Terwijl ik het verhaal al hoorde, meerdere keren zelfs: jullie eerste ontmoeting. Het 'waar, wanneer, wat' in alle detail, zowel van Haar als van jou. Je herinnert het je alsof het gisteren was.

Maar onze keer vrijen (tot voor kort noemde ik het 'liefhebben' maar vandaag noem ik het 'vrijen' of zelfs 'sex hebben')... de datum lijkt je compleet te ontgaan. Ik verwachtte ook niet anders. Onze kennismaking, onze eerste ontmoeting... de data ontgingen je compleet.  Waarom zou deze datum wél meer indruk gemaakt hebben op jou?

Huilen doe ik niet meer. Ik dank de antidepressiva. Maar het speelt wél al heel de dag door mijn hoofd. Ik leg me neer bij het feit dat ik je seffens een boodschap zal sturen, om duidelijk te maken dat vandaag een betekenis had. Dat ga ik niet kunnen laten, ik ken mezelf. De tweede verjaardag vergaf ik je, in de aanloop naar je allereerste optreden. Stress doet rare dingen met mensen, vergoeilijkte ik je. Maar vandaag is er geen enkel excuus... enkel inattentiviteit.

Ik zou willen roepen, schreeuwen, je een klap in je gezicht geven om je te wekken. Je verliest me. Ik weet niet of je beseft waar ik zit, waar ik intussen geraakt ben. Jouw annulatie deze week was zo evident, zo verwacht. Ik gaf je enkele data om te praten, over een paar weken pas. Gedaan met me in alle bochten wringen, gedaan met mijn leven op jou af te stemmen. Momenteel heb ik andere prioriteiten, en ik respecteer die. Jij moet maar wachten...

Je horloge ligt klaar in mijn bureau... ik kijk er meerdere keren per week naar. Het wacht op jou.