Ik heb erover nagedacht... gewoon niets meer van me laten horen. Maar ik ben zo bang. Ik moét het minstens volhouden tot het laatste waarin jouw en mijn leven zich vermengen. Ik kreeg het zo geregeld dat jij deelneemt aan het optreden van mijn kids over 2 weken. Maar ik besef ook dat ik vol angst uitkijk naar de woorden "ik doe niet meer mee, zoek maar een ander". Dus ik moet erin slagen om beleefd te blijven naar jou toe, correct, ... 

Berichtjes ontaarden echter steeds weer tegenwoordig. Of zijn frustrerend omdat jij amper reageert. Dus ik gebruik chat of whatsapp enkel nog om kort te communiceren, ik zeg wel wat er te zeggen valt aan de telefoon. En als je niet kan bellen, en ik niets te vragen heb, contacteer ik je niet meer. Of dat neem ik me in elk geval voor om te doen... vanavond slaag ik er in elk geval in. Stel de vraag die ik je moet stellen, en bedank je voor het antwoord. En sluit daarna mijn fb af. Zonder "slaapwel"... zelfs niet zonder de xxx.

Ook telefoon blijkt vandaag echter moeilijk. Je draait je overal uit... altijd een verklaring klaar. En weer besef ik hoe voorzichtig jij bent in je uitspraken... laat je nergens op vastpinnen. Het lukt me niet om zo in het leven te staan, what you see is what you get. Ik kàn hier niet meer mee om. Maar ik slik mijn trots in, zonder mijn standpunten verloochenen. Ik zeg de dingen zoals ik ze denk, geef mijn ongelijk toe (sarcasme ontsnapt jou echt volledig). Oh ja, je wist dat Zij verlof nam. En ja, je wist dat ik diezelfde twee dagen kon afspreken. Maar je had beide niet samengevoegd. En neen, je wist niet wanneer jouw dochter zou langskomen, het is niet waar dat ze komt als Zij verlof neemt. Maar natuurlijk komt jouw dochter tijdens Haar verlofdagen. Nog durf je beweren dat je desondanks zou afgesproken hebben... Je wint altijd. Want ofwel zeg ik het op voorhand, en beweer jij dat je niet "de kans kreeg om te bewijzen dat je wél zou afgesproken hebben". Ofwel zeg ik niets op voorhand, en beweer jij dat je "nooit zei dat we gingen afspreken". I can't win...

Maar het kwetsende is: zelfs als ik je letterlijk vraag "weet je wat gisteren was?" is jouw eerste reactie "neen". En als ik weiger het te zeggen, gok je "oh ja, 1 jaar geleden ontmoetten we elkaar voor het eerst". Tja, 1 kans op 3... verkeerd gegokt. Jij die steeds maar zegt hoe belangrijk herinneringen voor jou zijn, verjaardagen (zowel geboortedagen als gebeurtenissen)... zo belangrijk ben ik dus voor jou. 

Reality check... hoe vaak moet ik het nog krijgen, voor ik definitief met jou kan breken?