversatie). En zo krijg ik plots te horen dat Zij verlof neemt de tweede helft van jouw vakantieweek. Op de dagen dat je mij vroeg of ik verlof zou kunnen nemen. Ik maak me geen illusies, jij zal nooit komen als Zij thuis is... heb je het lef niet voor, remember? Maar dat Zij verlof neemt, verneem ik niet van jou, maar van Haar... 

Dus ja, ik ontplof. Verwijt je het feit dat je mij niets vertelt... Oh wat ben jij glad. "ik heb met niemand iets afgesproken" Natuurlijk niet, maar mij vragen wanneer ik verlof kan nemen, en zeggen dat een afspraak zal afhangen van of je dochter langskomt... Maak mij niets wijs, als Zij verlof neemt, komt jouw dochter dié dagen langs. Dat weet jij, dat weet ik. Maar je laat mij liever hopen en geloven...

Het is onherstelbaar... we zijn beiden zo voorzichtig, zo snel gekwetst. Dit komt nooit meer goed.

Ondanks een duidelijke hint over "one year ago" op mijn fb reageer je daar niet op... Ik haalde half maart niet. Maar het zou niets veranderd hebben. Ik probeer me voor te bereiden: ik zal jou nooit meer zien zoals vroeger. Nooit meer als mijn man, ik nooit meer als jouw vrouw. Dus vrijen is zinloos geworden, en wil ik niet meer. Doen alsof online, of in gezelschap... tot daar toe. Maar doen alsof tijdens het vrijen?

Dus vermoedelijk is dit het beste: het is voorbij. Hoe vaak zei ik die woorden al? Ik zal nog 100 keer hervallen, ik maak me geen illusies meer. Maar mijn beslissing wordt steeds zekerder... ons verhaal is afgelopen.

Mijn zaterdag was druk. Jouw reactie daarop is koel en bijna verwijtend. Hoe durf ik me te amuseren, terwijl jij thuis zit? Bovendien zit je vanochtend alleen thuis, Zij is werken. En dat laat je me ook weten... zelfs als ik je een fijne dag wens, krijg ik een bittere reactie "mij amuseren? in mijn eentje of wat?"

Tijdens het rondrijden, denk ik daarover na... Ik kan niet goed meer doen. Als ik mijn gevoelens toon, laat weten hoe triestig ik me voel door de situatie tussen ons, zeg je dat je weer de vrolijke ik wil zien. Maar als ik mijn dag opvul, me bezig houd, me amuseer, is het blijkbaar ook niet goed.

Het meest schrijnende aan de hele situatie is natuurlijk dat ik aan jou enkel dàt beeld laat zien dat ik jou wil laten zien. Het is geen leugen - toch niet meer. Ik kan terug genieten van momenten, soms gaat er een héél uur voorbij dat ik niet aan je gedacht heb. Maar dan, zo plots, gebeurt er iets, zie ik iets, hoor ik iets, denk ik iets... en rollen er tranen over mijn wangen. Maar die momenten deel ik niet meer met jou. Jij krijgt enkel mijn goede momenten te zien. Zoals je wilde. 

Je bent weer wat je was: een onbekende voor mij. 

We vertelden onze levens aan elkaar... zo vaak kruisten onze levens elkaar, ontmoetten we elkaar nét niet. Zo vaak liepen we rond op dezelfde plaatsen, sinds ik een tiener ben. Ondanks het leeftijdsverschil, of misschien nét omwille van het leeftijdsverschil, merkten we elkaar nooit op. 

En nu, 100 km van toen, 35 tot 25 jaar na toen, kwamen wij samen. En wat er vorig jaar gebeurde, was ... magisch. Ik kan er, zelfs na alle pijn, nog steeds geen ander woord voor bedenken. Dat gevoel van herkenning, van "thuis komen" bij elkaar... het was er, vanaf die allereerste avond.

Ik herinner me jouw woorden nog, hooguit een week na onze eerste chat. We spraken over dat we elkaar moesten ontmoeten (want de aanleiding was nog altijd jouw "gezocht"-annonce waarop ik reageerde). En plots waren ze daar... die woorden "ik ben bang voor die ontmoeting... ik ben bang om, als ik je écht ontmoet, verliefd op jou te worden". Ik was zo zeker dat dàt mij niet zou overkomen, en stelde je gerust. 

Maar je belde aan, ik opende de deur, keek in je ogen, en... was verloren. Na dat éne moment was niets nog hetzelfde. Ik wist meteen dat ik voor jou alles zou opgeven... 

Nu, een jaar later, worstel ik om me los te maken. Steeds weer schieten er flitsen van toen door mijn gedachten. Flarden van gesprekken... uitspraken... woorden die me jou lieten liefhebben. Wat schiet er van dat alles nog over na een jaar? Hoe ga ik de komende 6 weken door komen, zonder je dié vraag te stellen? Want zodra ik je dié vraag stel, zonder dat jij ooit de opmerking maakte over "een jaar geleden..."... Het gaat me kwetsen, dat jij er niét aan terugdenkt... een jaar geleden.

Een jaar... of een leven...

Eigenlijk niets belangrijks... zoals altijd wil jij veel. En zo ook naar het optreden van Voice male gaan kijken. Je ging Haar gisteren vragen om te kijken of er nog kaarten zijn. Nu ja, maanden geleden zei Zij zelf ook al dat ze ook kaarten ging bestellen... maar nooit gedaan. Weeral zo'n typische houding van Haar. 

Jij moet écht denken dat ik naïef ben... als ik vraag of je nu kaarten hebt kunnen te pakken krijgen voor het optreden, komt de leugen vlotjes "neen, er waren geen kaarten meer".  Maar moeilijk is het niet... ik zag gisteren al dat er nog 2 kaarten vrij zijn. Dat zeg ik je ook. Even snel komt de correctie "ik heb het eigenlijk niet meer gevraagd aan haar, of ze al keek, en of er nog kaarten waren". 

Ik reageer zelfs niet meer op je leugen. Confronteer je er niet meer mee. Het feit dat ik me dààr niet meer moe aan maak, dat ik een leugen laat passeren, een leugen waarop ik je eindelijk echt kan betrappen, dàt zegt veel voor mij. Want als je me zou kennen, écht kennen, zou je weten dat dit laten passeren een teken is dat het me echt niet meer kan schelen.

Ik schrijf en zeg het je vaak tegenwoordig: "het maakt niet meer uit" of "kan me niet schelen". Woorden die ik al sinds het begin van jou hoor bij elke ruzie, elk conflict. Maar het was telkens een manier om mij te doen reageren... en ik liep er iedere keer in. Begon dan te verzoenen, verklaren, verontschuldigen... zodat jij me kon "terugnemen". Slaan en zalven. 

Het verschil is dat ik het meen. Het maakt niet meer uit. Neen, ik ben nog niet los van jou. Maar het maakt me allemaal steeds minder uit. Of het maakt me toch minder vaak iets uit. 

Zaterdag zal het exact 1 jaar geleden geweest zijn. 1 jaar al...

Deze week kan jij nergens een moment vrij maken om elkaar te zien. Mij goed. Volgende week heb jij een hele week vrij, terwijl Zij gaat werken. Ik wacht nog steeds op een voorstel, zodat ik mijn agenda kan blokkeren. Jij zegt het me nogmaals: "ik ben geen planner". Mijn antwoord is dan ook duidelijk: "dan vult mijn agenda zich verder op". In jouw ogen ligt het niet aan jou... jij moet eerst weten wanneer jouw dochter langs komt. Jouw onmogelijkheid om positie in te nemen, zelfs tegenover jouw volwassen dochter, vind ik weeral getuigen van een absoluut gebrek aan lef. Alsof ze jou zal verwerpen als jij duidelijk zegt "ik wil weten wanneer jij komt, want ik wil ook nog andere dingen plannen, en ik wil natuurlijk bij jou zijn als je er bent". 

Ik ben en blijf de enige die jij durft teleur te stellen. Voor alle andere mensen, je dochter, Haar, een vriendin uit je lagere schooltijd die je anderhalf jaar geleden (dus amper enkele maanden voor wij elkaar ontmoetten) terug tegen kwam, collega's, je schoonzus, je buurvrouw,... voor al die mensen sta jij altijd klaar, laat jij alles vallen. Enkel ik moet er steeds weer aan geloven.

En dàt noem jij liefde? 

Ik heb het lang vergoelijkt. Overtuigde mezelf dat je tenminste bij mij jezelf durfde te zijn, niet bang was om me te verliezen als je me teleur zou stellen. Maar ook aan mijn incasseringsvermogen zijn er grenzen. En die heb je bereikt, mijn liefste. Dus ik zet mijn leven niet meer on hold... ik neem steeds meer afstand. Oh neen, ik ben er nog lang niet. Het is een echte processie van Echternach: 3 vooruit, 2 achteruit. Maar ooit kom ik dààr waar ik moet geraken: los van jou.

Je slaagt er trouwens in om me vandaag weer teleur te stellen. In mijn gebabbel toon ik je waar ik mee bezig ben: mijn keuze opsturen voor het optreden van Voice male pop up. Op de eerste plaats staat het nummer dat je afgelopen juni voor me zong op de karaoke "for the longest time". Een tekst die zo veelzeggend is. Jij bekijkt de lijst, en kiest een ander nummer. Zelfs mijn opmerking dat ik hoopte op een ander nummer doet bij jou geen belletje rinkelen... Ik geef mijn keuze niet vrij, en zeg je enkel dat ook jouw onmogelijkheid om in te zien welk nummer ik als eerste kies een duidelijk teken is. Maar het raakt me niet meer zo hard als je zou kunnen denken.

Vandaag raakt het me in elk geval niet... morgen is dat misschien weer anders. Maar vandaag ben ik sterk... vandaag kan ik het me niet laten raken. Geen enkele traan... vind je dàt niet triestig?

Je hebt gelijk... als ik bij jou ben, huil ik. Om alles wat we kwijt zijn. Om alles wat jij laat verloren gaan. Om een toekomst die we samen droomden maar die zich nooit zal realiseren. 

Lachen, dàt kan ik nog niet. Maar ik maakte vandaag wél een start met mezelf terug op te zoeken. Ik stond even stil bij "wie was ik voor ik jou leerde kennen, nu 361 dagen geleden?". Hoe bracht ik mijn avonden door, voor ik elke avond uren met jou chatte? Het antwoord was niet moeilijk: als ik niet werkte, bakte ik. En dus bracht ik vandaag mijn vrije avond tussen mijn bakboeken door. Niet de snelle gewone standaardcake, maar bladeren in mijn bakboeken, recepten kiezen, uitdagingen zoeken. Het resultaat staat overal in huis... allerlei baksels, de één al beter geslaagd dan de andere. 

Ik maakte ook werk van mijn andere droom. Een droom die we op een gegeven moment sàmen droomden: een midweekje weg. Mijn plan, en jij ging meekomen. Ging een excuus vinden: een opleiding ofzo. Intussen weet ik dat het jou aan het nodige lef ontbreekt om dat te realiseren. Maar dàt mag mij niet tegenhouden. Dus boekte ik het hotelletje dat ik indertijd uitkoos om naar toe te gaan; voor mij alleen. 4 nachten weg van alles. Je bent welkom om mee te gaan, dat laat ik je weten. Maar ik weet gewoon dat je niet zal meekomen... en ik laat het niet aan mijn hart komen.

Ik speel mijn rolletje... ben vrolijk tegenover jou. Vertel je over mijn boeking, en krijg de te verwachten dubbelzinnige reactie "dan kan je je laten gaan". Ik weet wel wat je insinueert, maar ga er niet op in. Ik stuur je foto's van mijn baksels, net zoals in het begin. De vrolijke ik, je vroeg ze, je krijgt ze. Dat je niet de échte ik te zien krijgt, lijk je niet te merken.

Een stukje meer mezelf... een stukje verder van jou weg.

Het is een vraag waar ik niet langer omheen kan. Wat vind ik aantrekkelijk aan jou? 

Fysiek ben je vast en zeker geen adonis. Niet veel groter dan mij, 10 jaar ouder, buikje, dubbele kin, je gebit is niet zoals ik het graag zie. Roker. Maar je ogen... je ogen fascineren me. Je kan zo aandachtig kijken, liefhebbend. Maar hard als we vrijen... dan is je blik staalhard. Beangstigend. Waarom blijf ik die blik dan toch steeds weer uitlokken, opzoeken?

Karakterieel vind ik je zwak. Onstabiel. Onzeker. Laf. Opportunistisch. Manipulerend. Een echte calimero. Geen man waarop ik kan bouwen. Maar wel iemand die mij vleugels geeft, het beste uit mij weet te halen. Al komt gaandeweg het besef: het ben niet jij die al die creativiteit uit mij haalt, ik haal ze uit mezelf als ik me geliefd voel door jou. Op momenten dat ik me door jou geliefd voel, kan ik de wereld aan. Durf ik te creëren op een niveau dat ik anders niet durf op te zoeken. 

Misschien gaat het dus niet om of ik van jou houd. Misschien gaat het erom dat ik houd van wie ik ben als ik mij geliefd voel door jou. 

Is deze liefde die ik voor jou voel, dan ook zuiver egoïsme? Ben ik eigenlijk niet beter dan jou... alleen is mijn reden een ander soort egoïsme. Niet beter of slechter, maar enkel... anders?

Maar je praat over onbenulligheden, faits divers... waar we over moéten praten, vermijd je. Uiteindelijk breek ik, begin te huilen. Dat snap jij dan weer niet... jij begrijpt niets van mijn verdriet.

Toch komt er een moment dat we praten. Je probeert het wel... me te zoenen. Maar ik houd de boot af. Wat zou het makkelijk geweest zijn om erop in te gaan. Het zou geëindigd zijn met een vrijpartij... weeral snel, zonder voldoening. Dat wil ik niet meer, en daar moet ik mezelf streng in toespreken. Jij reageert gekwetst "het is duidelijk, zelfs een zoen kan niet meer". 

We praten. Of moet ik zeggen: ik praat. Niets nieuws. Ik analyseer de situatie. Durf voor het eerst te zeggen dat jij nog nooit mij een échte positie hebt gegeven in jouw leven. Tuurlijk, ik heb een plaats. Ik weet dat jullie over mij praten, dat ik geestelijk een ruimte inneem in jullie gezinnetje. Maar dàt is niet wat ik vraag.... ik wil een plaats in jouw leven, niet in dat van jullie! Waarom kan jij wél met een vriendin gaan sporten, of eens afspreken met een andere vriendin uit een vereniging? Maar met mij kan dat niet. Ik noem het een "gebrek aan lef". En jij geeft het toe... door de situatie durf je mij niét dezelfde plaats te geven als een andere vriendin. Hierdoor moet elke ontmoeting ofwel "officieel" (dus moet ik een reden verzinnen), of in het geheim (als zij dus niet thuis is, en dan nog vraag je me meestal om te blijven hangen tot ze thuis komt).

Ik zal er je over laten nadenken... Je komt er zelf ook nog wel achter.

Ik heb je ook rechtuit gezegd: "volgens mij pas jij bij Haar, niet bij mij". Die woorden kregen geen enkele reactie... je liep naar buiten. Als ik bij je terugkomst vraag waarom je gewoon wegliep, is het antwoord "ik wilde een sigaret gaan roken, mag dat?". Wat een onzin... maar je ziet het zelf niet in, dat je dan gewoon wegloopt.

Maar okee, geen geschreven woorden meer. Als ik iets wil zeggen, zal ik het je mondeling zeggen. Wanneer ik erin slaag je te zien... want veel moeite doe jij niet. Jij zoekt geen enkele kans overdag, en ik kan niet elke dinsdagavond een excuus bedenken om hier thuis weg te geraken...

We eindigen de dag met mijn woorden "ik wacht op de dag dat jij me weer kan zeggen wat je me in het begin kon zeggen". Je beweert te begrijpen wat ik bedoel... we zullen wel zien. Ik geloof er niet meer in...

Ik kan zonder jou. Denk ik. Maar ook ik koester de herinnering aan onze eerste maanden, zou die liefde  terug willen vinden. En tegelijkertijd besef ik meer en meer: het is voorbij. Die dagen komen nooit meer terug. Ik hield onvoorwaardelijk van jou, zonder enige reserves, geen grenzen, geen muren. 

Het is dié herinnering die me doet vasthouden, me steeds weer doet hopen. Want meer is er niet meer, volgens mij. Jij beweert van wel. Beweert nog steeds van me te houden. Je zegt het niet meer... behalve afgelopen week. Eén keer... meer niet. Maar je blijft ook wie je bent. 

Als ik iets stuur dat je niet zint, word ik meteen afgestraft, krijg ik geen "slaapwelxxx". Na afgelopen week waagde ik het nog één keertje... stuurde je de waarheid "ik houd van jou". Mijn woorden bleven zonder enige reactie. De volgende ochtend verontschuldig ik me. Niét voor de inhoud van mijn woorden, maar voor het simpele feit dàt ik ze stuurde. Het zal niet meer gebeuren. 

Ik bel je even (om een geldige reden). Meteen vuur je de vragen op me af: hoe was mijn dag? Hoe voel ik me na mijn kleine ingreep gisteren? Ik voel dat je het wil weten, maar het zal vertikken om zelf het initiatief te nemen om mij te contacteren. En ik ben het beu... beu om steeds weer in de vragende positie te zitten. Jij moet voélen dat iemand je nodig heeft. Maar ik wil mijn zelfstandige ik terug vinden!

Gisteren besefte ik plots: jij hebt, sinds half november, mijn littekens nog steeds niet gezien. Vroeg er zelfs niet achter om ze te zien? Het besef maakt me weer duidelijk hoe over dit alles is... 

Vrienden die dingen samen doen? Laten we het houden op vriendschap, want meer zit er niet meer in... Het moment is voorbij. Je bent me kwijt, maar dat besef je nog steeds niet denk ik. Ik wil het nog niet zeggen... niet met zoveel woorden. Er staat nog te veel op het spel de komende 7 weken. Ik heb rust nodig, heb andere focuspunten. 

Maar over 7 weken zullen al "onze" verjaardagen voorbij zijn. Ik maak me geen illusies, jij zal er op geen enkele manier aan denken. Twee weken na onze 3de verjaardag, de dag dat we elkaar voor het eerst beminden, zit alles erop. Dan ben ik vrij. Geen projecten meer die eraan komen, geen implicaties als jij boos wordt. 

20 maart is het voorbij. Jij krijgt het horloge dat ik besteld heb... als teken van de tijd die voorbij is, en de tijd die jij nog zonder mij zal mogen doorbrengen. Ik hoop dat je nooit beseft wat je weggooide... maar ik zie in: ik ben meer waard dan dit. Waar mijn toekomst me heen zal brengen, of ik in mijn huidige relatie blijf... de tijd zal het uitwijzen. Maar een toekomst met jou is er niet.

Gisteren hebben we bijna 2 uur zitten praten. Jij zegt "we moeten stoppen met elkaar steeds dingen te verwijten, vooral ik". En iets verder herbegin je: "wat je afgelopen zomer zei, kan ik niet vergeten". Het zal nooit veranderen, dat besef ik. Maar tegelijkertijd heb je gelijk: ik kan niet zonder jou, jij kan niet zonder mij.

Ik doe mijn best. Houd afstand. Af en toe een berichtje. Jij doet geen inspanning, en de bom zal wel weer eens barsten. Dan doe je maar...

Gisteren kroop ik in bed, vroeg. Ik stop mezelf vol met pillen, en slaap 10 uur. Ik wil gewoon niets meer weten, niets meer horen, niets meer denken. Wat is het alternatief? Ik verbaas mezelf door mijn gedachten... "wat als ik een doos zolpidem neem en in het kanaal spring? " Ik weet: ik zal dat nooit doen. Het ligt niet in mijn karakter. Maar gewoon al het feit dat ik het denk, beangstigt me. 

Die dingen zeg ik je niet. Waarom zou ik ook? Het zou klinken als goedkope chantage, en zo bedoel ik het niet. Ik deel al zo lang mijn gevoelens niet meer met jou... ik ben eraan gewend geraakt. Ik deel niets meer met jou... behalve de obsessie voor elkaar. Een obsessie die nergens op slaat, nergens op gebaseerd is.

Vandaag hoor ik je amper. Ik geef je nochtans alle kansen... kan vanmiddag vrij nemen. Maar jij negeert die kans. Ik zoek en vind een alternatief. De ander ziet me graag genoeg komen. En het contact met hem wordt steeds persoonlijker... vandaag ontving hij me in zijn huis, toonde me de kamer van zijn dochter. Maar ik zal nooit verliefd worden op hem, daar ben ik zeker van. Maar ik apprecieer hem, praat graag met hem. Hij is recht door zee... zoals hij zelf zegt "ik ben niet de persoon om je naar de mond te praten, what you see is what you get". Wat een verademing... 

Ik besef: ik ben nog niet los van jou. Maar ik moet... ik ben géén tweede keuze!!!

Plots bedenk ik: wie kan niet zonder wie? Zou het echt zo zijn dat jouw behoefte aan mij groter is dan mijn behoefte aan jou?

Op jouw manier... omslachtig... omfloerst.... ontwijkend. Maar ik heb enkele duidelijke antwoorden kunnen uit je halen.

Jij wil Haar niet kwijt, maar je wil mij ook niet kwijt. Zij is jouw houvast, Haar huis jouw veilige haven. Ik confontreer je met je veranderende taal: Haar huis werd de afgelopen maanden "ons huis". Vandaag noemde je de katten, Haar katten, plots "mijn katten". Je herhaalt het feit dat ik zelfstandig kan zijn, financieel, en jij niet. Maar door die uitspraken maak je me duidelijk dat je er niét in gelooft dat ik jou die veilige haven ook zou kunnen bieden.

En toch blijf je beweren dat jullie een innige vriendschap hebben, meer niet. Jij stelt vriendschap boven liefde.

Je vraagt me herhaaldelijk waarom ik huil. Ik vertel je de waarheid: bijna elke dag huil ik om jou. Meteen reageer je "ik ben een slecht mens, dat ik jou dit allemaal aandoe". Om jou, het draait altijd weer om jou. 

Oh ja, ergens, in ons gesprek, zeg je dat je van me houdt. Het doet me nog meer pijn. Want als je écht van me zou houden, dan zou je me niet zo behandelen... 

Op één punt heb je gelijk: jij kan niet zonder mij, en ik kan niet zonder jou. Steeds weer worden we naar elkaar toe getrokken. Ik vraag je welke toekomst je dan ziet? Jouw antwoord slaat me met verstomming: je wil vriendschap, maar dan als vrienden die dingen samen doen die ze niet met eender wie doen. 

Ik huil. Maar ergens heb ik medelijden met jou. Jij zit in een relatie omdat je niet anders kan. Denk je. Maar je vindt het te beangstigend om verandering door te voeren. Dus blijf jij bij Haar. 

Sorry mijn lief... je kan ons niet beiden hebben op hetzelfde niveau. Zolang ik me de belangrijkste voelde, jouw  vrouw, kon ik leven met haar aanwezigheid. Maar jouw weigering of onmacht om me je gevoelens te uiten, hebben me weggeduwd.

Ik ben buitengestapt bij jou vanavond. Niet één zoen... zelfs niet bij het afscheid. Ik hoorde je nog mompelen: "bedankt". Ik keek niet meer om, stapte in mijn auto. De  rit naar huis was vreselijk... huilend. Je had zoveel kunnen doen: me iets sturen, me bellen... iets. Maar neen, jij liet me uit je leven vertrekken, en deed geen enkele inspanning om me terug te halen. 

Kan ik het deze keer? Kan ik deze afstand bewaren?