We vertelden onze levens aan elkaar... zo vaak kruisten onze levens elkaar, ontmoetten we elkaar nét niet. Zo vaak liepen we rond op dezelfde plaatsen, sinds ik een tiener ben. Ondanks het leeftijdsverschil, of misschien nét omwille van het leeftijdsverschil, merkten we elkaar nooit op. 

En nu, 100 km van toen, 35 tot 25 jaar na toen, kwamen wij samen. En wat er vorig jaar gebeurde, was ... magisch. Ik kan er, zelfs na alle pijn, nog steeds geen ander woord voor bedenken. Dat gevoel van herkenning, van "thuis komen" bij elkaar... het was er, vanaf die allereerste avond.

Ik herinner me jouw woorden nog, hooguit een week na onze eerste chat. We spraken over dat we elkaar moesten ontmoeten (want de aanleiding was nog altijd jouw "gezocht"-annonce waarop ik reageerde). En plots waren ze daar... die woorden "ik ben bang voor die ontmoeting... ik ben bang om, als ik je écht ontmoet, verliefd op jou te worden". Ik was zo zeker dat dàt mij niet zou overkomen, en stelde je gerust. 

Maar je belde aan, ik opende de deur, keek in je ogen, en... was verloren. Na dat éne moment was niets nog hetzelfde. Ik wist meteen dat ik voor jou alles zou opgeven... 

Nu, een jaar later, worstel ik om me los te maken. Steeds weer schieten er flitsen van toen door mijn gedachten. Flarden van gesprekken... uitspraken... woorden die me jou lieten liefhebben. Wat schiet er van dat alles nog over na een jaar? Hoe ga ik de komende 6 weken door komen, zonder je dié vraag te stellen? Want zodra ik je dié vraag stel, zonder dat jij ooit de opmerking maakte over "een jaar geleden..."... Het gaat me kwetsen, dat jij er niét aan terugdenkt... een jaar geleden.

Een jaar... of een leven...