Eigenlijk niets belangrijks... zoals altijd wil jij veel. En zo ook naar het optreden van Voice male gaan kijken. Je ging Haar gisteren vragen om te kijken of er nog kaarten zijn. Nu ja, maanden geleden zei Zij zelf ook al dat ze ook kaarten ging bestellen... maar nooit gedaan. Weeral zo'n typische houding van Haar. 

Jij moet écht denken dat ik naïef ben... als ik vraag of je nu kaarten hebt kunnen te pakken krijgen voor het optreden, komt de leugen vlotjes "neen, er waren geen kaarten meer".  Maar moeilijk is het niet... ik zag gisteren al dat er nog 2 kaarten vrij zijn. Dat zeg ik je ook. Even snel komt de correctie "ik heb het eigenlijk niet meer gevraagd aan haar, of ze al keek, en of er nog kaarten waren". 

Ik reageer zelfs niet meer op je leugen. Confronteer je er niet meer mee. Het feit dat ik me dààr niet meer moe aan maak, dat ik een leugen laat passeren, een leugen waarop ik je eindelijk echt kan betrappen, dàt zegt veel voor mij. Want als je me zou kennen, écht kennen, zou je weten dat dit laten passeren een teken is dat het me echt niet meer kan schelen.

Ik schrijf en zeg het je vaak tegenwoordig: "het maakt niet meer uit" of "kan me niet schelen". Woorden die ik al sinds het begin van jou hoor bij elke ruzie, elk conflict. Maar het was telkens een manier om mij te doen reageren... en ik liep er iedere keer in. Begon dan te verzoenen, verklaren, verontschuldigen... zodat jij me kon "terugnemen". Slaan en zalven. 

Het verschil is dat ik het meen. Het maakt niet meer uit. Neen, ik ben nog niet los van jou. Maar het maakt me allemaal steeds minder uit. Of het maakt me toch minder vaak iets uit. 

Zaterdag zal het exact 1 jaar geleden geweest zijn. 1 jaar al...